Το χρυσόμαλλο δέρας ξέρουμε από τον μύθο ότι ήταν στην Κολχίδα. Οι περισσότεροι ιστορικοί την Κολχίδα την τοποθετούν στον Εύξεινο Πόντο.
Το χρυσόμαλλο δέρας το σχετίζουν με τον τρόπο σύλλεξης του χρυσού. Και αυτό διότι στην περιοχή της Σκυθίας (Ν. Ρωσία) ρίχνανε προβιές ζώων στα ποτάμια πάνω στις οποίες κολλούσε ο χρυσός.
Ύστερα μαζεύανε τον χρυσό είτε καίγοντας τα δέρματα, είτε τα στέγνωναν και μάζευαν τον χρυσό. Αυτό εννοεί ο μύθος, λένε οι ιστορικοί.
Η τοποθεσία όμως της Κολχιδας κάπου μας μπερδεύει .Και αυτό γιατί ο Απολλώνιος ο Ρόδιος αναφέρει στα Αργοναυτικά του, πως καθώς η Αργώ έπλεε προς Νότο, η Μεγάλη Άρκτος χάθηκε από τον ουράνιο ορίζοντα. Το φαινόμενο όμως αυτό δεν συμβαίνει στον Εύξεινο Πόντο.
Η κυρία Ε. Μερτζ στο βιβλίο της «Οίνωψ Πόντος» αναφέρει πως οι Αργοναύτες εξήλθαν του στενού του Γιβραλτάρ, εισήλθαν στον Αμαζόνιο, και έφτασαν μέχρι το υψίπεδο των Άνδεων.
Η περίπτωση τα ερείπια της Κολχίδος να βρίσκονται στην Αμερική δεν είναι αβάσιμη και αυτό διότι κατά την παλαιότερη εκδοχή του Αργοναυτικού μύθου, η πρωτεύουσά της Αία βρισκότανε στη Δύση, που την ταυτίζουν με την Αμερική. Ένα ακόμη στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη πως η Κολχίδα βρισκότανε στην Αμερική είναι η φυλή των Κολχικούρους που υποτάχτηκε στους Ισπανούς το 1535. Από τότε χάνονται τα ίχνη τους.
Η Μέρτζ πιστεύει πως η λέξη Κολχικούρους είναι παραφθορά της λέξης Κολχίς. Ήδη σε ανασκαφές στην ήπειρο αυτήν έχουνε βρεθεί αρκετά αγάλματα που απεικονίζουνε κύκλωπες, κέρβερους και μέδουσες, ενώ στην γλώσσα των γηγενών λαών υπάρχουν μυκηναϊκές λέξεις (πχ, οι θεοί τους ονομάζονται ίδολος από την ελληνική λέξη είδωλα, τεοανάκο εκ των ελληνικών θεός και άναξ).
Μάλιστα όταν ο Αλεξάντερ φον Χούμπολντ μελέτησε τα κείμενα των Ατζέκων αναφώνησε «μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: Περιοδικό Αναζήτηση | via kastamonitis
