Articles by "ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 Άλσος Λογγίνου: Το στοιχειωμένο πάρκο δίπλα στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Ένας τοίχος χωρίζει την ζωή που έληξε από την ζωή που θεριεύει. Ο λόφος του Λογγίνου είναι πάνω από όλα, ένας ποιητικός συμβολισμός… Vanitas vanitatum et omnia vanitas: Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης...

Ενα περίεργο αλσύλλιο, περίπου 6-7 μέτρα χαμηλότερο του επιπέδου του δρόμου, στο οποίο φτάνει κανείς αφού κατέβει αρκετά σκαλοπάτια. Χωρίζεται από ένα χαμηλό τοίχο με το 1ο Νεκροταφείο. Θυμίζει ποίημα του Ε.Α.Πόε και πραγματικά ο τόπος είναι απόκοσμος και θυμίζει ταινία θρίλερ....

Μόνο κατά την διάρκεια της ημέρας έχει μερικούς επισκέπτες, που και αυτοί απλώς "κόβουν" δρόμο για να πάνε αλλού. Κατά την νύχτα δεν το πλησιάζει κανείς....

Το άλσος μέχρι και το 2011 είχε μια πολύ διαφορετική εικόνα, η οποία άλλαξε γύρω στο 2003-2004. Ήταν η εποχή όπου σε διάφορα μέρη του κέντρου της Αθήνας γινόταν το lifting για να φαίνεται όμορφο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες... Υπήρχε ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο από τη μεριά της Μάρκου Μουσούρου, δίπλα από τις σκάλες. Δεύτερον υπήρχε ΠΟΛΥ περισσότερη βλάστηση.

Αυτό που βλέπετε τώρα είναι ίσως το 30% των φυτών που είχε κάποτε αυτό το άλσος. Ήταν γεμάτο ψηλά δέντρα και χοντρούς πυκνούς θάμνους, σε σημείο μέσα από το άλσος να μη βλέπεις καμία πολυκατοικία. χάθηκε δηλαδή το 70% της βλάστησης. Οπτικά και ακουστικά το άλσος ήταν τελείως διαφορετικό από σήμερα.

Τότε η παιδική χαρά ήταν εγκαταλελειμμένη και αυτή, είχε κάτι παλιές τσουλήθρες και τραμπάλες, σκουριασμένες, ετοιμόρροπες κούνιες με κοφτερές αιχμές. Το 2003-4 έβγαλαν όλες τις παλιές και τις αντικατέστησαν με καινούριες, βάλανε και σιδερένια περίφραξη γύρω της.

Τρομακτική παιδική χαρά

Δεν πρέπει να υπάρχει αλλού πουθενά στην Ελλάδα. Ένα πάρκο, μία παιδική χαρά «κολλημένα» στο μεγαλύτερο νεκροταφείο της χώρας, το Α’ Αθηνών. Επάνω στον λοφίσκο του Λογγίνου, με θέα από τις κούνιες, των οστεοφυλακίων και των επιβλητικών μνημείων, η σκέψη δεν μπορεί παρά να χαμογελάσει...
 
Άλσος Λογγίνου: Το στοιχειωμένο πάρκο δίπλα στο 1ο Νεκροταφείο Αθηνών - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Κατά την διάρκεια του Β’ ΠΠ οι αντάρτες έθαψαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, ο πρώτος δήμαρχος της Αθήνας είχε ξεθάψει υπολείμματα πτωμάτων Γερμανών στρατιωτών και τα είχε τοποθετήσει εντός του άλσους του Λογγίνου. Κανείς δεν ξέρει τι έγιναν τα πτώματα μετά…

Η ατμόσφαιρα είναι περίεργη και τα διάφορα παραφυσικά φαινόμενα αρχίζουν όταν κανείς επιχειρεί να κατέβει τα σκαλοπάτια από τον δρόμο προς το αλσύλλιο του Λογγίνου.

Καθώς κανείς κατεβαίνει τη σκάλα, ενώ υπάρχει απόλυτη ησυχία σαν το κομμάτι αυτό να έχει ηχομόνωση δεν ακούγονται ούτε τα αυτοκίνητα που περνούν από τον δρόμο αρχίζουν να σε διαπερνούν ρίγη και ριπές ψυχρού αέρα ενώ δεν έχεις συναίσθηση του χρόνου και του χώρου.

Η ενέργεια είναι σαφώς αρνητική. Βέβαια τα φαινόμενα σε άλλους είναι πολύ έντονα, τόσο που ο άνθρωπος ακινητοποιείται. Τα μέλη του γίνονται βαριά και δύσκαμπτα και νοιώθει ατονία. Άλλοι πάλι αισθάνονται έντονα συναισθήματα φυγής, φόβου, απέχθειας και αηδίας. Ο τόπος είναι αυτός που τα δημιουργεί όλα. Κάποτε, πολύ παλιά, κάτι γινόταν εδώ.

Κάποια τελετή και πομπή σε υποχθόνιες θεότητες, που άρχιζε εκεί κάτω που σήμερα τελειώνουν τα σκαλοπάτια και ανέβαινε σιγά σιγά το ανηφορικό μονοπάτι προς τα επάνω, περνούσε το σημερινό δρόμο και συνέχιζε πάλι προς τα πάνω. Γιατί τα ίδια και πιο έντονα συναισθήματα και φαινόμενα συμβαίνουν και στο απέναντι μέρος του δρόμου, στα άλλα σκαλοπάτια που ανεβαίνουν προς τον λόφο του Αρδηττού....

Μια αυτοκτονία..

Στο συγκεκριμένο άλσος πριν από κάποια χρονιά "περίπου 10" είχε αυτοκτονήσει μια γυναικά, είχε κρεμαστεί από ένα δέντρο του πάρκου την νύχτα, και την βρήκαν την επόμενη μέρα το πρωί να κρέμεται εκεί...

Επίσης παλιότερα ήταν στέκι τοξικομανών... Άλλα από μια εποχή και έπειτα σταμάτησαν να πηγαίνουν εκεί ακόμα και οι τοξικομανείς. Την ίδια εποχή που άρχισαν να πυκνώνουν οι μαρτυρίες από ανθρώπους για περίεργα συμβάντα...

Τα τύμπανα...
Ένα από τα φαινόμενα που συμβαίνουν είναι τα "τύμπανα." Το φαινόμενο που έχουν βιώσει αρκετά άτομα είναι ο ήχος των τυμπάνων. Οι μαρτυρίες είναι πανομοιότητες και οι μάρτυρες άγνωστοι μεταξύ τους.

Υπάρχουν δύο μεγάλες πλατείες μέσα στο άλσος, η μία από την πλευρά της οδού Μουσούρου, και η άλλη από την μεριά του νεκροταφείου. Δηλαδή στις δύο άκρες του πάρκου. Η διαμόρφωση του άλσους είναι νοητού σχήματος «Γ». Οι μάρτυρες που είχαν καθίσει σε μία από τις δύο πλατείες κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν πως από το κέντρο περίπου της πλατείας (στην γωνία του «Γ»), ερχόταν ο ήχος τυμπάνων. Όσοι επιχείρησαν να περπατήσουν προς το συγκεκριμένο σημείο διαπίστωσαν ότι ο ήχος εξαφανιζόταν. Όταν επέστρεφαν πίσω στην πλατεία ο ήχος των τυμπάνων επανερχόταν!

Μερικές νύχτες όταν είσαι σε μια από τις 2 άκρες, ακούς έναν ρυθμό. Ακούς κρουστά να παίζουν. Άλλα δεν ακούγονται σαν ντραμς. Περισσότερο σαν τα αφρικάνικα τύμπανα. Ο ήχος έρχεται από τη μέση του αλσυλλίου.... Αποφασίζεις να πας προς τη μεριά από όπου έρχεται ο ήχος, άλλα όσο πλησιάζεις στο κέντρο ο ήχος ακούγεται όλο και πιο σιγά, μέχρι που όταν τελικά φτάσεις στο κέντρο δεν ακούγεται καθόλου!

Αν όμως συνεχίσεις προς την ίδια κατεύθυνση, για να φτάσεις στην άλλη άκρη του άλσους, ο ήχος αρχίζει να ξανά εμφανίζεται και να δυναμώνει σιγά σιγά μέχρι που όταν φτάσεις στη μέση της σκάλας που βγάζει στην Μ.Μ. ο ήχος ακούγεται στο μάξιμουμ του, όπως και όταν κάθεσαι στο παγκάκι της βορειοδυτικής πλευράς, κοιτάζοντας την Ακρόπολη.

Δηλαδή στο κέντρο από το οποίο έρχεται ο ήχος δεν ακούγεται καθόλου και όταν φτάσεις στις 2 άκρες του άλσους, ακούγεται το ίδιο δυνατά!!! Είναι ξεκάθαρο ότι είναι ρυθμικός ήχος κρουστών. Η περιοχή είναι τόσο έρημη που μετά τις 9 και μίση δεν κυκλοφορεί ούτε ψυχή. Ούτε αυτοκίνητο, ούτε μηχανή.... Σα να ναι περιοχή φάντασμα. Τόσο το άλσος του Λογγίνου όσο και η ευρύτερη περιοχή είναι γεμάτη ανεξήγητα σημάδια και παράξενα φαινόμενα.

Το 2008 ένας 62χρονος άνδρας έχασε την ζωή του από ανακοπή καρδιάς, καθώς καθότανε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου. Προς τιμήν του ηλικιωμένου κάποιος γλύπτης, σκάλισε ένα βράχο που εξείχε από το έδαφος του πάρκου, σχηματίζοντας διάφορα πρόσωπα στις άκρες του.

Το φάντασμα...

Υπάρχει ένα συγκεκριμένο σημείο μέσα στο άλσος που αρκετοί λένε πως έχουν δει φάντασμα, δηλαδή ένα ιπτάμενο σφαιρικό φως (orb),με γυμνό μάτι...

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά από την Μάρκου Μουσούρου προς το άλσος, που τις βράδυνες ώρες θυμίζει λίγο από ταινία τρόμου εξαιτίας της πυκνής βλάστησης και του χαμηλού φωτισμού, δεξιά υπάρχει ένα μικρό εικονοστάσι το οποίο φιλοξενούσε κάποτε την εικόνα του Αγίου Λογγίνου. Μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι το θυμούνται σε αυτό το σημείο τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Το άλσος έχει πάρει το όνομα του από τον Άγιο Λογγίνο τον Εκατόνταρχο, που τρύπησε με τη λόγχη του το πλευρό του Ιησού πάνω στο σταυρό, και στην συνέχεια έγινε χριστιανός και θανατώθηκε γι’αυτό το λόγο. Στα ορθόδοξα Ευαγγέλια, ο Ρωμαίος στρατιώτης που τρύπησε με τη λόγχη την πλευρά του σταυρωμένου Χριστού, δεν έχει όνομα.

Κατείχε το αξίωμα του Εκατόνταρχου στον ρωμαϊκό στρατό και έτσι αποκαλείται στα Ευαγγέλια. Ονοματίζεται μόνο στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικόδημου ως «Λογγίνος», η λατινική εκδοχή της ελληνικής λέξης «λόγχη».Ο Λογγίνος καταγόταν από την Καππαδοκία και υπηρετούσε στον ρωμαϊκό στρατό, υπό τον Πόντιο Πιλάτο. Ήταν επικεφαλής της ομάδας που επιτηρούσε τον βασανισμό και τη σταύρωση του Χριστού.

Όταν του ζητήθηκε να εξετάσει αν ο Χριστός ήταν πράγματι νεκρός, ο Λογγίνος τρύπησε με τη λόγχη τα πλευρά του και απ’ την πληγή έτρεξε αίμα και νερό. Οι σταγόνες έσταξαν στο πρόσωπο του Εκατόνταρχου και θεράπευσαν το πρόβλημα όρασης που τον ταλαιπωρούσε. Τότε, σύμφωνα με τους Ευαγγελιστές, αναφώνησε: «Αληθώς ο άνθρωπος ούτος, Υιός ήν Θεού»....

 
 
Αποστολή- Φωτογραφίες: Χάρης Ντάκ
Πληροφορίες: Aragorn
authorway.com
Ιωάννης Γιαννόπουλος βιβλίο μυστική Αθήνα και Αττική




 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: memorylifegr

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Το φάντασμα της 15χρονης κόρης της οδού Αχαρνών - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Ήταν Ιανουάριος του 1905. Σε ένα σπίτι επί της οδού Αχαρνών, στην Αθήνα, κατοικούσε ένας έμπορος, ονόματι Θεόδωρος Λαμπάδης, μαζί με την οικογένειά του, που αποτελούνταν από τη σύζυγό του και τα τρία του παιδιά, δυο αγόρια και ένα κορίτσι.

Ο άνθρωπος αυτός είχε ακόμη ένα παιδί, μια κόρη 15 ετών, που λεγόταν Καίτη, η οποία είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα, στις 27 Ιουλίου του 1904, από βρογχοπνευμονία. Ήταν ένα πλάσμα αξιαγάπητο, ευφυές, ενάρετο και υπάκουο. 
 
