Articles by "ΜΥΘΟΙ-ΘΡΥΛΟΙ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΥΘΟΙ-ΘΡΥΛΟΙ-ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Το υπερφυσικό φαινόμενο κατά την Άλωση της Πόλης - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Πάντοτε (και ιστορικά), η μετάνοια των λαών ήταν αυτή που έσωζε και ανύψωνε τους λαούς και η αμετανοησία αυτή που οδηγούσε σε θρήνους και αλώσεις. Η προστασία του Θεού ήταν ολοζώντανη στο Βυζάντιο, εκδηλουμένη με θαυμαστές επεμβάσεις, όπως στον προχριστιανικό λαό του, τον αγνώμονα Ισραήλ.

Και όπως, όταν εκείνος μετανοούσε από τις θεήλατες μάστιγες, αιχμαλωσίες και λιμούς, τον βοηθούσε με λευκοφόρους Αγγέλους επάνω σε χρυσοχάλινα άλογα να τρέπουν σε άτακτη φυγή τους κατακτητές του (βιβλία Μακκαβαίων), έτσι σήκωνε φουρτούνες και καταπόντιζε αύτανδρα τα πλοία των πολιορκητών του.

Πολλοί δεν γνωρίζουν μια συνταρακτική πτυχή της αλώσεως της Πόλεως, κατά την οποία συνέβη κάτι υπερφυσικό, για να καταφανεί ότι ο Θεός ήταν εκείνος που προστάτευε το Βυζάντιο επί χίλια έτη. 
 
Ο πορθητής Μωάμεθ, απελπισθείς από τη δίμηνη σχεδόν πολιορκία και τη μεγάλη φθορά των βαρβάρων ορδών του, αποφάσισε να εγκαταλείψει το κατακτητικό του εγχείρημα. Διέταξε το στρατό του να ετοιμασθεί για αναχώρηση.

Πράγματι, η διαταγή γινόταν πράξη, μέχρι τότε που ένας στρατηγός του τον εξορκίζει να κάνει μια τελευταία επίθεση, πείθοντάς τον με κοινή μαρτυρία του στρατού του ότι, ενώ σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας έβλεπαν οι στρατιώτες ένα λευκό σύννεφο να καλύπτει την βασιλίδα των πόλεων, την τελευταία νύχτα είδαν αυτή την φωτεινή νεφέλη να ανυψώνεται προς τον ουρανό, δίνοντας την ερμηνεία: «ο Θεός τους, τους εγκαταλείπει». Οπότε πεισθείς ο Μωάμεθ επιχείρησε την τελευταία και μοιραία έφοδό του με τα γνωστά δραματικά γεγονότα.

Αυτό το αναφέρει ο χρονικογράφος της αλώσεως, Δούκας. Η ερμηνεία των επιφανειακών συμπτώσεων (τραυματισμός Ιουστινιάνη και κερκόπορτα) δεν πείθει. Αυτά είναι εξωτερικά φαινόμενα που δεν εξαντλούν την εσωτερική αλληλουχία των αιτιών, που είναι η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού. Και «τις έγνω νουν Κυρίου;». Άλλωστε «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

από το βιβλίο: «Η Μητέρα των Χριστιανών – Γιορτές και θαύματά της στον Άθωνα» – Ιερομόναχος Μάξιμος, Άγιον Όρος



 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: iconandlight | simeiakairw | diadrastika

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News και για να μένετε πάντα ενημερωμένοι.

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Ο θρύλος του Jure Grando: Η παλαιότερη τεκμηριωμένη περίπτωση βαμπίρ στην Ευρώπη
 
Στον σημερινό κόσμο, οι βρικόλακες συνδέονται συνήθως με τη ρουμανική περιοχή της Τρανσυλβανίας χάρη στο γοτθικό μυθιστόρημα τρόμου Dracula του Bram Stoker. 
 
Ωστόσο, υπάρχουν και ιστορίες για βρικόλακες σε άλλους πολιτισμούς, και ένας από αυτούς προέρχεται από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα από την Κροατία. Από αυτό το βαλκανικό έθνος μας έρχεται η ιστορία του Jure Grando, που θεωρείται η πρώτη τεκμηριωμένη περίπτωση βαμπιρισμού σε όλη την Ευρώπη.

Σύμφωνα με τα χρονικά, ο Jure Grando έζησε στο μικρό χωριό Kringa της Ίστριας τον 17ο αιώνα. Πολύ λίγα φαίνεται να είναι γνωστά για τη ζωή του πριν από το θάνατό του , μπορεί να ήταν απλώς ένας απλός αγρότης. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ήταν ένας δυσάρεστος χαρακτήρας.

Το 1656 ο Grando πέθανε και λέγεται ότι θάφτηκε στο τοπικό νεκροταφείο από τον ιερέα του χωριού, τον πατέρα Giorgio. Λίγο μετά την ταφή του Grando, ωστόσο, οι άνθρωποι στην περιοχή ανέφεραν ότι είδαν τον νεκρό να περιφέρεται στο χωριό, ακόμη και να χτυπά τις πόρτες ορισμένων σπιτιών.

Σύμφωνα με τον Καρνιολανό φυσικό ιστορικό Johann Weichard von Valvasor, οι άνθρωποι που ζούσαν σε αγροτικές περιοχές της χερσονήσου της Ίστριας πίστευαν σε έναν τύπο βαμπίρ γνωστό ως «strigon». Πιστεύεται ότι ήταν μάγισσες που είχαν τραφεί με αίμα παιδιών κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Όταν πέθαναν, έγιναν «strigon» και τριγυρνούσαν στα χωριά μετά τα μεσάνυχτα.

Λέγεται επίσης για το « strigon» ότι είχε τη συνήθεια να χτυπά τις πόρτες των σπιτιών και ότι λίγες μέρες αργότερα ένας από τους κατοίκους του πέθανε χωρίς θεραπεία. Φαίνεται ότι η περιγραφή ταιριάζει στην ιστορία του Jure Grando ή ίσως βασίζεται σε αυτήν.

Ο ιστορικός Valvasor συνεχίζει δηλώνοντας ότι εάν κάποιο άτομο πέθαινε κατά την περίοδο κατά την οποία εθεάθη το «strigon», ειναι γιατί είχε έρθει σε επαφή το νεκρό πλάσμα. Ο Valvasor γράφει επίσης ότι οι άντρες της εποχής πίστευαν ότι το «strigon» είχε τη συνήθεια να μπαίνει ήσυχα στα υπνοδωμάτια για να ξαπλώνει στο κρεβάτι με τις γυναίκες τους. Σύμφωνα με τον ιστορικό, οι αγρότες πίστευαν επίσης ότι το «strigon» είχε προτίμηση στις χήρες, ιδιαίτερα στις νεότερες και πιο όμορφες.

Αυτή ηταν η πίστη και τα διεστραμμένα χόμπι του «strigon» που ενέπνευσε φόβο στους χωρικούς, αναγκάζοντάς τους να τον αναζητήσουν για να τον σκοτώσουν. Στην περίπτωση του Jure Grando, λέγεται ότι ο «πρώτος βρικόλακας» τρομοκρατούσε τον πληθυσμό για δεκαέξι χρόνια πριν οι άνθρωποι της περιοχής λάβουν μέτρα εναντίον του. Το 1672, ο δήμαρχος του χωριού Miho Radetić στρατολόγησε μια ομάδα γενναίων νεαρών ανδρών για να κυνηγήσουν τον Grando και να τερματίσουν τη βασιλεία του τρόμου.

Αποτελούμενο από εννέα άνδρες, πήγε στο νεκροταφείο του χωριού, όπου άνοιξαν τον τάφο του Grando. Λέγεται ότι αυτοί οι άνδρες είδαν τότε το πτώμα του άθικτο, γεγονός που θεωρείται ξεκάθαρο σημάδι βαμπιρισμού. Σε μια από τις εκδοχές αυτής της ιστορίας, οι εννέα άντρες φεύγουν τρομαγμένοι, αν και τελικά μαζεύουν το θάρρος τους και, με επικεφαλής τον δήμαρχο, επιστρέφουν στον τάφο του .

Στη συνέχεια, οι εννέα, με πρωτοβουλία του ιερέα, που ήταν μέλος της ομάδας, προσπαθούν να απαλλαγούν από το βαμπίρ επικαλούμενοι το όνομα του Ιησού Χριστού. Ωστόσο, αυτή η απόφαση δεν φαίνεται να βοηθάει πολύ.

