Articles by "ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 Παγκράτιον: Το απόλυτο Eλληνικό μαχητικό άθλημα - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Το Παγκράτιο άθλημα είναι το αρχαιότερο στον κόσμο άθλημα πολεμικών και μαχητικών τεχνών, η αρχή του χάνεται στα βάθη της Ελληνικής φυλής.

Η σύνθεση του ονόματος του παγκρατίου προσδιορίζει και την ουσία του αθλήματος, Παν + κράτος δηλ. ο τα πάντα κρατών και μεταφορικά αυτός που κατέχει την υπέρτατη δύναμη και γνώση.

Το παγκράτιο χωρίζεται σε δύο κύρια μέρη, στο άνω ή ορθοστάδην και στο κάτω ή αλίνδησιν παγκράτιο. Ορισμένοι προσδιορίζουν αυτή την αρχή στη δωδέκατη χιλιετία π.χ. Μέχρι σήμερα οι παλαιότερες παραστάσεις-μαρτυρίες έχουν βρεθεί σε αρχαίο ρητό του 1700π.χ., στην Αγία Τριάδα στην Κρήτη.

Ως εφευρέτες του Παγκρατίου αναφέρονται ο Ηρακλής και ο Θησέας. Άθλημα ιδιαίτερα σκληρό, επιβλητικό, θεαματικό κατεξοχήν αμυντικό, με έντονη την κίνηση και την άμιλλα, με χαρακτηριστική ελευθερία στην εφευρετικότητα κινήσεων και τεχνασμάτων.

Ξεκίνησε ως καθαρά πολεμικό αγώνισμα και διατηρήθηκε ως τέτοιο μόνο στη Σπάρτη, γι αυτό και δεν έγινε αμέσως δεκτό στους Ολυμπιακούς αγώνες, διότι το πνεύμα αυτών των αγώνων είναι ειρηνικό και όχι πολεμικό.

Μετά από πολύχρονες προσπάθειες και αφού αφαιρέθηκαν τα στοιχεία πού του έδιναν χαρακτήρα άγριας συμπλοκής και συμπεριλήφθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες, από την 33η Ολυμπιάδα το 648π.χ. και έγινε σε λίγο καιρό όπως αναφέρει ο Φιλόστρατος των εν Ολυμπία το κάλλιστον. Πρώτος νικητής ήταν ο Λύγδαμις από τις Συρακούσες.

Σύμφωνα δε με τον Στοβαίο η πόλη που είχε Ολυμπιονίκη στο Παγκράτιο γκρέμιζε μέρος από τα τείχη της για να τον υποδεχθούν.

Παγκράτιον: Το απόλυτο Eλληνικό μαχητικό άθλημα - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Σήμερα το παγκράτιο άθλημα ανανεωμένο και με τις επίμονες προσπάθειες της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παγκρατίου Αθλήματος (Ε.Ο.Π.Α.) και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας (WPAF) έχει αναλάβει την διάδοση του αθλήματος στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο με κύριο στόχο να βρει το Παγκράτιο πάλι την θέση του στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Ο ιστορικός Φιλόστρατος αναφέρει το παγκράτιο σαν «το πιο άξιο άθλημα των Ολυμπιάδων και τη σπουδαιότερη προετοιμασία των πολεμιστών». Η ονομασία του προέρχεται από το συνδυασμό των αρχαιοελληνικών λέξεων «παν» και «κράτος» και υποδηλώνει «με όλη τη δύναμη».

Ο εκπαιδευμένος στο παγκράτιο ήταν πανίσχυρος. Κατά τον Πλούταρχο αυτός που επινόησε την τεχνική του παγκρατίου ήταν ο Θησέας, που με αυτό νίκησε τον Μινώταυρο, τον άγριο ταύρο που φύλαγε το «Λαβύρινθο» στο ανάκτορο της Κνωσσού, στο Ηράκλειο Κρήτης. Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει ότι ο ημίθεος Ηρακλή επινόησε το παγκράτιο.

Με την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Μικρά Ασία, Περσία, Ινδία και Θιβέτ, οι στρατιώτες του δίδαξαν το παγκράτιο άθλημα στους λαούς αυτών των Ασιατικών χωρών.

Την πατρότητα του παγκρατίου σε όλα τα αγωνίσματα των μαχητικών τεχνών, την έχουν αναγνωρίσει μορφωμένοι ιστορικοί των τεχνών αυτών, όπως ο Μασουτάτσου Ογιάμα, ο ιδρυτής της τεχνικής του αθλήματος «Κιόκου Σιν Κάι» στο σύγγραμμά του «Ζωτικό Καράτε».




 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: newside | arxaia-ellinika

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 

Στη βορειοδυτική πλευρά του Ιερού Βράχου


Στη σκιά του η συντρόφισσα της Λυσιστράτης, Μυρρίνη, άφησε στα κρύα του λουτρού τον σύζυγό της Κινησία μένοντας πιστή στον όρκο σεξουαλικής αποχής που είχε δώσει ώστε να πιεστούν οι άνδρες και να σταματήσουν τον πόλεμο.

Στις κόγχες του οι Αθηναίοι άφηναν λιχουδιές και δώρα για τον θεό που έβαλε το χέρι του ώστε να νικήσουν τους Πέρσες στη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Στα τοιχώματά του τα πιτσιρίκια που έπαιζαν στην περιοχή ανακάλυψαν μια τοιχογραφία ενός αγίου το όνομα του οποίου δεν γνώριζαν και έτσι άρχισαν να λατρεύουν εκεί τον δικό τους άγιο: τον Άγιο Αλανιάρη.

Είναι ένα από τα πολλά σπήλαια που χάσκουν στη βορειοδυτική πλευρά του Ιερού Βράχου και ήταν αφιερωμένο στον τραγοπόδαρο θεό προστάτη των βοσκών, των δασών και των κυνηγών και ακούραστο εραστή, Πάνα. 
 
Πώς βρέθηκε όμως ο γιος του Ερμή —και κατ’ άλλους του Ουρανού ή του Διός— που γεννήθηκε στα αρκαδικά βουνά να λατρεύεται στα ριζά του βράχου της Ακρόπολης, στην καρδιά της Αθήνας;

Η ιστορία αρχίζει να ξετυλίγεται τις κρίσιμες ώρες πριν από τη μάχη του Μαραθώνα. Οι Αθηναίοι χρειάζονται βοήθεια και στέλνουν αγγελιαφόρο στη Σπάρτη τον Φειδιππίδη για να ζητήσει τη συνδρομή των Λακεδαιμονίων. 
 
Εκείνοι προφασίζονται πως δεν μπορούν να συνδράμουν τους Αθηναίους λόγω κάποιας θρησκευτικής τελετής. Ο Φειδιππίδης παίρνει τον δρόμο της επιστροφής βαθιά προβληματισμένος για το τι μέλλει γενέσθαι.
 
Το σπήλαιο του Πανός στην Ακρόπολη - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Στον δρόμο του, όπως μαρτυρεί και ο Ηρόδοτος, συναντά τον Πάνα που του υπόσχεται πως θα στηρίξει τον αγώνα των Αθηναίων. Πράγματι εμφανίστηκε στο πεδίο της μάχης και άρχισε να φωνάζει δυνατά και επαναλαμβανόμενα το όνομά του. Οι Πέρσες τρόμαξαν υπερβολικά και οι Αθηναίοι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να κερδίσουν τη μάχη.

Όταν τελείωσε η πολεμική περιπέτεια, το 490 π.Χ., οι Αθηναίοι επέλεξαν το συγκεκριμένο σπήλαιο για να τιμήσουν τον θεό που τους υποστήριξε. Λάξεψαν πάνω στον βράχο μικρές κόγχες για να αποθέτουν τις προσφορές τους: ειδώλια, μικρά γλυκά από μέλι και γάλα, αλλά και ανάγλυφα που απεικονίζουν τον τιμώμενο θεό μαζί με τον —κατά μία εκδοχή— πατέρα του Ερμή ή με Νύμφες, ενώ ίδρυσαν και άλλα μικρά ιερά για τη λατρεία του στην Πάρνηθα, στη Βάρη και τον Μαραθώνα.

Το σπήλαιο του θεού που συμβόλιζε την ασυγκράτητη σεξουαλική ορμή επέλεξε και ο Αριστοφάνης για να τοποθετήσει τη σκηνή όπου ο Κινησίας επιχειρεί να ρίξει στο κρεβάτι τη σύζυγό του Μυρρίνη, χωρίς επιτυχία, στη «Λυσιστράτη».
 
 
Με την επικράτηση του χριστιανισμού μετατράπηκε —όπως σχεδόν όλα τα αρχαία ιερά— σε εκκλησία και αφιερώθηκε στον Άγιο Αθανάσιο, αλλά με τον καιρό, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, εγκαταλείφθηκε. 
 
Τα παιδιά της γειτονιάς που έπαιζαν εκεί γύρω κατά τον 19ο αιώνα ανακάλυψαν μια ξεθωριασμένη τοιχογραφία από την εποχή που το σπήλαιο λειτουργούσε ως εκκλησία, αλλά ουδείς μπορούσε να αναγνωρίσει σε ποιον άγιο ανήκε η μορφή. Έτσι, αποφασίστηκε να βαφτιστεί Άγιος Αλανιάρης, καθώς τον είχαν ανακαλύψει τα αλάνια της περιοχής.

Και αφού επίσημη γιορτή δεν υπήρχε για αυτό τον ιδιότυπο άγιο οι κάτοικοι είχαν επιλέξει να γιορτάζουν τη μνήμη του το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, όταν έφταναν στον χώρο με αναμμένες λαμπάδες και έστηναν γιορτή με κρασί και φαγητό. Τελετή που διατηρήθηκε έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930, οπότε και ο χώρος αποκλείστηκε με περίφραξη.


 
 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: tomati | arxaia-ellinika

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Ο πέτρινος χάρτης της Σαμοθράκης: Ο πρώτος χάρτης του κόσμου - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Στον αρχαιολογικό χώρο, στ’ ανατολικά του Νεωρίου, προς το Ιερόν, υπάρχει ένας παράξενος βράχος (1,20×0,80μ.) περίπου, ο οποίος προεξέχοντας από το έδαφος ενσωματώθηκε στο μετέπειτα κτισμένο τοίχο (3ος π.Χ. αι.) αγνώστου χρήσεως δωματίου. 
 
Ο τοίχος είναι κατασκευασμένος από επιμήκεις ογκόλιθους, καταφανώς μυκηναϊκής τεχνοτροπίας.

Το 1990, επισκεπτόμενη τον αρχαιολογικό χώρο, η γυναικολόγος δρ. Ε. Λεοντίδου, παρατήρησε το βράχο και σ’ αυτόν εντόπισε το σχήμα της Σαμοθράκης! 
 
Συγκριτικό σχεδίασμα του βράχου εκπόνησαν ο Ολλανδός φιλέλληνας μουσικολόγος καθηγητής J. Munsey κι ο λόγιος J. Kurtich, οι οποίοι κατέληξαν πως στα περισσότερά του σημεία όντως ταυτίζεται με το χάρτη της Σαμοθράκης! 
 
Εάν είναι έτσι, θα πρόκειται για τον αρχαιότερο χάρτη του κόσμου!
 
Ο πέτρινος χάρτης της Σαμοθράκης: Ο πρώτος χάρτης του κόσμου - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Παρακάτω μπορείτε να δείτε τον φιλόλογο κο Αντώνη Αντωνάκο να παρουσιάζει, εκτός των άλλωνν τον εντυπωσιακής ακρίβειας χάρτη της νήσου Σαμοθράκης.



 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: ohifront | video: Παλαίχθων Σύλλογος

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Αρχαίες βυθισμένες πόλεις στην Ελλάδα - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Η αντίληψη που επικρατεί στο ευρύ κοινό σχετικά με την υποβρύχια αρχαιολογία είναι σε μεγάλο βαθμό εσφαλμένη, καθώς το ενδιαφέρον επικεντρώνεται κυρίως στην ανακάλυψη και μελέτη των ναυαγίων και των περιεχομένων τους. 
 
Ωστόσο το ενδιαφέρον της ενάλιας αρχαιολογίας δεν περιορίζεται μόνο στα ναυάγια, αλλά επεκτείνεται και στην έρευνα αγνώστων πολλές φορές οικισμών και βυθισμένων λιμανιών.

Τα βυθισμένα οικιστικά συγκροτήματα του ελλαδικού χώρου δεν περιβάλλονται βεβαίως από το μυστήριο που γοητεύει πολλούς, όπως η υπόθεση της χαμένης Ατλαντίδας, αλλά συμπληρώνουν καίρια τον αρχαιολογικό ιστό της χώρας και παρέχουν πολύτιμα πληροφοριακά στοιχεία για την ιστορία, το εμπόριο, τις πληθυσμιακές μετακινήσεις, τη γεωλογία και το κλίμα του Αιγαιακού περιβάλλοντος, στο οποίο κυρίως έχουν εντοπιστεί. 
 
Οι ήδη γνωστές υποβρύχιες αρχαιολογικές θέσεις κατά μήκος των ακτογραμμών της Ελλαδικής επικρατείας καλύπτουν το χρονολογικό πεδίο από την προϊστορική εποχή μέχρι και την πρώιμη βυζαντινή. Συνοπτικά είναι οι παρακάτω:

Σαλάντι Αργολίδας.