Έτσι, ο θάνατος της νεαρής αυτής ύπαρξης ενστάλαξε ανείπωτη θλίψη στις καρδιές των δύσμοιρων γονιών της. Η μητέρα, ιδίως, ήταν απαρηγόρητη και δεν έβρισκε πουθενά γαλήνη.

Δεν είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες ακόμη από τον χαμό του κοριτσιού και οι συγγενείς της κυρίας Λαμπάδη, ένα απόγευμα, είχαν συναθροιστεί στο σπίτι, προσπαθώντας να παρηγορήσουν τη δόλια μάνα, όταν ξαφνικά άκουσαν τις σπαρακτικές κραυγές της από την τραπεζαρία, όπου ετοίμαζε το τραπέζι για το φαγητό.
    -Κόρη μου, Καίτη μου! Μη φεύγεις! Στάσου, παιδί μου, σε παρακαλώ!

Έντρομοι όλοι οι συγγενείς έτρεξαν στην τραπεζαρία και βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα ανατριχιαστικό θέαμα. Η κυρία Λαμπάδη είχε σωριαστεί λιπόθυμη στον καναπέ. Με διάφορα φάρμακα κατάφεραν να τη συνεφέρουν. Τότε, τους διηγήθηκε μέσα από λυγμούς και αναφιλητά:
    -Τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να σηκώσω το φως της λάμπας για να σας καλέσω να περάσετε να φάμε, βλέπω σιγά-σιγά να ανοίγει η πόρτα, η οποία συνέχεται με την κουζίνα και να μπαίνει η Καίτη μου, βαδίζοντας αργά. Την είδα με τα ρούχα που της είχα φορέσει για το φέρετρο, για το αιώνιο ταξίδι της μακριά μου. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και στάθηκε και με κοίταζε. Άπλωνε τα χέρια της σα να γύρευε κάτι να μου ζητήσει. Αλλά, έξαφνα, ίσως επειδή τρόμαξα και έβαλα τις φωνές, χάθηκε από τα μάτια μου.

Μόλις ολοκλήρωσε τη φράση της η κυρία Λαμπάδη, ξέσπασε σε γοερά κλάματα, ενώ οι συγγενείς της κάλεσαν έναν ιατρό για παν ενδεχόμενο.

Είχαν περάσει τέσσερις μήνες από εκείνο το παράξενο συμβάν. Η πικραμένη μητέρα, όμως, που δεν άντεχε άλλο στην απουσία του παιδιού της, άρχισε να προσεύχεται, ώστε να επανεμφανιστεί το πνεύμα της νεκρής της κόρης και έθετε σε εφαρμογή διάφορα μέσα, τα οποία της υποδείκνυαν γνωστοί και συγγενείς, προκειμένου να επιτύχει την εκ νέου εμφάνιση του πνεύματός της.

Αλλά τίποτε δε γινόταν. Έτσι, με την πάροδο των εβδομάδων, ακολουθώντας την αναπόφευκτη φυσική τάξη των πραγμάτων, άρχισε να μετριάζει τη λύπη της και να αφοσιώνεται στα άλλα της παιδιά.

Ο καιρός περνούσε, ώσπου στις 12 Ιανουαρίου του 1905, αργά το βράδυ, το φάντασμα του κοριτσιού παρουσιάστηκε ξανά. Τα ουρλιαχτά της μάνας ξεσήκωσαν όλη τη γειτονιά στο πόδι.

Σύμφωνα με την ομολογία της κυρίας Λαμπάδη, η Καίτη αυτή τη φορά εμφανίστηκε ενώπιόν της με μικρότερο ανάστημα από αυτό που είχε εν ζωή.

Από εκείνη τη νύχτα κι έπειτα, το φάντασμα της 15χρονης κόρης δεν έπαψε στιγμή να κάνει αισθητή την παρουσία του. Άλλοτε έμπαινε εντελώς αιφνιδιαστικά και με μεγάλο θόρυβο από την πόρτα της μεγάλης σάλας και άλλοτε εισχωρούσε ελαφροπάτητα από την πόρτα της κουζίνας.

Το αλλόκοσμο τούτο γεγονός είχε αναστατώσει και συγκινήσει ολόκληρη τη συνοικία επί της οδού Αχαρνών, της οποίας μοναδικό θέμα συζήτησης ήταν πλέον η εμφάνιση του πνεύματος της κόρης του Θεόδωρου Λαμπάδη.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΧΡΟΝΟΣ”, στις 28/01/1905

Το φάντασμα της 15χρονης κόρης της οδού Αχαρνών - Ταξίδι στο Ανεξήγητο




 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: strangepress

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Ο θρύλος του Jure Grando: Η παλαιότερη τεκμηριωμένη περίπτωση βαμπίρ στην Ευρώπη
 
Στον σημερινό κόσμο, οι βρικόλακες συνδέονται συνήθως με τη ρουμανική περιοχή της Τρανσυλβανίας χάρη στο γοτθικό μυθιστόρημα τρόμου Dracula του Bram Stoker. 
 
Ωστόσο, υπάρχουν και ιστορίες για βρικόλακες σε άλλους πολιτισμούς, και ένας από αυτούς προέρχεται από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα από την Κροατία. Από αυτό το βαλκανικό έθνος μας έρχεται η ιστορία του Jure Grando, που θεωρείται η πρώτη τεκμηριωμένη περίπτωση βαμπιρισμού σε όλη την Ευρώπη.

Σύμφωνα με τα χρονικά, ο Jure Grando έζησε στο μικρό χωριό Kringa της Ίστριας τον 17ο αιώνα. Πολύ λίγα φαίνεται να είναι γνωστά για τη ζωή του πριν από το θάνατό του , μπορεί να ήταν απλώς ένας απλός αγρότης. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ήταν ένας δυσάρεστος χαρακτήρας.

Το 1656 ο Grando πέθανε και λέγεται ότι θάφτηκε στο τοπικό νεκροταφείο από τον ιερέα του χωριού, τον πατέρα Giorgio. Λίγο μετά την ταφή του Grando, ωστόσο, οι άνθρωποι στην περιοχή ανέφεραν ότι είδαν τον νεκρό να περιφέρεται στο χωριό, ακόμη και να χτυπά τις πόρτες ορισμένων σπιτιών.

Σύμφωνα με τον Καρνιολανό φυσικό ιστορικό Johann Weichard von Valvasor, οι άνθρωποι που ζούσαν σε αγροτικές περιοχές της χερσονήσου της Ίστριας πίστευαν σε έναν τύπο βαμπίρ γνωστό ως «strigon». Πιστεύεται ότι ήταν μάγισσες που είχαν τραφεί με αίμα παιδιών κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Όταν πέθαναν, έγιναν «strigon» και τριγυρνούσαν στα χωριά μετά τα μεσάνυχτα.

Λέγεται επίσης για το « strigon» ότι είχε τη συνήθεια να χτυπά τις πόρτες των σπιτιών και ότι λίγες μέρες αργότερα ένας από τους κατοίκους του πέθανε χωρίς θεραπεία. Φαίνεται ότι η περιγραφή ταιριάζει στην ιστορία του Jure Grando ή ίσως βασίζεται σε αυτήν.

Ο ιστορικός Valvasor συνεχίζει δηλώνοντας ότι εάν κάποιο άτομο πέθαινε κατά την περίοδο κατά την οποία εθεάθη το «strigon», ειναι γιατί είχε έρθει σε επαφή το νεκρό πλάσμα. Ο Valvasor γράφει επίσης ότι οι άντρες της εποχής πίστευαν ότι το «strigon» είχε τη συνήθεια να μπαίνει ήσυχα στα υπνοδωμάτια για να ξαπλώνει στο κρεβάτι με τις γυναίκες τους. Σύμφωνα με τον ιστορικό, οι αγρότες πίστευαν επίσης ότι το «strigon» είχε προτίμηση στις χήρες, ιδιαίτερα στις νεότερες και πιο όμορφες.

Αυτή ηταν η πίστη και τα διεστραμμένα χόμπι του «strigon» που ενέπνευσε φόβο στους χωρικούς, αναγκάζοντάς τους να τον αναζητήσουν για να τον σκοτώσουν. Στην περίπτωση του Jure Grando, λέγεται ότι ο «πρώτος βρικόλακας» τρομοκρατούσε τον πληθυσμό για δεκαέξι χρόνια πριν οι άνθρωποι της περιοχής λάβουν μέτρα εναντίον του. Το 1672, ο δήμαρχος του χωριού Miho Radetić στρατολόγησε μια ομάδα γενναίων νεαρών ανδρών για να κυνηγήσουν τον Grando και να τερματίσουν τη βασιλεία του τρόμου.

Αποτελούμενο από εννέα άνδρες, πήγε στο νεκροταφείο του χωριού, όπου άνοιξαν τον τάφο του Grando. Λέγεται ότι αυτοί οι άνδρες είδαν τότε το πτώμα του άθικτο, γεγονός που θεωρείται ξεκάθαρο σημάδι βαμπιρισμού. Σε μια από τις εκδοχές αυτής της ιστορίας, οι εννέα άντρες φεύγουν τρομαγμένοι, αν και τελικά μαζεύουν το θάρρος τους και, με επικεφαλής τον δήμαρχο, επιστρέφουν στον τάφο του .

Στη συνέχεια, οι εννέα, με πρωτοβουλία του ιερέα, που ήταν μέλος της ομάδας, προσπαθούν να απαλλαγούν από το βαμπίρ επικαλούμενοι το όνομα του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, αυτή η απόφαση δεν φαίνεται να βοηθάει πολύ.

Στη συνέχεια η ομάδα προσπαθεί να βάλει έναν ξύλινο πάσσαλο στην κοιλιά του βαμπίρ. Ούτε αυτό λειτούργησε, καθώς δεν μπορούσε να περάσει από τη σάρκα των νεκρών. Τέλος, ένας από τους άνδρες, ονόματι Stephen Milašić σύμφωνα με μια εκδοχή, αποκεφαλίζει τον Grando με ένα τσεκούρι. Λέγεται ότι εκείνη τη στιγμή ο βρικόλακας φώναξε και αίμα ανάβλυσε από το λαιμό του. Στη συνέχεια, οι εννέα άντρες κάλυψαν ξανά τον τάφο με χώμα, και αυτό ήταν το τέλος του Jure Grando.

Κατά κάποιο τρόπο, ο Κροάτης βρικόλακας Jure Grando δεν έχει πεθάνει ακόμα. Το 2006 αναφέρθηκε ότι οι κάτοικοι της Kringa έκαναν προσπάθειες να αναστήσουν τον θρύλο του Jure Grando. Για τους ανθρώπους που κατοικούν σήμερα στην πόλη,είδαν τον μύθο ως πηγή εισοδήματος, καθώς ελπίζουν ότι η ιστορία του θα προσελκύσει τουρίστες στην πόλη.





Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: aetos-apokalypsis

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Τα τηλεκινητικά φαινόμενα στο χωριό Μακρίσια Ηλείας, το 1933 - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Η στοιχειωμένη οικία Γκότση, στα Μακρίσια Ηλείας
 
Τον Φεβρουάριο του 1933, περίεργα φαινόμενα συνέβαιναν στο χωριό Μακρίσια της Ολυμπίας, στην τριώροφη οικία της οικογένειας Γκότση. 
 
Οι πληροφορίες που παρείχαν οι Αρχές ήταν οι εξής:

Τρία χρόνια νωρίτερα, κατά τη διάρκεια της νύχτας και κατά διαστήματα ακούγονταν δαιμονιώδεις κρότοι εντός της οικίας, οι οποίοι είχαν αναστατώσει όλους τους κατοίκους. 
 
Όπως διαπιστώθηκε, επρόκειτο περί κάποιου ψυχικού φαινομένου, καθώς μετακινούνταν έπιπλα και άλλα αντικείμενα.

Ο ιδιοκτήτης της οικίας κρατούσε μυστικό το όλο θέμα, αποβλέποντας στην πώληση του σπιτιού. Επειδή, όμως, ματαίως προσπαθούσε να βρει αγοραστή, αποκάλυψε τα γεγονότα στους κατοίκους του χωριού, οι οποίοι φοβήθηκαν και έσπευσαν να δεηθούν στην εκκλησία.

Ο γιατρός του χωριού επικοινώνησε τα γεγονότα στην Εταιρία Ψυχικών Ερευνών και παρακάλεσε τον Πρόεδρό της, τον Άγγελο Τανάγρα, να μεταβεί επί τόπου και να δώσει μια εξήγηση για τα συμβαίνοντα, αλλά και να καθησυχάσει τους κατοίκους του χωριού.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 03/02/1933

Τα τηλεκινητικά φαινόμενα στο χωριό Μακρίσια Ηλείας, το 1933 - Ταξίδι στο Ανεξήγητο




Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: strangepress

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Το φάντασμα του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης, αυτό το εμβληματικό μνημείο της συμπρωτεύουσας, δεν ήταν πάντοτε λευκός και ούτε ήταν έτσι το όνομά του. Αντιθέτως, για πολλούς αιώνες υπήρξε μια μαύρη φυλακή, κατασκότεινη κι ανήλιαγη, που όποιος έμπαινε μέσα, δεν ξανάβγαινε ποτέ.

