Articles by "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

 Όταν έπεσε η πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου του 1945, κανείς δεν συνειδητοποίησε τις άμεσες καταστροφικές επιπτώσεις που θα είχε. Μερικές από τις πιο στοιχειωμένες αναμνήσεις για τις ολέθριες αυτές συνέπειες και την ανθρώπινη απώλεια είναι οι πυρηνικές σκιές που είναι χαραγμένες σε κτίρια και πεζοδρόμια στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αυτές οι πυρηνικές σκιές είναι περιγράμματα από τζάμια παραθύρων, βαλβίδες και ανθρώπους, που αντιπροσωπεύουν πόσο γρήγορα μπορεί να εξαλειφθεί η ανθρώπινη ζωή.
 
 

Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι

Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Το πυρηνικό "μανιτάρι" πάνω από το Ναγκασάκι τρεις ημέρες μετά την ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, 9 Αυγούστου 1945. (φωτ.: Bettmann/ Getty Images)
 
Μέχρι το 1945, οι Ηνωμένες Πολιτείες σκέφτονταν να κάνουν απόβαση στην Ιαπωνία για να τερματίσουν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά την ήττα της Γερμανίας τον Μάιο του 1945, η Ιαπωνία κατέστησε σαφές ότι θα συνεχίσει να μάχεται μέχρι το τέλος στον Ειρηνικό – ανεξάρτητα από το κόστος της ανθρώπινης ζωής.

 Η στρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ εξέφραζε τις ανησυχίες της για μια αμερικανική απόβαση στην Ιαπωνία θεωρώντας πως αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε ένα εκατομμύριο απώλειες Αμερικανών. Ο Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν επέλεξε να χρησιμοποιήσει την ατομική βόμβα που είχαν αναπτύξει οι επιστήμονες μέσω του Μανχάταν Πρότζεκτ. Ο Τρούμαν ήλπιζε ότι η ατομική βόμβα θα τερμάτιζε γρήγορα τον πόλεμο στον Ειρηνικό.

Στις 6 Αυγούστου του 1945, έγινε η ρίψη της ατομικής βόμβας με το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι), στην ιαπωνική πόλη της Χιροσίμα. Η Χιροσίμα ήταν μια βιομηχανική πόλη με πολλές στρατιωτικές μονάδες σε κοντινή απόσταση. Πέντε τετραγωνικά μίλια της πόλης καταστράφηκαν. Η έκρηξη σκότωσε ακαριαία γύρω στους 80.000 ανθρώπους. Αυτός ο αριθμός των θανάτων θα ανέλθει τελικά σε πάνω από 200.000 αφού δεκάδες χιλιάδες άλλοι πέθαναν αργότερα από την έκθεση στη ραδιενεργό ακτινοβολία.

Παρά την απόλυτη καταστροφή, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα απέτυχε να οδηγήσει στην άμεση παράδοση της Ιαπωνίας. Στις 9 Αυγούστου του 1945, τρεις μέρες μετά την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, τα αμερικανικά στρατεύματα έριξαν τη βόμβα «Fat Man» (Χονδρός) στην πόλη του Ναγκασάκι. Δυόμισι τετραγωνικά μίλια της πόλης του Ναγκασάκι ισοπεδώθηκαν. Υπολογίζεται ότι 40.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν ακαριαία, με τον αριθμό των νεκρών να ανέρχεται τελικά σε πάνω από 100.000 άτομα.

Η Ιαπωνία παραδόθηκε στις 15 Αυγούστου του 1945. Παρά την παράδοσή της, η Ιαπωνία είχε χάσει έναν άνευ προηγουμένου αριθμό ανθρώπων από τις δύο ατομικές βόμβες. Οι σκιές της Χιροσίμας αποτελούν μια συνεχής υπενθύμιση της ανθρώπινης αυτής απώλειας.


Τι είναι οι σκιές της Χιροσίμα;

Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Η "σκιά" μιας σκάλας και ενός Ιάπωνα στρατιώτη μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι, το 1945. Ο στρατιώτης ήταν σε σκοπιά 2 μίλια απο το επίκεντρο της έκρηξης όταν η θερμότητα έκαψε το χρώμα σε ολόκληρη την επιφάνεια του τοίχου, εκτός απο το σημείο που σκιαγραφόταν η σκάλα και το σώμα του θύματος. Φωτ. Authenticated News/ Archive Photos/ Getty Images

Πυρηνικές σκιές υπήρχαν τόσο στο Ναγκασάκι όσο και στη Χιροσίμα. Από τις δύο πόλεις, οι σκιές της Χιροσίμα κέρδισαν παγκόσμια αναγνώριση ως σύμβολο των αθώων ζωών που χάθηκαν σε αυτή την πολεμική πράξη.

Οι σκιές της Χιροσίμα είναι μαύρες σκιές αντικειμένων ή ανθρώπινων σωμάτων που βρέθηκαν σε πεζοδρόμια και κτίρια σε ολόκληρη τη Χιροσίμα. Οποιοδήποτε αντικείμενο βρισκόταν στο πέρασμα της έκρηξης αποτυπώθηκε στο φόντο του.

Η περίπτωση της σκιάς της «φιγούρας θανάτου» της Sumitomo Bank

Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Σκιά εμπρός στα σκαλοπάτια της τράπεζας Sumitomo. Φωτ. Universal History Archive/ Getty Images

Μία από τις πιο διάσημες σκιές της Χιροσίμα βρέθηκε στην τράπεζα Sumitomo, που βρίσκεται μόλις 260 μέτρα μακριά από το επίκεντρο της έκρηξης. Η σκιά αυτή είναι ένα από τα πιο ολοκληρωμένα περιγράμματα που έχουν διασωθεί. 
 
Η σκιά αποτυπώνει ξεκάθαρα ένα άτομο που κάθεται στα σκαλιά της τράπεζας περιμένοντας να ανοίξει. Πιστεύεται ότι το άτομο αυτό δεν μπόρεσε να διαφύγει και σκοτώθηκε ακαριαία από την έκρηξη.
 
Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Σκιά στα σκαλιά της τράπεζας Sumitomo, "Η φιγούρα του θανάτου". Φωτ. Universal History Archive/ Getty Images

Η τράπεζα Sumitomo δεν καταστράφηκε ολοσχερώς στον βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Άνοιξε ξανά μετά το τέλος του πολέμου, με την είσοδό της να σύντομα να γίνεται σήμα κατατεθέν  λόγω της πυρηνικής σκιάς στα σκαλιά της πρόσοψής της. Η πυρηνική σκιά στην Τράπεζα Sumitomo Bak είναι επίσης γνωστή ως «η φιγούρα του θανάτου». Έγινε το δεύτερο πιο διάσημο ραδιενεργό αξιοθέατο, μετά το Μνημείο Ειρήνης της Χιροσίμα, που είναι γνωστό και σαν Θόλος της Ατομικής Βόμβας.

Η συγκεκριμένη σκιά παρέμεινε στη θέση της για περισσότερα από 20 χρόνια. Ενώ η τράπεζα βρισκόταν σε λειτουργία, ελήφθησαν μέτρα για την διατήρηση της σκιάς στα σκαλιά της πρόσοψης. Τα μέτρα αυτά περιελάμβαναν την ανέγερση ενός φράχτη γύρω από τα σκαλοπάτια και την κάλυψη της σκιάς με γυαλί για την αποφυγή περαιτέρω φθοράς. Το 1971, η τράπεζα Sumitomo στη Χιροσίμα επρόκειτο να ανοικοδομηθεί. Τα εμπρόσθια σκαλοπάτια με τη σκιά κόπηκαν και δωρήθηκαν στο Μουσείο Ειρήνης της Χιροσίμα, όπου παραμένουν μέχρι σήμερα, προστατευμένα από γυαλί για να διατηρηθεί το αποτύπωμα.
 
Από τότε που τα σκαλιά μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Ειρήνης της Χιροσίμα, πολλοί άνθρωποι ισχυρίστηκαν ότι γνώριζαν την ταυτότητα του ατόμου που κάθεται στα σκαλιά της τράπεζας Sumitomo. Ωστόσο, τελικά η ταυτότητα του ατόμου παραμένει άγνωστη. Οι αντικρουόμενες ιστορίες καθιστούν δύσκολο να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιος ήταν το άτομο αυτό. 
 
 

Πώς δημιουργήθηκαν οι πυρηνικές σκιές;

Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Πυρηνική σκιά βαλβίδας αγωγού στη Χιροσίμα μετά την έκρηξη της ατομικής βόμβας, 1945. Φωτ. Universal History Archive/ Getty Images

Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι οι σκιές στη Χιροσίμα δείχνουν τις τελευταίες στιγμές ενός ατόμου. Είναι σχεδόν αδιανόητο οι τελευταίες στιγμές κάποιου να είναι χαραγμένες σε τέτοια συνηθισμένα αντικείμενα, όπως σκάλες και τοίχοι, τα οποία συναντάς καθημερινά. Η κατανόηση του πώς προέκυψαν οι σκιές της Χιροσίμα θα μπορούσε να μας βοηθήσει να αιτιολογήσουμε τις οικείες αυτές εντυπώσεις λίγο καλύτερα.

Ο Δρ Michael Hartshorne εξηγεί πώς δημιουργούνται οι πυρηνικές σκιές. Ο Δρ. Χάρτσορν είναι επίτιμος επιμελητής του Εθνικού Μουσείου Πυρηνικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Αλμπουκέρκι του Νέου Μεξικού και ομότιμος καθηγητής ακτινολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού. Ο Δρ Χάρτσορν εξηγεί ότι όταν εξερράγη η βόμβα πάνω από τη Χιροσίμα, ένα εκτυφλωτικό φως και ένα σφοδρό κύμα θερμότητας εξαπλώθηκε από το σημείο της έκρηξης.

Οποιοδήποτε αντικείμενο ή άτομο βρισκόταν στο πέρασμα της θερμότητας και του φωτός λειτουργούσε ως ασπίδα για τα αντικείμενα πίσω τους, απορροφώντας το φως και την ενέργεια. Η γύρω περιοχή ξεθώριασε, δημιουργώντας έτσι τις «σκιές» στο έδαφος, τους τοίχους και τις σκάλες στη Χιροσίμα.

Οι σκιές της Χιροσίμα που ξυπνούν στοιχειωμένες αναμνήσεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Μετά την έκρηξη της ατομικής βόμβας στις 6 Αυγούστου του 1945 στη Χιροσίμα, η λευκή σκιά ενός άνδρα που γλίτωσε από την ακτινοβολία παραμένει στην επιφάνεια μιας γέφυρας. Ο άνδρας προστατεύτηκε από το σώμα ενός άλλου άνδρα. Φωτ. Keystone-France/ Getty Images

Με άλλα λόγια, οι πιο σκοτεινές σκιάσεις αποτυπώνονται στην επιφάνεια πριν από την ρίψη της ατομικής βόμβας. Η επιφάνεια γύρω από το αντικείμενο ή το άτομο ξεθώριασε και φωτίστηκε από την έκρηξη, με αποτέλεσμα η έγχρωμη περιοχή να φαίνεται σαν μια πιο σκούρα σκιά.

Είναι σύνηθες φαινόμενο οι πυρηνικές σκιές που βρίσκονται στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα τελικά να εξαφανίζονται. Επειδή βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο, οι σκιές αυτές υπόκεινται σε φυσικούς παράγοντες, συμπεριλαμβανομένου του ανέμου και της βροχής, που θα παίξουν ρόλο στη διάβρωση των σκιών. Οι πυρηνικές σκιές που βρέθηκαν στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα εξαφανίστηκαν μετά από αρκετά χρόνια λόγω των φυσικών παραγόντων.

 
Η σκιά στη Χιροσίμα που έγινε viral αλλά δεν ήταν αληθινή
Πριν από μερικά χρόνια, μια φωτογραφία μιας υποτιθέμενης σκιάς της Χιροσίμα έγινε viral στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Η φωτογραφία απεικόνιζε τη σκιά μιας νεαρής κοπέλας που έπαιζε σκοινάκι. Ο κόσμος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πίστεψε ότι επρόκειτο για πραγματικό δείγμα σκιάς της Χιροσίμα.