Ο προϊστορικός οικισμός βρίσκεται στο μέσο του όρμου των Διδύμων, λίγο βορειότερα του γνωστού σπηλαίου Φράγχθι. Εκτείνεται με κατεύθυνση βορειοδυτικά-νοτιοανατολικά σε μια ζώνη μήκους 400 και πλάτους 30 μ. περίπου κατά μήκος της παραλίας και μέχρι την ισοβαθή των 4 μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Λόγω των αλουβιακών αποθέσεων στο μυχό του όρμου και της ανόδου του επιπέδου της στάθμης του ύδατος η συνολική έκταση του οικισμού δεν είναι δυνατόν προς το παρόν να προσδιοριστεί

Η επιφανειακή έρευνα, που έγινε το 1998 από τους αρχαιολόγους της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων Δ. Χανιώτη και Α. Τεγονίδου, και Χ. Αγουρίδη το 2000, έδειξε ότι ο οικισμός θα πρέπει να καταλάμβανε μια έκταση 20 στρεμμάτων περίπου και να βρισκόταν κατά την πρώιμη Εποχή του Χαλκού σε χαμηλή κοιλάδα και σε αρκετή απόσταση από τη θάλασσα, αν κρίνουμε από την ελαφρά κλίση του βυθού. Οι τοίχοι θεμελιώσεως των κτηρίων του οικισμού, που είναι ορατοί σήμερα στην επιφάνεια του βυθού, είναι κατασκευασμένοι από αργούς λίθους και είναι κυρίως δύο τύπων:

Διπλοί πάχους 50-60 εκατοστών με ενδιάμεσο γέμισμα και μονοί πάχους 30 εκ. Στο δεύτερο τύπο ανήκει και ημικυκλικό κτίσμα διαμέτρου 4 μ. Αμφότεροι οι παραπάνω τύποι συναντώνται συχνά σε οικισμούς της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος κατά την πρώιμη Χαλκοκρατία. Από την κεραμική που ανευρέθει, όπου κυριαρχούν οι ραμφόστομες φιάλες, τα χονδροειδή αγγεία οικιακής χρήσεως, τα ανοικτά αγγεία με ανάγλυφες ταινίες στο άνω μέρος τους καθώς και μυλόλιθοι και τρυπητήρια από ηφαιστειακό υλικό του Σαρωνικού, ο οικισμός χρονολογείται στην πρώιμη Εποχή του Χαλκού και μάλιστα στην δεύτερη και πιο ώριμη φάση της.

Πλατυγιάλι Αστακού.

Ο χώρος αυτός, σε οδική απόσταση 12 χλμ. νότια του Αστακού Αιτωλοακαρνανίας, εντοπίζεται μεταξύ των ακρωτηρίων Κάρλο Γλώσσα και Στενή Γωνιά. Το πλάτος του όρμου είναι 1 χλμ., ενώ η θάλασσα εισδύει σ’ αυτόν περίπου 2 χλμ. Η είσοδός του προστατεύεται από τις νησίδες του συμπλέγματος των Εχινάδων. Τόσο μέσα στη θάλασσα όσο και στην παραλία υπάρχουν πηγές γλυκού νερού. Η υποθαλάσσια έρευνα στην περιοχή είχε ξεκινήσει με αφορμή τον προγραμματισμό κατασκευής στον ομώνυμο όρμο διαλυτηρίου πλοίων από την ΕΤΒΑ και διήρκεσε από τον Ιούλιο έως το Δεκέμβριο του 1986. Αξιοπρόσεκτο εύρημα είναι ο ταφικός εγχυτρισμός ενός βρέφους.

Ο προϊστορικός οικισμός βρισκόταν στο μυχό του κόλπου, σε σημείο που και προ της βύθισής του πρέπει να ήταν χαμηλή κοιλάδα. Οι λόγοι της καταβύθισης παραμένουν ουσιαστικά άγνωστοι, αφού η εξακρίβωσή τους προϋποθέτει γεωλογική μελέτη. Τοίχοι κτισμάτων διακρίνονται σε μια ζώνη 400 μ. παράλληλα προς την ακτογραμμή και σε απόσταση 130 μ. απ’ αυτήν, τουλάχιστον ως την ισοβαθή των 5 μ. 
 
Μερικοί απ’ αυτούς συνεχίζονταν και στην παραλία σε αρκετό βάθος κάτω από το έδαφος. Το τμήμα του οικισμού που καλύπτεται απο τη θάλασσα έχει έκταση περίπου 50 στρεμμάτων και καταποντίστηκε πριν από 4.500 χρόνια. Η οριστική του εξαφάνιση ωστόσο επήλθε με την εγκατάσταση του διαλυτηρίου πλοίων, που συντελέστηκε εξαιτίας της αβελτηρίας αλλά και με τις «ευλογίες» της θανούσας υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη.

Πουνταζέζα Λαυρίου.

Πρόκειται για παραθαλάσσιο οικισμό του αρχαίου δήμου Σουνίου της Λαυρεωτικής και ταυτίζεται με τον «Πορθμόν των Σαλαμινίων», που αναφέρεται σε επιγραφές του 363 π.Χ. από την αρχαία Αγορά Αθηνών. Ο οικισμός φαίνεται να εκτεινόταν στην ευρύτερη περιοχή του λόφου της Πουνταζέζας, καταλήγοντας ομαλά προς τη θάλασσα. Στον πορθμό οι εύποροι δημότες, που ανήκαν στο γένος των Σαλαμίνιων, φαίνεται να είχαν στη κατοχή τους καλλιεργήσιμη γη, αλώνι, πηγάδι, δύο οικίες, τέμενος άγνωστης θεότητας καθώς και τέμενος του Ηρακλέους.

Οι πρόσφατες έρευνες απέδειξαν ότι στην περιοχή υπήρξε έντονη γεωργοκτηνοτροφική αλλά και μεταλλευτική δραστηριότητα. Σήμερα ένα μέρος του παραθαλασσίου τμήματος του οικισμού είναι καταποντισμένο λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Τα κυριότερα λείψανα εντοπίζονται στη βορειοανατολική πλευρά και καταλαμβάνουν μια έκταση 110χ35 μ. Εκεί παρατηρούνται τοίχοι κτισμάτων από πωρόλιθο εγκάρσιοι αλλά και παράλληλοι προς την ακτογραμμή. 
 
Το ύψος τους είναι περίπου 40 εκ. Επίσης σε απόσταση 25 μ. από την ακτή σε βάθος 1,85 μ. εντοπίζονται απομεινάρια τετραγώνου λίθινου οικοδομήματος (προφανώς δημοσίου κτηρίου) διαστάσεων 9,65×9,65 μ. Η ακμή του οικισμού ανάγεται στους κλασικούς χρόνους.

Λιμάνι Αβδήρων.

Μέσα στο σύγχρονο λιμενίσκο της κοινότητας των Αβδήρων πραγματοποιήθηκε το 1992 η υποβρύχια έρευνα του αρχαίου λιμενοβραχίονα, που, αν και αρκετά φθαρμένος, σώζει σε μεγάλο βαθμό το αρχικό σχήμα και μέγεθός του. Έχει μήκος περίπου 170 μ. και κατεύθυνση από ανατολών προς δυσμάς. Κατά την πρώτη ανασκαφική περίοδο διαπιστώθηκε κατ’ αρχήν η ύπαρξη δύο τουλάχιστον οικοδομικών φάσεων.
 
Στην πρώτη φαίνεται να ανήκει ένας λιμενοβραχίονας πλάτους 8 μέτρων δομημένος με λιθοπλίνθους από γρανίτη και ελαφρά κλίση προς το βορρά. Εξωτερικά του σημείου που γωνιάζει εντοπίστηκαν δύο ημικυκλικοί πύργοι διαμέτρου 10 και 13 μ. Στην νεότερη φάση του λιμανιού ανήκει η προς τη λιμενολεκάνη επέκτασή του πλάτους 3-3,5 μ., που εφάπτεται στην εσωτερική πορεία της αρχαιότερης φάσης και είναι κατασκευασμένη επίσης από μεγάλες γρανιτένιες λιθοπλίνθους.

Μεθώνη (Οικισμός Εποχής του Χαλκού).

Περί τα μέσα της δεκαετίας του 80 στον κόλπο της Μεθώνης, σε απόσταση 300 μ. από το δημοτικό κάμπινγκ και σε βάθος 3,5 έως 5,5 μ. εντοπίστηκαν εκτεταμένα οικοδομικά λείψανα και συστάδες. Οι τοίχοι σώζονται σε ορισμένες περιπτώσεις σε ύψος τεσσάρων δόμων, αποτελούνται δε κατά κανόνα από πλακερές πέτρες. 
 
Η τοιχοδομία αυτή συγκροτείται κυρίως από διπλές σειρές λίθων. Σε λίγες περιπτώσεις εμφανίζεται μόνο μία σειρά, αποτελούμενη από ακατέργαστους ογκόλιθους. Σημαντικό στοιχείο για τη προϊστορική χρονολόγηση του ευρήματος υπήρξε τοίχος σε διάταξη «ιχθυόκανθου»,που «πορεύεται» δυτικά από μεγάλο κυκλικό οικοδόμημα.

Η γενική εικόνα των λειψάνων συνηγορεί υπέρ της πιθανότητας καταβύθισης λόγω σεισμού. Από το 1990 διεξάγεται συστηματική έρευνα στον εν λόγω χώρο, όπου αξίζει να σημειωθεί ότι έχει βρεθεί μια λίθινη προϊστορική άγκυρα ενσωματωμένη σε τοίχο καθώς και υπολείμματα ταφικού εγχυτρισμού δύο νηπίων. Οι υπάρχουσες ιστορικές πληροφορίες για τη περιοχή είναι αξιολογότατες. 
 
Κατά την εποχή των Τρωικών ονομαζόταν Πήδασος. Ο Στράβων την αναφέρει ως Πήδασον αμπελόεσσαν. Τα δύο σπουδαιότερα ιερά της πόλης ήταν ο ναός της Ανεμώτιδος Αθηνάς, όπου υπήρχε και ανδριάντας του Διομήδους και ναός της Αρτέμιδος, όπου και το υπό του Αναχάρσιδος αναφερόμενο φρέαρ, από το οποίο αντλούσαν νερό αναμεμιγμένο με πίσσα. Ίσως να πρόκειται για την πρώτη άντληση πετρελαίου στον ελλαδικό χώρο.

Πλύτρα Λακωνίας.

Βρίσκονται στη δυτική πλευρά της χερσονήσου Επιδαύρου Λιμηράς μεταξύ των όρμων Σκοτεινός και Άρασμα στο Λακωνικό Κόλπο και ταυτίζεται με την αρχαία πολίχνη Ασωπός των Ελευθερολακώνων. Η περιοχή, που κατά την αρχαιότητα πρέπει να βρισκόταν περίπου 3 μέτρα ψηλότερα από τη σημερινή στάθμη της θάλασσας, είναι διάσπαρτη με αρχαία κτήρια.
 
Είναι τυπικό παράδειγμα αρχαιολογικού χώρου, που έχει διαταραχθεί λόγω τεκτονικών φαινομένων και που σήμερα βρίσκεται βυθισμένος μέχρι και το βάθος των 7 μέτρων. Κατά μήκος του πρανούς της ανατολικής ακτής είναι ορατά τα σημεία όπου έχει αποκοπεί από τη στεριά.

Έχουν βρεθεί ανθρώπινα οστά αναμειγμένα με κεραμικά, που ενδεικνύουν το αιφνίδιον της καταστροφής που είχε επέλθει. Η συνεχής διάβρωση της παράκτιας περιοχής αποκαλύπτει οικοδομήματα με εντυπωσιακά ψηφιδωτά δάπεδα καθώς και αρχαίους τοίχους, που συνεχίζουν κάτω από τη θάλασσα. 
 
Τα πλείστα των οικοδομικών λειψάνων, που υφίστανται στον πυθμένα του κόλπου, χρονολογούνται από την ελληνιστική έως την παλαιοχριστιανική περίοδο. Απ’ αυτά ξεχωρίζουν ένα πηγάδι δομημένο με λίθους και υδραυλικό κονίαμα, ο αρχαίος λιμενοβραχίονας και ο επ’ αυτού οχυρωματικός πύργος ή φάρος. Τα βυθισμένα κτήρια είναι κατασκευασμένα από ορθογώνιους λιθοπλίνθους, που προέρχονται από τα παρακείμενα επίσης βυθισμένα λατομεία της αρχαιότητας.

Φαλάσαρνα.

Βρίσκεται στον αυχένα της χερσονήσου της Γραμβούσας στην δυτική Κρήτη. Λόγω θέσης υπήρξε το πλέον στρατηγικό σημείο ελέγχου των θαλασσίων οδών μεταξύ του Αιγαίου πελάγους και της Ιταλίας. Ο αρχαίος λιμένας της πόλης βρίσκεται σε απόσταση 100 μ. από την παραλία, θαμμένος κάτω από τόνους προσχώσεων και θαλασσίων αποθέσεων. Αυτό οφείλεται στο γεωλογικό φαινόμενο της προς βορράν κίνησης της λιθοσφαιρικής πλάκας της Αφρικής και της συνακόλουθης σύγκρουσής της με αυτή του Αιγαίου. Στοιχεία από τον χώρο της Φαλάσαρνας, που χρονολογήθηκαν με «άνθρακα 14», απέδειξαν ότι το δυτικό τμήμα της Κρήτης πρέπει να «υψώθηκε»περί το 365 π.Χ. μέσα σε διάστημα λίγων ημερών.

Ελίκη Αχαΐας.

Βρίσκεται μεταξύ των ποταμών Σελινούντα και Κερυνίτη. Ο Παυσανίας στα«Αχαϊκά» του (VΙΙ, 24,5 και 25, 5) αφιερώνει μεγάλο μέρος της διήγησής του σ’ αυτήν. Η συγκεκριμένη πόλη, κέντρο λατρείας του Ελικωνίου Ποσειδώνος, μπορεί χωρίς υπερβολή να χαρακτηριστεί ως καταποντισμένο μυστήριο. 
 