Ένα παλαιό τουρκικό χειρόγραφο τον αποκαλούσε “Πύργο της Λησμονιάς”, γιατί όποιος δυστυχής διάβαινε στο εσωτερικό του, λησμονιόταν πια για πάντα κι άφηνε εκεί τα κόκαλά του. Άλλοτε, μέσα στον πύργο έμενε κι ένας φριχτός δήμιος, που έκοβε τα κεφάλια των καταδικασμένων θανατοποινιτών με περισσή ζέση κι αφοσίωση.

Πολλές ειδεχθείς και αιμοσταγείς ιστορίες, ειδικά κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, έχουν καταγραφεί για τα όσα διαδραματίστηκαν μέσα στα ανθεκτικά του τείχη. Ιστορίες αιμόφυρτες για απάνθρωπα βασανιστήρια και απάνθρωπους βασανιστές.

Μετά τη διάλυση του τάγματος των Γενίτσαρων το 1826, ωστόσο, απέκτησε το τρομακτικό όνομα Κανλί Κουλέ, δηλαδή Πύργος του Αίματος, λόγω των άγριων σφαγών εκ μέρους των Γενίτσαρων.

Όταν αργότερα οι Νεότουρκοι εκθρόνισαν τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ τον Β’ και έκαναν πρωτεύουσά τους τη Θεσσαλονίκη, ασβέστωσαν με μανία τον Κανλί Κουλέ, ίσως για να αποσβέσουν κάπως τα ποτάμια αίματος που είχαν τρέξει εκεί μέσα και να ξορκίσουν το κακό, κι έτσι, έλαβε το όνομα Μπεϊάζ Κουλέ, δηλαδή Λευκός Πύργος.

Κατόπιν, τη δεκαετία του 1930, οι Έλληνες τον μετέτρεψαν σε πύργο ασυρμάτου και φρόντισαν να ασπρίσουν κάθε σπιθαμή στο εσωτερικό του. Μια υγρή απόπνοια της γης, την οποία είχε αιώνες να δει ο ζωοφόρος ήλιος, χτυπούσε αμέσως την όσφρηση του επισκέπτη.

Σε μερικά σημεία, όπου δεν έφτανε το χάδι του φωτός των ακανόνιστων και φειδωλών παραθύρων του, το σκοτάδι έσκαγε βαρύ κι αφόρητο και μια οσμή τάφου αναδυόταν. Σε μια γωνιά, κάτι μαύριζε δυσοίωνα, σαν παλιό, ξεραμένο αίμα. Ενός παραθύρου τα σίδερα ήταν λυγισμένα. Κάποιος κατάδικος θα είχε παλέψει μαζί τους, για να φτερουγίσει έξω στην ελευθερία. Μα, τα σίδερα δε μιλούν για να μας πουν αν το κατόρθωσε…

Επί Τουρκοκρατίας, ο Λευκός Πύργος είχε κι αυτός τον μυστηριώδη φυλακισμένο του, όπως άλλοτε και ο Πύργος της Βαστίλης εκείνον που αποκαλούσαν “ο άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο”.

Λένε, λοιπόν, πως μια φορά, ο Πασάς της Θεσσαλονίκης έστειλε έναν επιτετραμμένο του στον Λευκό Πύργο να διατάξει τον Διευθυντή των φυλακών να τον αδειάσουν αμέσως και να μείνει εντελώς έρημος από θανατοποινίτες.

Το πώς να τον αδειάσουν, δεν το όριζε ο Πασάς και ο Διευθυντής έπιασε αμέσως να αποκεφαλίζει τους κρατούμενους, γιατί απλούστερο τρόπο δεν έβρισκε. Πολλοί καταδικασμένοι, για να γλιτώσουν, πήδησαν από τον Πύργο και τσακίστηκαν.

Μέσα σε λίγες ώρες, κατά διαταγή του Πασά, το κτίριο ερήμωσε. Τα ουρλιαχτά και τα παρακάλια των θανατοποινιτών βουβάθηκαν. Το αθρόο αίμα έβαψε τα ντουβάρια, τα πατώματα, τα σίδερα, αλλά όπως το είχε πάντοτε συνήθειο, έβαψε και τις συνειδήσεις αυτών που προκάλεσαν το αιματοκύλισμα. Και ως γνωστόν, οι συνειδήσεις δεν ασβεστώνονται…

Αργά εκείνη τη νύχτα, με μύριες προφυλάξεις, οδηγήθηκε εκεί ένα πλάσμα, ένα κινούμενο τσακισμένο πλάσμα, ένα κουβάρι από σάρκα και οστά, που κανείς δεν το είδε από κοντά, ούτε κανείς το άκουσε να μιλά. Όχι μονάχα το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο σχολαστικά, αλλά και ολόκληρο το κορμί του, με τέτοιον τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να ορκιστεί αν ο αποκλειστικός ένοικος της τρισκατάρατης φυλακής ήταν άντρας ή γυναίκα.

Οι φρουροί έλαβαν ρητές εντολές και άγριες απειλές να μην πλησιάσουν σε καμία περίπτωση τον μυστηριώδη έγκλειστο και μονάχα τη νύχτα, όταν όλη η Θεσσαλονίκη κοιμόταν πια, ο ίδιος ο Πασάς, μεταμφιεσμένος σε απλό στρατιώτη, έμπαινε στον Πύργο μανιασμένος κι έξαλλος και κατευθυνόταν στο κελί όπου βρισκόταν η δύσμοιρη αυτή ανθρώπινη ύπαρξη.

Τότε, φωνές ανείπωτου πόνου και οδύνης τρύπαγαν το σκοτάδι, φωνές μαρτυρίου που τις σκέπαζαν μονάχα οι βλαστήμιες του Πασά και τα κροταλίσματα του καμουτσικιού, που έσκαγε στον αέρα και ξέσκιζε σάρκες ζωντανές.

Ένα βράδυ, τελικά, ένας ταλαιπωρημένος όγκος πετάχτηκε από τον Πύργο στη θάλασσα του Θερμαϊκού, στη θέση που λέγεται Πασά Λιμάνι. Ο όγκος εκείνος ήταν άνθρωπος νεκρός ή ζωντανός, κανείς δεν έμαθε ποτέ. Ο Πύργος κράτησε καλά το μυστικό του. Δεν το φανέρωσε ούτε όταν οι Νεότουρκοι τον ασβέστωσαν, για να γίνει ο κατοπινός Λευκός Πύργος.

Γύρω από τον Πύργο, όταν ακόμη ήταν Πύργος του Αίματος, υπήρχε ένα στιβαρό περιτείχισμα με πυργίσκους και επάλξεις.

Μια δαιμονισμένη μαύρη σκιά εμφανιζόταν, ορκίζονταν οι Τούρκοι φρουροί της ειρκτής, πάντοτε κάθε Παρασκευή βράδυ μετά τα μεσάνυχτα και σεργιάνιζε φοβερή και απειλητική επάνω στα μεντένια του φρουρίου και τέτοιον τρόμο προξενούσε στους Τούρκους σκοπούς, που μη βαστώντας να αντικρίζουν την αποκρουστική του όψη, αλλοφρονούσαν και πηδούσαν κάτω απ’ τους πυργίσκους, έσκαγαν στη θάλασσα και πνίγονταν.

Το κακό αυτό είχε τόσο παραγίνει, που στο τέλος ο Σουλτάνος διέταξε να γκρεμιστεί το περιτείχισμα κι άφησε μονάχα ανέγγιχτο στη θέση του το φρούριο.

Ποιο να ήταν άραγε το μαύρο φάντασμα του Λευκού Πύργου, που τόσο τρόμαζε του Τούρκους, οι οποίοι προτιμούσαν να κατακρημνιστούν παρά να το σιμώσουν, ούτε η Ιστορία το ξέρει ούτε η Παράδοση το εξηγεί.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 20/10/1927

Το φάντασμα του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης - Ταξίδι στο Ανεξήγητο




Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: strangepress

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να μένετε πάντα ενημερωμένοι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ορολογικά οι βρυκόλακες είναι νεκροζώντανοι που σηκώνονται από τους τάφους τους τη νύχτα για να πιουν το αίμα των ζωντανών. Στον τομέα της βαμπιρολογίας, ελάχιστες κουλτούρες στον κόσμο διαθέτουν τόσο πλούσιες και διατηρητέες, μέχρι και σήμερα, παραδόσεις και μύθους όσο οι Έλληνες.
 
Το ότι πίστευαν στην ύπαρξη υπερφυσικών όντων που έπιναν αίμα και επιτίθονταν στους ανθρώπους, ο φόβος πως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες το σώμα ζωντάνευε, και το ότι το αίμα πρόσφερε δύναμη ικανή να επιτρέψει στους πεθαμένους να περάσουν την διαχωριστική γραμμή που τους χώριζε από τους ζωντανούς, είναι αποδείξεις ότι οι δοξασίες αυτές είναι σαφώς επηρεασμένες και από την αρχαία ελληνική μυθολογία. 
 
Η Ελλάδα λοιπόν είναι από τις γενέτειρες των δοξασιών και μύθων μαζί με την Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Σερβία, τη Ρωσία κ.α. Στα νησιά του Αιγαίου λέγεται ότι έμεναν βρυκόλακες κάθε είδους, Η Ελληνική παράδοση είναι γεμάτη με παρόμοιες ιστορίες από μικρά και συνήθως έρημα νησάκια που «φιλοξενούσαν» βρυκόλακες. Τα πιο γνωστά είναι τα παρακάτω:

Νησάκι Μπαου – Απέναντι από το λιμάνι της Μυκόνου
Νησίδα Εκάτη – Δήλος
Υφαλος Παναγιά η Νησιώτισσα ή Θεανώ – Βόρεια Εύβοια
Νησίδα Καμένη – Σαντορίνη
Νησί Τάφος – Κεφαλονια
Βραχονησίδα Νεκροθήκες και νησίδα Πλατύ – Ψέριμος
Βρυκολακονησια – Βόρεια Σκύρος
Βραχονησίδα Καλαθάς – Χανιά
Δαιμονονησια – Βόρειες Σποράδες
Βραχονησίδα Γονι – Οινουσες
Νησίδα Βενετικό – Χίος

Ο George Horton έγινε Αμερικανός πρόξενος στην Αθήνα το 1893, όπου προώθησε ενεργά την αναγέννηση των Ολυμπιακών Αγώνων και ενέπνευσε τη συμμετοχή της Αμερικάνικης ομάδας. Ταξίδεψε πολλές φορές, σ' ολόκληρη την –τότε– μικρή Ελλάδα και μελέτησε με πάθος τα νέα ελληνικά. Σε μικρό, μάλιστα, χρονικό διάστημα μαθαίνει, όχι μόνο να μιλά, αλλά και να γράφει. Το 1911, παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, γίνεται Γενικός Προξένος των Η.Π.Α. στη Σμύρνη. 
 
Ασχολήθηκε με τα ήθη και έθιμα του Ελληνικού λαού αλλά αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν οι απόκρυφες ιστορίες από τα νησιά της Μεσογείου.  Στο βιβλίο Νησιά της Ελλάδας - Σπίτι των Νυμφών και των Βρυκολάκων, ο Horton καταγράφει την ιστορία ενός «βρυκόλακα», ο οποίος, όταν ήταν άνθρωπος, έφθασε σε ένα προχωρημένο στάδιο της ηλικίας του και πέθανε.

Μετά από κάμποσο καιρό βγήκε από τον τάφο του, περιπλανήθηκε τη νύχτα για δύο εβδομάδες και στο τέλος έφυγε από το νησί που τον είχαν θάψει. Στον νέο του τόπο, ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Κάθε βδομάδα, από την νύχτα της Παρασκευής μέχρι την Κυριακή, επέστρεφε στο πρώτο του νησί. 
 
Η νέα του σύζυγος, άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όχι μόνο λόγω των απουσιών του Σαββατοκύριακου, αλλά και επειδή διαπίστωσε ότι του άρεσε, ολοένα και πιο έντονα, το άψητο κρέας των ζώων αντί των κανονικών μαγειρευμένων γευμάτων. 
 
Στη διήγηση, γίνεται παράλληλα, κάποιος λόγος και για τα περίεργα χαρακτηριστικά των παιδιών του όπου ο κόσμος άρχιζε να τα κοιτά με καχυποψία. Τα πάντα, όμως, αποκαλύφθηκαν από τον αδερφό του βρυκόλακα, ο οποίος τυχαία επισκέφτηκε το γειτονικό νησί, τον είδε, τον αναγνώρισε και σοκαρίστηκε αφού, φυσικά, ήξερε ότι ο αδελφός του είχε πεθάνει προ πολλού.

Σ' αυτή την ιστορία, όπως και σε άλλες αντίστοιχες με νεκροζώντανους στα νησιά των Κυκλάδων, δεν υπάρχει κάποιο ανθρώπινο θύμα όπως έχουμε συνηθίσει στα διάφορα διηγήματα ή στις κινηματογραφικές ταινίες. Στην παραπάνω ιστορία, πρέπει να πούμε ότι μετά την αποκάλυψη του αδελφού του, τέθηκε ο ίδιος ως στόχος από τους συγχωριανούς του που τον κατέστρεψαν βάζοντάς του φωτιά. 
 
Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Βώλαξ Τήνου
 
Οι βρυκόλακες της Τήνου έχουν τη μορφή του νεκρού, με σχετικά υπόλευκο δέρμα, κάτι «σαν φαντάσματα» δηλαδή, αλλά με μακριά γένια, μακριά μαλλιά και μακριά γαμψά νύχια , ενώ, δεν εμφανίζονται ποτέ την Παρασκευή. Στις διάφορες λαϊκές αφηγήσεις για τους νεκροζώντανους της Βωλάξ της Τήνου, αυτοί εμφανίζονται ως «κανονικοί» άνθρωποι που έχουν αφεθεί, αλλά δύσκολα καταλαβαίνεις ότι κρύβουν κάτι άλλο ξεκάθαρα εξώκοσμο. 
 
Δεν κάνουν επί της ουσίας κάτι κακό, αλλά πρέπει να καταστραφούν –συνήθως με φωτιά– γιατί παραβαίνουν τον φυσικό νόμο του Θεού και όλο το χωριό βρίσκεται σε «εν δυνάμη κίνδυνο». 
 
Η απήχηση αυτών των λαϊκών δεισιδαιμονιών, για τους νεκρούς που δεν-είχαν-ακριβώς-πεθάνει και που έπρεπε να καούν για να σωθεί το χωριό, εμφανίστηκαν μετά την επιδημία που αφάνησε αρκετούς τα χρόνια εκείνα. Ειδικά μέσα στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ο τρόμος της πανώλης δεν έλειψε ποτέ από το Αιγαίο και τις απέναντι μικρασιατικές ακτές, με τις οποίες η Τήνος είχε επικοινωνία. Στην απογραφή του χωριού, του 1861, είχαμε 134 εγγραφές, και στην αμέσως επόμενη, μετά από 15 χρόνια, μόλις 83... Δηλαδή ένας στους τρεις είχε χαθεί... (για περισσότερα δείτε την ιστορία του Αγ. Μάρκου)

Ένας παλιός μύθος αναφέρεται σε ένα φαινομενικά τυχαίο γεγονός μιας ανατίναξης για την απόφραξη ενός λαγκαδιού σε κάποιο ήσυχο χωριό της Τήνου, που απελευθερώνεται το πνεύμα κάποιου παλιού κάτοικου που έμεινε εγκλωβισμένο για παραπάνω από ενάμιση αιώνα, σε ένα βράχο κοντά στις πηγές. 
 
Η τοποθεσία είναι κοντά σε ένα παλαιό οικισμό (χωριό) ο οποίος δεν υπάρχει πια εξαιτίας της πανούκλας. Αυτό το χωριό που βρισκόταν μεταξύ του Κρόκου και της Περάστρας, μέσα στο λαγκάδι, λεγόταν Λάζαρος. Παλαιά, πολλά λέγονταν για αυτό το πέρασμα από το οποίο περνούσε όλος ο κόσμος που ήθελε να πάει και να έρθει στην Χώρα. 

: «Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να πει με βεβαιότητα πώς άρχισε. Ορισμένοι ξένοι ταξιδευτές, δημοσιεύοντας πολύ αργότερα τις εντυπώσεις τους από τα νησιά του Αιγαίου, υποστήριξαν ότι σχετιζόταν με τον δυνατό σεισμό που ταρακούνησε για δευτερόλεπτα όλες τις Κυκλάδες. Οι αρουραίοι εμφανίστηκαν τη νύχτα, πρώτα χωριστά, σε μικρές ομάδες, ύστερα μαζικά και πανικόβλητοι, θαρρείς κυνηγημένοι από κάτι. 
 
Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Απλώθηκαν στα χωράφια ρημάζοντας τους καρπούς, όρμησαν στις αποθήκες όπου οι κάτοικοι του Λάζαρου φύλαγαν το καλαμπόκι, το λάδι και το λίπος από τα χοιροσφάγια, γλίστρησαν στους στάβλους και δάγκωσαν μικρά και μεγάλα ζώα, έπειτα τρύπωσαν στα σπίτια ροκανίζοντας κάθε τροφή μέσα στις καλαμένιες κλούβες » Η πανούκλα απλώθηκε και τίποτα –ούτε μακρόσυρτες παρακλήσεις στον καθεδρικό της Παναγίας στην αντιπέρα, τη δυτική όχθη της ρεματιάς– δεν έδειχνε ικανό να τη σταματήσει. 
 
Ο θρήνος διαπέρασε τους τοίχους των σπιτιών που χτύπησε η κατάρα, σκορπίστηκε σπαραχτικός από τα μονοπάτια ίσαμε το Λειβάδι και από κει αντιλάλησε στα πιο μακρινά χωράφια. Όσοι μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους έτρεχαν εδώ κι εκεί, στα δωμάτια, στους στάβλους, στους περιστεριώνες, απομακρύνοντας τους πεθαμένους από τα νεκροκρέβατα και αδειάζοντας τα ψόφια ζώα στα γκρεμνά του λαγκαδιού.  
 
Οι πρώτοι νεκροί είχαν την πολυτέλεια μιας ατομικής νεκρώσιμης ακολουθίας. Οι άλλοι άρχισαν να ενταφιάζονται, στην αρχή με την επιβαλλόμενη κοσμική αξιοπρέπεια και ύστερα να ρίχνονται όπως όπως στο χωνευτήρι πίσω από την εκκλησία της Παναγίας. Για όσους περίσσευαν δόθηκε εντολή να στοιβαχτούν σε λάκο με ασβέστη. [...] Πριν ακόμα τελειώσει το έργο της μακάβριας ομαδικής ταφής, η στέρνα είχε ξεχειλίσει από άκαμπτα σώματα παστωμένα με ασβέστη».

Στο νότιο Αιγαίο, ο λαός πίστευε ότι για κάποιους νεκρούς ότι «καμιά φορά, σε βαθειά νύχτα, ακούονταν ακόμη που βοκάει το αίμα ζητώντας εγδίκηση και δικαιοσύν'». Αυτούς, είτε τους έκαιγαν «να λυτρωθούν», είτε τους ξαναέθαβαν μακριά από το χωριό, σε κάποια ξερονήσια. 
 
Γι αυτό και υπήρχε μια έμφυτη απέχθεια γι' αυτά τα νησιά: «Γινόντουσαν "καταραμένα" και οι άνθρωποι που περνούσαν από κει χωρίς να ξέρουν τις ιστορίες τους, άκουγαν τρομακτικές κραυγές και μερικοί από αυτούς χάνονταν».  «Τους νεκρούς τους θάβουν μέσα στις μεγάλες εκκλησίες των χωριών. Συμβαίνει μερικές φορές τα μνήματα να βρίσκονται σε έδαφος αργιλώδες και ξερό, ώστε τα πτώματα να είναι δύσκολο να λιώσουν, αφού η υγρασία τους απορροφάται από το χώμα. 
 
 Όταν ανοίξουν το μνήμα για να θάψουν άλλους, βλέποντας ότι τα σώματα αντί να έχουν λιώσει έχουν ξεραθεί, τα βγάζουν έξω και αφού αφαιρέσουν και κάψουν την καρδιά το ξαναθάβουν. Είναι βέβαιοι τότε, ότι τίποτα δε θα τα εμποδίσει να λιώσουν. Αυτό το φαινόμενο, όταν συμβαίνει, προκαλεί τη μεγαλύτερη στεναχώρια των συγγενών γιατί δεν παραλείπουν να ισχυριστούν ότι ο νεκρός απορρίπτεται όχι μόνο από τον ουρανό αλλά και από την κόλαση, εφόσον η γη αρνείται να προσφέρει άσυλο στο θνητό σώμα του. 
 
Κάποιος αφηγείται ότι είδε τον νεκρό να κυκλοφορεί τη νύχτα στο σκοτάδι βγάζοντας τρομακτικές κραυγές. Ένας άλλος ότι τον είδε να διασχίζει τον αέρα καταμεσήμερα σ' ένα δρόμο φωτιάς.

Άλλοι ότι τα μεσάνυχτα μόλις είχαν αποκοιμηθεί τρομεροί αναστεναγμοί τους ξύπνησαν και ότι ανοίγοντας τα μάτια τυφλώθηκαν από μεγάλες φωτιές, στη λάμψη των οποίων διέκριναν ένα μεγάλο άσπρο φάντασμα, αλυσοδεμένο και βασανιζόμενο από μια λεγεώνα δαιμόνων.  Όλοι αυτοί οι ψίθυροι που στην αρχή ήταν τιποτένιοι, διογκώνονται και αυξάνουν και ενισχύονται ο ένας από τον άλλο. Δυναμώνουν αμοιβαία, αποκτούν αληθοφάνεια και συναρπάζουν και κατακυριεύουν την κοινή γνώμη. 
 
Σύντομα τους αποδέχονται σαν απόλυτες αλήθειες που κανείς δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει. Και για να εξιλεώσει τις αμαρτίες του, ο νεκρός έρχεται να τρομάξει τους ζωντανούς. 
 
Πότε τραβάει τους κοιμισμένους από τα πόδια, πότε αφαιρεί ένα μέρος από την τροφή τους και πότε τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις στα κτήματα, μέσα στους θάμνους, στα αγκάθια και στους βάτους, ή να μεταμορφώνεται σε μεγάλο μαύρο σκύλο, ή σε κάποιο άλλο ζώο οποιοδήποτε, ικανό να τρομοκρατήσει με τις κραυγές του.  Γενικότερα, πάντως, ιστορίες με νεκρούς και ψυχές υπάρχουν αρκετές στο χωριό. 
 
Τα παλιά τα χρόνια, ένας χωρικός από τη Βωλάξ, γύρναγε, αργά τη νύχτα, από τον Φαλατάδο πίσω στο χωριό, καβάλα στο γέρικο γαϊδουράκι του. Κάποια στιγμή το ζωντανό γονάτισε χωρίς να βγάλει κανέναν ήχο και ψόφησε. Αφήνοντας το ζώο του καταγής, ξεκίνησε να επιστρέψει στο χωριό με τα πόδια. 
 
Το επόμενο πρωί, μαζί με κάποιον συγχωριανό του, επέστρεψε στον τόπο που το είχε αφήσει αλλά δεν το βρήκε. Το γαϊδουράκι βρέθηκε καμιά πενηνταριά μέτρα πιο πέρα. Αυτό που πίστευε ο χωρικός είναι ότι κάποιος πήγε να κλέψει την ψυχή του αλλά δεν μπόρεσε να την βγάλει, επειδή ήταν μεγάλο ζώο και όχι πιο μικρό, όπως ο άνθρωπος για παράδειγμα.

Πολλά νησιά και βραχονησίδες, σε όλη την Ελλάδα, αποτελούσαν τους τόπους κατοικίας των βρυκολάκων, με τα περισσότερα από αυτά να βρίσκονται στο Αιγαίο: Το Φαρμακονήσι, μεταξύ Λέρου και Τουρκίας, είναι ένα αυτά. Στη Μύκονο, οι βρυκόλακες κατοικούσαν στο νησάκι του Αγίου Γεωργίου ή στο νησάκι Μπάου –όπου μέχρι σήμερα ο θρύλος λέει ότι υπάρχουν, ακόμα, αποτυπωμένες οι μορφές τους στα βράχια. Τόπος εξορίας και κολασμού των Βρυκολάκων είναι και η νήσος Καϋμένη/Καμμένη στη Σαντορίνη.  
 
Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Κοντά στη Σκύρο, μερικές εκατοντάδες μέτρα ανατολικά του ακρωτηρίου Πουριά, ορατά από την πρωτεύουσα του νησιού υπάρχουν τα Βρυκολακονήσια. Σε ένα από αυτά, είναι κτισμένο το ξωκλήσι του Άγιου Ερμόλαου, σε μια περιοχή με βράχια καμωμένα με σταυρούς, φτιαγμένους από ασβέστη. Λίγο πιο πέρα, υπάρχει ένας μεγάλος βράχος από πωρόλιθο όπου στο κάτω μέρος του έχει λαξευτεί και υπάρχει στο εσωτερικό του άλλο ένα ξωκλήσι. 
 
Τα Βρυκολακονήσια πήραν τ' όνομά τους από το γεγονός ότι είχαν θαφτεί εκεί θύματα κάποιας παλιάς επιδημίας. Σε κείμενο, του 1918, βρίκουμε: «[...] τα Βρυκολακονήσα είχανε ξυπνήσει τους πεθαμένους τους, θαμμένους εκεί από μια πανούκλα του παλιού καιρού, κι αφήνανε τους βόγκους τους και τα παραπονά τους να τραβούνε και να φτάνουνε ως έξω στην ακτή». 
 