 Η εν λόγω εικόνα είναι στην πραγματικότητα μία δημιουργία του καλλιτέχνη Mark Slone, με τίτλο 'Innocent Shadow' (Αθώα Σκιά).
 
 Η καλλιτεχνική αυτή δημιουργία είναι ωστόσο εμπνευσμένη από πραγματικές πυρηνικές σκιές που βρέθηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Επειδή όταν ανακάλυψαν ορισμένοι πως πρόκειται για δημιούργημα και όχι για αληθινή φωτογραφία, κάποιοι θεώρησαν δυστυχώς πως η εν λόγω φωτογραφία προωθούσε μια ψευδή αφήγηση.
 


 
 
 
 
 
 Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: thevintagenews
 
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Ο μυστηριώδης δικέφαλος γίγαντας της Παταγονίας που προβληματίζει τους ανθρωπολόγους - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Οι αρχαιολόγοι συχνά συναντούν στην καριέρα τους αρχαία κείμενα που αναφέρονται σε γίγαντες. Παρ'όλα αυτά είναι πολύ πιθανό να μην γνωρίζετε την ύπαρξη του δικέφαλου γίγαντα 3,5 μέτρων απο την Παταγονία.

Δυστυχώς διαδίδονται πολλές ψευδείς ειδήσεις ανα τον κόσμο για ύπαρξη τεράστιων οστών και παράξενων μεγάλων σκελετών. Υπάρχουν όμως ευρήματα τα οποία προκαλούν την κατανόησή μας για τη ζωή στη Γη.

Ο δικέφαλος γίγαντας βρέθηκε το 1673 απο Ισπανούς ναύτες, οι οποίοι τον αιχμαλώτισαν. Παρέμεινε αιχμάλωτος μέχρι τη στιγμή που προσπάθησε να δραπετεύσει με αποτέλεσμα να σκοτωθεί με μία μεγάλη λόγχη στο στήθος.

Τον 19ο αιώνα τα μουμιοποιημένα λείψανά του μεταφέρθηκαν στην Αγγλία. 

Μετά απο διαδοχικές εκθέσεις διαφόρων διασκεδαστών, τα μουμιοποιημένα λείψανα του δικέφαλου γίγαντα κατέληξαν το 1914 στην προβλήτα Weston στο Μπέρνμπεκ, οπου και εκτέθηκαν στο κοινό για 45 περίπου χρόνια, μέχρι που το 1959 ο Λόρδος Thomas Howard τα αγόρασε.

Ο μυστηριώδης δικέφαλος γίγαντας της Παταγονίας που προβληματίζει τους ανθρωπολόγους - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Ο "δικέφαλος"  συνέχισε να εντυπωσιάζει τον κόσμο και με κάποιο τρόπο κατέληξε στη Βαλτιμόρη, σε μια περίεργη συλλογή του Bob’s Side Show στο The Antique Man Ltd στη Βαλτιμόρη, που ανήκει στον Robert Gerber και τη σύζυγό του.

Μπορεί να νομίζετε ότι όλο αυτό είναι ένα ακόμη παρασκευασμένο γεγονός, ωστόσο, ο "δικέφαλος" υπάρχει και τα μουμιοποιημένα λείψανά του βρίσκονται στη συλλογή Gerber.

Αξίζει να σημειωθεί και μια εντελώς διαφορετική ιστορία που ειπώθηκε απο τον Gerber σχετικά με την προέλευση των εν λόγω λειψάνων.

Σύμφωνα με τον Gerber, ο "δικέφαλος" βρέθηκε νεκρός σε μία παραλία με ένα τεράστιο δόρυ καρφωμένο στο στήθος του. Το πτώμα μουμιοποιήθηκε από ντόπιους στην Παραγουάη, όχι στην Παταγονία, μέχρι που ένας Άγγλος καπετάνιος ονόματι Τζορτζ Μπικκλ σκόνταψε πάνω στα λείψανά του και στη συνέχεια τα μετέφερε στην Αγγλία, σε ένα μουσείο στο Μπλάκπουλ, όπου παρέμεινε εκτεθειμένος για αρκετά χρόνια.

Στη συνέχεια τα μουμιοποιημένα λείψανα του γίγαντα μεταφέρθηκαν στην Αμερική, και συγκεκριμένα στη Βαλτιμόρη.

Ο μυστηριώδης δικέφαλος γίγαντας της Παταγονίας που προβληματίζει τους ανθρωπολόγους - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Είναι λοιπόν πιθανό να υπήρξαν άνθρωποι με γιγάντιες διαστάσεις, και είναι πιθανό ακόμα να υπάρχουν. 

 Μπορείτε να βρείτε πολλά αρχαία κείμενα και μαρτυρίες που μιλούν για την ύπαρξή τους. Μερικά από αυτά τα κείμενα μπορούν να βρεθούν ακόμη και σε θρησκευτικά βιβλία όπως η Βίβλος

"Εκείνο τον καιρό και αργότερα, ζούσαν στη γη οι γίγαντες, απόγονοι των γιων του Θεού από την ένωσή τους με τις κόρες των ανθρώπων. Αυτοί οι γίγαντες έζησαν την πανάρχαια εποχή και ήταν άντρες ονομαστοί." - Γεν. 6,4.

Σύμφωνα με τον Ιωάννη Χρυσόστομο, η Αγία Γραφή, "γίγαντας ενταύθα τους ισχυρούς το σώμα οίμαι λέγειν"

Σύμφωνα με το εδάφιο 6:4, της Γενέσεως, οι Νεφελίμ πιστεύεται ότι ήταν απόγονοι των «υιών του Θεού» και «κόρες των ανθρώπων» πριν από τον Κατακλυσμό. Αυτό το όνομα χρησιμοποιείται επίσης στις αναφορές των γιγάντων που κατοικούσαν στη Χαναάν κατά τη διάρκεια της ισραηλινής κατάκτησης.

Το γεγονός οτι ο γίγαντας της Παταγονίας έχει δύο κεφάλια, εξηγείται με το φαινόμενο των σιαμαίων διδύμων. Η εκδοχή περί μεταλλαγμένων σιαμαίων δίδυμων φαίνεται αρκετά ισχυρή. 

Δεν είναι βέβαια λίγοι κι εκείνοι που πιστεύουν πως στην αρχαιότητα ξέσπασε ένας πυρηνικός πόλεμος στη Γη ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα να επιφέρει πολλές μεταλλάξεις. Μήπως όμως υπήρξε και κάποιο είδος δικέφαλης φυλής;

Παρόλο που δεν υπάρχει σαφή απάντηση απο αρχαιολόγους η ανθρωπολόγους σχετικά με τα παραπάνω, στη λαϊκή παράδοση πολλών χωρών εξιστορούνται μέχρι και σήμερα θρύλοι, μύθοι και παραδόσεις που αφορούν σε γίγαντες.



Ταξίδι στο Ανεξήγητο 

 Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: soulask
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 Ξετυλίγεται το μυστήριο των Κατακόμβων των Καπουτσίνων στη Σικελία

Βρετανοί επιστήμονες ελπίζουν να ξετυλίξουν το μυστήριο που απλώνεται στις Κατακόμβες των Καπουτσίνων στη Σικελία και να ξεκλειδώσουν μυστικά 200 ετών, με τη χρήση φορητού ψηφιακού μηχανήματος ακτίνων Χ, αναλύοντας 41 απο τα 163 παιδικά λείψανα που βρίσκονται μουμιοποιημένα στο μοναστήρι.

Πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη μελέτη που σχετίζεται με μουμιοποιημένα παιδιά στις διάσημες ταφικές κατακόμβες του Παλέρμο της Σικελίας και διεξάγεται από το Πανεπιστήμιο Staffordshire.

Οι Κατακόμβες των Καπουτσίνων, που περιέχουν περισσότερα από 1.280 σκελετωμένα και μουμιοποιημένα λείψανα, είναι ανοιχτές στο κοινό ως ένα κάπως μακάβριο τουριστικό αξιοθέατο.

Τα μουμιοποιημένα λείψανα που υπάρχουν στις εν λόγω κατακόμβες χρονολογούνται από τα τέλη του 16ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα και όπως είναι φυσικό είναι ντυμένα με ενδυμασίες της εποχής και εκτίθενται σε διαδρόμους και κρύπτες του υπόγειου νεκροταφείου.

Ανάμεσά τους, βρίσκεται και η ταριχευμένη σορός της Rosalia Lombardo, η οποία είναι γνωστή και ως «Ωραία Κοιμωμένη». Ένα μικρό κορίτσι από τη Σικελία που πέθανε από πνευμονία που προκλήθηκε από την ισπανική γρίπη το 1920.

Rosalia Lombardo

Η Δρ Kirsty Squires, αναπληρώτρια καθηγήτρια βιοαρχαιολογίας, και η ομάδα της στο Staffordshire έχουν αποκλειστική πρόσβαση σε μια σειρά παιδικών μούμιων στις κατακόμβες που δεν είχαν μελετηθεί στο παρελθόν, ενώ το Ερευνητικό Συμβούλιο Τεχνών και Ανθρωπιστικών Επιστημών έχει χορηγήσει χρηματοδότηση άνω των 70.000 λιρών Αγγλίας για το διετές έργο, το οποίο ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα.

Σύμφωνα με την Δρ. Kirsty Squires:

"Οι εργασίες ξεκινούν την ερχόμενη εβδομάδα. Θα πραγματοποιηθεί συλλογή δεδομένων η οποία θα διαρκέσει μια εβδομάδα και στη συνέχεια θ' ακολουθήσει αρχειακή έρευνα στο Παλέρμο. Όλες οι εικόνες που συλλέγονται θα αναλυθούν τους επόμενους μήνες.

Υπάρχουν τουλάχιστον 163 πτώματα παιδιών που στεγάζονται στις κατακόμβες, συμπεριλαμβανομένων 41 παιδιών που βρίσκονται σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο - το λεγόμενο «παιδικό παρεκκλήσι»".

Τα 41 παιδιά που βρίσκονται στο "παιδικό παρεκκλήσι" απεβίωσαν μεταξύ του 1787 και του 1880. Το μηχάνημα ακτίνων Χ θα καταγράφει ψηφιακές εικόνες κάθε παιδιού από την κορυφή μέχρι τα νύχια. 

Συνολικά, θα ληφθούν 574 ακτινογραφίες για τη δημιουργία ενός βιολογικού προφίλ των μουμιοποιημένων παιδιών προκειμένου να υπάρχει εικόνα σχετικά με την ηλικία και το φύλο των παιδιών προκειμένου να διαπιστωθεί αν οι παράγοντες αυτοί έπαιξαν ρόλο στην μουμιοποίησή τους.

Οι ακτινογραφίες θα ανιχνεύσουν επίσης την παρουσία αναπτυξιακών ατελειών, δεικτών στρες και παθολογικών βλαβών, κάτι που στοχεύει στην ολοκληρωμένη εικόνα σχετικά με την υγεία και τον τρόπο ζωής των παιδιών όταν βρίσκονταν εν ζωή.

Ξετυλίγεται το μυστήριο των Κατακόμβων των Καπουτσίνων στη Σικελία

Το κοιμητήριο αρχικά προοριζόταν αποκλειστικά για μοναχούς, αλλά στη συνέχεια υποδέχτηκε θανόντες κι απο όλα τα κοινωνικά στρώματα, γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη δημοτικότητά του κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Μια επιγραφή η οποία είναι κρεμασμένη από το λαιμό ή καρφώνεται στο στήθος του νεκρού, υποδεικνύει το όνομα, την ημερομηνία γέννησης και θανάτου του αποθανόντος. 

Το κοιμητήριο έκλεισε επίσημα με πολιτική διαταγή το 1880, αλλά οι τελευταίες ταφές που έλαβαν χώρα στις κατακόμβες είναι της δεκαετίας του 1920.