Από τα υφιστάμενα ιστορικά στοιχεία γνωρίζουμε ότι συνεπεία σεισμικής έξαρσης κατά τον χειμώνα του 373 π.Χ. καταβυθίστηκε στο σύνολό της, ενώ οι κάτοικοί της μετανάστευσαν στην κυρίως Ελλάδα και τη Μικρά Ασία. Ουδέν άλλο είναι επισήμως γνωστό γι’ αυτήν σήμερα πέρα από τις σποραδικές και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αλιέων του Κορινθιακού κόλπου, που κάνουν λόγο για ύπαρξη υποβρυχίων ερειπίων. Πριν από λίγα χρόνια συντελέστηκε η πρώτη υποθαλάσσια μαγνητοσκόπηση της περιοχής από ιδιωτικό συνεργείο δυτών.

Πύρρα.

Βρίσκεται επίσης στη Λέσβο, στον κόλπο της Καλλονής. Πρόκειται για αρχαιότατη πόλη, της οποίας τα βυθισμένα απομεινάρια είναι δυνατό να γίνουν διακριτά σε βάθος λιγότερο των 8 μ., όποτε οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν.

Ανθηδών.

Στο παραλιακό τμήμα της κωμόπολης αυτής της κεντρικής Ευβοίας (άλλοτε ανήκε στη Βοιωτία) σώζονται ακόμη θεμέλια δημοσίων οικοδομημάτων, αρχαίος μόλος, λιμενοβραχίονες και κρηπιδώματα κατασκευασμένα από μεγάλους ορθογώνιους λίθους. Χρονολογούνται από την Αρχαϊκή έως την Ελληνιστική περίοδο.

Παυλοπέτρι Λακωνίας.

Βρίσκεται κοντά στην Ελαφόνησο. Στον υποθαλάσσιο χώρο του έχει ανακαλυφθεί ευρέως εμβαδού οικισμός της Πρωτοελλαδικής περιόδου, του οποίου η εξέλιξη χρονολογείται μέχρι την Υστεροελλαδική.
 
Και άλλοι είκοσι ένας πανάρχαιοι και νεώτεροι οικισμοί εκτός από τους προαναφερθέντες.
Υπάρχουν ακόμη τα λείψανα 21 βυθισμένων οικισμών στις ακτές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδος, τους οποίους σε μια απλή κατηγοριοποίηση με κριτήριο την αρχαιότητά τους δυνάμεθα να τους κατατάξουμε ως εξής:

Πρωτοελλαδικοί: Μανίκια Ευβοίας (οικισμός και νεκροταφείο).
Κλασικοί: Τορώνη Καβάλας, Ερέτρια Ευβοίας, Κεγχρεαί Κορίνθου, Γύθειο Λακωνίας και Φεία Ηλείας.
Ελληνιστικοί: Κίρρα Φωκίδος, Δόμβραινα Βοιωτίας, Διβάρι Γιάλοβας Μεσσηνίας, Παλαιά Επίδαυρος Αργολίδος, Ελούντα Κρήτης, Ψείρα Κρήτης, Χερσόνησος Κρήτης, Ίτανος Κρήτης.
Βυζαντινοί: Παροικία Πάρου, Δρέπανο Αργολίδος.

Εύλογα παρατηρούμε ότι η ύπαρξη βυθισμένων οικισμών, που χρονολογούνται μέχρι και τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες – ενώ έκτοτε λόγω της εμφανίσεως της πειρατείας ατονεί η συγκρότηση παρακτίων πόλεων -, είναι δηλωτική της συνεχούς παρουσίας ενός συνδυασμού γεωλογικών φαινομένων, που εξακολουθεί να βρίσκεται σε αδιάκοπη εξέλιξη επί σειρά χιλιετιών. 
 
Η καταβύθιση της Αιγηΐδος προ 10-12.000 ετών οφείλεται στην εκδήλωση των ιδίων ακριβώς φαινομένων (άνοδος στάθμης υδάτων, σεισμοί, ηφαιστειακές εκρήξεις), με τη μόνη διαφορά ότι τότε η ένταση και η χρονική διάρκεια τους ήταν σαφώς πολλαπλάσιες σε σύγκριση με τις μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους.

Αναφορικά με το ερευνητικό μέρος τα κριτήρια της επιλογής ενός υποθαλασσίου χώρου για μελέτη δεν είναι σταθερά, ενώ το λιγοστό προσωπικό της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων (μόλις τριάντα πρόσωπα, δέκα από τα οποία είναι αρχαιολόγοι) σαφώς δεν επαρκεί, για να καλύψει μια επικράτεια με συνολικό μήκος ακτών μεγαλύτερο από ολόκληρης της Αφρικής και θαλάσσιο χώρο σχεδόν διπλάσιο από την ξηρά της. 
 
Ευχής έργον θα ήταν η πλήρωση περισσοτέρων θέσεων με ειδικά εκπαιδευμένο προσωπικό στον τομέα της ενάλιου αρχαιολογίας καθώς και η μελλοντική εντατικοποίησης των ερευνών με τη χρήση βαθυσκαφών, αφού είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά μυστικά βρίσκονται ακόμη κρυμμένα στα μεγαλύτερα βάθη κάτω από το γαλανό πέπλο των ελληνικών πελαγών.



 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: elhalflashbacks | amfipolinews

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Η άγνωστη εκστρατεία του Ηρακλή σε Ιβηρική και Ατλαντικό ωκεανό - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ο Ησίοδος αναφέρει: «Ο Χρυσάωρ παντρεύτηκε την Καλλιρρόη, την κόρη του Ωκεανού, που του γέννησε τον τρικέφαλο Γηρυόνη. Αυτόν τον Γηρυόνη σκότωσε ο Ηρακλής και του πήρε τα βόδια».

Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος εξ’ άλλου διασώζει πως ο Γηρυόνης «είχε τρία σώματα που αποτελούσαν ένα μόνο. Ενώνονταν στην κοιλιά και ξαναχωρίζανε από τα πλευρά και τους γλουτούς».

Στην ελληνική μυθολογία πράγματι ο Γηρυόνης (από το ρήμα γηρύω = φωνάζω, σκούζω) ήταν ένας τρισώματος ή τρικέφαλος γίγαντας, γιος του Χρυσάορα, (κατ’ άλλους γιος του θεού Ποσειδώνα), και της κόρης του Ωκεανού Καλλιρρόης. Και στις δύο εκδοχές είναι εγγονός της Γοργόνας Μέδουσας. Είναι επίσης γνωστός με τα ονόματα Γηρυονέας, Γηρυονεύς και Γηρυών.

Ο Γηρυόνης κατοικούσε στη νήσο Ερύθεια στην ομιχλώδη Δύση, στα πέρατα του Ωκεανού. Στα ιστορικά χρόνια στα Γάδειρα, σημερινό Κάντιξ, έδειχναν τον τάφο του και στην Ολυμπία και στην Θήβα οστά του. 
 
Παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Γηρυόνης υπήρχαν στις ανάγλυφες μετόπες του θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς περ. 500 π. Χ. , στο ναό του Διός στην Ολυμπία πριν το 450 π. Χ. (σήμερα βρίσκεται στο Λούβρο), και στο ναό του Ηφαίστου, γνωστό ως Θησείο, μετά το 450 π.Χ. Σώζονται παραστάσεις του επίσης και σε πολλά αγγεία.

Ο Γηρυόνης, ο εγγονός του Ωκεανού, με τα τρία σώματα ενωμένα μεταξύ τους στην κοιλιά, όπως στα σιαμαία, με τρία κεφάλια, έξι χέρια και έξι πόδια ήταν όντως ένα τέρας. Τα κοκκινότριχα βόδια του Γηρυόνη ο Ευρυσθέας ζήτησε από τον Ηρακλή ως δέκατο άθλο να του φέρει ζωντανά, με την υπόδειξη να επιτύχει το κατόρθωμα ο ήρωας χωρίς να παρακαλέσει ή να πληρώσει γι’ αυτό. Ο Γηρυόνης είχε τη φήμη του δυνατότερου ανθρώπου στον κόσμο.
 
Η άγνωστη εκστρατεία του Ηρακλή σε Ιβηρική και Ατλαντικό ωκεανό - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Τα πανέμορφα κοκκινότριχα βόδια του φύλαγαν κοντά στο μέρος όπου ο Μενοίτιος έβοσκε τα κοπάδια του Άδη, ο βουκόλος Ευρυτίων, γιος του Άρη, και το δικέφαλο τσοπανόσκυλο Όρθρος – παλιότερα άνηκε στον Άτλαντα – βλαστάρι του Τυφώνα και της Έχιδνας και αδελφός του φύλακα του κάτω κόσμου Κέρβερου, τον οποίον επίσης εξόντωσε ο Ηρακλής.

Ο Ηρακλής στο δρόμο για τη χώρα του Γηρυόνη έφτασε στην Ιβηρική χερσόνησο, στον πορθμό που χωρίζει την Ευρώπη από την Αφρική. Εκεί σε ανάμνηση του ταξιδιού του έστησε δυο κολόνες, μια στην Αφρική και μια στην Ευρώπη, τις γνωστές «Ηράκλειες στήλες».

Φτάνοντας στην άκρη του κόσμου ο Ηρακλής έπρεπε να περάσει τον ωκεανό για να φτάσει στην Ερύθεια. Σ’ αυτό τον βοήθησε το άρμα του Ήλιου. Πρόκειται για ένα κύπελλο, που μ’ αυτό ταξίδευε στον ωκεανό ο θεός. Ο Ήλιος του το έδωσε μόνο για μια ημέρα.

Ο Ηρακλής ξεκίνησε το ταξίδι του έχοντας μαζί του επίσης ως δώρο από τον Ερμή το Κέρας της Αμάλθειας, γεμάτο τρόφιμα. Στα μισά του δρόμου όμως εμφανίστηκε στον Ηρακλή ο Ωκεανός. Ο παππούς του Γηρυόνη, για να σταματήσει τον ήρωα και να τον υποχρεώσει να γυρίσει στην πατρίδα του προκάλεσε σφοδρή θαλασσοταραχή. Ο ήρωάς μας όμως δεν πτοήθηκε καθόλου. Απείλησε μάλιστα τον Ωκεανό και τον τρόμαξε με το τόξο του. Ο Ωκεανός υποχώρησε και ο Ηρακλής συνέχισε το ταξίδι του.

Μόλις έφτασε στο νησί του Γηρυόνη, τον αντιλήφθηκε πρώτο το σκυλί-τέρας, ο Όρθος, και του επιτέθηκε. Ο Ηρακλής χωρίς να διστάσει του ‘σπασε και τα δυο κεφάλια με το ρόπαλό του και το σκότωσε. Μετά εξόντωσε και τον Ευρυτίωνα, ο οποίος ακούγοντας τα γαβγίσματα του Όρθου έτρεξε να τον βοηθήσει. 
 
Ο Ηρακλής πήρε τα βόδια και κίνησε να φύγει. Ένας βοσκός όμως, που στην ίδια περιοχή έβοσκε τα κοπάδια του Aδη, ειδοποίησε τον Γηρυόνη. Ο Τρισώματος έτρεξε να σταματήσει τον Ηρακλή και να πάρει πίσω τα βόδια του. Ο Ηρακλής όμως με μια σαϊτιά του έκοψε το νήμα της ζωής.

Λένε ότι στην περιοχή που σκοτώθηκε ο Γηρυόνης φύτρωσε από το αίμα του ένα δέντρο με κόκκινους καρπούς. Στο δρόμο της επιστροφής ο Ηρακλής, αφού παρέδωσε το κύπελλο στον Ήλιο, αντιμετώπισε πολλούς ληστές και λαούς που όλοι ήθελαν να του κλέψουν τα βόδια. Τελικά όμως στη Θράκη η Ήρα που τον μισούσε του σκόρπισε τα βόδια. Με όσα κατάφερε να μαζέψει ο ήρωας γύρισε στις Μυκήνες και παρέδωσε τα βόδια στον Ευρυσθέα, ο οποίος τα θυσίασε προς τιμή της Ήρας.

Ο Γηρυόνης ταυτοποιείται μερικές φορές ως χθόνιος δαίμονας του θανάτου, κυρίως εξαιτίας του συνειρμού με την ακραία δυτική κατεύθυνση. Στη Θεία Κωμωδία του Δάντη ο Γηρυόνης εμφανίζεται ως φτερωτό θηρίο με ουρά σκορπιού αλλά με το πρόσωπο ενός τίμιου ανθρώπου, να κατοικεί στην πλαγιά ανάμεσα στον έβδομο και τον όγδοο κύκλο της Κολάσεως. Για όσους έχουν διαβάσει την Θεία Κωμωδία, ο έβδομος και ο όγδοος κύκλος στην Κόλαση εκπροσωπούν την βία και την απάτη αντιστοίχως.

Αμφισβητείται που βρισκόταν η Ερύθεια, η οποία επίσης ονομαζόταν Ερυθραία ή Ερυθρια. Μερικοί περι­γράφουν οι ήταν ένα νησί πέρα από το ρεύμα του Ωκεανού, άλλοι την τοποθετούσαν στις ακτές της Λουσιτανίας.. 
 
Άλλοι πάλι την ταύτιζαν με το νησί Λεώνη, ή με ένα άλλο νησάκι εκεί κοντά, πάνω στο όποιο είχαν χτιστεί τα αρχαία Γάδειρα, και όπου τα βοσκοτόπια ήταν τόσο πλούσια ώστε έβγαινε από το γάλα τυρόπηγμα χωρίς τυρόγαλο , κάθε πενήντα μέρες έπρεπε να κάνουν αφαίμαξη στις αγελάδες μην τυχόν και πάθουν αποπληξία. 
 