Στη συνέχεια η ομάδα προσπαθεί να βάλει έναν ξύλινο πάσσαλο στην κοιλιά του βαμπίρ. Ούτε αυτό λειτούργησε, καθώς δεν μπορούσε να περάσει από τη σάρκα των νεκρών. Τέλος, ένας από τους άνδρες, ονόματι Stephen Milašić σύμφωνα με μια εκδοχή, αποκεφαλίζει τον Grando με ένα τσεκούρι. Λέγεται ότι εκείνη τη στιγμή ο βρικόλακας φώναξε και αίμα ανάβλυσε από το λαιμό του. Στη συνέχεια, οι εννέα άντρες κάλυψαν ξανά τον τάφο με χώμα, και αυτό ήταν το τέλος του Jure Grando.

Κατά κάποιο τρόπο, ο Κροάτης βρικόλακας Jure Grando δεν έχει πεθάνει ακόμα. Το 2006 αναφέρθηκε ότι οι κάτοικοι της Kringa έκαναν προσπάθειες να αναστήσουν τον θρύλο του Jure Grando. Για τους ανθρώπους που κατοικούν σήμερα στην πόλη,είδαν τον μύθο ως πηγή εισοδήματος, καθώς ελπίζουν ότι η ιστορία του θα προσελκύσει τουρίστες στην πόλη.





Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: aetos-apokalypsis

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ορολογικά οι βρυκόλακες είναι νεκροζώντανοι που σηκώνονται από τους τάφους τους τη νύχτα για να πιουν το αίμα των ζωντανών. Στον τομέα της βαμπιρολογίας, ελάχιστες κουλτούρες στον κόσμο διαθέτουν τόσο πλούσιες και διατηρητέες, μέχρι και σήμερα, παραδόσεις και μύθους όσο οι Έλληνες.
 
Το ότι πίστευαν στην ύπαρξη υπερφυσικών όντων που έπιναν αίμα και επιτίθονταν στους ανθρώπους, ο φόβος πως κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες το σώμα ζωντάνευε, και το ότι το αίμα πρόσφερε δύναμη ικανή να επιτρέψει στους πεθαμένους να περάσουν την διαχωριστική γραμμή που τους χώριζε από τους ζωντανούς, είναι αποδείξεις ότι οι δοξασίες αυτές είναι σαφώς επηρεασμένες και από την αρχαία ελληνική μυθολογία. 
 
Η Ελλάδα λοιπόν είναι από τις γενέτειρες των δοξασιών και μύθων μαζί με την Ρουμανία, την Ουγγαρία, την Γερμανία, την Σερβία, τη Ρωσία κ.α. Στα νησιά του Αιγαίου λέγεται ότι έμεναν βρυκόλακες κάθε είδους, Η Ελληνική παράδοση είναι γεμάτη με παρόμοιες ιστορίες από μικρά και συνήθως έρημα νησάκια που «φιλοξενούσαν» βρυκόλακες. Τα πιο γνωστά είναι τα παρακάτω:

Νησάκι Μπαου – Απέναντι από το λιμάνι της Μυκόνου
Νησίδα Εκάτη – Δήλος
Υφαλος Παναγιά η Νησιώτισσα ή Θεανώ – Βόρεια Εύβοια
Νησίδα Καμένη – Σαντορίνη
Νησί Τάφος – Κεφαλονια
Βραχονησίδα Νεκροθήκες και νησίδα Πλατύ – Ψέριμος
Βρυκολακονησια – Βόρεια Σκύρος
Βραχονησίδα Καλαθάς – Χανιά
Δαιμονονησια – Βόρειες Σποράδες
Βραχονησίδα Γονι – Οινουσες
Νησίδα Βενετικό – Χίος

Ο George Horton έγινε Αμερικανός πρόξενος στην Αθήνα το 1893, όπου προώθησε ενεργά την αναγέννηση των Ολυμπιακών Αγώνων και ενέπνευσε τη συμμετοχή της Αμερικάνικης ομάδας. Ταξίδεψε πολλές φορές, σ' ολόκληρη την –τότε– μικρή Ελλάδα και μελέτησε με πάθος τα νέα ελληνικά. Σε μικρό, μάλιστα, χρονικό διάστημα μαθαίνει, όχι μόνο να μιλά, αλλά και να γράφει. Το 1911, παράλληλα με το συγγραφικό του έργο, γίνεται Γενικός Προξένος των Η.Π.Α. στη Σμύρνη. 
 
Ασχολήθηκε με τα ήθη και έθιμα του Ελληνικού λαού αλλά αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο ήταν οι απόκρυφες ιστορίες από τα νησιά της Μεσογείου.  Στο βιβλίο Νησιά της Ελλάδας - Σπίτι των Νυμφών και των Βρυκολάκων, ο Horton καταγράφει την ιστορία ενός «βρυκόλακα», ο οποίος, όταν ήταν άνθρωπος, έφθασε σε ένα προχωρημένο στάδιο της ηλικίας του και πέθανε.

Μετά από κάμποσο καιρό βγήκε από τον τάφο του, περιπλανήθηκε τη νύχτα για δύο εβδομάδες και στο τέλος έφυγε από το νησί που τον είχαν θάψει. Στον νέο του τόπο, ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά. Κάθε βδομάδα, από την νύχτα της Παρασκευής μέχρι την Κυριακή, επέστρεφε στο πρώτο του νησί. 
 
Η νέα του σύζυγος, άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όχι μόνο λόγω των απουσιών του Σαββατοκύριακου, αλλά και επειδή διαπίστωσε ότι του άρεσε, ολοένα και πιο έντονα, το άψητο κρέας των ζώων αντί των κανονικών μαγειρευμένων γευμάτων. 
 
Στη διήγηση, γίνεται παράλληλα, κάποιος λόγος και για τα περίεργα χαρακτηριστικά των παιδιών του όπου ο κόσμος άρχιζε να τα κοιτά με καχυποψία. Τα πάντα, όμως, αποκαλύφθηκαν από τον αδερφό του βρυκόλακα, ο οποίος τυχαία επισκέφτηκε το γειτονικό νησί, τον είδε, τον αναγνώρισε και σοκαρίστηκε αφού, φυσικά, ήξερε ότι ο αδελφός του είχε πεθάνει προ πολλού.

Σ' αυτή την ιστορία, όπως και σε άλλες αντίστοιχες με νεκροζώντανους στα νησιά των Κυκλάδων, δεν υπάρχει κάποιο ανθρώπινο θύμα όπως έχουμε συνηθίσει στα διάφορα διηγήματα ή στις κινηματογραφικές ταινίες. Στην παραπάνω ιστορία, πρέπει να πούμε ότι μετά την αποκάλυψη του αδελφού του, τέθηκε ο ίδιος ως στόχος από τους συγχωριανούς του που τον κατέστρεψαν βάζοντάς του φωτιά. 
 
Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Βώλαξ Τήνου
 
Οι βρυκόλακες της Τήνου έχουν τη μορφή του νεκρού, με σχετικά υπόλευκο δέρμα, κάτι «σαν φαντάσματα» δηλαδή, αλλά με μακριά γένια, μακριά μαλλιά και μακριά γαμψά νύχια , ενώ, δεν εμφανίζονται ποτέ την Παρασκευή. Στις διάφορες λαϊκές αφηγήσεις για τους νεκροζώντανους της Βωλάξ της Τήνου, αυτοί εμφανίζονται ως «κανονικοί» άνθρωποι που έχουν αφεθεί, αλλά δύσκολα καταλαβαίνεις ότι κρύβουν κάτι άλλο ξεκάθαρα εξώκοσμο. 
 
Δεν κάνουν επί της ουσίας κάτι κακό, αλλά πρέπει να καταστραφούν –συνήθως με φωτιά– γιατί παραβαίνουν τον φυσικό νόμο του Θεού και όλο το χωριό βρίσκεται σε «εν δυνάμη κίνδυνο». 
 
Η απήχηση αυτών των λαϊκών δεισιδαιμονιών, για τους νεκρούς που δεν-είχαν-ακριβώς-πεθάνει και που έπρεπε να καούν για να σωθεί το χωριό, εμφανίστηκαν μετά την επιδημία που αφάνησε αρκετούς τα χρόνια εκείνα. Ειδικά μέσα στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, ο τρόμος της πανώλης δεν έλειψε ποτέ από το Αιγαίο και τις απέναντι μικρασιατικές ακτές, με τις οποίες η Τήνος είχε επικοινωνία. Στην απογραφή του χωριού, του 1861, είχαμε 134 εγγραφές, και στην αμέσως επόμενη, μετά από 15 χρόνια, μόλις 83... Δηλαδή ένας στους τρεις είχε χαθεί... (για περισσότερα δείτε την ιστορία του Αγ. Μάρκου)

Ένας παλιός μύθος αναφέρεται σε ένα φαινομενικά τυχαίο γεγονός μιας ανατίναξης για την απόφραξη ενός λαγκαδιού σε κάποιο ήσυχο χωριό της Τήνου, που απελευθερώνεται το πνεύμα κάποιου παλιού κάτοικου που έμεινε εγκλωβισμένο για παραπάνω από ενάμιση αιώνα, σε ένα βράχο κοντά στις πηγές. 
 