Το νεκροταφείο έχει γίνει πλέον ένα είδος μουσείου ανοιχτό προς το κοινό, υπο την επίβλεψη μιας ομάδας Καπουτσίνων μοναχών.

@Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 

Μυστηριώδης ασθένεια τυφλώνει και σκοτώνει χιλιάδες πουλιά στην Αμερική

Μυστηριώδης ασθένεια που τυφλώνει και σκοτώνει ωδικά πτηνά εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Αμερική, με χιλιάδες περιπτώσεις να καταγράφονται σε εννέα πολιτείες.

Η ασθένεια - η οποία προκαλεί πρήξιμο και κρούστα στα μάτια, αλλά και νευρολογικές διαταραχές - καταγράφηκε για πρώτη φορά στην ευρύτερη περιοχή της Ουάσινγκτον στις αρχές Μαΐου, με τα κρούσματα να εξαπλώνονται πλέον σε συνολικά εννέα πολιτείες της Αμερικής.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Γεωλογικής Έρευνας των Ηνωμένων Πολιτειών το πρήξιμο και η κολλώδεις εκκρίσεις των οφθαλμών συνοδεύονται απο σπασμούς γεγονός που συνάδει στο οτι η ασθένεια αυτή προκαλεί στα άτυχα πουλιά και νευρολογικά προβλήματα.

Μυστηριώδης ασθένεια τυφλώνει και σκοτώνει χιλιάδες πουλιά στην Αμερική

Η άγνωστη αυτή μυστηριώδης επιδημία εξετάζεται απο τους ειδικούς, ενώ έχουν αποκλειστεί αίτια όπως η γρίπη των πτηνών, σαλμονέλα, ιός του Δυτικού Νείλου, χλαμύδια, νόσος Newcastle, έρπης, τριχομόνας και άλλες γνωστές ασθένειες.

Παράλληλα διαβεβαιώθηκε πως η εν λόγω ασθένεια δεν συνδέεται με κάποιο πρόβλημα υγείας στον άνθρωπο, την κτηνοτροφία ή την πτηνοτροφία.

Η κτηνίατρος του Τμήματος Άγριας Ζωής της Βιρτζίνια, Μέγκαν Κίρχσεσνερ είχε δηλώσει στην Washington Post τον Μάιο πως «Φαίνεται να είναι πολύ διαδεδομένη, και επίσης επεκτείνεται πολύ γρήγορα».

Μεταξύ 23 Μαΐου και 30 Ιουνίου, το Τμήμα Άγριας Ζωής της Βιρτζίνια έλαβε 1.400 αναφορές άρρωστων ή νεκρών πτηνών, ανέφερε το WWBT, με περίπου το ένα τρίτο να περιγράφεται ότι έχει οφθαλμολογικά προβλήματα  ή / και νευρολογικά συμπτώματα.

Αντίστοιχα το Τμήμα Ιχθυολογίας και Άγριας Ζωής του Κεντάκι από τις 17 Ιουνίου έλαβε περισσότερες από 250 αναφορές άρρωστων ή νεκρών πτηνών που σχετίζονται με την ανεξήγητη ασθένεια, ενώ το Υπουργείο Φυσικών Πόρων της Ιντιάνα ανέφερε 300 σχεδόν περιπτώσεις σε 53 κομητείες, από τα τέλη Μαΐου.

Μυστηριώδης ασθένεια τυφλώνει και σκοτώνει χιλιάδες πουλιά στην Αμερική

Οι ειδικοί προειδοποιούν τους πολίτες που έχουν ταΐστρες και λουτρά για πουλιά στις αυλές τους να τα απομακρύνουν (και να τα πλύνουν καλά με ζεστό νερό και διάλυμα χλωρίνης αφήνοντάς τα να στεγνώσουν σε καλά αεριζόμενο χώρο), για να περιορίσουν την εξάπλωση της ασθένειας, και να αποφεύγουν κάθε επαφή με τα ασθενή ή νεκρά πτηνά. 

Αν η επαφή είναι απαραίτητη τότε συνιστάται η χρήση γαντιών μιας χρήσης και τα νεκρά πουλιά να τοποθετούνται σε σφραγισμένες πλαστικές σακούλες τις οποίες θα αφήνουν στον κάδο απορριμάτων.

Σε κάθε περίπτωση συνιστάται η επικοινωνία με τον τοπικό οργανισμό διατήρησης άγριας πανίδας   


Η περίεργη αυτή επιδημία έρχεται ενάμιση περίπου χρόνο μετά τον μυστηριώδη θάνατο ψαρονιών στην Ουαλία που δυστυχώς εξαπλώθηκε στην Αμερική μερικούς μήνες αργότερα, με αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστευτικά πουλιά - πιθανώς εκατομμύρια - να πεθάνουν απο ασιτία. 


Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 

Η μυστηριώδης λίμνη Funduji

Η γραφική, αλλά μυστηριώδης λίμνη Funduji βρίσκεται στην Αφρική, νότια της Ζιμπάμπουε και συνδέεται με τοπικούς δυσοίωνους θρύλους. Παρά τα σοβαρά προβλήματα που έχει η Αφρική με το  νερό, καμμία φυλή δεν εγκαταστάθηκε ποτέ στις όχθες της λίμνης, ποτέ δεν ψάρευαν εκεί, ούτε χρησιμοποιούσαν το νερό της.

Σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους είναι αδύνατο να πάρεις έστω μία σταγόνα νερό απο την λίμνη Funduji, και όποιος ακουμπάει το νερό της ή ακόμα περισσότερο το πίνει, γρήγορα θα πεθάνει.

Η λίμνη θεωρείται απο τους ντόπιους ιερή και οι άνθρωποι έκαναν θυσίες στο μυθικό τέρας Funduji για να το καθησυχάσουν.

Η λίμνη Funduji έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ανακαλύφθηκαν αποθέματα χρωμίου στην περιοχή. 'Οταν αποστολές από την Ευρώπη άρχισαν να έρχονται σε αυτήν την περιοχή, η λίμνη τελικά χαρτογραφήθηκε.

Οι επιστήμονες άκουσαν τους δυσοίωνους θρύλους των ντόπιων για τη λίμνη και το τέρας, αλλά κατά τη διάρκεια της γεωλογικής έρευνας, δεν βρήκαν κάτι μυστηριώδες.

Το 1955, ο καθηγητής Henry Burnside και ο βοηθός του Thacker αποφάσισαν να ελέγξουν τον μύθο για το παράξενο νερό που δεν μπορεί να παρασυρθεί από τη λίμνη. Οι επιστήμονες συνέλεξαν νερό σε διάφορα δοχεία κατασκευασμένα από διαφορετικά υλικά - γυαλί, πορσελάνη και πλαστικό, και διάνυσαν αρκετά χιλιόμετρα, σκοπεύοντας να εξετάσουν τα δείγματα. 

Αλλά δεν κατέστη δυνατόν να γίνει η έρευνα: το πρωί όλα τα δοχεία ήταν άδεια. Στη συνέχεια, οι επιστήμονες αποφάσισαν να επιστρέψουν στη λίμνη και να πάρουν νέα δείγματα. Αυτή τη φορά, ο Μπέρνιντ βύθισε το δάχτυλό του στο νερό και το δοκίμασε: η γεύση του νερού ήταν πικρή και στυφή.

Οι επιστήμονες καθ 'όλη τη διάρκεια της ημέρας, παρατηρούσαν τα δοχεία του νερού, χωρίς να γίνει κάτι περίεργο. Την επόμενη μέρα το πρωί όμως τα δοχεία 'ήταν ξανά άδεια. Ο Μπέρνιντς αποφάσισε να επιστρέψει στη λίμνη και να εξετάσει επί τόπου τα δείγματα νερού, αλλά τον πρόλαβε μια ξαφνική αδιαθεσία. Πολύ γρήγορα η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και χρειάστηκε άμεσα να νοσηλευτεί. Μια εβδομάδα αργότερα πέθανε - όπως αποδείχθηκε αργότερα, από εντερική φλεγμονή.

λίμνη Funduji

Τα άλατα χρωμίου είναι πολύ τοξικά για τον άνθρωπο και η συγκέντρωση του χρωμίου στη λίμνη ήταν τόσο υψηλή που μερικές σταγόνες σκότωσαν τον καθηγητή Μπέρνιντ. 

Το φαινόμενο εξαφάνισης του νερού εξηγείται επίσης από την υψηλή περιεκτικότητα σε χρώμιο. Σε θερμοκρασίες κάτω των 19 βαθμών Κελσίου, τα σωματίδια χρωμίου στο νερό κρυσταλλώνονται (επομένως, το νερό «εξαφανιζόταν» τη νύχτα, όταν επειδή ήταν πιο δροσερό). Στην πραγματικότητα, το υγρό δεν πηγαίνει πουθενά, αλλά μετατρεπόταν σε στερεά κατάσταση και διασκορπιζόταν κατά μήκος του πυθμένα και των τοιχωμάτων του δοχείου.

Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχουν λυθεί ακόμη όλοι οι γρίφοι της λίμνης Funduji. Για παράδειγμα, δεν είναι σαφές γιατί ένας μεγάλος αριθμός κροκοδείλων ζει στη δηλητηριώδη αυτή λίμνη. Δεν είναι επίσης σαφές με τι τρέφονται αυτά τα ερπετά, αφού στη λίμνη δεν υπάρχουν ψάρια και άλλα ζώα δεν πηγαίνουν εκεί για να πιουν νερό.

© Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 

Maria de Jesús: Η γυναίκα - πίθηκος

Η Maria de Jesús γεννήθηκε το 1964 στο Belo Horizonte της Βραζιλίας και αποτέλεσε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης.

Maria de Jesús

Η Maria de Jesús είχε ιδιότητες και εξωτερικά χαρακτηριστικά πιθήκου. Είχε έντονη τριχοφυΐα ενώ λέγεται πως δεν έμαθε ποτέ να μιλάει.

Η περίπτωσή της δεν μπόρεσε να εξηγηθεί επιστημονικά και παραμένει ως σήμερα μυστήριο.

Maria de Jesús

© Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Αδώνια: Ο αρχαιοελληνικός εορτασμός της Ανάστασης

Ο Άδωνις μυθολογείται ότι ήταν ένας ωραίος νέος, αγαπημένος της Αφροδίτης. Η Αφροδίτη, «τιμωρώντας» τη Σμύρνα ή Mύρρα (μετέπειτα μητέρα του Αδώνιδος), την έκανε να νιώσει μεγάλο έρωτα για τον Kινύρα, τον οποίο και παραπλάνησε, προκειμένου να ικανοποιήσει τον έρωτά της. Καρπός αυτής της ενώσεως υπήρξε ο Άδωνις, ο οποίος ήταν πολύ όμορφος από τη νηπιακή του ακόμα ηλικία. Η θεά τον έκρυψε μέσα σε μία λάρνακα (κιβώτιο), που την έδωσε στην Περσεφόνη προς φύλαξη. Σε άλλη εκδοχή του μύθου μητέρα του ήταν η Μεθάρμη και αδέλφια του ο Οξύπορος, η Ορσεδίκη, η Λαογόρη και η Βραισία.