Στη βραχονησίδα Νεκροθήκες κοντά στην Κάλυμνο,  η παράδοση αναφέρει ότι το νησί χρησίμευε παλαιότερα ως νεκροταφείο, ενώ έως και σήμερα πιστεύετε ότι όταν δύει ο ήλιος βρυκόλακες βγαίνουν και περιφέρονται στην επιφάνεια. Στη Χίο, δαιμονικά νησιά είναι οι βραχονησίδες Γούνι και Βενέτικο και στη Σάμο η περιοχή Διαβολολίμανο. 
 
Νησάκι-νεκροταφείο, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, ήταν η Εκάτη (Δήλος), ενώ στην Κρήτη, βρυκόλακες («καταχανάδες») υπήρχαν στο νησάκι του Καλαθά, στο βόρειο τμήμα του Ακρωτηρίου των Χανίων. Οι υδάτινοι όγκοι που απομονόνωναν τα νησιά θεωρούνταν ιδεώδης τρόπος αποτροπής των βρυκολάκων. Δεν ξέρουμε πόσο συμπτωματικό είναι ότι, το νεκροταφείο του Αγ. Μάρκου στη Βωλάξ, οι νεκροί έπεφταν –μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80!– σε τρύπα που μέσα της πέρναγε νερό.

Ο Μουζάκης αναφέρει ότι ένα ρέμα χωρίζει τον οικισμό από το κεντρικό νεκροταφείο της Αττικής, της Σίφνου και της Τήνου στη λογική του Αχέροντα. Το νερό κρατάει, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, την επιστροφή των βρυκολάκων στην... κανονική ζωή.   Η σχέση των βρυκολάκων της ελληνικής παράδοσης, με αυτές των βιβλίων και του κινηματογράφου, είναι μικρή έως ανύπαρκτη. «Ο νεοελληνικός βρυκόλακας είναι βασικά ένας νεκροζώντανος. 
 
Τα βαμπίρ είναι ιδιαίτερα όντα που μοναδικό σκοπό έχουν να πίνουν αίμα ως τροφή και ως δύναμη ζωής. Στις νεοελληνικές παραδόσεις, οι βρυκόλακες εμφανίζονται να εκτελούν και βιοποριστικές εργασίες, να τρώνε φαγητά, να κάνουν ζημιές και μερικές φορές είναι εντελώς άκακοι. Βρυκολακιάζουν σε προαύλιο εκκλησίας και μέσα στην εκκλησία, ενώ δεν πολλαπλασιάζονται (σε αντίθεση με τα βαμπίρ που πολλαπλασιάζονται πίνοντας αίμα). Βρυκόλακας λοιπόν είναι ο εκδικητικός νεκρός που απειλεί να βασανίσει τους ζωντανούς επιστρέφοντας μετά θάνατο».

 
 
 
πηγές:
Home of Nymphs and Vampires – The Isles of Greece, George Horton
Θανάσης Βέμπος, Τα Ελληνικά Βρυκολακονήσια, περ. Mystery τ. 6, 2005, σελ. 73
Στέλιος Μουζάκης, «Οι Βρυκόλακες στους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς Νομοκανόνες και στις Παραδόσεις του Ελληνικού Λαού» (1986)
Κωνσταντίνος Φαλτάιτς, Η Γρίπη στη Σκύρο
Μαρκάκης Ζαλλώνης ,«Ένα Ταξίδι στην Τήνο - Ένα από τα Νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους»,1809
Αντώνη Μπουλούτζα «Η Παναγία των Αγγέλων» εκδ. Καστανιώτη, 2003



Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: omadaorfeas

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Το άγνωστο πηγάδι των ψυχών στην Κηφισιά - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Η Ελλάδα βρίθει από αρχαία μυστηριακά μέρη, κρυμμένα καλά πίσω από ξερόχορτα, άγρια βλάστηση, κλειδωμένες καγκελόπορτες, χωράφια που δεν αξιοποιήθηκαν όπως ο σύγχρονος τρόπος ζωής προστάζει, που παρέμειναν στην θέση τους σε πείσμα των καιρών.

Ένα από αυτά βρίσκεται σε μια περιοχή που καθημερινά οι περαστικοί προσπερνάνε βιαστικά για να πάνε στις δουλειές τους δίχως να γνωρίζουν τι μπορεί να υπάρχει λίγα μετρά απ' τον δρόμο. Σε ένα να τέτοιο κρυμμένο και άγνωστο μέρος βρίσκεται ένα απόκοσμο πηγάδι που η όψη και η ιστορία του μας κάνει να ανατριχιάζουμε...

Σε ένα πολύ κεντρικό σημείο της Κηφισιάς, ανάμεσα στις πολυκατοικίες που δεσπόζουν εδώ και λίγα χρόνια στην περιοχή, δίπλα απ' τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω  από τις καλαμιές, ένα ιδιαίτερο, άγνωστο μέρος που κουβαλάει μαζί του στο πέρασμα των αιώνων, παμπάλαιους μύθους που μαγνητίζουν τους φίλους του μεταφυσικού.

Ο λόγος για το πηγάδι των ψυχών, ο θρύλος λέει ότι είναι το μέρος όπου κατοικούν οι ψυχές των νεκρών. Οι ιστορίες που λέγονται τις κρύες, σκοτεινές νύχτες γύρω από τη φωτιά, θέλουν τους νεκρούς να βγαίνουν από το πηγάδι και να τριγυρίζουν γύρω από αυτό, όταν πέφτει το σκοτάδι, σαν καταραμένες, απόκοσμες φιγούρες.

Η πιο γνωστή ιστορία που μένει ζωντανή μέχρι και στις μέρες μας, μιλάει για έναν κάτοικο της περιοχής κάποιο βράδυ του 1945, να πυροβολεί με το δίκαννο μια τέτοια οντότητα. Την επόμενη ημέρα, ο άνθρωπος αυτός κατέληξε νεκρός από αιφνίδια αρρώστια.

Όπως προδίδουν οι καλαμιές που το κρύβουν καλά και το κάνουν αόρατο σε όσους δεν το γνωρίζουν, το πηγάδι έχει ακόμα νερό, αλλά το στόμιό του σήμερα είναι καλά σφραγισμένο με τσιμέντο.
Πάνω στο σφράγισμα υπάρχουν χαραγμένα παράξενα σύμβολα που κανείς δεν γνωρίζει αν είναι τυχαία ή όχι…

Το μέρος μοιάζει να σαν έχει παραμείνει ανέπαφο απ τους κάτοικους της περιοχής, προφανώς για κάποιο λόγο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, με την πρώτη ματιά θα διαπιστώσει κανείς πως το σημείο υπολείπεται της εξέλιξης που έχει επέλθει στην γύρω περιοχή και παραμένει στην ίδια κατάσταση εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Το απόκοσμο σκηνικό έρχεται να προσθέσει κάποια πρόσφατη εργασία καθώς πρόσφατα έχει καλυφθεί με τεράστια ποσότητα τσιμέντου (τουλάχιστον 20 εκατοστά πάχος), που γεννά ερωτήματα και ανησυχίες, γιατί χρησιμοποίησαν τόσο μεγάλη ποσότητα, τι φοβούνται ότι περιέχει το πηγάδι εκτός από νερό, τι προσπάθησαν να σταματήσουν να βγει προς τα έξω...

Το πηγάδι των ψυχών της οδού Πεσμαζόγλου 145, συγκαταλέγεται στα δέκα πιο στοιχειωμένα μέρη της Ελλάδας, δεν το πιστεύετε; μια επίσκεψη θα σας πείσει, όμως προς θεού, όχι νύχτα!




Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: memorylifemagazine

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Οι αλλόκοσμες οντότητες της ελληνικής υπαίθρου - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Στα παλαιότερα χρόνια, τα χωριά και οι κωμοπόλεις της Ελλάδας, είχαν το καθένα να αφηγηθούν κάτι ξεχωριστό κάτι παράξενο. Οι άνθρωποι πιο απλοί και «προσγειωμένοι» έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους, έβλεπαν καθαρά. Αν και τεχνολογικά αναπτυχθήκαμε ωστόσο οι παραδόσεις και οι ιστορίες παρέμειναν καθάριες σαν τους ανθρώπους που τις διηγήθηκαν.

Πολλές οι αφηγήσεις στην Πελοπόννησο, στην Στερεά Ελλάδα και την επαρχιώτικη κυρίως Μακεδονία για τα λεγόμενα χαμοδράκια ή σμερδάκια ή χαμόδρακα. Δαιμόνια που ήταν άκρως επιθετικά στις ορεινές περιοχές λόγω του ότι επιτίθονταν σε κοπάδια βοσκών και είτε τα αφάνιζαν είτε απλώς τα έπνιγαν. Επικρατεί και η αντίληψη πως πρόκειται και για δαιμόνια που «καβαλούσαν» κάποιον άνθρωπο ώστε να τον αποτρελαίνουν και να τον δαιμονίζουν. 
 
Είχαν τη μορφή κριαριού-τράγου και νύχια που τους έδιναν την ικανότητα να πνίγουν το επίδοξο θύμα τους. Αυτή τους η εμφάνιση μας παραπέμπει στο κατάλευκο τράγο που τριγυρνούσε ελεύθερος και ομορφότερο του δεν υπήρχε. 
 
Όποτε το συναντούσαν κυρίως τη νύχτα προσπαθούσαν να το αρπάξουν και να το βάλουν στο κοπάδι τους, μάταια όμως για τους επίδοξους το τρίχωμά του ήταν μαγεμένο και κολλούσες κυριολεκτικά επάνω του, έτσι σε έσερνε μέχρι να σε ρίξει σε κάποιο γκρεμό ή φαράγγι.

Το φαράγγι που στη χώρα μας το βρίσκουμε συνυφασμένο με την παρουσία καλικάντζαρων, δαιμονικών όντων και κυρίως του διαβόλου. Πιστεύεται ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της Ελλάδας πως αν τύχει νύχτα και περάσεις από φαράγγι θα ακούσεις καλικάντζαρους που θα σε φωνάζουν και μπορεί ακόμα και να σε στοιχειώσουν ολόκληρο. 
 
Ενώ αν περάσεις από φαράγγι που πριν είχαν διαβεί διάβολοι τότε και εσύ θα γίνεις ένα μέρος της μαύρης μαγείας τους. Στα χωριά μπορούμε να βρούμε ανεξάντλητες πηγές τέτοιων ιστοριών που θα μας καθηλώσουν, καθώς τα πάντα (μύλος, σπίτια, πηγές, μονοπάτια) είχαν τη δική τους μικρή και τρομακτική ιστορία.

Λίγες δεν είναι επίσης και οι αναφορές για μάγισσες, που κατά καιρούς είχαν διάφορους ρόλους, πότε χαρτορίχτρας και πότε κατασκευάστριες μαγικών φίλτρων, άλλες πάλι ήταν και επικίνδυνες για τους ανθρώπους. Στη Φλώρινα ακόμα οι παλαιότεροι θα θυμούνται για μια τέτοια γυναίκα που συνήθως καθόταν πάνω σε μια βρύση-πηγή και έκανε μάγια στους περαστικούς.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.

Μυστηριώδεις μορφές τριγυρνούν κάτω από τα μάτια μας και πίσω από την πλάτη μας, μα όταν πραγματικά «δούμε» τίποτα πια δεν θα μας φαίνεται μυστήριο.

Τέτοιες μορφές θα συναντήσουμε σε πολλά μέρη μας, τον αράπη που τριγυρνά τις νύχτες και βόσκει(;) τα τάλιρα του προκαλώντας ένα θόρυβο που προσελκύει κάθε περίεργο άτομο. Τη γουρούνα με τα γουρουνάκια της που τις νυχτιές τριγυρνά στις εξοχές, αλλά δεν ανήκει στα χοιρινά κανενός αγρότη. Για τα στοιχειά που «ορίστηκαν» (από ποιόν αλήθεια;) να φυλάττουν ολόκληρα χωριά.

Όπως η Καστανιά, ο Πύργος και το Νιοχώρι της Φθιώτιδας που συχνά πολεμούσαν(τα στοιχειά) για την κυριαρχία μιας κορφής της Οίτης, αλλά κυρίως για την προστασία του χωριού. Για στοιχειά που απλά βρίσκονταν στα χωριά, και η απόδειξη οι τρομεροί ήχοι που ακούγονταν στα χωριά τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια, πολλές φορές χωρίς λόγο, υπήρχαν όμως στιγμές που έσκουζαν νυχτιές ολόκληρες επειδή πέθανε κάποιο σημαντικό και καλοκάγαθο άτομο στο χωριό, θρηνώντας έτσι το νεκρό και την απώλεια.

Και επειδή το μυστήριο δε γνωρίζει διαχωρισμούς ,ενώ τα στοιχειά των χωριών είχαν συνήθως τη μορφή βοδιών, τράγων και κατσικιών, έχουμε και στην βόρεια Πελοπόννησο αναφορά για στοιχειωμένα μελίσσια που είναι πάρα πολύ άγρια και κανείς ποτέ δεν τολμά να περάσει από εκεί, πόσο μάλλον να πάρει και το μέλι τους. Το σκοτάδι στην Ελλάδα θεωρούνταν απόμακρο ο,τι και σήμερα αλλά με πιο πρωτογονικό χαρακτήρα! Ο λιγοστός φωτισμός τα βράδια και οι ολιγοπερπατούντες τη νύχτα σχημάτιζαν μια αιθέρια αντίληψη περί της νύχτας!