Η τοποθεσία είναι κοντά σε ένα παλαιό οικισμό (χωριό) ο οποίος δεν υπάρχει πια εξαιτίας της πανούκλας. Αυτό το χωριό που βρισκόταν μεταξύ του Κρόκου και της Περάστρας, μέσα στο λαγκάδι, λεγόταν Λάζαρος. Παλαιά, πολλά λέγονταν για αυτό το πέρασμα από το οποίο περνούσε όλος ο κόσμος που ήθελε να πάει και να έρθει στην Χώρα. 

: «Κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να πει με βεβαιότητα πώς άρχισε. Ορισμένοι ξένοι ταξιδευτές, δημοσιεύοντας πολύ αργότερα τις εντυπώσεις τους από τα νησιά του Αιγαίου, υποστήριξαν ότι σχετιζόταν με τον δυνατό σεισμό που ταρακούνησε για δευτερόλεπτα όλες τις Κυκλάδες. Οι αρουραίοι εμφανίστηκαν τη νύχτα, πρώτα χωριστά, σε μικρές ομάδες, ύστερα μαζικά και πανικόβλητοι, θαρρείς κυνηγημένοι από κάτι. 
 
Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Απλώθηκαν στα χωράφια ρημάζοντας τους καρπούς, όρμησαν στις αποθήκες όπου οι κάτοικοι του Λάζαρου φύλαγαν το καλαμπόκι, το λάδι και το λίπος από τα χοιροσφάγια, γλίστρησαν στους στάβλους και δάγκωσαν μικρά και μεγάλα ζώα, έπειτα τρύπωσαν στα σπίτια ροκανίζοντας κάθε τροφή μέσα στις καλαμένιες κλούβες » Η πανούκλα απλώθηκε και τίποτα –ούτε μακρόσυρτες παρακλήσεις στον καθεδρικό της Παναγίας στην αντιπέρα, τη δυτική όχθη της ρεματιάς– δεν έδειχνε ικανό να τη σταματήσει. 
 
Ο θρήνος διαπέρασε τους τοίχους των σπιτιών που χτύπησε η κατάρα, σκορπίστηκε σπαραχτικός από τα μονοπάτια ίσαμε το Λειβάδι και από κει αντιλάλησε στα πιο μακρινά χωράφια. Όσοι μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους έτρεχαν εδώ κι εκεί, στα δωμάτια, στους στάβλους, στους περιστεριώνες, απομακρύνοντας τους πεθαμένους από τα νεκροκρέβατα και αδειάζοντας τα ψόφια ζώα στα γκρεμνά του λαγκαδιού.  
 
Οι πρώτοι νεκροί είχαν την πολυτέλεια μιας ατομικής νεκρώσιμης ακολουθίας. Οι άλλοι άρχισαν να ενταφιάζονται, στην αρχή με την επιβαλλόμενη κοσμική αξιοπρέπεια και ύστερα να ρίχνονται όπως όπως στο χωνευτήρι πίσω από την εκκλησία της Παναγίας. Για όσους περίσσευαν δόθηκε εντολή να στοιβαχτούν σε λάκο με ασβέστη. [...] Πριν ακόμα τελειώσει το έργο της μακάβριας ομαδικής ταφής, η στέρνα είχε ξεχειλίσει από άκαμπτα σώματα παστωμένα με ασβέστη».

Στο νότιο Αιγαίο, ο λαός πίστευε ότι για κάποιους νεκρούς ότι «καμιά φορά, σε βαθειά νύχτα, ακούονταν ακόμη που βοκάει το αίμα ζητώντας εγδίκηση και δικαιοσύν'». Αυτούς, είτε τους έκαιγαν «να λυτρωθούν», είτε τους ξαναέθαβαν μακριά από το χωριό, σε κάποια ξερονήσια. 
 
Γι αυτό και υπήρχε μια έμφυτη απέχθεια γι' αυτά τα νησιά: «Γινόντουσαν "καταραμένα" και οι άνθρωποι που περνούσαν από κει χωρίς να ξέρουν τις ιστορίες τους, άκουγαν τρομακτικές κραυγές και μερικοί από αυτούς χάνονταν».  «Τους νεκρούς τους θάβουν μέσα στις μεγάλες εκκλησίες των χωριών. Συμβαίνει μερικές φορές τα μνήματα να βρίσκονται σε έδαφος αργιλώδες και ξερό, ώστε τα πτώματα να είναι δύσκολο να λιώσουν, αφού η υγρασία τους απορροφάται από το χώμα. 
 
 Όταν ανοίξουν το μνήμα για να θάψουν άλλους, βλέποντας ότι τα σώματα αντί να έχουν λιώσει έχουν ξεραθεί, τα βγάζουν έξω και αφού αφαιρέσουν και κάψουν την καρδιά το ξαναθάβουν. Είναι βέβαιοι τότε, ότι τίποτα δε θα τα εμποδίσει να λιώσουν. Αυτό το φαινόμενο, όταν συμβαίνει, προκαλεί τη μεγαλύτερη στεναχώρια των συγγενών γιατί δεν παραλείπουν να ισχυριστούν ότι ο νεκρός απορρίπτεται όχι μόνο από τον ουρανό αλλά και από την κόλαση, εφόσον η γη αρνείται να προσφέρει άσυλο στο θνητό σώμα του. 
 
Κάποιος αφηγείται ότι είδε τον νεκρό να κυκλοφορεί τη νύχτα στο σκοτάδι βγάζοντας τρομακτικές κραυγές. Ένας άλλος ότι τον είδε να διασχίζει τον αέρα καταμεσήμερα σ' ένα δρόμο φωτιάς.

Άλλοι ότι τα μεσάνυχτα μόλις είχαν αποκοιμηθεί τρομεροί αναστεναγμοί τους ξύπνησαν και ότι ανοίγοντας τα μάτια τυφλώθηκαν από μεγάλες φωτιές, στη λάμψη των οποίων διέκριναν ένα μεγάλο άσπρο φάντασμα, αλυσοδεμένο και βασανιζόμενο από μια λεγεώνα δαιμόνων.  Όλοι αυτοί οι ψίθυροι που στην αρχή ήταν τιποτένιοι, διογκώνονται και αυξάνουν και ενισχύονται ο ένας από τον άλλο. Δυναμώνουν αμοιβαία, αποκτούν αληθοφάνεια και συναρπάζουν και κατακυριεύουν την κοινή γνώμη. 
 
Σύντομα τους αποδέχονται σαν απόλυτες αλήθειες που κανείς δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει. Και για να εξιλεώσει τις αμαρτίες του, ο νεκρός έρχεται να τρομάξει τους ζωντανούς. 
 
Πότε τραβάει τους κοιμισμένους από τα πόδια, πότε αφαιρεί ένα μέρος από την τροφή τους και πότε τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις στα κτήματα, μέσα στους θάμνους, στα αγκάθια και στους βάτους, ή να μεταμορφώνεται σε μεγάλο μαύρο σκύλο, ή σε κάποιο άλλο ζώο οποιοδήποτε, ικανό να τρομοκρατήσει με τις κραυγές του.  Γενικότερα, πάντως, ιστορίες με νεκρούς και ψυχές υπάρχουν αρκετές στο χωριό. 
 
Τα παλιά τα χρόνια, ένας χωρικός από τη Βωλάξ, γύρναγε, αργά τη νύχτα, από τον Φαλατάδο πίσω στο χωριό, καβάλα στο γέρικο γαϊδουράκι του. Κάποια στιγμή το ζωντανό γονάτισε χωρίς να βγάλει κανέναν ήχο και ψόφησε. Αφήνοντας το ζώο του καταγής, ξεκίνησε να επιστρέψει στο χωριό με τα πόδια. 
 
Το επόμενο πρωί, μαζί με κάποιον συγχωριανό του, επέστρεψε στον τόπο που το είχε αφήσει αλλά δεν το βρήκε. Το γαϊδουράκι βρέθηκε καμιά πενηνταριά μέτρα πιο πέρα. Αυτό που πίστευε ο χωρικός είναι ότι κάποιος πήγε να κλέψει την ψυχή του αλλά δεν μπόρεσε να την βγάλει, επειδή ήταν μεγάλο ζώο και όχι πιο μικρό, όπως ο άνθρωπος για παράδειγμα.