Αυτό το νησάκι, αφιερωμένο στην Ήρα, λεγόταν Ερύθεια ή Αφροδισιάς. Η Λεώνη, το νησί όπου βρίσκονταν τα Γάδειρα, ονομαζόταν Κοηνούσα εξαιτίας των ελαιώνων της, άλλά οι Φοίνικες τη μετονόμασαν σε Γάδειρα, δηλαδή «οχυρωμένη πόλη». 
 
Στο δυτικό ακρωτήρι της υψωνόταν ο ναός του Κρόνου και η πόλη των ΓαδεΙρων , στο ανατολικό ο ναός του Ηρακλή, φημισμένος για την πηγή πού στέρευε στη φουσκονεριά της παλίρροιας και ανάβλυζε άφθονη στην άμπωτη , ο τάφος του Γηρυόνη βρισκόταν στην πόλη, εξίσου ονομαστός από ένα Ιερό δέντρο πού έπαιρνε διάφορες μορφές 



 
 
 

Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: omadaorfeas

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και η περιγραφή της "Γένεσις"  - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ένας πολύ σπουδαίος της προκατακλυσμιαίας Εποχής είναι ο Ερμής ο Τρισμέγιστος. Συνέγραψε πρώτος Κοσμογονία και Ζωογονία (Ανθρωπογονία), καθώς αναφέρει ό Φίλων ό Βύβλιος (Απ. 2):

«τωv ύφ” ηλίω γεγοvότωv πρωτός εστι Τάαυτος, δ τωv Γραμμάτωv τηv εύρεσιv επιvοήσας (Ιερογλυφικά), και της τωv υπομvημάτωv Γραφής κατάρξας, ον Αιγύπτιοι μεv εκάλεσαv Θωύθ Αλεξαvδρείς δε Θώθ, Έρμηv δε Έλληvες».

Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος εχρημάτισε Γραμματεύς του Κρόνου (ό όποιος εβασίλευσε μετά τον Αμμωνα στην Αίγυπτο): «Προελθών δ Kρόνoς Ερμή τω Τρισμεγίστω συμβούλω και βοηθώ χρώμενος, ούτος γαρ ην αυτώ γραμματεύς». Συνεμάχησε όμως κατόπιν στην Τιτανομαχία με τον Δία, του όποίου θεωρείται το λοιπόν Αγγελιοφόρος.

Έχουν διασωθεί τα λεγόμενα Ερμητικά Κείμενα, εκ των οποίων αξίζει να αναφέρουμε αποσπάσματα από τον «Ιερόν Λόγο», σε αντιπαραβολή με αποσπάσματα από την «Γένεσι» της Βίβλου, για να προκύψουν αυθορμήτως σημαντικά συμπεράσματα:
Αξίζει να επικεντρωθούμε στα εξής αποσπάσματα από τον «Ιερό Λόγο»:

Δόξα πάντων ό Θεός… αρχή των όντων ό Θεός…

Αδιορίστων δε όντων απάντων και ακατασκευάστων…

Ην γαρ σκότoς άπειρον έν αβύσσω και ύδωρ και πνεύμα λεπτόν νοερόν, δυνάμει θεία όντα έν χάει.

Ανείθη δη φώς άγιον και επάγη ύφ άμμω εξ υγράς ουσίας στοιχεία… Και ώφθη oυρανός έν κύκλοις επτά… και θεοί ταίς έν άστρων ιδέαις οπτα­νόμενοι…

Και εγένετο θηρία τετράποδα και ερπετά και ένυδρα και πτηνά και πάσα σπορά ένσπoρoς και χόρτoς και άνθους παντός χλόη…

Τάς τε γενέσεις ανθρώπων εις έργων θείων γνώσιν…

Και πλήθος ανθρώπων… εις το αυξά­νεσθαι εν αυξήσει και πληθύνεσθαι εν πλήθει.
H κατά Βίβλον ΓΕΝΕΣΙΣ… πολλούς αιώνες μετά:

Έν αρχή εποίησεν ό Θεός τον ουρανόν και την γήν.

η δέ γη ήτο άμορφος και έρημος.

Και σκότoς επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων…

Γεννηθήτω φώς… γεννηθήτω στερέω­μα ανά μέσον των υδάτων… Εποίησεν ό Θεός τον ουρανόν… Και τους αστέρας εν τω στερεώματι..

Και είπεν ό Θεός, ας βλαστήση ή γη χλωρόν χόρτον κάμνοντα σπόρον..­νήκτα έμψυχα και πετεινά… κτήνη και ερπετά και ζώα…

Και εποίησεν ό Θεός τον άνθρωπον αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι…

Ερμής ο Τρισμέγιστος – οι Σμαράγδινοι Πίνακες








Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: apocalypsejohn μέσω diadrastika

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε πάντα ενήμεροι

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
 Αριστέας ο Προκοννήσιος: Έζησε 240 χρόνια και είχε ανεξήγητες υπερφυσικές δυνάμεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Ο Αριστέας ο Προκοννήσιος ήταν Έλληνας επικός ποιητής των αρχαίων χρόνων από το Προκόννησο της Προποντίδας.

Έδρασε ως ιεροφάντης του Απόλλωνα αλλά κυρίως έμεινε γνωστός για την εκστατική του ικανότητα να στέλνει την ψυχή του σε άλλους τόπους. "Την ψυχή όταν εβούλετο εξείεναι"... Είχε ανεξήγητες υπερφυσικές ιδιότητες. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, έζησε 240 χρόνια, εγκατέλειψε πολλές φορές το σώμα του και εμφανιζόταν σαν ενεργειακό ολόγραμμα.

Η ύπαρξή του βρίσκεται μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας, με το όνομά του να συνδέεται τόσο με την ποιητική δημιουργία όσο και με αφηγήσεις υπερφυσικού χαρακτήρα στις οποίες του αποδίδονται ιδιαίτερες δυνάμεις, καθώς και μια ιδιαίτερη σχέση με τον Απόλλωνα. Το λεξικό της Σούδας αναφέρει ότι ο πατέρας του ονομαζόταν Δημοχάρις.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Ιστορίαι, 4.13), το όνομα του πατέρα του ήταν Καϋστρόβιος και ανήκε σε μια ανώτερη οικογένεια αριστοκρατών του νησιού. Από τον ιστορικό αναφέρονται ακόμη τα ταξίδια του στις χώρες των Κιμμερίων, των Αριμασπών και των Ισσηδόνων.
 

Αριμάσπεια, το βασικό έργο του

Το βασικό έργο το οποίο κατά την αρχαιότητα αποδιδόταν στον Αριστέα ήταν το έπος Αριμάσπεια, του οποίου το όνομα προέρχεται από την μυθική εθνότητα των Αριμασπών, η οποία κατοικούσε στη βόρεια Σκυθία, γειτονεύοντας με τους επίσης μυθικούς Υπερβορείους.

Τα Αριμάσπεια χωρίζονταν σε τρία βιβλία, στα οποία ο Αριστέας αφηγούταν τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια του στις περιοχές πέρα από τον Εύξεινο Πόντο. Σε αυτά περιγραφόταν πώς οι μονόφθαλμοι Αριμασποί βρίσκονταν σε συνεχή σύγκρουση με τα μυθολογικά πλάσματα Γρύπες, με τους πρώτους να προσπαθούν να κλέψουν το χρυσό ο οποίος φυλασσόταν από τους δεύτερους, ο οποίος πιστευόταν ότι αφθονούσε στη χώρα.

Τα Αριμάσπεια ήταν αρκετά γνωστά στους αρχαίους συγγραφείς, κρίνοντας από το πλήθος των αναφορών σε αυτά. Ωστόσο, φαίνεται πως έπεσαν σχετικά νωρίς στη λήθη, ενώ η πατρότητα του έργου αμφισβητήθηκε ήδη από τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα (1ος αιώνας π.Χ). Δεκατρείς στίχοι επικού εξαμέτρου σώζονται στο έργο του Λογγίνου, Περὶ ὕψους και στις Χιλιάδες του Ιωάννη Τζέτζη.

Ανάσταση και Ταυτόχρονη Παρουσία

Ο Αριστέας, σε διήγηση την οποία παραθέτει ο Ηρόδοτος ως προερχόμενη από την Κύζικο και την Προκόννησο, είχε επισκεφθεί κάποτε ένα εργαστήριο καθαρισμού ρούχων όπου και ξαφνικά πέθανε.
Ο ιδιοκτήτης έκλεισε το εργαστήριο και κατευθύνθηκε προς τις οικίες των συγγενών του ποιητή για να τους ενημερώσει, με την είδηση να εξαπλώνεται γρήγορα σε όλη την πόλη. Κάποιος ταξιδιώτης όμως από την Κύζικο - ο οποίος είχε καταφτάσει από το επίνειο της τελευταίας, Αρτάκη - διέψευσε αυτή την πληροφορία, καθώς είχε δει και συνομιλήσει με τον Αριστέα στην πόλη του.

Μπροστά στην επιμονή του τελευταίου, οι συγγενείς επισκόπησαν το εργαστήριο, όμως δεν βρήκαν τον ποιητή ούτε ζωντανό ούτε νεκρό. Επτά χρόνια μετά, ο Αριστέας επανεμφανίστηκε στην πόλη του και συνέγραψε τα Αριμάσπεια, οπότε και εξαφανίστηκε για δεύτερη φορά.

Διακόσια σαράντα έτη αργότερα, σύμφωνα με την εκτίμηση του Ηροδότου, ο Αριστέας εμφανίστηκε σε όραμα στους κατοίκους του Μεταποντίου και τους παρήγγειλε την ανέγερση ενός ιερού προς τιμήν του Απόλλωνα.
 
Αριστέας ο Προκοννήσιος: Έζησε 240 χρόνια και είχε ανεξήγητες υπερφυσικές δυνάμεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Αριμασπός και Γρύπας, Αττική πελίκη, 4ος αιώνας π.Χ., Λούβρο. Φωτογραφία Jastrow / wikipedia

Παράλληλα τους είπε να τοποθετήσουν στο ιερό αυτό κι έναν δικό του ανδριάντα. Ο θεός είχε επισκεφτεί μόνη την πόλη τους από εκείνες της Μεγάλης Ελλάδας, σύμφωνα με την οπτασία, και εκείνος τον είχε ακολουθήσει μεταμορφωμένος σε κοράκι. 
 
Οι Μεταποντινοί εφήρμοσαν τις απαιτήσεις του οράματος, κατόπιν επιβεβαίωσης από το μαντείο των Δελφών, οπότε και ο ανδριάντας του ποιητή δέσποζε έκτοτε στην αγορά της πόλης.
 

Ηρόδοτος 4 – 13,14,15, διαβάζουμε:

[4.13.1] Ο Αριστέας πάλι, ο γιος του Καϋστροβίου από την Προκόννησο, γράφοντας το επικό του ποίημα, είπε πως έφτασε στη χώρα των Ισσηδόνων σε κατάσταση απολλώνειας έκστασης, κι ότι πιο πέρα από τους Ισσηδόνες κατοικούν άνθρωποι μονόφθαλμοι, οι Αριμασποί, και πέρ᾽ απ᾽ αυτούς οι γρύπες οι χρυσοφύλακες, και πιο βόρεια απ᾽ αυτούς οι Υπερβόρειοι, που φτάνουν ώς τη θάλασσα.

[4.13.2] Λοιπόν, πως όλοι αυτοί, με εξαίρεση τους Υπερβορείους, πρώτα οι Αριμασποί κι ύστερα όλοι οι άλλοι, πατούσαν τη γη των γειτόνων τους, κι έτσι οι Αριμασποί έδιωξαν με τη βία τους Ισσηδόνες από τη χώρα τους, οι Ισσηδόνες τους Σκύθες, και οι Κιμμέριοι, που κατοικούσαν στις ακτές της νότιας θάλασσας, στενεμένοι από τους Σκύθες εγκατέλειψαν τη χώρα τους. Έτσι λοιπόν ούτε κι αυτός συμφωνεί με τους Σκύθες σ᾽ ό,τι αφορά τη χώρα αυτή.

[4.14.1] Τώρα, από πού καταγόταν ο Αριστέας, ο ποιητής αυτού του έπους, έχει ειπωθεί· θα πω όμως την ιστορία που άκουσα γι᾽ αυτόν στην Προκόννησο και στην Κύζικο. Λένε δηλαδή πως ο Αριστέας, από οικογένεια της πρώτης σειράς μέσα στην πόλη τους, μόλις μπήκε μέσα σε υφαντήριο στην Προκόννησο, πέθανε, και πως ο υφαντής έκλεισε καλά το εργαστήρι του κι έσπευσε να ειδοποιήσει τους συγγενείς του νεκρού.

[4.14.2] Και πως το νέο πια είχε κάνει το γύρο της πόλης, ότι ο Αριστέας πέθανε και πάει, όταν ήρθε από την πόλη Αρτάκη ένας Κυζικηνός και αμφισβητούσε την είδηση, επιμένοντας πως συναπαντήθηκε με τον Αριστέα που πορευόταν για την Κύζικο και πως πιάσανε κουβέντα. Κι αυτός με πείσμα ν᾽ αμφισβητεί, όμως οι συγγενείς του νεκρού έφτασαν στο υφαντήριο μ᾽ όλα τα χρειαζούμενα για να σηκώσουν το νεκρό για ταφή.

[4.14.3] Όμως, λένε πως, όταν άνοιξαν την πόρτα της οικοδομής, δε φαινόταν ούτε πεθαμένος ούτε ζωντανός ο Αριστέας. Και πως ύστερα από έξι χρόνια παρουσιάστηκε αυτός στην Προκόννησο κι έγραψε αυτό το επικό ποίημα, που σήμερα οι Έλληνες το ονομάζουν Τα Αριμάσπεια, και πως μόλις το έγραψε έγινε άφαντος για δεύτερη φορά.