Στη Στερεά Ελλάδα οι μεγαλύτεροι φώναζαν στα παιδιά το βράδυ :«κοιμήσου γιατί θα σε φάει η μαμμότα»-μαμμότα δηλαδή μαμ-μότα, μήπως μόρα;-μαμ έλεγε από μικρό το παιδί! Οι παλαιότεροι είχαν συνυφασμένη τη ζωή τους με τέτοια όντα.

Το βράδυ τύχαινε να κάνουν διάφορες αγροτικές δουλειές, όπως πότισμα του χωραφιού, και δεν ήταν λίγες οι συναντήσεις τους με εξωδιαστασιακά όντα. Όλοι είχαν ακούσει σε χωράφια και δάση-χωρίς να υπάρχουν δρόμοι χαραγμένοι- ποδοβολητά «ωσάν να περνά ιππικό ολόκληρο παιδί μου Τι ήταν τελικά αυτό το ποδοβολητό;

Έπειτα είχαμε συχνά την εμφάνιση του λεγόμενου «συνοδοιπόρου»,πολλοί το παρομοιάζουν με ξωτικό και άλλοι το αποδίδουν σε πανουργία του διαβόλου. Πολλοί ταξιδιώτες είχαν παρατηρήσει στο δρόμο τους ένα παράξενο φως μπροστά τους σε κοντινή απόσταση που αργότερα ερχόταν και τους «καβάλαγε»-μώρα πιθανόν, οι ιρλανδέζικες παραδόσεις το αποδίδουν στη γριά που ίππευε την Πούκα, το άλογο των πνευμάτων- εμποδίζοντάς τους και πνίγοντας τους ώστε να αργοανασαίνουν, ευτυχώς χωρίς κατάληξη!

Σε πολλές περιοχές πάλι το συναντούσαν σαν άνθρωπο καταμεσής του δρόμου που ρωτούσε νέα για το χωριό ή προθυμοποιούταν να συνοδεύσει τον οδοιπόρο, ο οποίος είχε καταλάβει ότι πρόκειται για ξωθιό και έλεγε την προσευχή του με συνέπεια να εξαφανιζόταν η παρουσία αυτή από μπροστά του

Ένα σωρό πλάσματα θα βρούμε να κατακλύζουν την ελληνική παράδοση και με τις ιστορίες τους να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις αυτών που τις διηγούνται και αυτών που τις ακούνε. Δράκοι που φυλάνε τα νερά ποταμών και στοιχειά που προστατεύουν δέντρα, ώστε κάθε επίδοξος ενοχλητικός να εξολοθρεύεται πριν βεβηλώσει την ιερότητα των δέντρων και του νερού. 
 
Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.


 
 


Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: oreini-ileia | laografika | omadaorfeas

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
 Αριστέας ο Προκοννήσιος: Έζησε 240 χρόνια και είχε ανεξήγητες υπερφυσικές δυνάμεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Ο Αριστέας ο Προκοννήσιος ήταν Έλληνας επικός ποιητής των αρχαίων χρόνων από το Προκόννησο της Προποντίδας.

Έδρασε ως ιεροφάντης του Απόλλωνα αλλά κυρίως έμεινε γνωστός για την εκστατική του ικανότητα να στέλνει την ψυχή του σε άλλους τόπους. "Την ψυχή όταν εβούλετο εξείεναι"... Είχε ανεξήγητες υπερφυσικές ιδιότητες. Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, έζησε 240 χρόνια, εγκατέλειψε πολλές φορές το σώμα του και εμφανιζόταν σαν ενεργειακό ολόγραμμα.

Η ύπαρξή του βρίσκεται μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας, με το όνομά του να συνδέεται τόσο με την ποιητική δημιουργία όσο και με αφηγήσεις υπερφυσικού χαρακτήρα στις οποίες του αποδίδονται ιδιαίτερες δυνάμεις, καθώς και μια ιδιαίτερη σχέση με τον Απόλλωνα. Το λεξικό της Σούδας αναφέρει ότι ο πατέρας του ονομαζόταν Δημοχάρις.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Ιστορίαι, 4.13), το όνομα του πατέρα του ήταν Καϋστρόβιος και ανήκε σε μια ανώτερη οικογένεια αριστοκρατών του νησιού. Από τον ιστορικό αναφέρονται ακόμη τα ταξίδια του στις χώρες των Κιμμερίων, των Αριμασπών και των Ισσηδόνων.
 

Αριμάσπεια, το βασικό έργο του

Το βασικό έργο το οποίο κατά την αρχαιότητα αποδιδόταν στον Αριστέα ήταν το έπος Αριμάσπεια, του οποίου το όνομα προέρχεται από την μυθική εθνότητα των Αριμασπών, η οποία κατοικούσε στη βόρεια Σκυθία, γειτονεύοντας με τους επίσης μυθικούς Υπερβορείους.

Τα Αριμάσπεια χωρίζονταν σε τρία βιβλία, στα οποία ο Αριστέας αφηγούταν τις εντυπώσεις του από τα ταξίδια του στις περιοχές πέρα από τον Εύξεινο Πόντο. Σε αυτά περιγραφόταν πώς οι μονόφθαλμοι Αριμασποί βρίσκονταν σε συνεχή σύγκρουση με τα μυθολογικά πλάσματα Γρύπες, με τους πρώτους να προσπαθούν να κλέψουν το χρυσό ο οποίος φυλασσόταν από τους δεύτερους, ο οποίος πιστευόταν ότι αφθονούσε στη χώρα.

Τα Αριμάσπεια ήταν αρκετά γνωστά στους αρχαίους συγγραφείς, κρίνοντας από το πλήθος των αναφορών σε αυτά. Ωστόσο, φαίνεται πως έπεσαν σχετικά νωρίς στη λήθη, ενώ η πατρότητα του έργου αμφισβητήθηκε ήδη από τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα (1ος αιώνας π.Χ). Δεκατρείς στίχοι επικού εξαμέτρου σώζονται στο έργο του Λογγίνου, Περὶ ὕψους και στις Χιλιάδες του Ιωάννη Τζέτζη.

Ανάσταση και Ταυτόχρονη Παρουσία

Ο Αριστέας, σε διήγηση την οποία παραθέτει ο Ηρόδοτος ως προερχόμενη από την Κύζικο και την Προκόννησο, είχε επισκεφθεί κάποτε ένα εργαστήριο καθαρισμού ρούχων όπου και ξαφνικά πέθανε.
Ο ιδιοκτήτης έκλεισε το εργαστήριο και κατευθύνθηκε προς τις οικίες των συγγενών του ποιητή για να τους ενημερώσει, με την είδηση να εξαπλώνεται γρήγορα σε όλη την πόλη. Κάποιος ταξιδιώτης όμως από την Κύζικο - ο οποίος είχε καταφτάσει από το επίνειο της τελευταίας, Αρτάκη - διέψευσε αυτή την πληροφορία, καθώς είχε δει και συνομιλήσει με τον Αριστέα στην πόλη του.

Μπροστά στην επιμονή του τελευταίου, οι συγγενείς επισκόπησαν το εργαστήριο, όμως δεν βρήκαν τον ποιητή ούτε ζωντανό ούτε νεκρό. Επτά χρόνια μετά, ο Αριστέας επανεμφανίστηκε στην πόλη του και συνέγραψε τα Αριμάσπεια, οπότε και εξαφανίστηκε για δεύτερη φορά.

Διακόσια σαράντα έτη αργότερα, σύμφωνα με την εκτίμηση του Ηροδότου, ο Αριστέας εμφανίστηκε σε όραμα στους κατοίκους του Μεταποντίου και τους παρήγγειλε την ανέγερση ενός ιερού προς τιμήν του Απόλλωνα.
 
Αριστέας ο Προκοννήσιος: Έζησε 240 χρόνια και είχε ανεξήγητες υπερφυσικές δυνάμεις - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Αριμασπός και Γρύπας, Αττική πελίκη, 4ος αιώνας π.Χ., Λούβρο. Φωτογραφία Jastrow / wikipedia

Παράλληλα τους είπε να τοποθετήσουν στο ιερό αυτό κι έναν δικό του ανδριάντα. Ο θεός είχε επισκεφτεί μόνη την πόλη τους από εκείνες της Μεγάλης Ελλάδας, σύμφωνα με την οπτασία, και εκείνος τον είχε ακολουθήσει μεταμορφωμένος σε κοράκι. 
 
Οι Μεταποντινοί εφήρμοσαν τις απαιτήσεις του οράματος, κατόπιν επιβεβαίωσης από το μαντείο των Δελφών, οπότε και ο ανδριάντας του ποιητή δέσποζε έκτοτε στην αγορά της πόλης.
 

Ηρόδοτος 4 – 13,14,15, διαβάζουμε:

[4.13.1] Ο Αριστέας πάλι, ο γιος του Καϋστροβίου από την Προκόννησο, γράφοντας το επικό του ποίημα, είπε πως έφτασε στη χώρα των Ισσηδόνων σε κατάσταση απολλώνειας έκστασης, κι ότι πιο πέρα από τους Ισσηδόνες κατοικούν άνθρωποι μονόφθαλμοι, οι Αριμασποί, και πέρ᾽ απ᾽ αυτούς οι γρύπες οι χρυσοφύλακες, και πιο βόρεια απ᾽ αυτούς οι Υπερβόρειοι, που φτάνουν ώς τη θάλασσα.

[4.13.2] Λοιπόν, πως όλοι αυτοί, με εξαίρεση τους Υπερβορείους, πρώτα οι Αριμασποί κι ύστερα όλοι οι άλλοι, πατούσαν τη γη των γειτόνων τους, κι έτσι οι Αριμασποί έδιωξαν με τη βία τους Ισσηδόνες από τη χώρα τους, οι Ισσηδόνες τους Σκύθες, και οι Κιμμέριοι, που κατοικούσαν στις ακτές της νότιας θάλασσας, στενεμένοι από τους Σκύθες εγκατέλειψαν τη χώρα τους. Έτσι λοιπόν ούτε κι αυτός συμφωνεί με τους Σκύθες σ᾽ ό,τι αφορά τη χώρα αυτή.

[4.14.1] Τώρα, από πού καταγόταν ο Αριστέας, ο ποιητής αυτού του έπους, έχει ειπωθεί· θα πω όμως την ιστορία που άκουσα γι᾽ αυτόν στην Προκόννησο και στην Κύζικο. Λένε δηλαδή πως ο Αριστέας, από οικογένεια της πρώτης σειράς μέσα στην πόλη τους, μόλις μπήκε μέσα σε υφαντήριο στην Προκόννησο, πέθανε, και πως ο υφαντής έκλεισε καλά το εργαστήρι του κι έσπευσε να ειδοποιήσει τους συγγενείς του νεκρού.

[4.14.2] Και πως το νέο πια είχε κάνει το γύρο της πόλης, ότι ο Αριστέας πέθανε και πάει, όταν ήρθε από την πόλη Αρτάκη ένας Κυζικηνός και αμφισβητούσε την είδηση, επιμένοντας πως συναπαντήθηκε με τον Αριστέα που πορευόταν για την Κύζικο και πως πιάσανε κουβέντα. Κι αυτός με πείσμα ν᾽ αμφισβητεί, όμως οι συγγενείς του νεκρού έφτασαν στο υφαντήριο μ᾽ όλα τα χρειαζούμενα για να σηκώσουν το νεκρό για ταφή.

[4.14.3] Όμως, λένε πως, όταν άνοιξαν την πόρτα της οικοδομής, δε φαινόταν ούτε πεθαμένος ούτε ζωντανός ο Αριστέας. Και πως ύστερα από έξι χρόνια παρουσιάστηκε αυτός στην Προκόννησο κι έγραψε αυτό το επικό ποίημα, που σήμερα οι Έλληνες το ονομάζουν Τα Αριμάσπεια, και πως μόλις το έγραψε έγινε άφαντος για δεύτερη φορά.

[4.15.1] Λοιπόν αυτά λένε αυτές οι πολιτείες, εγώ όμως έμαθα τα παρακάτω περιστατικά που έγιναν στο Μεταπόντιο της Ιταλίας διακόσια σαράντα χρόνια ύστερ᾽ από τη δεύτερη φορά που έγινε άφαντος ο Αριστέας· τόσα τα έβγαζα συνδυάζοντας τα όσα λέγονται στην Προκόννησο και το Μεταπόντιο.

[4.15.2] Οι Μεταποντίνοι λένε πως εμφανίστηκε στη χώρα τους ο ίδιος ο Αριστέας και τους παράγγειλε να ιδρύσουν βωμό για τον Απόλλωνα και δίπλα του να στήσουν ανδριάντα με επιγραφή «Αριστέας ο Προκοννήσιος», γιατί, τους είπε, η χώρα τους είναι η μοναδική από τις Ιταλιωτικές που την επισκέφτηκε ο Απόλλων, κι ότι ακόλουθός του ήταν ο ίδιος — αυτός που τώρα είναι Αριστέας. Αλλά πως τότε, όταν ήταν στην ακολουθία του θεού, ήταν κοράκι.