Πολλά νησιά και βραχονησίδες, σε όλη την Ελλάδα, αποτελούσαν τους τόπους κατοικίας των βρυκολάκων, με τα περισσότερα από αυτά να βρίσκονται στο Αιγαίο: Το Φαρμακονήσι, μεταξύ Λέρου και Τουρκίας, είναι ένα αυτά. Στη Μύκονο, οι βρυκόλακες κατοικούσαν στο νησάκι του Αγίου Γεωργίου ή στο νησάκι Μπάου –όπου μέχρι σήμερα ο θρύλος λέει ότι υπάρχουν, ακόμα, αποτυπωμένες οι μορφές τους στα βράχια. Τόπος εξορίας και κολασμού των Βρυκολάκων είναι και η νήσος Καϋμένη/Καμμένη στη Σαντορίνη.  
 
Άγνωστα νεκροταφεία βρυκολάκων σε ερημονήσια της Ελλάδας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Κοντά στη Σκύρο, μερικές εκατοντάδες μέτρα ανατολικά του ακρωτηρίου Πουριά, ορατά από την πρωτεύουσα του νησιού υπάρχουν τα Βρυκολακονήσια. Σε ένα από αυτά, είναι κτισμένο το ξωκλήσι του Άγιου Ερμόλαου, σε μια περιοχή με βράχια καμωμένα με σταυρούς, φτιαγμένους από ασβέστη. Λίγο πιο πέρα, υπάρχει ένας μεγάλος βράχος από πωρόλιθο όπου στο κάτω μέρος του έχει λαξευτεί και υπάρχει στο εσωτερικό του άλλο ένα ξωκλήσι. 
 
Τα Βρυκολακονήσια πήραν τ' όνομά τους από το γεγονός ότι είχαν θαφτεί εκεί θύματα κάποιας παλιάς επιδημίας. Σε κείμενο, του 1918, βρίκουμε: «[...] τα Βρυκολακονήσα είχανε ξυπνήσει τους πεθαμένους τους, θαμμένους εκεί από μια πανούκλα του παλιού καιρού, κι αφήνανε τους βόγκους τους και τα παραπονά τους να τραβούνε και να φτάνουνε ως έξω στην ακτή». 
 
Στη βραχονησίδα Νεκροθήκες κοντά στην Κάλυμνο,  η παράδοση αναφέρει ότι το νησί χρησίμευε παλαιότερα ως νεκροταφείο, ενώ έως και σήμερα πιστεύετε ότι όταν δύει ο ήλιος βρυκόλακες βγαίνουν και περιφέρονται στην επιφάνεια. Στη Χίο, δαιμονικά νησιά είναι οι βραχονησίδες Γούνι και Βενέτικο και στη Σάμο η περιοχή Διαβολολίμανο. 
 
Νησάκι-νεκροταφείο, κατά τον 18ο και 19ο αιώνα, ήταν η Εκάτη (Δήλος), ενώ στην Κρήτη, βρυκόλακες («καταχανάδες») υπήρχαν στο νησάκι του Καλαθά, στο βόρειο τμήμα του Ακρωτηρίου των Χανίων. Οι υδάτινοι όγκοι που απομονόνωναν τα νησιά θεωρούνταν ιδεώδης τρόπος αποτροπής των βρυκολάκων. Δεν ξέρουμε πόσο συμπτωματικό είναι ότι, το νεκροταφείο του Αγ. Μάρκου στη Βωλάξ, οι νεκροί έπεφταν –μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80!– σε τρύπα που μέσα της πέρναγε νερό.

Ο Μουζάκης αναφέρει ότι ένα ρέμα χωρίζει τον οικισμό από το κεντρικό νεκροταφείο της Αττικής, της Σίφνου και της Τήνου στη λογική του Αχέροντα. Το νερό κρατάει, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, την επιστροφή των βρυκολάκων στην... κανονική ζωή.   Η σχέση των βρυκολάκων της ελληνικής παράδοσης, με αυτές των βιβλίων και του κινηματογράφου, είναι μικρή έως ανύπαρκτη. «Ο νεοελληνικός βρυκόλακας είναι βασικά ένας νεκροζώντανος. 
 
Τα βαμπίρ είναι ιδιαίτερα όντα που μοναδικό σκοπό έχουν να πίνουν αίμα ως τροφή και ως δύναμη ζωής. Στις νεοελληνικές παραδόσεις, οι βρυκόλακες εμφανίζονται να εκτελούν και βιοποριστικές εργασίες, να τρώνε φαγητά, να κάνουν ζημιές και μερικές φορές είναι εντελώς άκακοι. Βρυκολακιάζουν σε προαύλιο εκκλησίας και μέσα στην εκκλησία, ενώ δεν πολλαπλασιάζονται (σε αντίθεση με τα βαμπίρ που πολλαπλασιάζονται πίνοντας αίμα). Βρυκόλακας λοιπόν είναι ο εκδικητικός νεκρός που απειλεί να βασανίσει τους ζωντανούς επιστρέφοντας μετά θάνατο».

 
 
 
πηγές:
Home of Nymphs and Vampires – The Isles of Greece, George Horton
Θανάσης Βέμπος, Τα Ελληνικά Βρυκολακονήσια, περ. Mystery τ. 6, 2005, σελ. 73
Στέλιος Μουζάκης, «Οι Βρυκόλακες στους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς Νομοκανόνες και στις Παραδόσεις του Ελληνικού Λαού» (1986)
Κωνσταντίνος Φαλτάιτς, Η Γρίπη στη Σκύρο
Μαρκάκης Ζαλλώνης ,«Ένα Ταξίδι στην Τήνο - Ένα από τα Νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους»,1809
Αντώνη Μπουλούτζα «Η Παναγία των Αγγέλων» εκδ. Καστανιώτη, 2003



Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: omadaorfeas

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Οι αλλόκοσμες οντότητες της ελληνικής υπαίθρου - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Στα παλαιότερα χρόνια, τα χωριά και οι κωμοπόλεις της Ελλάδας, είχαν το καθένα να αφηγηθούν κάτι ξεχωριστό κάτι παράξενο. Οι άνθρωποι πιο απλοί και «προσγειωμένοι» έβλεπαν με τα μάτια της ψυχής τους, έβλεπαν καθαρά. Αν και τεχνολογικά αναπτυχθήκαμε ωστόσο οι παραδόσεις και οι ιστορίες παρέμειναν καθάριες σαν τους ανθρώπους που τις διηγήθηκαν.

Πολλές οι αφηγήσεις στην Πελοπόννησο, στην Στερεά Ελλάδα και την επαρχιώτικη κυρίως Μακεδονία για τα λεγόμενα χαμοδράκια ή σμερδάκια ή χαμόδρακα. Δαιμόνια που ήταν άκρως επιθετικά στις ορεινές περιοχές λόγω του ότι επιτίθονταν σε κοπάδια βοσκών και είτε τα αφάνιζαν είτε απλώς τα έπνιγαν. Επικρατεί και η αντίληψη πως πρόκειται και για δαιμόνια που «καβαλούσαν» κάποιον άνθρωπο ώστε να τον αποτρελαίνουν και να τον δαιμονίζουν. 
 
Είχαν τη μορφή κριαριού-τράγου και νύχια που τους έδιναν την ικανότητα να πνίγουν το επίδοξο θύμα τους. Αυτή τους η εμφάνιση μας παραπέμπει στο κατάλευκο τράγο που τριγυρνούσε ελεύθερος και ομορφότερο του δεν υπήρχε. 
 
Όποτε το συναντούσαν κυρίως τη νύχτα προσπαθούσαν να το αρπάξουν και να το βάλουν στο κοπάδι τους, μάταια όμως για τους επίδοξους το τρίχωμά του ήταν μαγεμένο και κολλούσες κυριολεκτικά επάνω του, έτσι σε έσερνε μέχρι να σε ρίξει σε κάποιο γκρεμό ή φαράγγι.

Το φαράγγι που στη χώρα μας το βρίσκουμε συνυφασμένο με την παρουσία καλικάντζαρων, δαιμονικών όντων και κυρίως του διαβόλου. Πιστεύεται ακόμα και σήμερα σε πολλά χωριά της Ελλάδας πως αν τύχει νύχτα και περάσεις από φαράγγι θα ακούσεις καλικάντζαρους που θα σε φωνάζουν και μπορεί ακόμα και να σε στοιχειώσουν ολόκληρο. 
 
Ενώ αν περάσεις από φαράγγι που πριν είχαν διαβεί διάβολοι τότε και εσύ θα γίνεις ένα μέρος της μαύρης μαγείας τους. Στα χωριά μπορούμε να βρούμε ανεξάντλητες πηγές τέτοιων ιστοριών που θα μας καθηλώσουν, καθώς τα πάντα (μύλος, σπίτια, πηγές, μονοπάτια) είχαν τη δική τους μικρή και τρομακτική ιστορία.

Λίγες δεν είναι επίσης και οι αναφορές για μάγισσες, που κατά καιρούς είχαν διάφορους ρόλους, πότε χαρτορίχτρας και πότε κατασκευάστριες μαγικών φίλτρων, άλλες πάλι ήταν και επικίνδυνες για τους ανθρώπους. Στη Φλώρινα ακόμα οι παλαιότεροι θα θυμούνται για μια τέτοια γυναίκα που συνήθως καθόταν πάνω σε μια βρύση-πηγή και έκανε μάγια στους περαστικούς.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.