Ωστόσο, άλλη εκδοχή του μύθου, μας λέει ότι ο Kινύρας ήταν πατέρας της Σμύρνας. Όταν ανακάλυψε ότι παραπλανήθηκε και έσμιξε με την κόρη του, γεμάτος οργή και αποτροπιασμό την κυνήγησε για να τη σκοτώσει. Η Σμύρνα κατάφερε να ξεφύγει και έτρεξε προς τα βουνά. Εκείνος την πρόλαβε, σήκωσε το σπαθί του και ήταν έτοιμος να της πάρει το κεφάλι, αλλά η Αφροδίτη, παρεμβαίνοντας, πρόλαβε και μεταμόρφωσε τη Σμύρνα στο ομώνυμο φυτό. Καθώς το σπαθί συνέχισε την πορεία του και έκοψε την ήδη μεταμορφωθείσα σε φυτό Σμύρνα, ξεπετάχτηκε από τον κορμό της ο Άδωνις. Τον πήρε τότε η θεά και τον παρέδωσε στην Περσεφόνη μέσα σε μία λάρνακα, όπως προαναφέρθηκε. Όταν η Περσεφόνη άνοιξε το κιβώτιο και αντίκρισε την ομορφιά του μωρού, αποφάσισε μυστικά να μην επιστρέψει ξανά τον Άδωνη. Έτσι, όταν εκείνος μεγάλωσε, αρνήθηκε να τον παραδώσει στην Αφροδίτη. Η τελευταία κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, όπου έμενε η Περσεφόνη μαζί με τον Άδη, για να λυτρώσει τον αγαπημένο της από την κυριαρχία του θανάτου.

Η θεϊκή «διαμάχη» που προέκυψε μεταξύ της θεάς του Έρωτα και της θεάς του Θανάτου, ρυθμίστηκε από τον Δία ως εξής: Ο Άδωνις να μένει το ένα τρίτο του χρόνου στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου να μένει στον Επάνω Κόσμο με την Αφροδίτη, και το εναπομείναν τρίτο, όπου διάλεγε εκείνος. Η Αφροδίτη χρησιμοποιώντας τη μαγική της ζώνη στην οποία δεν μπορούσε κανείς να αντισταθεί, κατάφερε να της αφιερώσει την επιλογή του.

Έτσι, ο Άδωνις περνούσε τα δύο τρίτα του χρόνου με την Αφροδίτη και το ένα τρίτο με την Περσεφόνη. Τελικά, μετά από χρόνια, ο ωραίος νέος σκοτώθηκε στη διάρκεια ενός κυνηγιού από έναν κάπρο. Η Αφροδίτη θρήνησε πικρά τον αγαπημένο της. Από το αίμα του Αδώνιδος πρόβαλαν για πρώτη φορά από το χώμα τα κόκκινα ρόδα - τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της θεάς φύτρωσαν οι ανεμώνες. Η Αφροδίτη παρακάλεσε την Περσεφόνη να αφήνει τον Άδωνη να ανεβαίνει στη γη. Η Περσεφόνη δέχθηκε, και ο Άδωνις ανεβαίνει στη γη και μένει έξι μήνες με την Αφροδίτη, ενώ τους υπόλοιπους έξι μήνες μένει με την Περσεφόνη.

Σύμφωνα με την παράδοση, ο τάφος του βρισκόταν στη Βηθλεέμ σε μία υπόγεια σπηλιά στα θεμέλια του Ναού της Θεάς Αστάρτης. Λέγεται ότι το σημείο αυτό είναι ο Ναός της Γεννήσεως. «Αδώνια».

Άδωνις και Αφροδίτη

Γυμνόστηθες γυναίκες θρηνούν και καλούν τον θεό να αναστηθεί 


Στην αρχαία Ελλάδα, σε ανάμνηση του θανάτου και της αναστάσεως του Αδώνιδος γίνονταν κάθε χρόνο τα «Αδώνια». Η πρώτη ημέρα της γιορτής λεγόταν «Αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού που πήγαινε στην Περσεφόνη. Οι γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους σε ένδειξη πένθους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, περιέφεραν με θρήνους και οδυρμούς τα ομοιώματα του Θεού στους δρόμους. Στη συνέχεια τα οδηγούσαν στη θάλασσα και τα έριχναν στα νερά παρακαλώντας να επιστρέψει ο Θεός από τον Κάτω Κόσμο. Η δεύτερη μέρα λεγόταν «Εύρεσις» (ανάστασις) ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό χρόνο....


Τα Αδώνια

Τα Αδώνια είναι (γιατί τελούνται μέχρι και σήμερα) ετήσια γιορτή σε ανάμνηση του θανάτου και της ανάστασης του Άδωνιδος που γινόταν σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας, τα οποία δεν είχαν παντού την ίδια διάρκεια. Αλλού ήταν γιορτές διήμερες, αλλού τριήμερες και αλλού διαρκούσαν εφτά ημέρες...

Οι ετοιμασίες πριν την τελετή

Οι γυναίκες εννέα ημέρες πριν την εορτή, τοποθετούσαν μέσα σε αγγεία πήλινα σπόρους από φυτά που αναπτύσσονται γρήγορα, συνήθως σίτο, μαρούλι ή και διάφορα άνθη. Τοποθετούσαν τα αγγεία αυτά στις στέγες των σπιτιών ή όπου αλλού αυτά θα δέχονταν την θερμότητα των ηλιακών ακτίνων ώστε να μεγαλώσουν γρήγορα. Τα φυτά αυτά συμβόλιζαν την νεότητα και το σφρίγος του νεανία θεού, ενώ αναβλασταίνουν γρήγορα και μαραίνονται απότομα, όπως απότομα και πρόωρα αφανίστηκε και ο Άδωνις, εθιμοτυπικό το οποίο αποκαλείται "Κήποι του Αδώνιδος".

Η τελετή

Η τελετή χωριζόταν σε δύο κύρια μέρη.
Η πρώτη μέρα ήταν πένθιμη και  ονομάζονταν «αφανισμός». Στο κομμάτι αυτό οι γυναίκες ακολουθούσαν όλα τα καθιερωμένα τελετουργικά της κηδεύσεως του Άδωνις που ονομάζονταν και ως «πρόθεσις» του νεκρού.

Κατά την ταφική διαδικασία της προθέσεως, οι μαυροφορεμένες  γυναίκες τοποθετούσαν σε νεκρική κλίνη ένα ξύλινο ομοίωμα (ξόανο) του Αδώνιδος και επιτελούσαν, σαν να είχαν ένα νεκρό σώμα,  τα ταφικά τελετουργικά. Έπλεναν με νερό το  ξόανο,  μύρωναν το σώμα του Θεού, το έντυναν με το χαρακτηριστικό ύφασμα των νεκρών, το σάβανο και νεκροστόλιζαν με αρωματικά άνθη και κλαδιά αειθαλών δέντρων την κλίνη του.

Ο ποιητής Θεόκριτος, που έζησε 3ο αιώνα π.Χ. και ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της Ελληνιστικής εποχής,  περιγράφει με εξαίσιο τρόπο  στο 15ο ειδύλλιό του με τίτλο Συρακουσίαι ή Αδωνιασταί την ατμόσφαιρα της εορτής:

«Έχουν στρώσει αργυρή κλίνη νεκρική για τον όμορφο Θεό. Δίπλα της, βρίσκονται καρποί που δίνουν τα κλαδιά των ιερών δένδρων, και άνθη φυλαγμένα σε πήλινα δοχεία, οι περιώνυμοι κήποι του Αδωνη.

Ο πολυέραστος  Άδωνις, αυτός που αγαπούν και στον Αχέροντα ακόμη!
Δέσποινα Αφροδίτη, εσύ είσαι που κρατείς στα χέρια τώρα  το ρόδινο σώμα του Αδωνη».

Κατόπιν ακολουθούσε  ο θρήνος του νεκρού Αδώνιδος. Ο θρήνος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των ελληνικών ταφικών τελετουργιών. Έχουμε την τύχη να διασώζεται αυτούσιος  ένας  τελετουργικός  θρήνος του Αδώνιδος  από τον Βίωνα τον Σμυρναίο που έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ.

Το έργο του «Επιτάφιος Αδώνιδος» αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα ποιητικά κείμενα της Ελληνιστικής περιόδου που περιγράφει με αριστουργηματικό λογοτεχνικό τρόπο τον θρήνο της Θέας Αφροδίτης για τον Άδωνη.

Τον Άδωνη θρηνολογώ, τον όμορφο που εχάθη,
«πάει, χάθηκεν ο Άδωνης» οι Έρωτες θρηνούνε.
Στα πορφυρά σου Κύπριδα να μην ξαναπλαγιάσεις,
βάλε τα μαύρα σου, καλή, και να στηθοκοπιέσαι,
σύρε φωνή, ο Αδωνης χάθηκεν, ο καλός σου.
Τον Άδωνη θρηνολογώ και οι Έρωτες θρηνούνε
  Έπειτα ακολουθούσε η λεγόμενη «Έκθεσις» του ομοιώματος του θνήσκοντος Θεού, δηλαδή η περιφορά, η μετάβαση της ταφικής λάρνακας από τον οίκο προς τον χώρο ταφής του.

Στην πομπή προπορεύονταν οι άντρες και ακολουθούσαν οι γυναίκες, οι αναμένοι πυρσοί και τα κεριά προσέδιδαν σε αυτήν την επιβλητική πομπή μια ιδιαίτερα κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Οι πένθιμοι ύμνοι συνεχίζονταν κατά την διαδρομή με την συνοδεία αυλού που παρήγαγε έναν θρηνητικό ήχο και ονομάζονταν γίγγρα. Όταν έφταναν στον υποτιθέμενο χώρο ταφής, έθαβαν το ομοίωμα και ακολουθούσαν οι καθιερωμένες ταφικές χοές, καθώς και ο τελετουργικός κυκλικός χορός των γυναικών γύρω από τον τάφο.

“'Aδωνι, σήκω λίγο, φίλα με για μιάν ακόμα φορά
Φίλα με έτσι που το φίλημά σου να ζήσει.
Ετσι που το πνεύμα σου στο σώμα μου
Και στο αίμα μου να χαθεί.
Φίλα με έτσι που να βυζάξω τις χάρες σου
Και το χυμό του έρωτά σου να πιώ.

Πάρτονε Περσεφόνη πάρτονε τον άνδρα μου

Είσαι δυνατή περισσότερο από μένα.
Ολη η ομορφιά  σε σένα έρχεται  κάτω

Στον μισητό ΄Αδη. Κι είμαι κακότυχη εγώ
Κι έχω τη δυστυχία αχόρταγη.

Κλαίω τον ΄Αδωνι που μου πέθανε και σε φοβάμαι"
Επιτάφιος Αδώνιδος, Βίωνας

Αδώνια

Η επόμενη ημέρα των Αδωνίων ήταν χαρμοσύνη και ενθουσιαστική και ονομάζονταν  «Εύρεσις». Εκεί εόρταζαν την ανάσταση, την αναγέννηση του Αδώνιδος με χορούς και γέλια, και συνέτρωγαν με πλούσια γεύματα που προέρχονταν από τις καθιερωμένες θυσίες. Χαρακτηριστικός και ο Ορφικός ύμνος Αδώνιδος:

Κλῦθί μου εὐχομένου, πολυώνυμε, δαῖμον ἄριστε, ἁβροκόμη, φιλέρημε, βρύων ὠιδαῖσι ποθειναῖς, Εὐβουλεῦ, πολύμορφε, τροφεῦ πάντων ἀρίδηλε,   κούρη καὶ κόρε, † σὺ πᾶσιν † θάλος αἰέν, Ἄδωνι, σβεννύμενε λάμπων τε καλαῖς ἐν κυκλάσιν ὥραις, αὐξιθαλής, δίκερως, πολυήρατε, δακρυότιμε, ἀγλαόμορφε, κυναγεσίοις χαίρων, βαθυχαῖτα, ἱμερόνους, Κύπριδος γλυκερὸν θάλος, ἔρνος Ἔρωτος, Φερσεφόνης ἐρασιπλοκάμου λέκτροισι λοχευθείς, ὃς ποτὲ μὲν ναίεις ὑπὸ Τάρταρον ἠερόεντα, ἠδὲ πάλιν πρὸς Ὄλυμπον ἄγεις δέμας ὡριόκαρπον· ἐλθέ, μάκαρ, μύσταισι φέρων καρποὺς ἀπὸ γαίης.
΄Ακουσε την προσευχή μου , ώ ένδοξε , άριστε θεέ, με την κομψή κόμη, φίλε της μοναξιάς, που είσαι γεμάτος από περιπόθητους καρπούς. Ω Ευβουλέα με τις πολλές μορφές, φανερέ ανατροφέα των πάντων, που είσαι θηλυκός κι΄αρσενικός , ώ ΄Αδωνι, σ΄όλα είσαι πάντοτε το ωραίο βλαστάρι, σβήνεις και λάμπεις σε ωραίες κυκλικές εποχές , βοηθείς στην αύξηση των καρπών, έχεις δύο κέρατα, είσαι πολύ αγαπητός, σε τιμούν με δάκρυα, έχεις μορφή που λάμπει, χαίρεσαι το κυνήγι, έχεις αξιέραστη ψυχή , είσαι το γλυκό τέκνο της Κύπριδας. Βλαστάρι του έρωτα και γεννήθηκες στα κρεβάτια της Περσεφόνης με τα όμορφα μαλλιά .σύ άλλοτες κατοικείς κάτω από τον σκοτεινό Τάρταρο, κι΄άλλοτε φέρνεις το σώμα σου, όταν ωριμάσει στον καιρό του , προς τον ΄Ολυμπο. Έλα , ώ μακάριε και φέρε στους μύστες καρπούς από τη γή.