[4.15.3] Και, λένε οι Μεταποντίνοι πως, αφού είπε αυτό, έγινε άφαντος· ακόμα, πως έστειλαν ανθρώπους τους στους Δελφούς και ρωτούσαν το θεό τί ήταν αυτός ο άνθρωπος – φάντασμα. Και πως η Πυθία τούς παράγγειλε ν᾽ ακούσουν το φάντασμα, κι αν το ακούσουν, θα ᾽χουν μεγαλύτερο διάφορο. Και πως αυτοί τα δέχτηκαν αυτά και τα εκτέλεσαν κατά γράμμα.

[4.15.4] Και σήμερα είναι στημένος ανδριάντας με την επιγραφή «Αριστέας» ακριβώς δίπλα από το βωμό του Απόλλωνα, περιτριγυρισμένος από δαφνόδεντρα — κι ο βωμός βρίσκεται στην αγορά. Λοιπόν, σα να ᾽ναι αρκετά τα όσα είπαμε για τον Αριστέα.

Ηρόδοτος 4 -13,14,15
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: greek-language | wikipedia | arxaia-ellinika
 
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Η αληθινή ιστορία τρόμου της κούκλας Annabelle - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Η αληθινή ιστορία της πρώτης κούκλας Annabelle ξεκίνησε το 1970, όταν τρομοκράτησε την πρώτη ιδιοκτήτριά της, αναγκάζοντας τον Ed και τη Lorraine Warren να την μεταφέρουν στο Μουσείο Αποκρυφισμού.
 
Η κούκλα, με τα κόκκινα μαλλιά, βρίσκεται μέσα σε μια γυάλινη προθήκη, που φέρει μια χειροποίητη επιγραφή της Κυριακής Προσευχής (Πάτερ Ημών), ενώ το πρόσωπό της έχει ένα ευχάριστο χαμόγελο. Όμως, κάτω από την προθήκη υπάρχει μια ένδειξη, "Προειδοποίηση, μην ανοιχτεί".

Για τους επισκέπτες του Μουσείου Αποκρυφισμού των Warrens στο Monroe του Κονέκτικατ που δεν ξέρουν τι συμβαίνει, μοιάζει με μια οποιαδήποτε άλλη κούκλα που κυκλοφόρησε στα μέσα του 20ού αιώνα. Όμως, η πρώτη Annabelle μόνο συνηθισμένη δεν είναι.

Από το πρώτο της υποτιθέμενο στοίχειωμα το 1970, η φερόμενη ως κακή κούκλα κατηγορήθηκε για δαιμονική κατοχή, πλήθος βίαιων επιθέσεων και τουλάχιστον δύο εμπειρίες κοντά στο θάνατο. Τα τελευταία χρόνια, οι αληθινές ιστορίες της Annabelle έχουν εμπνεύσει μια σειρά από ταινίες τρόμου.

Όμως, πόσα από την ιστορία της Annabelle είναι αληθινά; Είναι πραγματικά δαιμονική ή είναι απλώς ένα παιδικό παιχνίδι που χρησιμοποιείται για κερδοφόρες ιστορίες φαντασμάτων;

Η αληθινή ιστορία της αληθινής κούκλας

Αν και η πραγματική κούκλα δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά, ούτε είναι πορσελάνινη όπως η κινηματογραφική, και η οποία βρίσκεται στο Μουσείο Αποκρυφισμού των διάσημων ερευνητών του παραφυσικού Ed και Lorraine Warren, το ζευγάρι που δούλεψε στην υπόθεση, γίνεται όλο και πιο ανατριχιαστική λόγω της συχνότητας με την οποία εμφανίζεται.
 
Η αληθινή ιστορία τρόμου της κούκλας Annabelle - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Τα χαρακτηριστικά της Annabelle, όπως το μειδίαμά της και η λαμπερή, πορτοκαλί, τριγωνική μύτη της, προκαλούν αναμνήσεις παιδικών παιχνιδιών από πιο απλές εποχές. Αν ο Ed και η Lorraine Warren ζούσαν σήμερα (ο Ed πέθανε το 2006 και ο Lorraine στις αρχές του 2019), θα έλεγαν ότι η αυστηρή προειδοποίηση στην γυάλινη προθήκη της Annabelle είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. 
 
Σύμφωνα με το διάσημο ζευγάρι δαιμονολόγων, η κούκλα είναι υπεύθυνη για δύο εμπειρίες κοντά στο θάνατο, ένα θανατηφόρο ατύχημα και μια σειρά δαιμονικών δραστηριοτήτων που διήρκεσαν περίπου 30 χρόνια.

Το πρώτο από αυτά τα περίφημα στοιχειώματα εντοπίζεται στο 1970, όταν η Annabelle ήταν ακόμα ολοκαίνουργια. Η ιστορία ειπώθηκε στους Warrens από δύο νεαρές γυναίκες και από τότε έχει ειπωθεί ξανά, για πολλά χρόνια, από τους ίδιους τους Warrens.
 
Όπως λέει η ιστορία, η Annabelle ήταν δώρο σε μια νεαρή νοσοκόμα, την Donna (ή Deirdre, ανάλογα με την πηγή) από τη μητέρα της για τα 28α γενέθλιά της. Η Donna, προφανώς ενθουσιασμένη με το δώρο, την πήρε μαζί της στο διαμέρισμά της το οποίο μοιραζόταν με μια άλλη νεαρή νοσοκόμα, την Angie. Αρχικά, η κούκλα ήταν ένα αξιολάτρευτο αξεσουάρ. Την είχαν βάλει σε έναν καναπέ στο σαλόνι. 
 
Όμως, σύντομα, οι δύο γυναίκες άρχισαν να παρατηρούν ότι η Annabelle φαινόταν να κινείται μέσα στο δωμάτιο από μόνη της. Για παράδειγμα, η Donna, πριν φύγει για την δουλειά, την έβαζε στον καναπέ του σαλονιού και όταν γυρνούσε το απόγευμα την έβρισκε στο υπνοδωμάτιο και με την πόρτα κλειστή. Έπειτα, οι δύο κοπέλες άρχισαν να βρίσκουν διάφορα σημειώματα στο διαμέρισμα που έγραφαν "Βοήθεια". Σύμφωνα με τις γυναίκες, τα σημειώματα ήταν γραμμένα σε περγαμηνή, ένα υλικό που δεν είχαν στο σπίτι τους.
 
Ένα απόγευμα, ο φίλος της Angie -κάποιος Lou- βρισκόταν στο διαμέρισμα, ενώ η Donna έλειπε. Κάποια στιγμή άκουσε θροΐσματα από το δωμάτιό της, σαν κάποιος να είχε μπει. Όταν πήγε να δει τι συνέβαινε, δεν βρήκε κανένα σημάδι παραβίασης, αλλά βρήκε την Annabelle ξαπλωμένη κάτω -κάποιες εκδοχές της ιστορίας λένε ότι ο Lou δέχθηκε επίθεση μόλις ξύπνησε. 
 
Ξαφνικά, ένιωσε έναν πόνο στο στήθος του και είδε αιματοβαμμένα σημάδια νυχιών πάνω του. Δύο ημέρες αργότερα, τα σημάδια εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος. Μετά την τραυματική εμπειρία του Lou, οι γυναίκες κάλεσαν ένα μέντιουμ για να λύσουν το φαινομενικά παραφυσικό πρόβλημά τους. 
 
Το μέντιουμ έκανε μια συνεδρία (σεάνς) και τους είπε ότι η κούκλα κατεχόταν από το πνεύμα της επτάχρονης νεκρής Annabelle Higgins, της οποίας το σώμα είχε βρεθεί πριν από κάτι χρόνια εκεί που κτίστηκε η πολυκατοικία τους. Το μέντιουμ ισχυρίστηκε ότι το πνεύμα ήταν καλό και απλά ήθελε να το αγαπούν και να το φροντίζουν. Οι δύο νεαρές λέγεται ότι αισθάνθηκαν άσχημα για το πνεύμα και συμφώνησαν να επιτρέψουν στην κούκλα να μείνει μόνιμα.
 

Ο Ed και η Lorraine Warren

Κάποια στιγμή, οι δύο κοπέλες ήθελαν να απαλλάξουν το σπίτι τους από το πνεύμα της κούκλας της Annabelle, οπότε κάλεσαν έναν επισκοπικό ιερέα, γνωστό ως πάτερ Hegan. Ο Hegan επικοινώνησε με τον προϊστάμενό του, τον πάστορα Cooke, ο οποίος ειδοποίησε τον Ed και τη Lorraine Warren.
 
 
Οι Warren πίστευαν ότι το πρόβλημα των δύο γυναικών ξεκίνησε πραγματικά όταν άρχισαν να πιστεύουν ότι η κούκλα άξιζε τη συμπάθειά τους. Πίστευαν ότι, μέσα στην Annabelle, υπήρχε όντως μια δαιμονική δύναμη που έψαχνε έναν ανθρώπινο ξενιστή και όχι μια καλοκάγαθη ψυχή.
 
Αμέσως με το που ασχολήθηκαν με την υπόθεση, οι Warren σημείωσαν ό,τι πίστευαν ότι ήταν σημάδια δαιμονικής κατοχής, συμπεριλαμβανομένης της τηλεμεταφοράς (η κούκλα κινούνταν μόνη της), την υλοποίηση (τα σημειώματα στην περγαμηνή) και το "σημάδι του θηρίου" (τα σημάδια από τα νύχια στο στήθος του Lou). 
 
Το ζευγάρι των ερευνητών ζήτησαν από τον Cooke να εξορκίσει το διαμέρισμα. Έπειτα, πήραν την Annabelle από το διαμέρισμα και την πήγαν στο Μουσείο Αποκρυφισμού που διατηρούσαν οι ίδιοι, με την ελπίδα ότι η δαιμονική κατοχή θα τελείωνε.
 

Άλλα στοιχειώματα που αποδίδονται στην κούκλα

Μετά την απομάκρυνσή της από το διαμέρισμα των δύο γυναικών, οι Warren κατέγραψαν και άλλες παραφυσικές εμπειρίες σχετικά με την κούκλα -την πρώτη λίγα μόλις λεπτά αφότου την πήραν.
 
Μετά τον εξορκισμό του διαμερίσματος των νοσοκόμων, έδεσαν την Annabelle στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους και υποσχέθηκαν να μην χρησιμοποιήσουν τον αυτοκινητόδρομο, σε περίπτωση που είχε κάποια επιρροή πάνω τους και προκαλούσε ατύχημα. Ωστόσο, ακόμη και ο εναλλακτικός δρόμος αποδείχθηκε πολύ επικίνδυνος για το ζευγάρι. 
 
Ενώ οδηγούσε, η Lorraine ισχυρίστηκε ότι τα φρένα είτε δεν έπιαναν είτε κολλούσαν αρκετές φορές, με αποτέλεσμα να έχουν σχεδόν καταστροφικές συγκρούσεις. Η ίδια ισχυρίστηκε ότι μόλις ο Ed έβγαλε Αγιασμό από την τσάντα του και ράντισε την κούκλα, το πρόβλημα με τα φρένα εξαφανίστηκε. 
 
Η αληθινή ιστορία τρόμου της κούκλας Annabelle - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Φτάνοντας στο σπίτι, το ζευγάρι έβαλε την κούκλα στο γραφείο του Ed. Εκεί, ανέφεραν ότι η κούκλα αιωρήθηκε και μετακινήθηκε μέσα στο σπίτι. Ακόμα και όταν την έβαλαν σε κλειδωμένο γραφείο σε άλλο κτίριο, οι Warren ισχυρίστηκαν ότι αργότερα, εκείνη εμφανιστεί μέσα στο σπίτι. Τελικά, αποφάσισαν να την κλειδώσουν για τα καλά. 
 
Κατασκεύασαν μια ειδική θήκη από γυαλί και ξύλο, στην οποία έγραψαν την Κυριακή Προσευχή και την -Καθολική- Προσευχή στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Για το υπόλοιπο της ζωής του, ο Ed, περιοδικά, έλεγε μια προσευχή, διασφαλίζοντας ότι το κακό πνεύμα -και η κούκλα- παρέμεναν καλά δεσμευμένο.
 
Από τότε που η Annabelle είναι κλειδωμένη δεν έχει μετακινηθεί ξανά, αλλά πιστεύεται ότι το πνεύμα που την κατέχει έχει βρει τρόπους να βγει στον επίγειο κόσμο. Κάποτε, ένας ιερέας που επισκέφτηκε το μουσείο των Warren πήρε την Annabelle και αγνόησε τις δαιμονικές ικανότητές της. 
 
Ο Ed τον προειδοποίησε να μην κοροϊδεύει τη δαιμονική δύναμή της, αλλά ο νεαρός ιερέας γέλασε μαζί του. Κατά την επιστροφή στο σπίτι του, ο ιερέας ενεπλάκη σε ένα σχεδόν μοιραίο ατύχημα που διέλυσε ολοσχερώς το νέο του αυτοκίνητο. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι, πριν από το ατύχημα, είδε την Annabelle στον καθρέφτη του αυτοκινήτου.
 