Μυστηριώδεις μορφές τριγυρνούν κάτω από τα μάτια μας και πίσω από την πλάτη μας, μα όταν πραγματικά «δούμε» τίποτα πια δεν θα μας φαίνεται μυστήριο.

Τέτοιες μορφές θα συναντήσουμε σε πολλά μέρη μας, τον αράπη που τριγυρνά τις νύχτες και βόσκει(;) τα τάλιρα του προκαλώντας ένα θόρυβο που προσελκύει κάθε περίεργο άτομο. Τη γουρούνα με τα γουρουνάκια της που τις νυχτιές τριγυρνά στις εξοχές, αλλά δεν ανήκει στα χοιρινά κανενός αγρότη. Για τα στοιχειά που «ορίστηκαν» (από ποιόν αλήθεια;) να φυλάττουν ολόκληρα χωριά.

Όπως η Καστανιά, ο Πύργος και το Νιοχώρι της Φθιώτιδας που συχνά πολεμούσαν(τα στοιχειά) για την κυριαρχία μιας κορφής της Οίτης, αλλά κυρίως για την προστασία του χωριού. Για στοιχειά που απλά βρίσκονταν στα χωριά, και η απόδειξη οι τρομεροί ήχοι που ακούγονταν στα χωριά τα βράδια αλλά και τα μεσημέρια, πολλές φορές χωρίς λόγο, υπήρχαν όμως στιγμές που έσκουζαν νυχτιές ολόκληρες επειδή πέθανε κάποιο σημαντικό και καλοκάγαθο άτομο στο χωριό, θρηνώντας έτσι το νεκρό και την απώλεια.

Και επειδή το μυστήριο δε γνωρίζει διαχωρισμούς ,ενώ τα στοιχειά των χωριών είχαν συνήθως τη μορφή βοδιών, τράγων και κατσικιών, έχουμε και στην βόρεια Πελοπόννησο αναφορά για στοιχειωμένα μελίσσια που είναι πάρα πολύ άγρια και κανείς ποτέ δεν τολμά να περάσει από εκεί, πόσο μάλλον να πάρει και το μέλι τους. Το σκοτάδι στην Ελλάδα θεωρούνταν απόμακρο ο,τι και σήμερα αλλά με πιο πρωτογονικό χαρακτήρα! Ο λιγοστός φωτισμός τα βράδια και οι ολιγοπερπατούντες τη νύχτα σχημάτιζαν μια αιθέρια αντίληψη περί της νύχτας!

Στη Στερεά Ελλάδα οι μεγαλύτεροι φώναζαν στα παιδιά το βράδυ :«κοιμήσου γιατί θα σε φάει η μαμμότα»-μαμμότα δηλαδή μαμ-μότα, μήπως μόρα;-μαμ έλεγε από μικρό το παιδί! Οι παλαιότεροι είχαν συνυφασμένη τη ζωή τους με τέτοια όντα.

Το βράδυ τύχαινε να κάνουν διάφορες αγροτικές δουλειές, όπως πότισμα του χωραφιού, και δεν ήταν λίγες οι συναντήσεις τους με εξωδιαστασιακά όντα. Όλοι είχαν ακούσει σε χωράφια και δάση-χωρίς να υπάρχουν δρόμοι χαραγμένοι- ποδοβολητά «ωσάν να περνά ιππικό ολόκληρο παιδί μου Τι ήταν τελικά αυτό το ποδοβολητό;

Έπειτα είχαμε συχνά την εμφάνιση του λεγόμενου «συνοδοιπόρου»,πολλοί το παρομοιάζουν με ξωτικό και άλλοι το αποδίδουν σε πανουργία του διαβόλου. Πολλοί ταξιδιώτες είχαν παρατηρήσει στο δρόμο τους ένα παράξενο φως μπροστά τους σε κοντινή απόσταση που αργότερα ερχόταν και τους «καβάλαγε»-μώρα πιθανόν, οι ιρλανδέζικες παραδόσεις το αποδίδουν στη γριά που ίππευε την Πούκα, το άλογο των πνευμάτων- εμποδίζοντάς τους και πνίγοντας τους ώστε να αργοανασαίνουν, ευτυχώς χωρίς κατάληξη!

Σε πολλές περιοχές πάλι το συναντούσαν σαν άνθρωπο καταμεσής του δρόμου που ρωτούσε νέα για το χωριό ή προθυμοποιούταν να συνοδεύσει τον οδοιπόρο, ο οποίος είχε καταλάβει ότι πρόκειται για ξωθιό και έλεγε την προσευχή του με συνέπεια να εξαφανιζόταν η παρουσία αυτή από μπροστά του

Ένα σωρό πλάσματα θα βρούμε να κατακλύζουν την ελληνική παράδοση και με τις ιστορίες τους να «στοιχειώνουν» τις σκέψεις αυτών που τις διηγούνται και αυτών που τις ακούνε. Δράκοι που φυλάνε τα νερά ποταμών και στοιχειά που προστατεύουν δέντρα, ώστε κάθε επίδοξος ενοχλητικός να εξολοθρεύεται πριν βεβηλώσει την ιερότητα των δέντρων και του νερού. 
 
Η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία ανεξάντλητη πηγή μυστηρίου και σίγουρα να συνεπάρει πολλούς εξερευνητές της μέσα σε πέπλα ονειρικά ταξιδεμένα σε χρόνους παράλληλους σε εμάς αλλά καλά κρυμμένους σε πονηρά μάτια.


 
 


Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: oreini-ileia | laografika | omadaorfeas

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

Η Πόλη του Διαβόλου και το Χωριό του Αίματος - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Για αιώνες, οι ντόπιοι πίστευαν ότι σχηματίστηκαν όταν οι διάβολοι πολεμούσαν για την υπεροχή. Στην πραγματικότητα, οι ρίζες τους είναι πολύ πιο κάτω στη γη. Πρόκειται για την Πόλη του Διαβόλου, ή Đavolja Varoš στα σέρβικα, ένα ιδιαίτερο μέρος που βρίσκεται στις νότιες πλαγιές του όρους Ράνταν (Radan) στην νότια Σερβία.
 
Η περιοχή είναι γεμάτη λαογραφία και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι για αιώνες αυτές οι φυσικές διαβρώσεις αντιμετωπίστηκαν με φόβο και καχυποψία. Η Πόλη του Διαβόλου είναι μια σειρά από εκατοντάδες πέτρινες πυραμίδες και βρίσκονται στην λεκάνη απορροής μεταξύ του ρέματος του Διαβόλου και του ρέματος της Κόλασης.
 
Η Πόλη του Διαβόλου και το Χωριό του Αίματος - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Με την πάροδο των χρόνων, η διάβρωση του νερού έχει διαμορφώσει έναν επίγειο ιζηματογενή βράχο σε πάνω από διακόσιες πυραμίδες με τεράστιο μέγεθος -μερικές έχουν ύψος μόλις δύο μέτρα, ενώ άλλες φτάνουν τα 15 μέτρα. 
 
Αυτό που κάνει τους πύργους (ή τις πυραμίδες όπως είναι μερικές φορές γνωστές) να αντέχουν στο πέρασμα του χρόνου είναι τα μπλοκ ανδεσίτη, του πιο κοινού ηφαιστειακού βράχου μετά τον βασάλτη, που βοηθούν στην κατασκευή τους. Συχνά, οι πυραμίδες έχουν διαφορετικά χρωματισμούς.
 
Η Πόλη του Διαβόλου και το Χωριό του Αίματος - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
  
Όμως, ακόμη και με την βοήθεια του ανδεσίτη, η ζωή των πυραμίδων δεν είναι πολύ μεγάλη. Διασπώνται αρκετά γρήγορα -αυτό, ωστόσο, μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες χρόνια- αλλά επίσης -λόγω της διάβρωσης του νερού- σχηματίζονται και πολύ γρήγορα. 
 
Εκατοντάδες χρόνια μπορεί να μοιάζουν πολύς καιρός, αλλά από γεωλογικής άποψης είναι μια ριπή οφθαλμού. Το μεταβαλλόμενο τοπίο είναι ο λόγος που το μέρος πήρε αυτό το όνομα, καθώς οι ντόπιοι πίστευαν ότι εκεί πολεμούσαν οι διάβολοι.

Ένας τοπικός θρύλος λέει ότι πριν από πολλούς αιώνες η περιοχή κατοικήθηκε από έναν ταπεινό και θρησκευόμενο λαό. Όμως, η παρουσία τους εκεί ενόχλησε τον διάβολο και έτσι δημιούργησε τα νερά γύρω από την πόλη για να τους κάνει να ξεχάσουν την καταγωγή τους. Εκείνοι, ήπιαν το νερό και σύντομα έγινε ένας γάμος μεταξύ δύο αδελφών. 
 