[...]Ἀδώνια γὰρ εἶχον αἱ γυναῖκες τότε, καὶ προὔκειτο πολλαχόθι τῆς πόλεως εἴδωλα, καὶ ταφαὶ περὶ αὐτὰ καὶ κοπετοὶ γυναικῶν ἦσαν, ὥστε τοὺς ἐν λόγῳ ποιουμένους τινὶ τὰ τοιαῦτα δυσχεραίνειν καὶ δεδιέναι περὶ τῆς παρασκευῆς ἐκείνης καὶ δυνάμεως, μὴ λαμπρότητα καὶ ἀκμὴν ἐπιφανεστάτην σχοῦσα ταχέως μαρανθῇ. Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Νικίας, κεφ. 13.7.


Ο εορτασμός σε διάφορες περιοχές

Αθήνα

Όταν οι Αθηναίοι ετοιμάζονταν για την εκστρατεία στη Σικελία (415-413 π.Χ.), ήταν η εποχή που γιόρταζαν τα Αδώνια, στα μέσα του καλοκαιριού, όπως και στη Σικυώνα, την Αλεξάνδρεια, τη Βύβλο και την Αντιόχεια.

Στα αθηναϊκά Αδώνια, οι γυναίκες θρηνούσαν μπροστά σε δύο νεκροκρέβατα που ήταν τοποθετημένα στις εισόδους των σπιτιών. Πάνω στα νεκροκρέβατα έβαζαν ξύλινα ομοιώματα του Άδωνη και της Αφροδίτης. Γύρω από τα ειδώλια τοποθετούσαν τους "κήπους του Άδωνη" (Ἀδώνιδος κῆποι), δηλαδή γλάστρες με φυτά που αναπτύσσονταν γρήγορα, τα οποία αργότερα τοποθετούσαν πάνω στις στέγες των σπιτιών για να μεγαλώσουν γρήγορα με τη βοήθεια του ήλιου. Η ανάπτυξη των φυτών αποτελούσε σημάδι της ανάστασης του θεού.

Κοντά στον επιτάφιο (νεκροκρέβατο) τοποθετούσαν κούκλες που παρίσταναν έρωτες και πουλιά και δίπλα στο ομοίωμα του Άδωνη άφηναν πλακούντες και γλυκίσματα. Η γιορτή τέλειωνε με θυσίες αγριόχοιρων.

Σκηνή από τη γιορτή του Άδωνη στην Αθήνα
Σκηνή από τη γιορτή του Άδωνη στην Αθήνα


Αλεξάνδρεια

Τα Αδώνια γιορτάζονταν και στην Αλεξάνδρεια επί Πτολεμαίων, εορτή για την οποία σώζεται περιγραφή από το Θεόκριτο στο 15ο ειδύλλιό του «Συρακούσιαι ή Αδωνιάζουσαι», όταν την είχε οργανώσει η Αρσινόη Β' της Αιγύπτου, σύζυγος του Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου.

Κατά την πρώτη ημέρα, ψάλλονταν ύμνοι για τον ιερό γάμο Αφροδίτης και Άδωνι και για την επάνοδο του τελευταίου από τον Κάτω Κόσμο. Η βασίλισσα συνόδευε το ομοίωμα του Άδωνι μαζί με άλλες γυναίκες, που μετέφεραν δύο κρεβάτια φτιαγμένα από χρυσό και άργυρο για την τοποθέτηση των ομοιωμάτων του Αδώνιδος και της Αφροδίτης. Γύρω από αυτά άφηναν καρπούς και φαγητά από αλεύρι, μέλι και λάδι, μυροδοχεία και γλάστρες με γλυκάνισο, κριθάρι, μάραθο κ.ά.

Την επόμενη ημέρα, γυναίκες λυσίκομες, ξυπόλητες και γυμνόστηθες έριχναν τα ομοιώματα του Θεού στα νερά και τον παρακαλούσαν να επιστρέψει πίσω ξανά και το επόμενο έτος.


Άλλες πόλεις και περιοχές

Τα Αδώνια των υπόλοιπων πόλεων, ανάμεσα στις οποίες πιο λαμπρά ήταν της Αθήνας και του Άργους, διοργανώνονταν με τις προσωπικές οικονομικές εισφορές των γυναικών που συμμετείχαν σε αυτά, ενώ στη Ρόδο υπήρχε μια μικτή θρησκευτική αδελφότητα, οι λεγόμενοι «Αδωνιασταί» ή «Αδωνισταί». Η ποιήτρια Σαπφώ από τη Λέσβο επίσης αναφέρεται σε συνήθειες για το θρήνο του θανάτου του Άδωνι.

Σε κάποιες περιοχές, γίνονταν και μυήσεις σε μυστήρια του Θεού. Ο Λουκιανός μάλιστα αναφέρει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη.

Κατά την παράδοση, ποιητής των εορταστικών τραγουδιών και των ελεγειών για τον θάνατο του Άδωνι ήταν ο Κινύρας, ο πρώτος βασιλιάς της Κύπρου, που είχε εισάγει στο νησί την λατρεία της Αφροδίτης. Έλεγαν πως είχε έρθει από τη Βύβλο.

Οι τελετές αυτές, για τις οποίες ακόμη και ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφέρει ότι είχε δει τις πιστές του Ταμμούζ (Άδωνι) να θρηνούν στην είσοδο του Ναού της Ιερουσαλήμ, διαδόθηκαν σ’ όλες τις μεσογειακές χώρες και έτυχαν ευρύτατης αποδοχής και στην Ιβηρική, μέχρι που καταργήθηκαν οριστικά από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο γύρω στο 384 μ.Χ.

Μαρτυρία των τελετών, χορών και θρήνων αυτών στην αρχαία Σεβίλλη διασώθηκε στο Βιβλίο των παθών των αγίων Ιούστας και Ρουφίνας, οι οποίες μαρτύρησαν γύρω στο 248. Σύμφωνα με το κείμενο, οι δύο χριστιανές, που πουλούσαν κεραμικά, διασταυρώθηκαν με την περιφορά των πιστών του Άδωνι, οι οποίοι, στην άρνηση των γυναικών να προσφέρουν τάματα στη μνήμη του θεού, τις προπηλάκισαν και εν τέλει τις φυλάκισαν.

Η λατρεία του Άδωνη σε άλλους πολιτισμούς

Η λατινική Βιβλική μετάφραση Βουλγάτα αποδίδει τον Θαμμούζ (Ο') ή Ταμμούζ(Μασοριτικό κείμενο) του βιβλίου του Ιεζεκιήλ (8:14) ως «Άδωνη» (Adonidem, Vg), ταυτίζοντας έτσι τη βαβυλωνιακή θεότητα με τον Άδωνη της αρχαιοελληνικής λατρείας. Ο Ωριγένης δηλώνει ότι "εκείνον που οι Έλληνες ονομάζουν Άδωνη, ονομάζεται Θαμμούζ από τους Εβραίους και τους Σύρους" και ότι οι λάτρεις του γιόρταζαν κάθε χρόνο το θάνατό του με θρήνους και κατόπιν την ανάστασή του με χαρούμενες τελετές. Παρόμοιες αναφορές κάνουν οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς Ιερώνυμος, Κύριλλος και Πορφύριος. Στο αρχαιοαιγυπτιακό πάνθεον ταυτιζόταν με τη λατρεία του Όσιρι, συζύγου της Ίσιδας, ενώ στην χανανιτική λατρεία με τον Βάαλ. Οι μαρτυρίες φανερώνουν ότι η συγκεκριμένη λατρεία εξακολουθούσε να υφίσταται ακόμη και κατά τον Μεσαίωνα.




Βιβλιογραφία
    Αρβανιτάκης, Π.(2009), «Αδώνια και Παράδοσις», Ιαχή, 21 Μαρτίου, σελ., 4.
    Βρεττός, Λ.(2002), Λεξικό:Τελετών,Εορτών Και Αγώνων Των Αρχαίων Ελλήνων, 2η έκδοση, Αθήνα: Κονιδάρη(1η εκδ 1999).
    Βίωνος,  Επιτάφιος Αδώνιδος, μτφ. Μπουκάλας, Π., Αθήνα 1991:Αγρά
    Θεόκριτος, Μόσχος Και Βίων:Βουκολική Ποίηση Της Ελληνιστικής Περιόδου, εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Μαυρόπουλο, Θ., Αθήνα 2007 : Ζήτρος
    Λέτσας, Α.(1989), Μυθολογία Της Γεωργίας:Θρησκεία-Μυθολογία, Ανιμισμός–Μαγείες.-Ταμπού-Τοτεμισμός-Φετιχισμός-Ανθρωπομορφισμός Αθήνα:Τεχνοτυπική (1η έκδ 1949).
    Μαρίνης, Π. (2003), Η Ελληνική Θρησκεία, Αθήνα: Νέα Θέσις
    Μπακούρος, Κ. Β, Οι Ωραίοι Νεκροί: Επιτάφιος Αδώνιδος Επιτάφιος Θρήνος, Αθήνα 2001: Έσοπτρον.
    Οβιδίος Περί Μεταμορφώσεων, ό μετήνεγκεν εκ της λατίνων φωνής εις την ελλάδα Μάξιμος μοναχός ο Πλανούδης,εκδίδουν Μανώλης Παπαθωμόπουλος, Ισαβέλλα Τσαβαρή, Αθήνα 2002:Ακαδημία Αθηνών, Κέντρον Εκδόσεως Έργων Ελλήνων Συγγραφέων.
    Πολίτης, Ν.(1966),Λαογραφικά σύμμεικτα,2ηέκδοση Τόμος Γ΄,Αθήνα : Ακαδημία Αθηνών.(1η εκδ 1931)
    Alexiou, M. (2002), Ο Τελετουργικός Θρήνος Στην Ελληνική Παράδοση, επιμέλεια αναθεώρησης μετάφραση, Γιατρομανωλάκος  Ν. Δημήτρης , Ροΐλος  Α. Παναγιώτης, Αθήνα: ΜΙΕΤ.
    Burkert, W. (1997), Ελληνική Μυθολογία Και Τελετουργία: Δομή Και Ιστορία, 2η έκδοση, μτφ. Ανδρεάδη Η., Αθήνα :MIET.(1η εκδ 1993).
    Burkert, W. (1993), Αρχαία Ελληνική Θρησκεία: Αρχαϊκή και Κλασική Εποχή, μτφ. Μπεζαντάκος Π. Ν, Αβαγιανού A., Αθήνα: Καρδαμίτσα,(1η εκδ 1977).
    Scott, R.- Liddell, G. H.(2006), Λεξικόν Της Ελληνικής Γλώσσας, 2η έκδοση., Τ΄5ος , Αθήνα: Πελεκάνος (1η εκδ 1901).
    West, M.L. (2004), Αρχαία Ελληνική Μουσική, 2ηεκδοση, μτφ. Κομνηνός Σ., Αθήνα: Παπαδήμα.(1η εκδ 1999).