Χρόνια αργότερα, ένας άλλος επισκέπτης χτύπησε το τζάμι της προθήκης της κούκλας και γέλασε με το πόσο ανόητοι είναι οι άνθρωποι που πίστευαν την δαιμονική της κατοχή. Σύμφωνα με πληροφορίες, κατά την επιστροφή του στο σπίτι, έχασε τον έλεγχο της μοτοσικλέτας του και έπεσε πάνω σε ένα δέντρο. Σκοτώθηκε αμέσως ενώ η κοπέλα του ίσα που σώθηκε. Η ίδια ανέφερε ότι τη στιγμή του ατυχήματος, το ζευγάρι γέλασε για την κούκλα.
 
Με τα χρόνια, οι Warren συνέχισαν να διηγούνται αυτές τις ιστορίες ως απόδειξη της κακής δύναμης της κούκλας, αν και καμία από αυτές δεν μπόρεσε να επιβεβαιωθεί. Τα ονόματα του νεαρού ιερέα και του ζευγαριού δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ. Ούτε οι δύο νοσοκόμες, τα πρώτα θύματα της Annabelle,  παρουσίασαν ποτέ την ιστορία τους. Ούτε ο πάτερ Cooke και ο πάτερ Hegan ανέφεραν ξανά τους εξορκισμούς της. Φαίνεται ότι, το μόνο που έχουμε είναι τα όσα έχουν πει οι Warren.
 

Πώς οι πραγματικές ιστορίες της κούκλας της Annabelle έγιναν franchise ταινιών

Είτε κάποιο από αυτά τα στοιχειώματα συνέβη, είτε όχι, οι ιστορίες που άφησαν ήταν όλα όσα ο σκηνοθέτης και παραγωγός Τζέιμς Γουάν έπρεπε να συγκεντρώσει για ένα μακροχρόνιο και προσοδοφόρο σύμπαν τρόμου.
 
Η αληθινή ιστορία τρόμου της κούκλας Annabelle - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
  
Ξεκινώντας το 2014, ο Γουάν έγραψε την ιστορία της Annabelle, μιας στοιχειωμένης πορσελάνινης κούκλας, σε μέγεθος παιδιού, με ζωηρά χαρακτηριστικά και μια τάση για βία, χρησιμοποιώντας την πραγματική κούκλα ως έμπνευση. Όπως είναι φυσικό, υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των δύο κούκλων. Η πιο προφανής διαφορά είναι η ίδια η κούκλα. Ενώ η πραγματική Annabelle είναι ένα παιδικό παιχνίδι, η κούκλα στην ταινία είναι εμπνευσμένη από vintage, χειροποίητες πορσελάνινες κούκλες, με αληθινά πλεκτά μαλλιά και γυάλινα μάτια.
 
Η Annabelle της ταινίας, αντί να τρομοκρατήσει δύο συγκάτοικους και έναν φίλο, μετακινείται από σπίτι σε σπίτι, επιτίθεται σε οικογένειες, κατέχει μέλη σατανικών λατρειών, σκοτώνει παιδιά, ποζάρει ως καλόγρια και προκαλεί χάος στο σπίτι των Warren. Παρά το γεγονός ότι η πραγματική Annabelle φέρεται να είναι υπεύθυνη μόνο για μια δολοφονία, ο Γουάν έχει σκεφτεί αρκετή καταστροφή για τρεις επιτυχημένες ταινίες -και συνεχίζει.
 

Μέσα στο μουσείο που ζει η πραγματική Annabelle

Αν και ο Ed και η Lorraine Warren έχουν πεθάνει, η κληρονομιά τους συνεχίστηκε από την κόρη τους Judy και τον σύζυγό της Tony Spera. Μέχρι το θάνατό του το 2006, ο Ed θεωρούσε τον Spera τον προστατευόμενο δαιμονολόγο του και του εμπιστεύτηκε να συνεχίσει το έργο του, που περιελάμβανε τη φροντίδα των αποκρυφιστικών αντικειμένων του. 
 
Ανάμεσά τους είναι και η κούκλα Annabelle και η προθήκη της. Ακούγοντας τις προειδοποιήσεις των προκατόχων του, ο Spera προειδοποιεί τους επισκέπτες του Μουσείου των Warren για τις δυνάμεις της.
 
Η αληθινή ιστορία τρόμου της κούκλας Annabelle - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
"Είναι επικίνδυνη;", έχει πει ο Spera για την κούκλα. "Ναι. Είναι το πιο επικίνδυνο αντικείμενο σε αυτό το μουσείο; Ναι." Ωστόσο, παρά τους ισχυρισμούς, οι Warren έχουν μια περίπλοκη σχέση με την αλήθεια. Αν και ουσιαστικά έγιναν γνωστοί λόγω της συμμετοχής τους στην υπόθεση "Amityville Horror" που ενέπνευσαν το The Conjuring, η δουλειά τους έχει σχεδόν καταρριφθεί.
 
Μια έρευνα της Skeptical Society της Νέας Αγγλίας απέδειξε ότι τα τεχνουργήματα στο Μουσείο Αποκρυφισμού των Warren ήταν ως επί το πλείστων απατεωνιές, επικαλούνταν πειραγμένες φωτογραφίες και υπερβολική αφήγηση. 
 
Όμως, για εκείνους που εξακολουθούν να αμφισβητούν τις δυνάμεις της κούκλας Annabelle, ο Spera λέει ότι αυτή η αμφισβήτηση είναι σαν ρωσική ρουλέτα: Ίσως να υπάρχει μόνο μια σφαίρα στο όπλο. Θα τραβούσες τη σκανδάλη ή απλώς θα άφηνες το όπλο κάτω και δε θα έμπαινες σε κίνδυνο;
 
Οι πραγματικοί φόβοι που περιβάλλουν την κούκλα αναζωπυρώθηκαν ακόμη περισσότερο τον Αύγουστο του 2020, όταν εμφανίστηκαν αναφορές ότι είχε δραπετεύσει από το Μουσείο Αποκρυφισμού (το οποίο έκλεισε προσωρινά το 2019). 
 
Αν και οι φήμες εξαπλώθηκαν γρήγορα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γρήγορα οι αναφορές αποδείχτηκαν ανακριβείς. Ο ίδιος ο Spera δημοσίευσε ένα βίντεο με την πραγματική κούκλα Annabelle του μουσείου. "Η Annabelle είναι ζωντανή. Δεν πρέπει να πω ζωντανή. Η Annabelle είναι εδώ, με όλη την περίφημη δόξα της. Δεν έφυγε ποτέ από το μουσείο", δήλωνε.
 
Και κατέληξε λέγοντας, "Θα ανησυχούσα αν η Annabelle έφευγε πραγματικά επειδή δε θα είχε κάτι να παίξει".



 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: 3otiko

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ένας θρυλικός ηφαιστειογενής βράχος στην Ιαπωνία που σχετίζεται με ένα αρχαίο μοχθηρό  δαιμόνιο έσπασε στα δύο.
 
Οι γεωλόγοι διαβεβαιώνουν ότι το πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, ωστόσο κάποιοι είναι πεπεισμένοι ότι το χαοτικό πνεύμα μιας αλεπούς απελευθερώθηκε για να προκαλέσει τον όλεθρο. 
 
Σύμφωνα με τα ιαπωνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια αρχαία σκοτεινή δύναμη που σχετίζεται με μια σατανική αλεπού με εννέα ουρές, απελευθερώθηκε με το σπάσιμο του  Sessho-seki ή αλλιώς του Φονικού Λίθου (Killing Stone). 
 
Οι θρύλοι λένε ότι ο περίφημος Φονικός Λίθος είναι τόσο ισχυρός που σκοτώνει όποιον έρθει σε επαφή μαζί του. Τώρα, μετά από σχεδόν 1000 χρόνια, ο τρομερός αυτός γεωλογικός λίθος βρέθηκε χωρισμένος στα δύο.
 
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Ο περίφημος Φονικός Λίθος λίγες ημέρες πριν σπάσει στα δύο. - φωτ. (Wiki Taro-Public domain)

 

 Ο Φονικός Λίθος ήταν το σπίτι ενός φυλακισμένου πνεύματος

Ο περιβόητος αυτός Λίθος βρίσκεται στο Nasu στα όρη Tochigi κοντά στο Τόκιο της Ιαπωνίας. 
 
Διάσημος για τις θερμές θειούχες πηγές του, ο Φονικός Λίθος αποτελεί εδώ και καιρό έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. 
 
Η πέτρα πιστεύεται ότι συγκρατεί το πνεύμα της Tamamo-no-Mae, μιας όμορφης κάποτε γυναίκας που μεταμορφώθηκε σε ένα θρυλικό πνεύμα αλεπούς με εννέα ουρές.
 
 Η λαογραφία της περιόδου Έντο εξιστορεί θρύλους για ένα πνεύμα δαιμονικής αλεπούς που διαφθείρει τους κυβερνώντες και υποκινεί το χάος στις χώρες τους. Αργότερα, οι ιαπωνικοί θρύλοι και οι ιστορικές μαρτυρίες υποστήριξαν ότι το Sessho-Seki εκπέμπει ένα δηλητηριώδες αέριο και ότι όσοι το αγγίξουν θα πεθάνουν. 
 
Τώρα, η αμφιλεγόμενη πέτρα έχει χωριστεί στα δύο, αναγκάζοντας τους δεισιδαίμονες στην Ιαπωνία να πιστεύουν ότι η δαιμόνια αλεπού απελευθερώθηκε για να σκορπίσει για άλλη μια φορά το χάος, ύστερα από 900 χρόνια.
 
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Στην ιαπωνική μυθολογία, η δαιμόνια αλεπού με τις εννέα ουρές πιστεύεται ότι είναι παγιδευμένη μέσα στον Φονικό Λίθο! (φωτ. TVTropes)

 

 Έχω δει κάτι που δεν έπρεπε

Στην ιαπωνική μυθολογία η δαιμόνια αυτή αλεπού με τις εννέα ουρές πήρε τη μορφή μιας ελκυστικής γυναίκας ονόματι Tamamo-no-Mae. Η δαιμονισμένη γυναίκα ήταν μέρος μιας μυστικής συνωμοσίας για τη δολοφονία του αυτοκράτορα Toba, ο οποίος κυβέρνησε την Ιαπωνία από το 1107 έως το 1123 μ.Χ. 
 
Σύμφωνα με τον μύθο, ένας διαβόητος πολεμιστής, ο Miura-no-suke, σκότωσε τελικά την αλεπού και το σώμα της μεταμορφώθηκε στον Φονικό Λίθο, ο οποίος φιλοξενεί το πνεύμα της.

Λέγεται πως αργότερα ένας βουδιστής ιερέας ονόματι Genno σταμάτησε να ξεκουραστεί κοντά στην πέτρα και απειλήθηκε από το πνεύμα της Tamamo-no-Mae. Ο Genno έκανε τελετές εξορκισμού και παρακάλεσε το πνεύμα να φύγει. Η Tamamo-no-Mae υποχώρησε και ορκίστηκε να μην στοιχειώσει ποτέ ξανά τον Λίθο.
 
Μέχρι την πρόσφατη διάσπαση του ηφαιστειακού βράχου, πίστευαν ότι το πνεύμα του κακού πλάσματος με τις εννέα ουρές ήταν παγιδευμένο μέσα στη Φονική Πέτρα. Τώρα, σύμφωνα με την Guardian, «το κομμάτι λάβας έχει χωριστεί σε δύο ίσα περίπου μέρη».
 
Οι Τουριστικοί Πράκτορες τώρα στην Ιαπωνία συζητούν για το τι συνέβη και τι πρέπει να γίνει σχετικά με τον εν λόγω βράχο. Εν τω μεταξύ, όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι φήμες για απελευθερωμένους δαίμονες έχουν κατακλίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 
 
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Η περίφημη αυτή πέτρα στην Ιαπωνία είναι γνωστή ως «Dragon Slayer» (Φονιάς Δράκων) και συνδέεται επίσης με προκαταλήψεις, όπως ο Φονικός Λίθος που πρόσφατα έσπασε ξαφνικά στη μέση. (φωτ. National Stadium Tours)


 Μπορεί να σωθεί ο Φονικός Λίθος;

Σύμφωνα με το Κέντρο Τουριστικών Πληροφοριών της Πόλης Nasu, το απόγευμα της 5ης Μαρτίου τουρίστες δημοσίευσαν μια φωτογραφία του ραγισμένου Φονικού Λίθου στο διαδίκτυο. Ωστόσο, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης πριν από αρκετά χρόνια είχαν αναφέρει ρωγμές στον λίθο.
 
Οι γεωλόγοι στην Ιαπωνία υποπτεύονται ότι το νερό της βροχής έχει διεισδύσει στον βράχο με την πάροδο του χρόνου και ότι οι πρόσφατες χαμηλές θερμοκρασίες προκάλεσαν τη διαστολή του βράχου με αποτέλεσμα να σπάσει.
 
 
 
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News