[4.15.1] Λοιπόν αυτά λένε αυτές οι πολιτείες, εγώ όμως έμαθα τα παρακάτω περιστατικά που έγιναν στο Μεταπόντιο της Ιταλίας διακόσια σαράντα χρόνια ύστερ᾽ από τη δεύτερη φορά που έγινε άφαντος ο Αριστέας· τόσα τα έβγαζα συνδυάζοντας τα όσα λέγονται στην Προκόννησο και το Μεταπόντιο.

[4.15.2] Οι Μεταποντίνοι λένε πως εμφανίστηκε στη χώρα τους ο ίδιος ο Αριστέας και τους παράγγειλε να ιδρύσουν βωμό για τον Απόλλωνα και δίπλα του να στήσουν ανδριάντα με επιγραφή «Αριστέας ο Προκοννήσιος», γιατί, τους είπε, η χώρα τους είναι η μοναδική από τις Ιταλιωτικές που την επισκέφτηκε ο Απόλλων, κι ότι ακόλουθός του ήταν ο ίδιος — αυτός που τώρα είναι Αριστέας. Αλλά πως τότε, όταν ήταν στην ακολουθία του θεού, ήταν κοράκι.

[4.15.3] Και, λένε οι Μεταποντίνοι πως, αφού είπε αυτό, έγινε άφαντος· ακόμα, πως έστειλαν ανθρώπους τους στους Δελφούς και ρωτούσαν το θεό τί ήταν αυτός ο άνθρωπος – φάντασμα. Και πως η Πυθία τούς παράγγειλε ν᾽ ακούσουν το φάντασμα, κι αν το ακούσουν, θα ᾽χουν μεγαλύτερο διάφορο. Και πως αυτοί τα δέχτηκαν αυτά και τα εκτέλεσαν κατά γράμμα.

[4.15.4] Και σήμερα είναι στημένος ανδριάντας με την επιγραφή «Αριστέας» ακριβώς δίπλα από το βωμό του Απόλλωνα, περιτριγυρισμένος από δαφνόδεντρα — κι ο βωμός βρίσκεται στην αγορά. Λοιπόν, σα να ᾽ναι αρκετά τα όσα είπαμε για τον Αριστέα.

Ηρόδοτος 4 -13,14,15
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: greek-language | wikipedia | arxaia-ellinika
 
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Το Ελληνιστικό υδραγωγείο της Κράνας στη Λίνδο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Σύμφωνα με την παράδοση, ο θεός Ήλιος ήταν ο κύριος του νησιού  και όταν έσμιξε με τη νύμφη Ρόδο του έδωσε το όνομά της. Ο θεός Ήλιος με τη Ρόδο γέννησαν εφτά γιους, τους Ηλιάδες. 

Μια αφήγηση που πολλοί συσχετίζουν με τη Λίνδο αναφέρει πως, όταν οι Ηλιάδες ανδρώθηκαν, ο Ήλιος τους αποκάλυψε ότι οι πρώτοι που θα τελούσαν θυσία στη θεά Αθηνά, θα είχαν για πάντα την εύνοιά της.

 Πράγματι, οι Ηλιάδες θυσίασαν πρώτοι στη θεά, αλλά πάνω στη βιασύνη τους δεν έκαψαν τα θύματά τους πριν τα προσφέρουν στους βωμούς. Για αυτό το λόγο παρέμεινε η παράδοση των άπυρων θυσιών στη θεά Αθηνά στο νησί. Αργότερα όμως, τέσσερις από τους Ηλιάδες έγιναν αδελφοκτόνοι, καθώς σκότωσαν τον Τενάγη και όταν η πράξη τους έγινε γνωστή αναγκάστηκαν να φύγουν για άλλα μέρη.

Μόνο οι δυο που δε μετείχαν στον φόνο παρέμειναν στη Ρόδο. Ο Όχιμος, ως μεγαλύτερος, έγινε ηγεμόνας ολόκληρου του νησιού. Τον διαδέχθηκε ο αδελφός του, ο Κέρκαφος και αυτόν οι τρεις γιοι του, ο Κάμειρος, ο Ιάλυσος και ο Λίνδος, που μοίρασαν το νησί σε τρία μέρη και ο καθένας έκτισε μια πόλη με το όνομά του.

Ένας άλλος μύθος λέει πως, όταν ο Δαναός έφυγε από την Αίγυπτο με τις κόρες του, κατέπλευσε στη Λίνδο, όπου έγινε δεκτός με θέρμη από τους κατοίκους. Αυτός ήταν που έχτισε το ιερό της Λινδίας Αθηνάς και αφιέρωσε ένα άγαλμα στη θεά, πριν εκπλεύσει για το Άργος. Τη θέα τίμησε και ο Κάδμος που, αναζητώντας την αδελφή του, Ευρώπη, αναγκάστηκε να σταματήσει και αυτός στο νησί λόγω της κακοκαιρίας. 

Αυτά λένε οι μύθοι για το χτίσιμο του οικισμού και του ιερού της Αθηνάς. Οι αρχαιολογικές έρευνες στην ευρύτερη περιοχή της Λίνδου έχουν αποκαλύψει ευρήματα της νεολιθικής περιόδου, της εποχής του Χαλκού και των μυκηναϊκών χρόνων. Όπως εκτιμούν οι ειδικοί, η Λίνδος χτίστηκε μετά τον 11ο αι. π.Χ., όταν το νησί αποικίστηκε από τους Δωριείς. 

Κατά την αρχαϊκή εποχή, η Λίνδος με τις άλλες δυο πόλεις της Ρόδου, την Κάμιρο και την Ιαλυσό, αλλά και την πόλη της Κω και τις πόλεις της Κνίδου και της Αλικαρνασσού σχημάτισαν τη λεγόμενη Δωρική Εξάπολη, που είχε ως θρησκευτικό κέντρο τον ναό του Τριόπιου Απόλλωνος στη χερσόνησο της Κνίδου. 

Τους επόμενους αιώνες οι Λίνδιοι, είτε μόνοι τους, είτε σε συνεργασία με τους άλλους Ρόδιους ή και άλλους Έλληνες δραστηριοποιούνται έντονα στην ίδρυση αποικιών: τη Ρόδη στη μακρινή Ιβηρία και στην Ιταλία· την Παρθενόπη και, μαζί με τους Κώους, τις Ελπίες στη Δαυνία. 

Οι Σόλοι στην Κιλικία χτίστηκαν από Λινδίους και Αχαιούς. Λίνδιοι έχτισαν και τη Φασηλίδα στη Λυκία, ενώ περίπου το 688 π.Χ. Λίνδιοι μαζί με Κρήτες αποίκους έχτισαν τη Γέλα στη Σικελία. Σύμφωνα με το Χρονικό της Λίνδου, οι Λίνδιοι έλαβαν μέρος στον αποικισμό της Κυρήνης και της Σύβαρης. 

Ο Διόδωρος ο Σικελός λέει πως η Λιπάρα αποικίστηκε από Κνιδίους και Ροδίους, το ίδιο και η Σύμη, ενώ η Νίσυρος αποικίστηκε από Ροδίους, μετά από μια επιδημία που αφάνισε τους Κώους αποίκους. Τέλος, περίπου το 550 π.Χ. Ρόδιοι μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες χτίζουν τη Ναυκράτιδα στην Αίγυπτο.

Κατά τον 6ο αι. π.Χ. έζησε και κυβέρνησε τη Λίνδο ως τύραννος ο Κλεόβουλος, ένας από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας. Τον 5ο αιώνα οι Λίνδιοι κόβουν το πρώτο τους νόμισμα. Στους Περσικούς πολέμους, μετά την ατελέσφορη εκστρατεία του Μαρδόνιου το 492 π.Χ, οργανώθηκε μια νέα εκστρατεία με επικεφαλής τους Δάτη και Αρταφέρνη. 

Οι Πέρσες, αφού συγκέντρωσαν ένα μεγάλο στράτευμα στην Κιλικία, ξεκίνησαν μια εισβολή από θαλάσσης. Σύμφωνα με το Χρονικό της Λίνδου, οι Πέρσες πολιόρκησαν την πόλη της Λίνδου το 490 π.Χ., αλλά χάρη στη θαυματουργική παρέμβαση της θεάς Αθηνάς, η Λίνδος σώθηκε. 

Μετά το τέλος των Περσικών πολέμων και οι τρεις πόλεις της Ρόδου συμμετείχαν στη Δηλιακή Συμμαχία αποδίδοντας φόρο στο ταμείο υπέρ της εκστρατείας κατά των Περσών.

Ο αυξανόμενος αυταρχισμός των Αθηναίων και στη συνέχεια ο Πελοποννησιακός πόλεμος, που έφερε τους Ροδίους, ως μέλη της Δηλιακής Συμμαχίας, ενάντια στους ομόφυλους (Δωριείς) Σπαρτιάτες, προκάλεσαν έντονες εσωτερικές αναταραχές. 
 
Παρόλα αυτά, οι Ρόδιοι συμμετείχαν στη Σικελική εκστρατεία του 415 - 413 π.Χ. με 2 πεντηκοντόρους και 700 σφενδονήτες, κατά την οποία αναγκάστηκαν μάλιστα να πολεμήσουν ενάντια στους ίδιους τούς τους αποίκους, τους Γελώους.

Το 412 π.Χ. με τη συμβολή του Ιαλύσιου Δωριέα, που πολεμούσε στο πλευρό των Σπαρτιατών, η Λίνδος, όπως και οι δυο άλλες πόλεις της Ρόδου, αποστάτησαν από την Αθηναϊκή συμμαχία και συστρατεύθηκαν με την Σπάρτη και τους συμμάχους της. 

Λίγα χρόνια αργότερα, το 408/407 π.Χ. οι πολίτες της Ιαλυσού, της Καμίρου και της Λίνδου πραγματοποίησαν τον λεγόμενο συνοικισμό χτίζοντας την πόλη της Ρόδου και ενώνοντας τα τρία παλαιά κράτη τους. Έκτοτε, η Λίνδος διατήρησε έναν δευτερεύοντα ρόλο, καθώς η πρωτεύουσα Ρόδος έγινε το κέντρο της Πολιτείας που καθόριζε την μοίρα ολόκληρου του νησιού.

Η Λίνδος συνέχισε να έχει έναν βαθμό τυπικής αυτοδιοίκησης, αφού οι μαστροί και ο λαός της Λίνδου ελάμβαναν αποφάσεις για διαδικαστικά ζητήματα, όπως η εκλογή ιερέων, ιεροθυτών/ιεροποιών κτλ. Το ιερό της Αθηνάς διατήρησε την αίγλη του, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι περίφημοι βασιλείς επέλεξαν να τιμήσουν τη Λινδιά Αθηνά με αφιερώματα - Αλέξανδρος ο Μέγας, Πτολεμαίος ο Σωτήρ, Πύρρος, Φίλιππος Ε΄.  

Την ελληνιστική εποχή, κατά την εποχή της μεγάλης ακμής της Ροδιακής Πολιτείας, η ακρόπολη της Λίνδου έλαβε ιδιαίτερη φροντίδα. Μετά από μια καταστρεπτική πυρκαγιά (περίπου το 342 π.Χ.) ο ναός ανοικοδομήθηκε στην τελική του μορφή, ενώ χτίστηκαν εντυπωσιακά προπύλαια, στοά και τείχος. 
 
Ήταν περίπου την ίδια εποχή, που ένας Λίνδιος, ο μαθητής του Λυσίππου, ο γλύπτης Χάρης ανέλαβε την κατασκευή του περίφημου Κολοσσού, ενός γιγαντιαίου χάλκινου αγάλματος αφιερωμένου στον προστάτη της Ρόδου, τον θεό Ήλιο.

Στο τέλος της ακμής της Ροδιακής Πολιτείας, η χώρα, αν και τυπικά αυτόνομη, εξαρτήθηκε από το Ρωμαϊκό κράτος. Τότε, γεννήθηκε στη Λίνδο ο φιλόσοφος Παναίτιος, που έγινε σχόλαρχος των Στωικών και που θεωρείται πως εισήγαγε τη στωική φιλοσοφία στη Ρώμη.
Εξερευνήσεις στο ελληνιστικό υδραγωγείο της Κράνας. Λίνδος, Ρόδος

Ένα σύνθετο σύστημα δέσμευσης νερού, μερικές φορές δαιδαλώδες και αρθρωμένο σε πολλά επίπεδα με δεκάδες και δεκάδες πηγάδια, εξερευνημένα, τεκμηριωμένα και ερευνημένα για περισσότερα από 2,5 χιλιόμετρα, αλλά που εξακολουθεί να παρουσιάζει ερωτηματικά.





 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: wikipedia | elhalflashbacks
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Craco: Η ερειπωμένη αρχαία ελληνική πόλη στην Ιταλία

Ποια είναι η ιστορία πίσω από το Craco, την αρχαία πόλη που ιδρύθηκε από Έλληνες αποίκους αλλά ερημώθηκε πλήρως πριν από μερικές δεκαετίες.

Ιταλία διαθέτει περισσότερα από έξι χιλιάδες ερειπωμένα χωριά. Ένα από αυτά είναι και η αρχαία πόλη Craco που δημιουργήθηκε από Έλληνες αποίκους τον 8ο αιώνα μ.Χ. 
 
Μπορεί κάποτε σε αυτή την εντυπωσιακή πόλη να ζούσαν δύο χιλιάδες άνθρωποι, ωστόσο, το μόνο που αντικρίζει κανείς όταν τη συναντά σήμερα, είναι ερειπωμένα σπίτια, πλατείες και εκκλησίες.