Αντλήθηκαν πληροφορίες επίσης απο: wikipedia | mixanitouxronou.gr | thesecretrealtruth
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Παράλληλα Σύμπαντα

Η θεωρία των Παράλληλων Συμπάντων είναι για μένα γεγονός και όχι μια απλή θεωρία όπως πιστεύει η επιστήμη της Φυσικής.

Η θεωρία αυτή λέει ότι υπάρχουν πολλές εκδόσεις του εαυτού μας που συμβαίνουν σε παράλληλους Κόσμους, δηλαδή ζούμε ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ σε πολλά σύμπαντα πολλές εκδοχές του εαυτού μας.

Μπορεί δηλ. αυτήν την στιγμή που μιλάμε, εγώ, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν να είμαι μοναχή, αλλά σε κάποιο άλλο να είμαι δολοφόνος. Σε κάποιο να είμαι φτωχή, σε κάποιο άλλο πλούσια.

Μπορεί μάλιστα να ζω σε διαφορετικό χρόνο από τώρα, να ζω πχ. στην εποχή των σπηλαίων και ουτω καθεξής.

Είναι μια θεωρία και αυτή, όπως και η Παλιγγενεσία που δεν έχει αποδειχθεί ακόμα από την Επιστήμη.

Την πιστεύουν όμως άνθρωποι όπως εγώ, που φωτίστηκα από τον Θεό για να τα «δω» αυτά.

Η λογική και το σκεπτικό των Παράλληλων Συμπάντων είναι ότι, όταν θα γίνει η περίφημη Κρίση, ο Θεός θα επιλέξει τον καλύτερο εαυτό μας για να μας σώσει!

Βέβαια, υπάρχει και η τέλεια αποτυχία για κάποιες ψυχές, να έχουν ζήσει πολλούς εαυτούς και παράλληλους κόσμους, ωστόσο σε κανέναν να μην έχουν πετύχει πνευματικά και έτσι να κολαστούν!

Σκεφτείτε δηλαδή αποτυχία της ψυχής να ανεβεί πνευματικά.

Γενικά, για τα Παράλληλα Σύμπαντα, μπορεί να φαίνεται ότι έχει διασπαστεί κατά κάποιον τρόπο το «εγώ» των ανθρώπων και ζουν ταυτόχρονα πολλούς εαυτούς, αλλά στο τέλος, όλο αυτό, θα λειτουργήσει υπέρ τους ώστε να μπουν στον παράδεισο.

Να πω την αλήθεια, εδώ, στα Παράλληλα Σύμπαντα, τον καταλαβαίνω τον Θεό, στην Παλιγγενεσία όμως όχι. Τι νόημα δηλ. έχει η συνεχής επανάληψη της ίδιας ζωής και ο συνεχόμενος φαύλος κύκλος; Σε τι βοηθάει τις ψυχές μας;

Αν συνδέσουμε τις 2 θεωρίες, τότε όλες οι ζωές μας στους παράλληλους Κόσμους συμβαίνουν ξανά και ξανά οι ίδιες. Όμως και πάλι δεν καταλαβαίνω το νόημα αυτής της αέναης επανάληψης!...



Αναστασία Καραβίδα
(ερευνήτρια)
@Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Αιώνια Επιστροφή και Παλιγγενεσία

«Είδα» ότι είναι αληθινή η θεωρία της Παλιγγενεσίας. Ότι ισχύει.

Τι σημαίνει Παλιγγενεσία, ότι ο κόσμος γεννιέται και πεθαίνει ΣΥΝΕΧΩΣ.

Ότι όλα τα όντα που δημιουργήθηκαν -από το πρώτο μέχρι το τελευταίο- και όλα τα πρόσωπα από την γέννηση του κόσμου μέχρι και το τέλος του έχουν ζήσει άπειρες φορές την ΙΔΙΑ ΜΟΙΡΑ και θα ζήσουν άλλες τόσες.

Δηλαδή, όλοι μας έχουμε ζήσει τις ίδιες στιγμές, ευχάριστες και δυσάρεστες, μέσα στα ίδια περιβάλλοντα (με τους ίδιους γονείς και συγγενείς, φίλους, συμμαθητές κλπ) ξανά και ξανά.

Άπειρες φορές.

Και θα τα ζήσουμε ακόμα άπειρες φορές στο μέλλον.

Να πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τον σκοπό αυτού του μυστηρίου της ζωής. Κάπου έλεγε ότι εμείς, τα πλάσματα του Θεού, λαχταρούμε να βιώνουμε την κατάσταση της ύλης μέσα από την αιώνια περιφορά του κόσμου, ή κάπως έτσι. Σαν να λέμε ότι δεν αντέχουμε να ζούμε αιωνίως την πνευματική κατάσταση του Παραδείσου που μας χάρισε στην αρχή ο Θεός. Και «πέφτουμε», περνάμε όλη αυτήν την δοκιμασία στην εδώ ζωή, πεθαίνουμε και ξανά πάλι από την αρχή όλο αυτό.

Μπορεί να είμαστε ατελή όντα και γι αυτό πέφτουμε. Μα, αν είμαστε ατελείς, μήπως τότε φταίει ο Θεός που μας έπλασε έτσι; Δεν μπορούσε να μας φτιάξει πιο τέλειους;…

Είναι ολόκληρη συζήτηση αυτό.

Μαζί με το γεγονός της Παλιγγενεσίας πάει το γεγονός ότι η Κόλαση είναι παροδική και περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Κάποτε, όλες οι ψυχές που κολάστηκαν θα αισθανθούν πάλι πλήρη την θεία ενέργεια μέσα τους σαν να μην συνέβη τίποτε. Ίσως αυτό γίνει για να επουλωθούν μέσα τους οι πληγές που άφησαν οι αμαρτίες.

Πάντως ΟΛΑ θα επανέλθουν στην αρχική τους κατάσταση.

Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, έτσι γίνεται και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε.

Μπορούμε μόνο να κοιτάξουμε να ομορφύνουμε την ζωή μας, την δική μας αλλά και των ανθρώπων γύρω μας και να προσπαθούμε να έχει διάρκεια αυτή η ομορφιά η πνευματική.

Όσο γίνεται και όσο φυσικά περνάει από το χέρι μας.

Τα υπόλοιπα πρέπει να τα αφήνουμε στον Θεό και να έχουμε την πίστη ότι θα τα μαστορέψει καλά.

Εύχομαι σε όλους σας να νιώθετε ευτυχισμένοι με την ύπαρξή σας και αυτό το αίσθημα να μην το χάσετε ούτε στην επόμενη ζωή.

Όσοι και όσες δεν περάσατε καλά, ψάξτε να τα βρείτε με τον εαυτό σας και τον Θεό και να αναθεωρήσετε ενδεχομένως.

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο και συμβαίνει το εξής, ότι ο Θεός προνοεί τα καλύτερα για την κάθε ψυχή και ο,τιδήποτε της συμβαίνει στον υλικό κόσμο είναι για το καλό της.

Καλή αντάμωση στην επόμενη ζωή, που θα μας συμβούν τα ίδια!

Να πω ακόμα ότι κάποιες ψυχές έχουν ΠΟΛΥ ΕΝΤΟΝΑ προαισθήματα για κάτι που πρόκειται να τους συμβεί, θεωρώ ότι το νιώθουν εξαιτίας του βιώματος της προηγούμενης ζωής, δεν ξέρω όμως κατά πόσο βοηθάει αυτό.

Και ένα τελευταίο, η μνήμη της προηγούμενης ζωής χάνεται και διαγράφεται, αλλιώς θα θυμόμασταν τα λάθη μας και θα τα διορθώναμε και θα ζούσαμε τρισευτυχισμένα…



Αναστασία Καραβίδα
(ερευνήτρια)
@Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Ο προσωπικός θεός και ο Δεύτερος Ανώτερος Εαυτός (αγιότητα-θέωση),πώς φτάνεται άραγε;

Πρόκειται για τον δεύτερο εαυτό, τον ιδανικό, τον ιδεατό, που «βρίσκεται» στον παράδεισο και επειδή ο παράδεισος δεν είναι συγκεκριμένος τόπος, αλλά τρόπος ύπαρξης του μυαλού και της συνείδησης, αυτός ο εαυτός έχει μέσα του τεράστια ποσά ενέργειας, ικανά να κάνουν θαύματα.

Ναι, θαύματα. Όπως αυτά που έκαναν και κάνουν οι άγιοι.

Διότι και αυτοί, ενώθηκαν με τον Προσωπικό τους Θεό, τον δεύτερο εαυτό τους και έφτασαν σε ύψη αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας.

Το θέμα και το ερώτημα είναι: ΠΩΣ τον φτάνει κανείς αυτόν τον δεύτερο εαυτό; Πώς ενώνεται μαζί του για να μετάσχει έτσι της παραδεισένιας ενέργειας; Της αγιαστικής; Και να πλουτιστεί έτσι η Αντίληψή του, η Δύναμή του, η Χαρά του και πολλά άλλα που θυμίζουν μερικές φορές υπεράνθρωπο;

Η δική μου απάντηση είναι «δεν ξέρω». Και μάλλον δεν είμαι και η μόνη που απαντώ έτσι. Ρωτήστε όποιον πνευματικό άνθρωπο ξέρετε. Θα σας πει το ίδιο.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη οδός να την περπατήσει κάποιος και να το καταφέρει αυτό. Ούτε κάποια μέθοδος, ούτε κάποιος προγραμματισμός πνευματικός, ούτε κάποιο σύστημα. Αλλιώς, θα είχαμε κατακτήσει το παν!

Αυτό που γενικά πιστεύεται είναι ότι μέσω της Ασκητικής θα μπορούσε κανείς να προσελκύσει την λεγόμενη Θεία Χάρη, την ενέργεια του Θεού δηλαδή και έτσι θα μετείχε στον παραδεισένιο εαυτό του, σε μια απίστευτα ανανεωτική, λυτρωτική και θεραπευτική υπαρξιακή κατάσταση.

Όμως, πόσοι ασκητές και ασκήτριες δεν υπάρχουν, που μέσα από επώδυνο αγώνα έφτασαν να παραδώσουν την ψυχή τους στον Θεό, χωρίς να αγγίξουν τον αγιασμό;

Πόσοι μοναχοί, μοναχές, αλλά και απλός πιστός κόσμος, λαϊκοί, δεν έφτασαν να ανασάνουν για τελευταία φορά χωρίς καθόλου να γευτούν την θεία ενέργεια;

Υπάρχει και μια δεύτερη πίστη και γνώμη, ότι μέσω της ικανοποίησης των Επιθυμιών μπορεί κάποιος να φτάσει την «μαγική» ένωση με τον προσωπικό του θεό και να μετάσχει της θέωσης και της αγιότητας.

Αν ήταν όμως έτσι, ο περισσότερος κόσμος, ο οποίος αποφεύγει τον αγώνα και τον πόνο και προσπαθεί πάση θυσία να ικανοποιήσει την κάθε του επιθυμία, θα είχε αγιάσει!

Δεν ισχύει όμως ούτε αυτό.

Ας αναφέρω εδώ και την φιλοσοφία των ανατολικών θρησκειών που πιστεύουν ότι μέσω του Διαλογισμού, μιας ιδιαίτερης τεχνικής που επιδιώκει την συγκέντρωση της δύναμης του μυαλού, της ψυχής και του σώματος, δίνεται στον άνθρωπο η δυνατότητα να κατακτήσει την θέωση και την ένωση με τον ανώτερο εαυτό. Φυσικά, και αυτός ο τρόπος, όσο δοκιμασμένος και αν είναι, δεν οδηγεί τις περισσότερες φορές στο ποθούμενο.

Μπορώ να καταλήξω στο εξής τελικά, μόνο ο Θεός μπορεί να επέμβει ώστε να επιτευχθεί αυτή η ένωση με τον αγιαστικό δεύτερο εαυτό και προσωπικό θεό. Μόνο, ας το πω έτσι, αν συγκινηθεί για κάποιο λόγο ο Θεός και θελήσει να το χαρίσει αυτό σε έναν άνθρωπο, τότε και μόνο τότε επιτυγχάνεται το θαύμα αυτό που λέγεται αγιασμός και παράδεισος επί της γης.