Η Πόλη του Διαβόλου και το Χωριό του Αίματος - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Το σχέδιο διακόπηκε από μια νεράιδα η οποία, όπως λέγεται, εξακολουθεί να διατηρεί την περιοχή υπό την προστασία της. Η νεράιδα προσπάθησε να λογικέψει τους συμμετέχοντες στον γάμο, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι, προσευχήθηκε στον θεό ο οποίος απάντησε στην προσευχή της και μετέτρεψε τη νύφη, τον γαμπρό και όλους τους καλεσμένους του γάμου σε βράχους.

Ωστόσο, ο τρόμος του μέρους δεν σταματά εκεί. Ο τόπος δημιουργεί τα δικά του ακουστικά φαινόμενα. Εδώ και αιώνες, ο άνεμος που σφυρίζει ανάμεσα στις πυραμίδες δημιουργεί ήχους σαν ουρλιαχτά, κραυγές και στεναγμούς, που ενοχλούν τους ντόπιους. Ο μύθος λέει ότι οι καλεσμένοι του γάμου που πέτρωσαν προσπαθούν να ξεφύγουν από την φυλακή τους.

Η Πόλη του Διαβόλου βρίσκεται κοντά στο χωριό με το παράξενο όνομα Τζάκε (Djake). Το όνομα προέρχεται από την αλβανική λέξη "gjak", που σημαίνει "αίμα".
 
Πολλές από τις πυραμίδες έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής καθώς έχουν μεγαλύτερα κομμάτια ανδεσίτη. Επίσης, το τοπικό νερό έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Σε ένα πηγάδι, το νερό μεταλλοποιείται φυσικά -ορισμένα μέταλλα υπάρχουν μέχρι και χίλιες φορές περισσότερο από το κανονικό- και χρησιμοποιείται στα παραδοσιακά φάρμακα της περιοχής. 
 
Ένα άλλο πηγάδι, το Πηγάδι του Διαβόλου, μεταλλοποιείται στο βαθμό που τα νερά του είναι κόκκινα. Όπως είναι φυσικό, το χρώμα συνδέεται με το αίμα και προσθέσει στη μυθολογία της περιοχής.

Τέλος, στην περιοχή υπάρχουν τα ερείπια δύο μεσαιωνικών εκκλησιών.

 
 
 
 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: 3otiko

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News για να είστε μένετε πάντα ενήμεροι

Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
 
Ένας θρυλικός ηφαιστειογενής βράχος στην Ιαπωνία που σχετίζεται με ένα αρχαίο μοχθηρό  δαιμόνιο έσπασε στα δύο.
 
Οι γεωλόγοι διαβεβαιώνουν ότι το πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, ωστόσο κάποιοι είναι πεπεισμένοι ότι το χαοτικό πνεύμα μιας αλεπούς απελευθερώθηκε για να προκαλέσει τον όλεθρο. 
 
Σύμφωνα με τα ιαπωνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια αρχαία σκοτεινή δύναμη που σχετίζεται με μια σατανική αλεπού με εννέα ουρές, απελευθερώθηκε με το σπάσιμο του  Sessho-seki ή αλλιώς του Φονικού Λίθου (Killing Stone). 
 
Οι θρύλοι λένε ότι ο περίφημος Φονικός Λίθος είναι τόσο ισχυρός που σκοτώνει όποιον έρθει σε επαφή μαζί του. Τώρα, μετά από σχεδόν 1000 χρόνια, ο τρομερός αυτός γεωλογικός λίθος βρέθηκε χωρισμένος στα δύο.
 
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Ο περίφημος Φονικός Λίθος λίγες ημέρες πριν σπάσει στα δύο. - φωτ. (Wiki Taro-Public domain)

 

 Ο Φονικός Λίθος ήταν το σπίτι ενός φυλακισμένου πνεύματος

Ο περιβόητος αυτός Λίθος βρίσκεται στο Nasu στα όρη Tochigi κοντά στο Τόκιο της Ιαπωνίας. 
 
Διάσημος για τις θερμές θειούχες πηγές του, ο Φονικός Λίθος αποτελεί εδώ και καιρό έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό που προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. 
 
Η πέτρα πιστεύεται ότι συγκρατεί το πνεύμα της Tamamo-no-Mae, μιας όμορφης κάποτε γυναίκας που μεταμορφώθηκε σε ένα θρυλικό πνεύμα αλεπούς με εννέα ουρές.
 
 Η λαογραφία της περιόδου Έντο εξιστορεί θρύλους για ένα πνεύμα δαιμονικής αλεπούς που διαφθείρει τους κυβερνώντες και υποκινεί το χάος στις χώρες τους. Αργότερα, οι ιαπωνικοί θρύλοι και οι ιστορικές μαρτυρίες υποστήριξαν ότι το Sessho-Seki εκπέμπει ένα δηλητηριώδες αέριο και ότι όσοι το αγγίξουν θα πεθάνουν. 
 
Τώρα, η αμφιλεγόμενη πέτρα έχει χωριστεί στα δύο, αναγκάζοντας τους δεισιδαίμονες στην Ιαπωνία να πιστεύουν ότι η δαιμόνια αλεπού απελευθερώθηκε για να σκορπίσει για άλλη μια φορά το χάος, ύστερα από 900 χρόνια.
 
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Στην ιαπωνική μυθολογία, η δαιμόνια αλεπού με τις εννέα ουρές πιστεύεται ότι είναι παγιδευμένη μέσα στον Φονικό Λίθο! (φωτ. TVTropes)

 

 Έχω δει κάτι που δεν έπρεπε

Στην ιαπωνική μυθολογία η δαιμόνια αυτή αλεπού με τις εννέα ουρές πήρε τη μορφή μιας ελκυστικής γυναίκας ονόματι Tamamo-no-Mae. Η δαιμονισμένη γυναίκα ήταν μέρος μιας μυστικής συνωμοσίας για τη δολοφονία του αυτοκράτορα Toba, ο οποίος κυβέρνησε την Ιαπωνία από το 1107 έως το 1123 μ.Χ. 
 
Σύμφωνα με τον μύθο, ένας διαβόητος πολεμιστής, ο Miura-no-suke, σκότωσε τελικά την αλεπού και το σώμα της μεταμορφώθηκε στον Φονικό Λίθο, ο οποίος φιλοξενεί το πνεύμα της.

Λέγεται πως αργότερα ένας βουδιστής ιερέας ονόματι Genno σταμάτησε να ξεκουραστεί κοντά στην πέτρα και απειλήθηκε από το πνεύμα της Tamamo-no-Mae. Ο Genno έκανε τελετές εξορκισμού και παρακάλεσε το πνεύμα να φύγει. Η Tamamo-no-Mae υποχώρησε και ορκίστηκε να μην στοιχειώσει ποτέ ξανά τον Λίθο.
 
Μέχρι την πρόσφατη διάσπαση του ηφαιστειακού βράχου, πίστευαν ότι το πνεύμα του κακού πλάσματος με τις εννέα ουρές ήταν παγιδευμένο μέσα στη Φονική Πέτρα. Τώρα, σύμφωνα με την Guardian, «το κομμάτι λάβας έχει χωριστεί σε δύο ίσα περίπου μέρη».
 
Οι Τουριστικοί Πράκτορες τώρα στην Ιαπωνία συζητούν για το τι συνέβη και τι πρέπει να γίνει σχετικά με τον εν λόγω βράχο. Εν τω μεταξύ, όπως μπορείτε να φανταστείτε, οι φήμες για απελευθερωμένους δαίμονες έχουν κατακλίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 
 
Έσπασε ο Φονικός Λίθος της Ιαπωνίας σκορπίζοντας τρόμο - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
Η περίφημη αυτή πέτρα στην Ιαπωνία είναι γνωστή ως «Dragon Slayer» (Φονιάς Δράκων) και συνδέεται επίσης με προκαταλήψεις, όπως ο Φονικός Λίθος που πρόσφατα έσπασε ξαφνικά στη μέση. (φωτ. National Stadium Tours)


 Μπορεί να σωθεί ο Φονικός Λίθος;

Σύμφωνα με το Κέντρο Τουριστικών Πληροφοριών της Πόλης Nasu, το απόγευμα της 5ης Μαρτίου τουρίστες δημοσίευσαν μια φωτογραφία του ραγισμένου Φονικού Λίθου στο διαδίκτυο. Ωστόσο, τα τοπικά μέσα ενημέρωσης πριν από αρκετά χρόνια είχαν αναφέρει ρωγμές στον λίθο.
 