Ποια είναι, όμως, η ιστορία πίσω από την ελληνική πόλη φάντασμα που αποτελούσε κάποτε θρησκευτικό, εκπαιδευτικό και πολιτικό κέντρο της περιοχής και γιατί οι κάτοικοί της αποφάσισαν εν μία νυκτί να την εγκαταλείψουν, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους;

Οι απαρχές της ελληνικής πόλης Craco στην Ιταλία

Η πόλη χτίστηκε τον 8ο αιώνα από Έλληνες αποίκους που έφτασαν εκεί μέσω της παραθαλάσσιας περιοχής Metaponto, στη νότια Ιταλία. Το όνομα Craco το απέκτησε μερικούς αιώνες αργότερα, όταν το 1960 ο αρχιεπίσκοπος Arnaldo την ονόμασε Grachium που στα λατινικά σημαίνει «μικρό ανώμαλο έδαφος».

Η ονομασία του αρχιεπισκόπου ταίριαζε ταμάμ στη γεωγραφία της πόλης. Αν παρατηρήσει κανείς σήμερα από τις αεροφωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, ολόκληρη η πόλη είναι χτισμένη πάνω σε έναν βράχο. 
 
Στο πιο ψηλό σημείο, μάλιστα, είναι χτισμένος ένας πανύψηλος πύργος από τον οποίο οι ντόπιοι μπορούσαν να προστατευτούν από τους εχθρούς και δουν σε ποια ακριβώς θέση βρίσκονται στην εκτενή πεδιάδα γύρω από την πετρόκτιστη πόλη.

Όσο περνούσαν τα χρόνια, το Craco μεγάλωνε σε πληθυσμό, φτάνοντας το 1561 να φιλοξενεί περισσότερους από 2.000 κατοίκους. Η πόλη έγινε το εμπορικό – εκπαιδευτικό κέντρο της περιοχής, καθώς σύμφωνα με κείμενα της εποχής, εντός της λειτουργούσε πανεπιστήμιο, μοναστήρι ακόμη και φυλακή.

Οι περισσότεροι από τους κατοίκους της πόλης ασχολούνταν με τη γεωργία και τα σιτηρά. Οι καλλιέργειες, όμως, στο πέρασμα των χρόνων, δεν απέδιδαν καρπούς και έτσι αρκετοί χωρικοί αποφάσισαν να μεταναστεύσουν για να χτίσουν μια καλύτερη ζωή στα ήδη αναδυόμενα μεγάλα αστικά κέντρα της Ιταλίας και της Μεσογείου.

Χαρακτηριστικό είναι πως το 1922 οι κάτοικοι του χωριού – πλέον – είχαν φτάσει τους 600. Το Craco ερημώθηκε πλήρως το 1990. Τι ήταν, όμως, αυτό που οδήγησε στην πλήρη ερήμωσή του;

Μια αρχαία πόλη – έρμαιο των κατολισθήσεων

Πέρα από την οικονομική δυσχέρεια, ένας από τους λόγους που οδήγησε πολλούς ντόπιους στη μετανάστευση ήταν οι συνεχείς κατολισθήσεις που ταλάνιζαν την πόλη. 
 
Χαρακτηριστικό είναι πως μέσα σε τριακόσια χρόνια υπολογίζεται πως σημειώθηκαν τέσσερις μεγάλες κατολισθήσεις που οδήγησαν στην καταστροφή μεγάλο μέρος των κατοικιών της (το 1600, 1805, 1857, και το 1933).

Σήμερα η πόλη είναι πλήρως ερειπωμένη. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο είναι χτισμένη πάνω στον βράχο και η αρχιτεκτονική των κτιρίων προσελκύουν χιλιάδες τουρίστες που φτάνουν ως εκεί για να αντικρίσουν αυτή την απόκοσμη ομορφιά. 
 
Πέρα από τους περιηγητές, όμως, το Craco προσφέρεται για εντυπωσιακά κινηματογραφικά γυρίσματα. Μεταξύ των ταινιών και των σειρών, σκηνές των οποίων έχουν γυριστεί στο σημείο, είναι το Saving Grace, το Quantum of Solace του James Bond αλλά και η σκηνή του κρεμασμένου Ιούδα στο The Passion of the Christ του Mel Gibson.

Ο μοναδικός χώρος που συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι σήμερα είναι η εκκλησία του Αγίου Βικεντίου. Εκεί βρίσκονται τα λείψανα του αγίου, ενώ ο ναός ανοίγει τις πύλες του κάθε χρόνο κατά την ονομαστική του εορτή, στις 11 Νοεμβρίου.





 
 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: oneman

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Επειός: Ο άγνωστος αρχιτέκτονας που κατασκεύασε τον Δούρειο Ίππο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

 Όπως πηγαίνουμε από Θήβα προς Δελφούς συναντάμε τη γενέτειρα του Πλουτάρχου τη Χαιρώνεια.
 
Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ο Άγιος Βλάσιος Λειβαδιάς. Η αρχαία μυκηναϊκή πόλη «Πανοπεύς», με τα κυκλώπεια τείχη, μια από τις σημαντικότερες πόλεις του «Κοινού των Φωκαέων».
 
Λέγεται πως η πόλη πήρε το όνομά της απ τον πατέρα του Επειού, τον Πανοπέα. Οι κάτοικοι του Πανοπέα σύμφωνα με τον Παυσανία δεν ήταν Φωκαείς, αλλά Φλεγύες, που διέφυγαν στην Φωκίδα, από τον Ορχομενό.
 
Γιος του Πανοπέα, από την πόλη Πανοπεύς που βρίσκεται στη σημερινή διαδρομή από Θήβα προς  Δελφούς. Ο Επειός είχε μια πανέμορφη αδελφή την Αίγλη που σύμφωνα με τον Ησίοδο την ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο ο Αιγίμιος, αλλά την παντρεύτηκε τελικά ο Θησέας που για χάρη της εγκατέλειψε την Αριάδνη στη Νάξο.

Ο Επειός πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο μαζί με τους συντρόφους του, τον Σχεδίο και τον Επίστροφο προσφέροντας στην εκστρατεία τριάντα φωκικά πλοία. Στους νεκρικούς αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου, από τον Αχιλλέα, κέρδισε πολλές διακρίσεις ως σπουδαίος πυγμάχος.
Η παράδοση λέει πως η καταγραφή αυτών των αγώνων αποτελεί και την πρώτη αθλητική περιγραφή αγώνων σε γραπτή μορφή. Συντάκτης φυσικά ήταν ο Όμηρος.
 
Ο Επειός εκτός από σπουδαίος πυγμάχος είχε εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις. Γι αυτό και στην ιστορία δεν έμεινε ως αθλητής, αλλά ως αρχιτέκτονας που κατασκεύασε μια από τις πιο σπάνιες προκλήσεις της ιστορίας. Τον Δούρειο Ίππο.

Η Αθηνά συμβούλευσε τον Οδυσσέα, να κατασκευάσει ο Επειός ένα μεγάλο ξύλινο άλογο. Πράγματι ο Επειός ανταποκρίθηκε. Δημιούργησε ένα ξύλινο άλογο με  κρυφά ανοίγματα στις δυο πλευρές, το οποίο μπορούσε να χωρέσει πάνω από 2000 Αχαιούς.
 
Η θεά τους είχε καθοδηγήσει να χαράξουν τη φράση: «Έλληνες Αθηνά χαριστήριον». Στα «σπλάχνα» του αλόγου μπήκαν οι πιο γενναίοι, ανάμεσά τους ο Οδυσσέας, ο Διομήδης, ο Μενέλαος, ο Αίας, ο Νεοπτόλεμος και κατασκευαστής Επειός, που ήξερε να ανοίγει τις κρύπτες.
 
Μπορεί το σχέδιο να ήταν καλά οργανωμένο ωστόσο σε περίπτωση που οι Τρώες τους ανακάλυπταν θα είχαν στα χέρια τους τα καλύτερα παλικάρια των Αχαιών. Οι υπόλοιποι Αχαιοί αποχώρησαν.
 
Οι Τρώες ενώ προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν την ξαφνική φυγή των Αχαιών είδαν το Δούρειο Ίππο. Αν και υπήρχαν ενστάσεις και δισταγμοί αποφασίζουν να μεταφέρουν το ξύλινο δώρο της θεάς μέσα στην πόλη.

Οι Αχαιοί άφησαν επίτηδες πίσω το Σίνωνα ώστε να πιαστεί αιχμάλωτος και να πει στους Τρώες αυτά που έπρεπε να ακούσουν. Έτσι τους είπε μια ψεύτικη ιστορία για το άλογο: Η βοήθεια της Αθηνάς στους Αχαιούς έπαψε υποτίθεται να υπάρχει όταν ο Οδυσσέας και ο Διομήδης άγγιξαν το Παλλάδιο με χέρια που είχαν διαπράξει φόνους.
 
Το Παλλάδιο ήταν το μικρό ιερό, ξύλινο ειδώλιο της Αθηνάς, που προστάτευε την πόλη από τις πολιορκίες. Το είχε όμως κλέψει ο πανούργος Οδυσσέας. Ο Κάλχας, ο μάντης του στρατοπέδου των Αχαιών τους είπε πως η πράξη αυτή εξόργισε την Αθηνά η οποία δεν ήταν πια με το μέρος τους.

Έπρεπε λοιπόν να φύγουν όσο γρηγορότερα γινόταν και να σταματήσουν άμεσα την πολιορκία. Γι αυτό έφτιαξαν το τεράστιο ξύλινο άλογο για να την εξευμενίσουν.
 
Οι Τρώες χάρηκαν με τη φυγή των Αχαιών και πίστεψαν τα λόγια του Σίνωνα τον οποίο και άφησαν ελεύθερο. Έτσι έβαλαν στην πόλη το ξύλινο άλογο της θεάς γκρεμίζοντας και ένα τμήμα απ τις Σκαιές Πύλες για να χωρέσει.
 
Η Κασσάνδρα τους προειδοποίησε αλλά μάταια. Η Τροία μέτραγε λίγες ώρες ζωής και η τραγωδία ερχόταν. Ο Επειός ήταν ο αφανής ήρωας και η ιστορία του είναι γνωστή στους περισσότερους.
 
Όταν πήρε το δρόμο της επιστροφής μαζί με τους συντρόφους του έφτασε στην Κάτω Ιταλία και όπως συνηθιζόταν τότε ίδρυσε το Μεταπόντιο και ανήγειρε ναό προς τιμήν της θεάς Αθηνάς στον οποίο αφιέρωσε τα εργαλεία με τα οποία έφτιαξε το Δούρειο Ίππο.
 
 
 
 
 

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
 
  Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: hellinikongenos

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Οι Απόρρητες Γνώσεις της Αρχαιότητας από τον Απολλώνιο Τυανέα
 
Ο Απολλώνιος ο Τυανέας (15 – 98) ήταν Έλληνας νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος από τα Τύανα της ρωμαϊκής επαρχίας της Καππαδοκίας στη Μικρά Ασία. Ήταν ρήτορας και φιλόσοφος περίπου την εποχή του Ιησού Χριστού και συγκρίθηκε με τον Ιησού από τους χριστιανούς τον 4ο αιώνα και από άλλους συγγραφείς στη σύγχρονη εποχή.

Ότι πληροφορία έχουμε για τον Απολλώνιο προέρχεται από τον Φιλόστρατο. Τη φήμη του οφείλει κυρίως ο Φιλόστρατος στα οκτώ βιβλία που αποτελούσαν: Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιον. Κατά το ταξίδι του Τυανέα στην Ινδία συνάντησε του ξακουστούς Βραχμάνους όπου και άντλησε πολλές πληροφορίες σχετικά με το απώτατο παρελθον.

Σε παλαιότερο άρθρο είχαμε αναφερθεί στην εκστρατεία του Διονύσου και του Ηρακλή στην Ινδικήσύμφωνα με όσα μας πληροφορεί ο Απολλώνιος Τυανέας μέσα από τον Φιλόστρατο. Εδώ θα δούμε πως περιγράφει τους Βραχμάνες και την πανάρχαια γνώση που κατείχουν, τα λεγόμενα ”απόρρητα” της αρχαιότητας.

Μέσα από τον Φιλόστρατο, ”ΤΑ ΕΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ Γ’ ΚΕΦΑΛΑΙΟ” διαβάζουμε:

Ο ίδιος (ο Απολλώνιος) ανέβηκε από τη νότια πλευρά του υψώματος ακολουθώντας τον Ινδό και πρώτα πρώτα είδε ένα πηγάδι με άνοιγμα τέσσερις οργιές που έβγαζε από το στόμιο λάμψη έντονου γαλάζιου χρώματος. Κάθε φορά το μεσημέρι που ο ήλιος στεκόταν πάνω του, η λάμψη σηκωνόταν από την ακτίνα του ήλιου και ανέβαινε προς τα πάνω παράγοντας ένα είδος λαμπερού ουράνιου τόξου.
 

Κατόπιν έμαθε σχετικά με το πηγάδι ότι η γη κάτω απ’ αυτό περιείχε θειούχο αρσενικό και το νερό το θεωρούσαν μυστήριο και μαγικό. Κανείς δεν έπινε ούτε έβγαζε. Σε ολόκληρη τη γύρω Ινδική περιοχή ορκίζονταν σε αυτό. Κοντά του υπήρχε κρατήρας φωτιάς που η φλόγα του έβγαινε μαυριδερή και δεν υπήρχε καθόλου καπνός ή μυρωδιά ούτε ποτέ ξεχείλισε ο κρατήρας τούτος, αλλά ανέδιδε τόσο ώστε να μη βγαίνει έξω από το κοίλωμα.

Εκεί οι Ινδοί εξαγνίζονται από τα ακούσια σφάλματα, γι’αυτό οι σοφοί ονομάζουν το πηγάδι «πηγάδι ελέγχου» και τη φωτιά «φωτιά συγχώρεσης». Λένε ότι είδαν εκεί δυο πιθάρια από μαύρη πέτρα με βροχή και ανέμους. Το πιθάρι των βροχών, κάθε φορά που η Ινδική ταλαιπωρείται από ξηρασία, ανοίγει και βγάζει σύννεφα που υγραίνουν όλη την περιοχή.

