Πρόκειται για τον δεύτερο εαυτό, τον ιδανικό, τον ιδεατό, που «βρίσκεται» στον παράδεισο και επειδή ο παράδεισος δεν είναι συγκεκριμένος τόπος, αλλά τρόπος ύπαρξης του μυαλού και της συνείδησης, αυτός ο εαυτός έχει μέσα του τεράστια ποσά ενέργειας, ικανά να κάνουν θαύματα.
Ναι, θαύματα. Όπως αυτά που έκαναν και κάνουν οι άγιοι.
Διότι και αυτοί, ενώθηκαν με τον Προσωπικό τους Θεό, τον δεύτερο εαυτό τους και έφτασαν σε ύψη αυτογνωσίας και αυτοσυνειδησίας.
Το θέμα και το ερώτημα είναι: ΠΩΣ τον φτάνει κανείς αυτόν τον δεύτερο εαυτό; Πώς ενώνεται μαζί του για να μετάσχει έτσι της παραδεισένιας ενέργειας; Της αγιαστικής; Και να πλουτιστεί έτσι η Αντίληψή του, η Δύναμή του, η Χαρά του και πολλά άλλα που θυμίζουν μερικές φορές υπεράνθρωπο;
Η δική μου απάντηση είναι «δεν ξέρω». Και μάλλον δεν είμαι και η μόνη που απαντώ έτσι. Ρωτήστε όποιον πνευματικό άνθρωπο ξέρετε. Θα σας πει το ίδιο.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη οδός να την περπατήσει κάποιος και να το καταφέρει αυτό. Ούτε κάποια μέθοδος, ούτε κάποιος προγραμματισμός πνευματικός, ούτε κάποιο σύστημα. Αλλιώς, θα είχαμε κατακτήσει το παν!
Αυτό που γενικά πιστεύεται είναι ότι μέσω της Ασκητικής θα μπορούσε κανείς να προσελκύσει την λεγόμενη Θεία Χάρη, την ενέργεια του Θεού δηλαδή και έτσι θα μετείχε στον παραδεισένιο εαυτό του, σε μια απίστευτα ανανεωτική, λυτρωτική και θεραπευτική υπαρξιακή κατάσταση.
Όμως, πόσοι ασκητές και ασκήτριες δεν υπάρχουν, που μέσα από επώδυνο αγώνα έφτασαν να παραδώσουν την ψυχή τους στον Θεό, χωρίς να αγγίξουν τον αγιασμό;
Πόσοι μοναχοί, μοναχές, αλλά και απλός πιστός κόσμος, λαϊκοί, δεν έφτασαν να ανασάνουν για τελευταία φορά χωρίς καθόλου να γευτούν την θεία ενέργεια;
Υπάρχει και μια δεύτερη πίστη και γνώμη, ότι μέσω της ικανοποίησης των Επιθυμιών μπορεί κάποιος να φτάσει την «μαγική» ένωση με τον προσωπικό του θεό και να μετάσχει της θέωσης και της αγιότητας.
Αν ήταν όμως έτσι, ο περισσότερος κόσμος, ο οποίος αποφεύγει τον αγώνα και τον πόνο και προσπαθεί πάση θυσία να ικανοποιήσει την κάθε του επιθυμία, θα είχε αγιάσει!
Δεν ισχύει όμως ούτε αυτό.
Ας αναφέρω εδώ και την φιλοσοφία των ανατολικών θρησκειών που πιστεύουν ότι μέσω του Διαλογισμού, μιας ιδιαίτερης τεχνικής που επιδιώκει την συγκέντρωση της δύναμης του μυαλού, της ψυχής και του σώματος, δίνεται στον άνθρωπο η δυνατότητα να κατακτήσει την θέωση και την ένωση με τον ανώτερο εαυτό. Φυσικά, και αυτός ο τρόπος, όσο δοκιμασμένος και αν είναι, δεν οδηγεί τις περισσότερες φορές στο ποθούμενο.
Μπορώ να καταλήξω στο εξής τελικά, μόνο ο Θεός μπορεί να επέμβει ώστε να επιτευχθεί αυτή η ένωση με τον αγιαστικό δεύτερο εαυτό και προσωπικό θεό. Μόνο, ας το πω έτσι, αν συγκινηθεί για κάποιο λόγο ο Θεός και θελήσει να το χαρίσει αυτό σε έναν άνθρωπο, τότε και μόνο τότε επιτυγχάνεται το θαύμα αυτό που λέγεται αγιασμός και παράδεισος επί της γης.
Ίσως ρωτήσει κανείς, ΠΩΣ συγκινείται ο Θεός;
Και δω θα απαντήσω ότι δεν ξέρω.
Είναι φορές που ο Θεός επισκέπτεται την ψυχή και την καρδιά ενός κακοποιού και εγκληματία και άλλοτε την ψυχή ενός πολύ καλού ανθρώπου.
Άγνωστη η θέλησή Του.
Λένε οι άγιοι και οι ασκητές ότι ο Θεός ευχαριστιέται να κατασκηνώνει σε ταπεινές ψυχές και σε καρδιές που αγαπούν.
Ίσως αν προσπαθήσουμε να είμαστε ταπεινοί (δηλ. αληθινοί με τον εαυτό μας, τον Θεό και τους άλλους) και αν αγαπάμε με πνεύμα θυσίας τον πλησίον, ίσως να μας δοθεί η αγιαστική ενέργεια, η ένωση δηλ. με τον Ανώτερο Εαυτό, τον Παραδεισένιο.
Μακάρι!...
Αναστασία Καραβίδα
(ερευνήτρια)
@Ταξίδι στο Ανεξήγητο