Οι γεωλόγοι στην Ιαπωνία υποπτεύονται ότι το νερό της βροχής έχει διεισδύσει στον βράχο με την πάροδο του χρόνου και ότι οι πρόσφατες χαμηλές θερμοκρασίες προκάλεσαν τη διαστολή του βράχου με αποτέλεσμα να σπάσει.
 
 
 
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 Το Φάντασμα της Νεκρής Νύφης στη Στενή Ευβοίας - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Στην Εύβοια, η Στενή αποτελεί έναν εξαίσιο προορισμό για τον χειμώνα. Ο συγκεκριμένος οικισμός καλύπτεται συχνά από χιόνι. Εκεί έχει γεννηθεί, ο θρύλος με το φάντασμα μιας όμορφης κοπέλας που δεν κατάφερε να παντρευτεί τον αγαπημένο της.

Το ημιορεινό χωριό ανήκει στο Δήμο Διρφύων – Μεσσαπίων της Εύβοιας και είναι χτισμένο στις παρυφές του όρους Δίρφυ, σε υψόμετρο 440 μέτρων. Οφείλει τη γραφικότητά του κυρίως στα τρεχούμενα νερά που κυλούν μέσα στο χωριό, στα επιβλητικά πλατάνια και στα σπιτάκια με τις κεραμοσκεπές. 
 
Πολλοί μύθοι και δεισιδαιμονίες έχουν δημιουργηθεί ανά τους αιώνες, διαδίδονται ακόμα και σήμερα. Γνωστότερη όλων είναι η ιστορία της νεκρής νύφης.
 

Ο βράχος της Στενής

Σύμφωνα με τον μύθο, τον 19ο αιώνα ζούσε στο χωριό μια κοπέλα, η οποία ήταν δυστυχισμένη. Οι γονείς της δεν της επέτρεπαν να παντρευτεί τον αγαπημένο της και αυτό την είχε οδηγήσει στην απελπισία. 
 
Ήταν τόσο μεγάλη η θλίψη της που αποφάσισε να αυτοκτονήσει, πέφτοντας από τον βράχο που διακρίνει κανείς όταν μπαίνει στο χωριό. Οι γονείς της δεν άντεξαν την απώλεια της κόρης τους και μετά από λίγο καιρό πέθαναν και αυτοί.

Σήμερα διάφοροι συνεχιστές του μύθου υποστηρίζουν πως έχουν ακούσει φωνές και κλάματα στο μέρος που αυτοκτόνησε η κοπέλα. Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι ίδιες πηγές, αν κοιτάξει κανείς το βράχο, θα διακρίνει τη σκιά μιας κοπέλας που φαίνεται να φοράει ένα άσπρο νυφικό φόρεμα. Η σκιά απλώνεται πάνω στο βράχο, κοντοστέκεται και μετά από λίγο πέφτει.
 

Φάντασμα νεκρής νύφης: «Κλεισούρα» και «Κλαρίτες»

Η Στενή Ευβοίας αποτελείται από τρεις οικισμούς. Την Πάνω και Κάτω Στενή και τον μάλλον εγκαταλειμμένο οικισμό του Πύργου ή Σκουντέρι, όπως συνήθιζε να λέγεται παλαιότερα. 
 
Ο συγγραφέας του βιβλίου «Χρονικόν της Στενής» Δημήτρης Γιαννούκος, εντοπίζει τη δημιουργία του χωριού γύρω στα 1790 από κατοίκους του οικισμού Σκουντέρι. Η πίεση του τούρκικου ζυγού αλλά και η έξαρση μιας λοιμώδους ασθένειας οδήγησαν στην μετανάστευση των κατοίκων 7 χιλιόμετρα πιο ψηλά, στη σημερινή Στενή.

Την περίοδο της Τουρκοκρατίας το ορεινό χωριό ονομαζόταν Κλεισούρα και ήταν καταφύγιο για τους αποκαλούμενους «Κλαρίτες» της Κεντρικής Εύβοιας. Ήταν αυτοί που δεν άντεχαν την καταπίεση των Οθωμανών στις πόλεις και ανέβηκαν στα βουνά για να ζήσουν ελεύθεροι. Ζούσαν από τα γίδια και τα αγριοκάστανα της περιοχής. 
 
Ήταν ένοπλοι και συχνά έκαναν επιδρομές στα πεδινά και άρπαζαν ότι έβρισκαν. Για την προστασία τους έστησαν σκοπιές γύρω από τις καλύβες τους και έχτισαν μόνιμα οχυρά. 
 
Λέγεται πως παρά τις επίμονες προσπάθειες, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν ποτέ να καταλάβουν την Κλεισούρα. Το χωριό είχε το όνομα «Κλεισούρα» επειδή βρίσκεται ανάμεσα σε δυο βουνά. Μετά την απελευθέρωση, ονομάστηκε Στενή.
 
 
 
 

 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: enimerotiko
 
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
 Η κατάρα και οι μύθοι πίσω από τη θρυλική Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν - Ταξίδι στο Ανεξήγητο
  Πολλοί έχουν υποκλιθεί στο μεγαλείο της Ενάτης Συμφωνίας του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, αλλά κανείς δεν έχει καταφέρει να την αποκωδικοποιήσει.

Η τελευταία συμφωνία του Μπετόβεν, η Δέκατη, ολοκληρώθηκε πρόσφατα σχεδόν δύο αιώνες μετά το θάνατο του δημιουργού της με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Ωστόσο, το έργο που κατάφερε να αλλάξει για πάντα την ιστορία της συμφωνικής μουσικής, δεν ήταν άλλο από την Ενάτη, την τελευταία ολοκληρωμένη συμφωνία του.

Μουσικολόγοι, ιστορικοί και καλλιτέχνες έχουν κατά καιρούς υμνήσει το μεγαλείο της Συμφωνίας, η οποία εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να αιφνιδιάζει με τις καινοτομίες της. Η ικανότητά της να αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης αποδεικνύεται, άλλωστε, από το πλήθος διαφορετικών ιστορικών συγκυριών τις οποίες έντυσε μουσικά. 
 
Στη ναζιστική Γερμανία χρησιμοποιήθηκε ως απόδειξη ανωτερότητας της Γερμανικής φυλής, στη σοβιετική Ρωσία αντιμετωπιζόταν ως έργο που αποτύπωνε τον θρίαμβο της εργατικής τάξης, ενώ ο Λέοναρντ Μπέρνσταϊν διηύθυνε την ερμηνεία της σε μια συναυλία-γιορτή για την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.


Η κατάρα του... εννιά

Ο Γκούσταβ Μάλερ, είχε διατυπώσει την άποψη ότι με την Ενάτη, ο Μπετόβεν είχε πετύχει αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκουν όλες οι συμφωνίες. Κατάφερε «να αγκαλιάσει ολόκληρο το σύμπαν». Ο ίδιος, μάλιστα, πίστευε με ευλάβεια στην περίφημη «Κατάρα των ένατων συμφωνιών». 
 
Σύμφωνα με αυτήν, οι ένατες συμφωνίες των συνθετών ήταν καταραμένες, αφού πολλοί είχαν πεθάνει μετά την ολοκλήρωσή τους. Ο Μπετόβεν ήταν ένας από αυτούς, μαζί με τον Φραντς Σούμπερτ και τον Αντονίν Ντβόρζακ. Η δεισιδαιμονία του Μάλερ τον οδήγησε στο να μην βάλει ποτέ τον αριθμό εννιά στο «Τραγούδι της γης», που ακολούθησε την Όγδοη Συμφωνία του.

Με τα λόγια των μεγάλων…

Κι ο δεύτερος κατά χρονολογική σειρά, όμως, «ροκ σταρ» της συμφωνικής μουσικής μετά τον Μπετόβεν, ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, είχε διατυπώσει σε κάποιους πρώιμους αυτοβιογραφικούς στοχασμούς το θαυμασμό του για την Ενάτη. «Θεωρούσα την τελευταία συμφωνία του Μπετόβεν το θεμέλιο μιας ολόκληρης σπουδαίας εποχής για την τέχνη, πέρα από τα όρια της οποίας δεν θα μπορούσε να ελπίζει κανείς άνθρωπος ότι θα περάσει και μέσα στην οποία κανείς δεν θα μπορούσε να πετύχει την ανεξαρτησία», αναφέρει σε γραπτό του, θέλοντας σαφώς να τονίσει την επιρροή της Συμφωνίας στους συγχρόνους της.

Ο Νίτσε, από την άλλη, έχει περιγράψει με τη γνωστή του συγγραφική δεινότητα στο Ανθρώπινο, Πάρα Πολύ Ανθρώπινο την εμπειρία ακρόασης της Ενάτης: «Σε κάποιο σημείο, μπορεί να νιώσει κανείς πως αιωρείται πάνω από την γη, σ’ έναν έναστρο θόλο, με το όνειρο της αθανασίας στην καρδιά του: με τα άστρα να λάμπουν τριγύρω, και την γη να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα».