Αν είναι πολλές οι βροχές, τις κρατάει κλεισμένες. Το πιθάρι των ανέμων, νομίζω, παίζει τον ίδιο ρόλο με τον ασκό του Αιόλου. Ανοίγοντας λίγο το πιθάρι, αφήνουν έναν από τους ανέμους να βγει και να φυσήξει την κατάλληλη στιγμή και έτσι η γη αναζωογονείται. 
 
Λένε ότι είδαν και αγάλματα θεών και αν επρόκειτο για αγάλματα Ινδών ή Αιγυπτίων θεών, δεν θα ήταν αξιοπερίεργο γεγονός. Όμως ήταν αρχαιότατα Ελληνικά, το ένα της Αθηνάς Πολιάδος, το άλλο του Δήλιου Απόλλωνα, άλλοτο υ Διόνυσου του Λιμναίου και του Αμυκλαίου και πολλά ακόμη της ίδιας εποχής. Αυτά στήθηκαν από τους Ινδούς σύμφωνα με τα Ελληνικά ήθη. 
 
Δείτε ακόμα: Απολλώνιος ο Τυανεύς και τα Θαύματα του

Λένε ότι αυτοί οι Ινδοί κατοικούν στο μέσο της Ινδικής και θεωρούν την κορυφή ομφαλό του βουνού. Εκεί πάνω γίνονται οργιαστικές τελετές με φωτιά που λένε ότι την ανάβουν από τις ακτίνες του ήλιου. Για χάρη του ήλιου καθημερινά το μεσημέρι ψάλλουν ύμνο. Ο Απολλώνιος ο ίδιος περιγράφει τι είδους ήταν αυτοί οι άνθρωποι και πώς κατοικούσαν στην κορυφή.

Σε μια από τις ομιλίες του προς τους Αιγυπτίους λέει: «Είδα τους Ινδούς Βραχμάνες να κατοικούν πάνω στη γη χωρίς να την πατούν, να είναι περιτειχισμένοι χωρίς τείχη και να έχουν τα πάντα χωρίς να αποκτήσουν τίποτε».

Τα λόγια του ενέχουν κάποια σοφία. Ο Δάμις πάντως λέει ότι κοιμούνται καταγής και στρώνουν το έδαφος με πόες, όσες μπορούν να μαζέψουν.

Επιπλέον λέει ότι τους είδε να προχωρούν μετέωροι σε ύψος δύο πήχεων πάνω από τη γη, όχι για να θεωρηθούν θαυματοποιοί, κάτι που αποφεύγουν, αλλά αφήνοντας τη γη και προχωρώντας μαζί με τον Ήλιο θεωρούν ότι πράττουν κάτι ευπρόσδεκτο από τον θεό.

Τη φωτιά που αποσπούν από τις ακτίνες του ήλιου, αν και είναι πραγματική, ούτε πάνω σε βωμό την ανάβουν ούτε τη φυλάνε σε φούρνους, αλλά όπως οι λάμψεις ανακλώνται από τον ήλιο και το νερό, έτσι και η φωτιά φαίνεται μετέωρη και κινούμενη στον αιθέρα. 
 
Παρακαλούν τον Ήλιο, ώστε οι εποχές, που αυτός κυβερνά, να έρθουν στη γη με την ώρα τους και η Ινδική να ευημερεί. Την νύχτα παρακαλούν την ακτίνα του φωτός να μη δυσανασχετεί με το σκοτάδι και να μείνει όπως ακριβώς την έφεραν.

Αυτό λοιπόν σημαίνουν τα λόγια του Απολλώνιου «οι Βραχμάνες βρίσκονται στη γη κι όχι πάνω σ’ αυτή». Το «είναι περιτειχισμένοι χωρίς τείχη» φανερώνει τον αέρα κάτω από τον οποίο ζουν. Επειδή, αν και φαίνεται πως ζουν στο ύπαιθρο, σηκώνουν από πάνω τους σκιά, δεν μουσκεύονται όταν βρέχει και είναι κάτω από τον ήλιο, όποτε το θελήσουν. 
 
 
Την πρόταση «χωρίς να έχουν αποκτήσει τίποτε, έχουν τα πάντα», ο Δάμις έτσι την εξηγεί: Όσες πηγές αναβλύζουν από τη γη για τους Βάκχους, όταν ο Διόνυσος κουνήσει αυτούς και τη γη, τόσο άφθονες υπάρχουν γι’αυτούς τους Ινδούς όταν τρώνε οι ίδιοι ή φιλοξενούν άλλους.

Εύλογα λοιπόν ο Απολλώνιος λέει ότι αυτοί που πορίζονται ό,τι θέλουν χωρίς προετοιμασία, αλλά τα βρίσκουν έτοιμα, έχουν όσα δεν έχουν. Τα μαλλιά τους τα αφήνουν μακριά, όπως κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι, οι Θούριοι, οι Ταραντίνοι, οι Μήλιοι και όσοι είχαν τις Λακωνικές συνήθειες. Στο κεφάλι φορούν λευκή μίτρα, κυκλοφορούν ξυπόλητοι και το ένδυμα τους μοιάζει με εξωμίδα.

Το υλικό των ρούχων τους είναι μαλλί που φυτρώνει μόνο του από τη γη και είναι λευκό όπως των Παμφύλων, όμως πιο μαλακό . Απ’ αυτό στάζει λίπος σαν ελαιόλαδο και το θεωρούν ιερό ρούχο. Αν κάποιος άλλος εκτός από τους Ινδούς αυτούς προσπαθήσει να το πάρει, η γη δεν το αφήνει. Φορούν δαχτυλίδι και κρατούν ράβδο με την οποία μπορούν να καταφέρουν τα πάντα και τα δύο εκτιμούνται ως απόρρητα

Αφού πήγαν σε μια πηγή —ο Δάμις που την είδε αργότερα λέει ότι έμοιαζε με τη Δίρκη της Βοιωτίας —γυμνώθηκαν και έπειτα άλειψαν τα κεφάλια τους με ένα φάρμακο σαν κεχριμπάρι που ζέσταινε τόσο τους Ινδούς.ώστε το σώμα να βγάζει ατμούς και ο ιδρώτας να βγαίνει χωρίς να στάζει, όπως ακριβώς το σώμα αυτών που έχουν κάνει ατμόλουτρο.Έπειτα βούτηξαν στο νερό και, αφού πλύθηκαν έτσι,προχωρούσαν προς το ιερό στεφανωμένοι και ψάλλοντας ύμνους.

Στάθηκαν κυκλικά σαν χορός θεάτρου και, αφού τοποθέτησαν κορυφαίο τον Ιάρχα, χτύπησαν τη γη με όρθια τα ραβδιά τους. Η γη κυρτώθηκε σαν κύμα και τους σήκωσε δύο πήχεις ψηλά στον αέρα.

Αυτοί έψαλλαν ωδή παρόμοια με τον παιάνα του Σοφοκλή που ψάλλουν στην Αθήνα προς τιμή του Ασκληπιού. Όταν κατέβηκαν στη γη, ο Ιάρχας κάλεσε τον νεαρό που κρατούσε την άγκυρα και του είπε: «Φρόντισε τους φίλους του Απολλώνιου». Ο νεαρός γρηγορότερα και από τα πιο γρήγορα πουλιά πήγε και επέστρεψε λέγοντας: «Τους φρόντισα».
 




Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: omadaorfeas Via diadrastika

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 
Γαληνός: Ο γιατρός που επινόησε την ψηλάφηση του σφυγμού και διέγνωσε την “ασθένεια του έρωτα” - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

 Τα κείμενα του Γαληνού διασώζονται περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου αρχαίου συγγραφέα, γεγονός που δείχνει ότι έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης. Γεννήθηκε στην Πέργαμο στη μεθόριο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Ο πατέρας του ήταν εύπορος αρχιτέκτονας αφοσιωμένος στον χαρισματικό γιο του. Του παρείχε πλούσια εκπαίδευση, η οποία περιελάμβανε μαθητικά και φιλοσοφία. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Γαληνός κληρονόμησε μια αρκετά μεγάλη περιουσία και άρχισε να ταξιδεύει και να μορφώνεται, περνώντας αρκετό χρόνο στην περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο.

Όταν επέστρεψε στην Πέργαμο, έγινε γιατρός των μονομάχων. Η φροντίδα του ήταν σημαντική, καθώς οι πληγές των μαχητών έπρεπε να επιδεθούν μεταξύ των αγώνων ώστε να συνεχίσουν να μάχονται.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο Γαληνός ήταν εξαιρετικά επιτυχημένος. Απέκτησε σημαντική φήμη ανάμεσα στους πλούσιους πολίτες και γύρω στο 160 μ. Χ., μετέβη στη Ρώμη. Άρχισε να γράφει πάνω στην ανατομία και τη φυσιολογία, ενώ συμμετείχε σε μία εκστρατεία του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, με τον οποίο συζητούσε συχνά διάφορα φιλοσοφικά θέματα.

Η ισορροπία των χυμών

Όπως και ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός πίστευε ότι οι τέσσερις χυμοί – αίμα, κίτρινη χολή, μαύρη χολή και φλέγμα, ήταν ψυχροί ή θερμοί, υγροί ή ξηροί. Για να αντιμετωπιστεί μία ασθένεια, έπρεπε να επιλεχθεί μια «αντίθετη» θεραπεία, της ίδιας όμως έντασης.
 
Γαληνός: Ο γιατρός που επινόησε την ψηλάφηση του σφυγμού και διέγνωσε την “ασθένεια του έρωτα” - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Έτσι ασθένειες που ήταν θερμές και υγρές σε τρίτο βαθμό, αντιμετωπίζονταν με μια θεραπεία που ήταν ψυχρή και ξηρή σε τρίτο βαθμό. Εάν ο ασθενής κρύωνε και έτρεχε η μύτη του, χρησιμοποιούνταν φάρμακα και τροφές που ξήραιναν και θέρμαιναν. Φέρνοντας ξανά σε ισορροπία τους χυμούς, ο οργανισμός επανερχόταν στην υγιή «ουδέτερη» κατάσταση.

Η ασθένεια της αγάπης

Ο Γαληνός έσπευδε πάντοτε να επισημάνει τα σφάλματα των άλλων γιατρών, έτσι ώστε οι πάντες να γνωρίζουν ότι οι δικές του διαγνώσεις και θεραπείες ήταν οι καλύτερες. Ήταν ένας δαιμόνιος γιατρός με μεγάλη ζήτηση, ο οποίος έδινε μεγάλη προσοχή στις ψυχικές καθώς και τις σωματικές πτυχές της υγείας και της νόσου.

Κάποτε μάλιστα διέγνωσε μια «ασθένεια της αγάπης»: μια νεαρή γυναίκα γινόταν πολύ ασθενική και νευρική, όποτε ένας όμορφος νεαρός χορευτής έδινε παραστάσεις στην πόλη του.

Η ανακάλυψη του σφυγμού

Ο Γαληνός επινόησε την πρακτική της ψηλάφησης του σφυγμού του ασθενούς, η οποία χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Έγραψε μια πραγματεία για το πώς ο σφυγμός, αργός ή γρήγορος, ισχυρός ή ασθενής, κανονικός ή ακανόνιστος, θα μπορούσε να αποδειχθεί χρήσιμος στη διάγνωση των ασθενειών, παρότι δεν είχε ιδέα για την κυκλοφορία του αίματος.

Το «πνεύμα»

Στο κέντρο όλων των σωματικών λειτουργιών βρισκόταν μια ουσία που οι Έλληνες ονόμαζαν πνεύμα, μια λέξη που σχετιζόταν και με την έννοια του «αέρα». Από τη συγκεκριμένη λέξη προήλθαν πολλοί σύγχρονοι ιατρικοί όροι, όπως η πνευμονία.

Για τον Γαληνό, το σώμα περιείχε τρία είδη πνεύματος και κατανόηση της λειτουργίας του καθενός ήταν κεντρικής σημασίας για την κατανόηση της λειτουργίας του σώματος.
 
 
Γαληνός: Ο γιατρός που επινόησε την ψηλάφηση του σφυγμού και διέγνωσε την “ασθένεια του έρωτα” - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Το βασικότερο είδος πνεύματος σχετιζόταν με το συκώτι και αφορούσε τη θρέψη. Το συκώτι, πίστευε ο Γαληνός, μπορούσε να αντλήσει υλικό από το στομάχι μετά την κατανάλωση και την πέψη της τροφής, να το μετατρέψει σε αίμα και έπειτα να το εμπλουτίσει με «φυσικό» πνεύμα. Αυτό το αίμα από το συκώτι έφτανε στη συνέχεια μέσω των φλεβών σε όλο το σώμα, θρέφοντας τους μυς και τα άλλα όργανα.

Μέρος αυτού του αίματος περνούσε μέσω μια μεγάλης φλέβας, της κοίλης φλέβας, από το συκώτι στην καρδιά, όπου διυλιζόταν εκ νέου με ένα άλλο πνεύμα, το «ζωτικό». Η καρδιά και οι πνεύμονες συνεργάζονταν σε αυτή τη διαδικασία και μέρος του αίματος περνούσε από την πνευμονική αρτηρία στους πνεύμονες. Μέρος του αίματος στην καρδιά περνούσε από αριστερά στα δεξιά μέσω του διαφράγματος της καρδιάς. Είχε ανοιχτό κόκκινο χρώμα γιατί, όπως πίστευε ο Γαληνός, είχε εμπλουτιστεί με το ζωτικό πνεύμα.