 Ίσως ρωτήσει κανείς, ΠΩΣ συγκινείται ο Θεός;

Και δω θα απαντήσω ότι δεν ξέρω.

Είναι φορές που ο Θεός επισκέπτεται την ψυχή και την καρδιά ενός κακοποιού και εγκληματία και άλλοτε την ψυχή ενός πολύ καλού ανθρώπου.

Άγνωστη η θέλησή Του.

Λένε οι άγιοι και οι ασκητές ότι ο Θεός ευχαριστιέται να κατασκηνώνει σε ταπεινές ψυχές και σε καρδιές που αγαπούν.

Ίσως αν προσπαθήσουμε να είμαστε ταπεινοί (δηλ. αληθινοί με τον εαυτό μας, τον Θεό και τους άλλους) και αν αγαπάμε με πνεύμα θυσίας τον πλησίον, ίσως να μας δοθεί η αγιαστική ενέργεια, η ένωση δηλ. με τον Ανώτερο Εαυτό, τον Παραδεισένιο.

Μακάρι!...



Αναστασία Καραβίδα
(ερευνήτρια)
@Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Βλαδίμηρος Δημητρίου: Ο Έλληνας που έγινε πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής

Σε ολόκληρη τη Γη ζουν διασκορπισμένοι Έλληνες, οι οποίοι ενδέχεται να …μιλούν διαφορετική γλώσσα, να έχουν διαφορετική πίστη αλλά όλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά διαφυλάττουν ως το πιο ανεκτίμητο φυλαχτό την καταγωγή τους και μοιράζουν απλόχερα κάθε είδους γνώση.

Ένας τέτοιος Έλληνας ήταν και ο πρώτος Πρόεδρος της ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, το όνομά του οποίου ήταν Βλαδίμηρος Δημητρίου. Ήταν μετανάστης 4ης γενεάς και ανέβηκε στο αξίωμα αμέσως μετά το τέλος του 7ετή εμφυλίου που βασάνιζε την χώρα. Κάτι που δείχνει όσο μεγάλη εμπιστοσύνη οι εγχώριοι κάτοικοι στους Έλληνες.

Βλαδίμηρος Δημητρίου
Μετράει βέβαια και το γεγονός ότι από τα πολύ αρχαία χρόνια ζούσαν πολλοί Έλληνες εκεί, όπως και στην ευρύτερη περιοχή. Δεν είναι λίγα άλλωστε τα στοιχεία που μπορούν να στοιχειοθετήσουν πως η Κολχίδα των Αργοναυτικών δεν είναι η γνωστή Κολχίς του Πόντου, αλλά τμήμα μεταξύ Βολιβίας-Περού, γύρω από την λίμνη Τιτικάκα, στα σύνορα Αργεντινής-Βολιβίας.  [Διάβασε σχετικό άρθρο εδώ] Μάλιστα, λένε, πως η πανάρχαια φυλή Ινδιάνων Κόλχι είναι απομεινάρι των Κόλχων, γι’ αυτό και χρησιμοποιούν πολλάκις στα σύμβολά τους τον ελληνικό μαίανδρο. 

Άρα οι σχέσεις Ελλήνων-Νοτιοαμερικανών τραβάει σε απίστευτα βάθη χρόνου, που μένει σε επόμενες γενεές επιστημόνων, αποδεσμευμένων από στεγανά, να ερευνήσουν.

Η λέξη Αργεντινή ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική (ομηρική) ρίζα αργ- (ἀργός > ἄργυρος  που αργότερα στα λατινικά έγινε Argentum) που σημαίνει φωτεινός, λαμπερός. 

Η ονομασία της χώρας μάλλον οφείλεται στο ορυκτό (άργυρο) που παράγει η χώρα και προσείλκυσε τον 15ο αιώνα τους αποίκους.

Έλληνας, εκ Χιμάρας λοιπόν ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου. Στην Χιμάρα επικρατούσε αναβρασμός, οι Έλληνες δεν άντεχαν άλλο την βαναυσότητα των Τούρκων, δεν τους σήκωνε άλλο ο τόπος. 

Έτσι, το 1670 μερικές οικογένειες αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες ακολουθώντας το μεγάλο ρεύμα φυγής του ελληνικού πληθυσμού, που έφευγε (κυρίως προς την ελεύθερη Ιταλία) για να μην υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Μια απ' αυτές ήταν και η οικογένεια Δημητρίου. Φόρτωσαν τα λιγοστά υπάρχοντά τους και πήρανε τον μακρύ δρόμο του ξεριζωμού.

Στην αρχή περιπλανήθηκαν στην Ιταλία, πέρασαν από την Γένοβα και την Βενετία, αλλά δεν μπόρεσαν να στεριώσουν. Πήγαν στην Αθήνα και στον Πειραιά, αλλά ο παλιός κόσμος δεν τους σήκωνε κι έτσι αποφάσισαν να μεταναστεύσουν οικογενειακώς στον νέο κόσμο. 

Είχαν ακούσει για μια χώρα στην άλλη άκρη της γης που ήταν πολύ πλούσια και μπορούσε να τους θρέψει. Κατά το έτος 1678 μπήκαν σ' ένα από αυτά τα πλοία που συνέδεαν τον Ατλαντικό ωκεανό και ύστερα από ένα κουραστικό ταξίδι έφτασαν στην Ουρουγουάη.

Βλαδίμηρος Δημητρίου
Από την Ουρουγουάη οι Έλληνες διασκορπίστηκαν σε όλην την Ν. Αμερική. Κι αυτό συνεχίσθηκε έως τις αρχές του 20ού αι. (1907-1911). Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. περισσότεροι από 10.000 Έλληνες κατέφθασαν ως μετανάστες στην Ουρουγουάη, ενώ περισσότεροι από 50.000 – κατά το πλείστον μικρέμποροι – έφθασαν στην Αργεντινή!

Στην Αργεντινή, που μαχόταν για την ανεξαρτησία της, ως ήρωάς της τιμάται κι ένας άλλος Έλλην, ο Ιωάννης Γεωργίου (1833-1935), από το «ανταρτοχώρι της Σάμου», Πλάτανο. 

Αυτός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξεμέτρησε την Παταγονία και την Γη του Πυρός (1855-1890)! Μάλιστα, όταν ο Δαρβίνος μελετούσε την περιοχή, ο Σαμιώτης συνεργάσθηκε μαζί του! 

Το όνομά του και η δράση του έγιναν λαϊκό παραμύθι στην Αργεντινή! Έγινε μύθος και πέθανε σε βαθύ γήρας (102 ετών) στον Κάμπο του Μπουένος Άιρες, χωρίς ν’ αφήσει απογόνους. 

Όσοι γνώρισαν τον Γεωργίου, έλεγαν πως μιλούσε για την πατρίδα του, την Σάμο, σαν να μην έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. (Πριν απ’ αυτόν έφθανε στα λιμάνια της Ν. Αμερικής ο επίσης Σάμιος καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, με το σκαρί του «Αχιλλεύς» – ο μετέπειτα ξακουστός πολέμαρχος του Αγώνος του 1821).

Αλλά δεν ήταν ο μόνος Έλλην πεσών για την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Ως ήρωας αυτού του αγώνος τιμάται και ο Μιχαήλ Σαμουήλ Σπύρου, εκ Λέσβου, ο οποίος στα στερνά, ανατίναξε το καράβι του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του, καθώς και ο Εθνικός Ήρωας της Αργεντινής, Νικόλας Κολμανιάτης απο την Ύδρα, τη ζωή και το έργο του οποίου θα αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο.

Στην Αργεντινή (Μπουένος Άιρες) πήγε και η οικογένεια Δημητρίου.  Το λιμάνι της πόλεως οργάνωσε ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης, Δωδεκανήσιος εκ Κάσου! Αυτός διέμεινε για λίγο εν Αθήναις και το 1870 έφυγε για Αργεντινή, όπου έγινε υπεύθυνος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και απ’ την θέση αυτή βοηθούσε πολύ τους Έλληνες καπεταναίους που προσέγγιζαν το μεγάλο λιμάνι…

Η οικογένεια Δημητρίου πρόκοψε με σκληρή δουλειά, υπομένοντας όλες τις κακουχίες των νεοφερμένων σ' εκείνη την άγνωστη χώρα. Τα χρόνια και οι δεκαετίες πέρασαν και μετά από 4 γενιές ήρθε στον κόσμο ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου, ο οποίος, γεννήθηκε στις 26 Ιουνίου 1821. Πατέρας του ήταν ο Αμβρόσιος Δημητρίου (Μήτρο στην ηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική. 

Μέχρι και σήμερα άλλωστε τον Δημήτρη σε πολλά ελληνικά χωριά τον φωνάζουν Μήτρο ή Μήτσο για συντομία), που ήταν στρατιωτικός διοικητής του στρατού της Αργεντινής. Ο Αμβρόσιος μόρφωσε όσο καλύτερα μπορούσε τον μικρό Βλαδίμηρο. Μεγάλωσε μέσα στα βιβλία και σπούδασε δημοσιογραφία. Όμως τελικά ακολούθησε την καριέρα του στρατιωτικού όπως ο πατέρας του κι έφτασε να γίνει συνταγματάρχης πυροβολικού του αργεντινού στρατού.

Βλαδίμηρος Δημητρίου
Η οικογένεια του Δημητρίου συνδεόταν φιλικά με την μεγάλη οικογένεια Ηπειρωτών ευεργετών Ζάππα, απ’ το Λάμποβο της Β. Ηπείρου. Η οικογένεια Δημητρίου πένθησε πολύ τον θάνατο του Ζάππα (1865).

Αναμίχθηκε με την πολιτική και αφού έγινε πρώτα κυβερνήτης του Μπουένος Άιρες, έβαλε υποψηφιότητα διεκδικώντας την προεδρία της Αργεντινής.

Στην διάρκεια του Παραγουανού πολέμου αυτός ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τις συμμαχικές δυνάμεις και ήταν ένας από τους λόγους που νίκησαν στον πόλεμο.

Λόγω πολιτικής αστάθειας ο Βλαδίμηρος εξορίστηκε από την χώρα και ταξίδεψε ως δημοσιογράφος στο Περού, στην Βολιβία και στην Χιλή, όπου έζησε πολλά χρόνια αρθρογραφώντας σε διάφορες εφημερίδες.

Μετά την ήττα του δικτάτορα Juan Manuel de Rosas στην μάχη του Caseros το 1852, γύρισε από την εξορία του. Αναμίχθηκε με την πολιτική και αφού έγινε πρώτα κυβερνήτης του Μπουένος Άϊρες, έβαλε υποψηφιότητα διεκδικώντας την προεδρία της Αργεντινής. Στην διάρκεια του Παραγουανού πολέμου αυτός ήταν ο ιθύνων νους πίσω από τις συμμαχικές δυνάμεις και ήταν ένας από τους λόγους που νίκησαν στον πόλεμο.

Βλαδίμηρος Δημητρίου
Ο Βλαδίμηρος Δημητρίου στις 12 Οκτωβρίου του 1862 ορκίζεται ως ο πρώτος πρόεδρος της ενωμένης Αργεντινής δημοκρατίας, το έργο του ήταν επίπονο, καθώς έπρεπε να ανορθώσει μια χώρα που είχε καταστραφεί από τόσους πολέμους. Από τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να τα βάλει με τους ισχυρούς που διαφέντευαν την χώρα και να περιορίσει την δύναμή τους. 

Επεξέτεινε τις τηλεγραφικές γραμμές ενώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο περισσότερο την αχανή χώρα και αναδιοργάνωσε με πολύ μεγάλη επιτυχία τα δημόσια οικονομικά. 