Σύμφωνα με την εικόνα που είχε ο Γαληνός, μέρος του αίματος μεταφερόταν από την καρδιά στον εγκέφαλο, όπου αναμειγνυόταν με ένα τρίτο είδος πνεύματος. Προσέδιδε στον εγκέφαλο τις χαρακτηριστικές λειτουργίες του και έρεε μέσω των νεύρων, επιτρέποντας να κινούμαστε χρησιμοποιώντας τους μυς μας και νιώνουμε τον εξωτερικό κόσμο μέσω των αισθήσεών μας.

Το τριμερές σύστημα πνευμάτων του Γαληνού, κάθε μέρος του οποίου συσχετιζόταν με τα σημαντικά όργανα (συκώτι, καρδιά, εγκέφαλος) γινόταν αποδεκτό για περισσότερο από 1.000 χρόνια. Κανένας δυτικός γιατρός σε όλη την ιστορία δεν έχει ασκήσει τόσο μεγάλη επίδραση για τόσο πολύ καιρό.


Βιβλιογραφία: «Μικρή Ιστορία της Επιστήμης», William Bynum, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

 
 
 
 

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
 
  Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: mixanitouxronou

Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Το πείραμα του Ερατοσθένη: Υπολογισμός της περιφέρειας της Γης - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Το «πείραμα του Ερατοσθένη» αποτελεί μια ιστορική μέθοδο για τον υπολογισμό της περιφέρειας της Γης, που πραγματοποιήθηκε από τον σπουδαίο μαθηματικό τον 3ο αι. π.Χ. 
 
Μια μέθοδος στην οποία ο Ερατοσθένης χρησιμοποίησε ως μόνα εργαλεία μια ράβδο, «βηματιστές» της εποχής για τη μέτρηση αποστάσεων, βασικές αρχές της τριγωνομετρίας και καθαρή σκέψη.

Για εκπαιδευτικούς λόγους, η μέθοδός του εφαρμόζεται έως και σήμερα από μαθητές, ώστε -χρησιμοποιώντας βασικά στοιχεία τριγωνομετρίας- να υπολογίζουν την περιφέρεια του πλανήτη μας. Οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια αποτελούν ιδανικές ημερομηνίες για την πραγματοποίηση του ιστορικού πειράματος του Ερατοσθένη.
 
Το πείραμα του Ερατοσθένη: Υπολογισμός της περιφέρειας της Γης - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Σχήμα 1: Οι υπολογισμοί του Ερατοσθένη (Πηγές εικόνων για τη σύνθεση: Encyclopaedia Britannica και https://society6.com)


Επιστημονικό υπόβαθρο (πριν τον Ερατοσθένη)

Οι Πυθαγόρειοι αστρονόμοι, μαθηματικοί και φιλόσοφοι, κατά τον 6ο αι. π.Χ., δέχονταν ήδη τη σφαιρικότητα της Γης. Οι Έκφαντος, Ικέτας και Ηρακλείδης ο Ποντικός τη θέτουν να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της σε 24 ώρες. Αποδίδουν δε τη φαινόμενη κίνηση της ουράνιας σφαίρας από Ανατολή σε Δύση στην περιστροφή της Γης.
 
 Ο Φιλόλαος ο Πυθαγόρειος αποτελεί ίσως τον πρώτο αστρονόμο που θεώρησε τη Γη ουράνιο σώμα και μάλιστα όχι ακίνητο, αλλά περιφερόμενο γύρω από το Κεντρικό Πυρ. Μεταγενέστερα (3ος αι. π.Χ.), ο Αρίσταρχος ο Σάμιος θέτει τη Γη, όπως και τους υπόλοιπους πλανήτες, να περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο. 
 
Ο Αριστοτέλης, στο έργο του «περί Ουρανού» (4ος αι. π.Χ.), τεκμηριώνει τη σφαιρικότητα της Γης και αναφέρεται στον υπολογισμό της περιφέρειάς της από προγενέστερους μαθηματικούς.

Σφαιρικότητα της Γης

Οι Έλληνες σοφοί της αρχαιότητας διαπιστώνουν τη σφαιρικότητα της Γης βασιζόμενοι σε παρατηρήσεις που σχετίζονται με:
 
  •   Το σχήμα της σκιάς που ρίχνει η Γη στη Σελήνη κατά τη διάρκεια μιας ολικής έκλειψης Σελήνης.
  •   Την αλλαγή της θέσης των αστέρων που βλέπουμε από διαφορετικούς τόπους της Γης την ίδια χρονική στιγμή (ή και τη μεταβολή της θέσης του πολικού αστέρα όσο μετακινούμαστε από νοτιότερες προς βορειότερες περιοχές).
  •    Την παρατήρηση ενός πλοίου, που καθώς απομακρύνεται στον ορίζοντα από οποιονδήποτε παρατηρητή, χάνεται από την όρασή μας σταδιακά, με το κατάρτι να μένει ως το τελευταίο ορατό του σημείο. Το αντίστροφο συμβαίνει καθώς το πλοίο πλησιάζει τον προορισμό του. Ποιό ήταν όμως το μέγεθός της Γης; Πόσο μεγάλος ήταν ο κόσμος στον οποίον ζούσαν;

Ο Ερατοσθένης (276 – 194 π.Χ)

Η πρώτη ιστορικά τεκμηριωμένη μέτρηση της περιμέτρου της Γης αποδίδεται στον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, τον 3ο αι. π.Χ, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, καθώς υπολόγισε μια τιμή η οποία παρουσιάζει μικρή απόκλιση συγκρινόμενη με τις σημερινές μετρήσεις.

Ο Ερατοσθένης υπήρξε σπουδαίος αστρονόμος, μαθηματικός, γεωδαίτης και γεωγράφος. Διετέλεσε διευθυντής της ξακουστής βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Η Αλεξάνδρεια, χτισμένη στις εκβολές του Νείλου από τον Μέγα Αλέξανδρο, αποτέλεσε σημαντικό κέντρο παιδείας και επιστήμης από τον 4ο έως τον 2ο αι. π.Χ. Η περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ως το σημαντικότερο εκδοτικό κέντρο του τότε γνωστού κόσμου, φημιζόταν για τον πλούτο των χειρογράφων της, συγκριτικά με κάθε άλλη γνωστή βιβλιοθήκη, προσελκύοντας πλήθος σοφών και ερευνητών της εποχής.

Η μέθοδος του Ερατοσθένη

Ο Ερατοσθένης είχε παρατηρήσει, ή γνώριζε από παρατηρήσεις άλλων ερευνητών, ότι κατά το θερινό ηλιοστάσιο, ακριβώς το μεσημέρι, ο ήλιος κατοπτρίζονταν ολόκληρος στον πυθμένα ενός πηγαδιού στη Συήνη. Η Συήνη (το σημερινό Ασσουάν) αποτελεί πόλη της αρχαίας Αιγύπτου χτισμένη στη δυτική όχθη του Νείλου, νοτιότερα της Αλεξάνδρειας. Παρατήρησε επίσης, ότι την ίδια μέρα και ώρα δεν συνέβαινε το ίδιο φαινόμενο και στην Αλεξάνδρεια. Επομένως η γωνία πρόσπτωσης των ηλιακών ακτίνων διέφερε στους δύο τόπους για τη δεδομένη χρονική στιγμή.
 
Το πείραμα του Ερατοσθένη: Υπολογισμός της περιφέρειας της Γης - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Σχήμα 2: Οι πόλεις Αλεξάνδρεια και Συήνη βρίσκονται σχεδόν πάνω στον ίδιο μεσημβρινό (Πηγή σχήματος: https://oceanservice.noaa.gov)



Θερινό ηλιοστάσιο

Το θερινό ηλιοστάσιο είναι η ημέρα του έτους κατά την οποίαν ο ήλιος βρίσκεται στο βορειότερο σημείο του στον ουρανό, καθώς τον παρατηρούμε από το βόρειο ημισφαίριο της Γης. Τότε διανύουμε τη μεγαλύτερη ημέρα του έτους (και τη μικρότερη νύχτα αντίστοιχα). Κατά το θερινό ηλιοστάσιο, από τους τόπους που βρίσκονται σε βόρειο γεωγραφικό πλάτος 23ο 26’, δηλαδή στον τροπικό του Καρκίνου, βλέπουμε τον ήλιο να περνά ακριβώς από το ζενίθ του το μεσημέρι. Η Συήνη βρίσκεται σχεδόν πάνω στον τροπικό του Καρκίνου, απέχοντας μόλις 20 km από αυτόν.

Υποθέσεις

Ο Ερατοσθένης ξεκίνησε με τις ακόλουθες δύο υποθέσεις: (α) Η Γη είναι σφαίρα και φωτίζεται ομοιόμορφα από τον Ήλιο. (β) Ο Ήλιος είναι τόσο μακριά από τη Γη, ώστε οι ακτίνες του φτάνουν σε αυτήν ουσιαστικά παράλληλες. Στη συνέχεια συνέκρινε, την ίδια χρονική στιγμή, τη διεύθυνση των ηλιακών ακτίνων με τη διεύθυνση της κατακορύφου στις δύο διαφορετικές πόλεις (Συήνη και Αλεξάνδρεια). Πώς μπόρεσε όμως ο Ερατοσθένης να πραγματοποιήσει δύο μετρήσεις σε δύο διαφορετικά σημεία της Γης την ίδια χρονική στιγμή, εφόσον οι αρχαίοι Έλληνες δεν διέθεταν ρολόγια που θα μπορούσαν να συγχρονίσουν;

Το πρόβλημα το έλυσε κάνοντας τις μετρήσεις του κατά τη μεσημβρία (την ώρα δηλαδή που ο ήλιος βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του στον ουρανό) σε δύο πόλεις που βρίσκονται πάνω στον ίδιο μεσημβρινό, όπου κάθε μεσημβρινός είναι μια γραμμή που ενώνει τον βόρειο με τον νότιο πόλο της Γης (Σχήμα 2). 
 
Όσοι τόποι βρίσκονται πάνω στον ίδιο μεσημβρινό, έχουν μεσημέρι την ίδια χρονική στιγμή. Και πράγματι, η Αλεξάνδρεια και η Συήνη βρίσκονται σχεδόν στον ίδιο μεσημβρινό απέχοντας κατά γεωγραφικό μήκος μόλις 3ο, με βάση σημερινούς υπολογισμούς. Γνωρίζοντας ότι στη Συήνη, κατά τη μεσημβρία του θερινού ηλιοστασίου, ο ήλιος κατοπτρίζονταν ολόκληρος στον πυθμένα ενός πηγαδιού, αυτό σήμαινε ότι εκείνη τη στιγμή ο ήλιος βρισκόταν στην κατακόρυφο του τόπου (στο Ζενίθ του). 
 
Την ίδια χρονική στιγμή, τοποθετώντας στο έδαφος της Αλεξάνδρειας μια κατακόρυφη ράβδο, υπολόγισε τη γωνία πρόσπτωσης των ηλιακών ακτίνων με το κατακόρυφο επίπεδο: μέσω της εφαπτομένης της, γνωρίζοντας το μήκος της ράβδου και μετρώντας το μήκος της σκιάς της. Η γωνία υπολογίστηκε σε περίπου 7,2ο. Η γωνία αυτή αντιστοιχεί ουσιαστικά στη γωνία ανάμεσα στην ακτίνα της Γης που καταλήγει στη Συήνη και την ακτίνα της Γης που καταλήγει στην Αλεξάνδρεια (Σχήμα 1).

Απόσταση Συήνης – Αλεξάνδρειας

Ένα δεύτερο στοιχείο που χρειάστηκε για να προχωρήσει στον υπολογισμό της περιφέρειας της Γης ήταν η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων. Πώς υπολόγισε ο Ερατοσθένης αυτήν την απόσταση; Κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται ότι την υπολόγισε με βάση τη σταθερή ταχύτητα με την οποία ταξίδευαν τα καραβάνια -100 στάδια την ημέρα- επί 50 ημέρες, δηλαδή 5.000 στάδια συνολικά ή 820 km (1 αττικό στάδιο = 164 m.) Από άλλες πηγές, αυτή η απόσταση προκύπτει από αιγυπτιακούς τοπογραφικούς χάρτες, όπου οι μετρήσεις είχαν γίνει από επαγγελματίες «βηματιστές», οι οποίοι περπατώντας με σταθερούς διασκελισμούς κατέγραφαν αποστάσεις.

Τελικός υπολογισμός

Εφόσον σε γωνία 7,2ο αντιστοιχεί απόσταση 5.000 σταδίων στην περιφέρεια της Γης, ο Ερατοσθένης συμπέρανε ότι στις 360ο αντιστοιχεί απόσταση 250.000 σταδίων, που ισοδυναμεί σε 40.000 km, που είναι και η περιφέρεια του πλανήτη μας. Το λάθος στον υπολογισμό ήταν μόνο 2%: ένα πραγματικά αξιοσημείωτο επίτευγμα, δεδομένου ότι οι υπολογισμοί πραγματοποιήθηκαν πριν από περίπου 2,5 χιλιάδες χρόνια. Ο Ερατοσθένης, ως ο πρώτος άνθρωπος που μέτρησε τις διαστάσεις του πλανήτη μας, θεωρείται και ο πατέρας της μαθηματικής γεωγραφίας.

Η απόσταση από τον ισημερινό ΤΙ=S υπολογίζεται από το Google Earth ή από εδώ
 
Μπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε την περιγραφή του ιστορικού πειράματος του Ερατοσθένη από τον Carl Sagan, στο video που ακολουθεί.
 
 
 
 
 
 
 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: Κόσμος - Επιμέλεια: Δρ. Φιόρη – Αναστασία Μεταλληνού, Αστροφυσικός, Κέντρο Επισκεπτών Θησείου, ΙΑΑΔΕΤ, ΕΑΑ
 
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News