Αύξησε το εξωτερικό εμπόριο ισχυροποιώντας διεθνώς ακόμη περισσότερο την Αργεντινή, προώθησε την μετανάστευση ώστε να έρθουν ακόμα περισσότεροι Ευρωπαίοι άποικοι για να συνεισφέρουν με την εργασία και τις γνώσεις τους στην χώρα. 

Βοήθησε επίσης, στην δημιουργία του συντάγματος της χώρας, δίνοντας ελευθερίες στους απλούς ανθρώπους. Στην εξαετία που κυβέρνησε μέχρι τις 11 Οκτωβρίου του 1868, ανόρθωσε κυριολεκτικά την χώρα και χάραξε τα σύνορα μεταξύ των νοτιοαμερικανικών χωρών που συνόρευαν με την Αργεντινή όπως την Βραζιλία, την Ουρουγουάη και την Παραγουάη, βάζοντας τέλος στις προστριβές με τα γειτονικά κράτη.

Όταν η χώρα πτώχευσε (1890) οι Αργεντινοί θυμήθηκαν και πάλι τον Δημητρίου. Αυτός, συμφώνησε με τον στρατηγό Ρόκα και υποστήριξαν στις προεδρικές εκλογές (Μάιος 1892) τον Σάενς Πένια, έναν ανώτερο δικαστικό λειτουργό, που έχαιρε γενικού σεβασμού.

Ωστόσο ο Δημητρίου δεν ασχολήθηκε μόνο με την πολιτική… Μιλώντας άπταιστα Ελληνικά, καθώς ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του, διέπρεψε στον τομέα της Λογοτεχνίας και της Ιστορίας σε σημείο που να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές και ιστορικούς της της Αργεντινής.

Βλαδίμηρος Δημητρίου
Μερικά από τα έργα του είναι «Η Ιστορία του Σαν Μαρτίν» και «Η Ιστορία του Μπελγκράνο», στα οποία προσπάθησε να αναπτύξει το φρόνημα της εθνικής συνειδήσεως των Αργεντινών. 

Ίδρυσε ακόμη το 1862 την εφημερίδα «Έθνος», η οποία αποτέλεσε και την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! Κάποια φύλλα κυκλοφορούσαν, όπως ήταν φυσικό, στα Ελληνικά μιας και τότε στο Μπουένος Άιρες η ελληνική ήταν η δημοφιλέστερη γλώσσα , μετά την τοπική. 

O Βλαδίμηρος Δημητρίου (Bartolome Mitre όπως ήταν γνωστός στην Αργεντινή) άφησε την τελευταία του πνοή στον Μπουένος Άιρες στις 19 Ιανουαρίου του 1906 και σε ηλικία 84 ετών. Πλήθος κόσμου τον συνόδεψε στην περιοχή Ρεκολέτα, όπου κηδεύτηκε αυτός ο μεγάλος άνδρας.

Για την ιστορία να αναφέρουμε πως η «Εταιρεία της υπέρ των Πατρίων Αμύνης» (που ιδρύθηκε το 1901 και στεγάσθηκε στην Ακαδημία Αθηνών) κυκλοφορούσε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο, με τίτλο «Τα Πάτρια» – επιμέλεια των ακαδημαϊκών Γ. Χατζιδάκη, Κ. Ζησίου και του δημοσιογράφου Ι. Δαμβέργη – που κυκλοφορούσε τότε σε 20.000 δωρεάν αντίτυπα και που έφθανε και στην Αργεντινή! 

Το 1924 ιδρύθηκε η ομογενειακή εφημερίδα «Πατρίς», στο Μπουένος Άιρες, από τον Γ. Παρασκευαΐδη (και είτα δ/ντή τον Αθ. Βαϊρακλιώτη). Μετά, ο πρέσβης της Ελλάδος στο Μπουένος Άιρες, Βασ. Δενδραμής, ίδρυσε την εφημερίδα «Ελλάς» (με δ/ντές τον Δημ. Λογοθέτη, έως το 1956, την θυγατέρα του Ελένη και είτα τον Λεων. Τριανταφυλλίδη). Το 1958 ιδρύθηκε η εφημερίδα «Νότιος Αμερική», από την Πολ. Μποσκαΐνου και ο «Ελληνισμός» από τον Δημ. Ρούτση.

Γι’ αυτό ο Αργεντινός εθνικός ποιητής και ένας των σημαντικότερων ποιητών της Ν. Αμερικής, που ήταν και μέλος του Αργεντινού Κοινοβουλίου Αντράντε Ολεγκάριο (1841-1882), ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της πατρίδος του, έγραψε έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα («Ατλαντίς», 1881 και «Προμηθεύς», 1877), στα οποία εκφράζει τους πόθους των λαών της Λατινικής Αμερικής. Ενώ ένα από τα ωραιότερα γλυπτά έργα-δημόσια μνημεία που ευρίσκονται στην Αργεντινή, είναι ο «Θνήσκων Κένταυρος», έργο του Γάλλου γλύπτου Μπουρντέλ.

Βλαδίμηρος Δημητρίου
Αλλά και ο βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια είχε δηλώσει το 2009: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. 

Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο… Ίσως να υπάρχουν κοινές πηγές. Οι μουσικές και των δύο είναι πιο συναισθηματικές, κάπως σκοτεινές και θλιμμένες, και τα δύο ιδιώματα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την μελαγχολία. 

Υπάρχει ένα περίεργο αίσθημα κενότητος που δεν μπορώ να το περιγράψω. Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s Child του Β. Παπαθανασίου. Ο δίσκος τους “666″ είναι από τους αγαπημένους μου. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ρεμπέτικα. Στην συλλογή των οργάνων μου έχω – εννοείται – και το μπουζούκι. Εάν το χρησιμοποιούσα στην ταινία, θα το έπαιζα βέβαια με τον δικό μου τελείως διαφορετικό τρόπο» – βλ. σχ. εφημ. «Εποχή», Ιούνιος 2009.

Η Αργεντινή συνδέεται και με την Θράκη, κυρίως δια μέσου του ιδιοφυούς επιχειρηματία και ευπατρίδη, Ευγένιου Ευγενίδη (εκ Διδυμοτείχου) ο οποίος – μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο – συνέδεσε ατμοπλοϊκώς την Νότιο Αφρική με την Νότιο Αμερική! Εν τέλει, εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, απ’ όπου ο οξυδερκής επιχειρηματίας διείδε το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα κι εστράφη στην ναυτιλία των υπερωκεανίων.

Η ελληνική κοινότητα του Μπουένος Άιρες από το 1911 είχε εκκλησία, σχολείο και νοσοκομείο! Στην απογραφή του 1963 οι Έλληνες της Αργεντινής ήσαν 43.000 (η πολυπληθέστερη εθνότητα μετά τους εντοπίους, τους Ιταλούς και τους Εβραίους). Την δεκαετία του 1950-60 ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν συνεχώς. Ζούσε κυρίως σε 8 κοινότητες (οι παλαιότερες: Δυο στο Μπουένος Άιρες, μια στο Βερίσσο και μια στο Ρεμέντιος ντε Εσκαλάντα), είχε αναπτύξει 21 κοινωφελείς οργανώσεις, εκκλησιαζόταν σε 6 εκκλησιές και λειτουργούσε 5 σχολεία! 

Boca Juniors
Boca Juniors
Σήμερα, ο απόδημος ελληνισμός στην Αργεντινή υπολογίζεται σε 20.000 ανθρώπους. Η δε δρ. Χρ. Τσαρδίκου (πρόεδρος του «Νόστος» Μπουένος Άιρες) δημιούργησε έδρα Ελληνικών Σπουδών σε μεγάλο πανεπιστήμιο της αργεντίνικης πρωτεύουσας. 

Το 2009 η Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής έδωσε το α΄ διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στον Πέτρο Κασιμάτη, κατά τον διεθνή διαγωνισμό «Ο Ελληνισμός και ο Μέγας Αλέξανδρος», που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ελληνική πολιτιστική οργάνωση «Νόστος».

Στο Μπουένος Άιρες μέσα σ’ ένα καφενείο, του Χιώτη Α. Ζέππου, τρεις Έλληνες της διασποράς, ο Σαμιώτης Κώστας Καρούλιας (πρόγονος του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή Νίκου Καρούλια), ο Σιάκης από την Βυτίνα (Αρκαδίας) και ο Σπ. Σπυριδάκης ίδρυσαν την ποδοσφαιρική ομάδα-καμάρι της Αργεντινής, την «Boca Juniors»! 

Μάλιστα ο Κ. Καρούλιας ίδρυσε και τον προσκοπισμό στην Αργεντινή! Ενώ ο Σπυριδάκης, που έφθασε στην Αργεντινή απ’ τ’ Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε πρωτοστατήσει και στην ανέγερση του πρώτου ορθόδοξου ναού στην περιοχή.



- Επιμέλεια άρθρου, Μαρία Παπαδοπούλου

Αντλήθηκαν πληροφορίες απο:
  • Γκαλεάνο Εδ. «Πηγές από Μνήμες Φωτιάς – Τα πρόσωπα και οι μάσκες», μτφρ. Ισμ. Κανσή, εκδ. «Εξά¬ντας», 1987.
  • Δαμηλάκου Μ. «Έλληνες μετανάστες στην Αργεντινή (1900-1970): Διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμοί μιας μεταναστευτικής κοινότητας», Ιστορικό Αρχείο Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, 2004.
  • Εθνική Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου «Αργεντινή-Χιλή από οικονομικής απόψεως», Αθήναι, 1961.
  • Καμηλιέρης Σπ. «Το γενικόν εμπόριον της Αργεντινής Δημοκρατίας και η οικονομική εξέλιξις της χώρας κατά τα τελευταία έτη», Μπ. Άυρες, 1938.
  • Κατσόμαλος Β. «Αργεντίνα, Χιλή-Ουρουγουάη-Βραζιλία και οι Έλληνες», Μπ. Άυρες, 1972.
  • Κουτάντος Δημ. «Λέξεις που μυρίζουν θάλασσα (Ελληνικές λέξεις στα πορτογαλικά)».
  • Λεκάκης Γ. «Ήπειρος, η γωνιά που πέτρωσε στο 5…», βιβλίο (620 σελίδων), το οποίο κυκλοφόρησε μαζί με 4 CDs με ηπειρώτικη μουσική και ένα Cdrom. Έκδ. RiA Music & Multimedia Education Engineering (εκδ. «Πολυμέσα Εκπαιδευτική Μηχανική»), 1998. Του ιδίου: «Ο Τύπος την εποχή Πλάτωνος Δρακούλη», εισήγηση στο συνέδριο για τον Πλ. Δρακούλη, που έγινε στην Ιθάκη, το 2009.
  • Πετρίδης Ζ. Π. «Οδύσσεια – Μια ναυτική εποποιία προϊστορικών Ελλήνων εις την Αμερικήν», 1994.
  • Ποιμενίδης Κ. Ι. «Συνοπτική εικών της Αργεντινής Δημοκρατίας», εν Αθήναις, 1926.
  • Τρακάδα Κυρ. «Αγαπημένη μου Αργεντινή-Από την Παταγονία στη Σάμο με αγάπη», εκδ. «Νοσταλγία», 2010. Της ιδίας «Μπόκα-τζούνιορ-Αιγαίο: Αυτά που μας ενώνουν».
  • Τριανταφυλλίδης Μαν. «Έλληνες της Αμερικής», 1952.
  • Χουρμουζιάδης Γ. “La cultura de Grecia”, Μπουένος Άυρες Αργεντινή, 1972.
  • Χρηστοφής Χρ. «Η Αργεντινή δημοκρατία και το ελληνικό εμπόριον υπό έποψιν ναυτιλίας, μεταναστεύσεως, συναλλαγών», εν Αθήναις, 1991.
  • “Grecia-datos informativos sebu su economia nauonal con la Republica Argentina”, Μπ. Άυρες, 1936.
  • himara.gr
  • www.neb.gr
  • apodyoptes.com
  • www.perseus.tufts.edu
  • www.lexigram.gr
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News