Ένας άλλος σπουδαίος πρωτοπόρος συνθέτης, από τη Γαλλία αυτή τη φορά, ο Κλωντ Ντεμπυσσύ είχε εκφράσει την αγανάκτησή του για όσους επιχείρησαν να εξηγήσουν με λογικά επιχειρήματα τη σημασία της Συμφωνίας: «Η Ενάτη έχει σκεπαστεί από μια ομίχλη κοσμητικών σχολίων και κομπλιμέντων. Είναι το αριστούργημα για το οποίο έχουν γραφτεί οι πιο πολλές ασυναρτησίες από οποιοδήποτε άλλο. Μένει κανείς έκπληκτος που δεν έχει θαφτεί εδώ και καιρό κάτω από τα κείμενα που έχουν γραφτεί για εκείνη».

Τα 74 λεπτά των CD

Για την Ενάτη, όμως, υπάρχει ένας ακόμη μύθος. Αρκετές πηγές αναφέρουν ότι αποτελεί το μουσικό έργο που καθόρισε τη χρονική διάρκεια που υπάρχει στα CD. Ο τότε πρόεδρος της εταιρείας Sony, Νόριο Όγκα, είχε επιμείνει πως σε ένα CD θα πρέπει να χωράει ολόκληρη η Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν. Στο αρχείο της δισκογραφικής Polygram, η μεγαλύτερη σε διάρκεια ηχογράφηση της Ενάτης ήταν 74 λεπτά, οπότε η εταιρεία Philips επέκτεινε τη διάμετρο του CD σε 13 εκατοστά από 12,5 που είχε αρχικά σχεδιάσει για να χωράει ολόκληρο το έργο.

Στο σημείο, πάντως, που φαίνεται να συμφωνούν τόσο οι ειδικοί, όσο και οι καλλιτέχνες είναι στη μαγεία του ανεξήγητου. Όσοι προσπάθησαν να εξηγήσουν το «φαινόμενο» της Ενάτης δεν κατάφεραν παρά να βυθιστούν οι ίδιοι σε έναν ωκεανό κοινοτοπιών και ανιαρών εκφράσεων. Πλέον, δεν μένει παρά να παραδεχτούμε την αδυναμία μας και να αφεθούμε στο άκουσμα της μουσικής.
 
 
 
 
 
 
 
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: news247 | via arxaia-ellinika
 
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
10 τρομακτικοί αστικοί μύθοι που αποδείχτηκαν αληθινοί - Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Οι αστικοί μύθοι -οι ανεπιβεβαίωτες ιστορίες τρόμου που μας δίνουν τη ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε την φαντασία μας για να προσθέτουμε συνεχώς όλο και πιο τρομακτικές λεπτομέρειες- υπάρχουν από πάντα.
  
Αν και το Διαδίκτυο διευκόλυνε τη διάδοσή τους, οι άνθρωποι λένε τρομακτικές ιστορίες εδώ και πολλούς αιώνες. Οι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι μας αρέσουν αυτοί οι μύθοι επειδή έχουν μια νοσηρή γοητεία, αλλά και γιατί μας αρέσει το κουτσομπολιό, ένας ακαταμάχητος συνδυασμός.

Σχεδόν πάντα, οι αστικοί μύθοι συνοδεύονται από σκεπτικισμό. Για παράδειγμα, κανένας δολοφόνος με γάντζο αντί για χέρι δεν έχει τρομοκρατήσει ζευγάρια. Όμως, μερικές φορές, αυτές οι ιστορίες αποδεικνύονται αληθινές.

Αρουραίοι στην τουαλέτα

Μπαίνετε στην τουαλέτα σας στις 3 η ώρα το πρωί. Σχεδόν κοιμισμένοι, σηκώνετε το καπάκι και... βολεύεστε. Ακούτε πιτσίλισμα. Ανάβετε το φως και βλέπετε έναν αρουραίο να σας κοιτάει μέσα από την τουαλέτα!

Οι αστικοί μύθοι σχετικά με τα ζώα στα αποχετευτικά δίκτυα υπήρξαν κύριο προϊόν τρομακτικών ιστοριών, ιδιαίτερα ιστορίες με αλιγάτορες που μικρά τα έριξαν στην τουαλέτα και μεγάλωσαν στα κανάλια της αποχέτευσης, ένας μύθος που είναι συχνός στη Νέα Υόρκη -αν και αλιγάτορες και κροκόδειλοι έχουν βρεθεί στη Νέα Υόρκη, γενικά αφήνονται ελεύθεροι και τους βρίσκουν πάνω από το έδαφος και πιστεύεται ότι η Νέα Υόρκη είναι πολύ κρύα για να επιβιώσουν για πολύ καιρό. 

Όμως, το να βρει κανείς ένα τρωκτικό στην τουαλέτα του -λίγα εκατοστά από πολύ ευάλωτη περιοχή του σώματος...- αποτελεί μια κατηγορία αστικού μύθου, που ίσως και να είναι πιθανός.

Οι σωλήνες στις τουαλέτες έχουν διάμετρο που αφήνει πολύ χώρο για έναν αρουραίο να ανεβεί. Η αποχέτευση προσελκύει αυτά τα ζώα -λόγω του... ακατέργαστου φαγητού που μπορούν να βρουν- και ταξιδεύουν στις σωλήνες, πριν εμφανιστούν ξαφνικά στο μπάνιο μας. 

Το 1999, στο Πίτερσμπεργκ της Βιρτζίνια, ένα τέτοιο τρωκτικό δάγκωσε μια γυναίκα στα οπίσθιά της, ενώ, στο Σιάτλ, το ζήτημα είναι τόσο κοινό που οι αρχές έχουν δώσει συμβουλές σχετικά με το τι πρέπει να κάνει κάποιος σε περίπτωση που έρθει αντιμέτωπος με αρουραίο στην τουαλέτα του -κλείνεις το καπάκι και τραβάς το καζανάκι.
 

Ο μύθος του Polybius

Εδώ και πολλά χρόνια, οι παίκτες βιντεοπαιχνιδιών λένε ιστορίες για ένα arcade που λειτουργούσε με κέρματα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στο Πόρτλαντ και το οποίο είχε παράξενα αποτελέσματα σε όσους έπαιζαν με αυτό. 

Το Polybius, όπως λεγόταν, λέγεται ότι προκαλούσε αποπροσανατολισμό, αμνησία, εθισμό στο παιχνίδι, ακόμη και αυτοκτονία. Το κουτί του παιχνιδιού λέγεται ότι είναι βαμμένο εντελώς μαύρο και φημολογείται ότι, μερικές φορές, βλοσυροί άνδρες επισκέπτονται τα arcade για να συλλέξουν πληροφορίες από το μηχάνημα πριν εξαφανιστούν. 

Ήταν κάποιο πείραμα της CIA που ξεκίνησε από το MK Ultra, τα πειράματα Mind Control (Έλεγχος μυαλού) που έθεσε σε εφαρμογή η CIA τον Απρίλιο του 1953 σε ανυποψίαστους πολίτες, τα οποία αποκάλυψε στα τέλη της δεκαετίας του '70 ο πρώην πράκτορας της CIA Τζον Μαρκς, και στα οποία χρησιμοποιήθηκαν ουσίες για την προώθηση της παράλογης σκέψης, ουσίες που μεταβάλλουν τη δομή της προσωπικότητας του ατόμου με σκοπό να εξαρτάται από άλλο άτομο, μέθοδοι που προκαλούν σοκ και σύγχυση για εκτεταμένες χρονικές περιόδους, μέθοδοι και ουσίες που επιφέρουν φυσική αναπηρία, όπως η παράλυση των κάτω άκρων, οξεία αναιμία και πολλά άλλα ακόμη;

Αν και η ιστορία δεν στέκει, υπάρχουν πραγματικές μεμονωμένες περιπτώσεις. Ο Brian Dunning, οικοδεσπότης του podcast Skeptoid, έκανε μια έρευνα και διαπίστωσε ότι, το 1981, ο 12χρονος Brian Mauro αρρώστησε κατά τη διάρκεια ενός 28ωρου διαγωνισμού βιντεοπαιχνιδιών στο Πόρτλαντ. Προφανώς έπινε πάρα πολύ σόδα και υπέστη στομαχικές διαταραχές. 

Λίγες μέρες αργότερα, τα arcade του Πόρτλαντ δέχτηκαν επίθεση από ομοσπονδιακούς πράκτορες, οι οποίοι κατάσχεσαν παιχνίδια που χρησιμοποιούνταν για τζόγο. Σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός πραγματικού arcade με το όνομα Poly-Play, αυτές οι αναμνήσεις έμοιαζαν να συγχωνεύονται στον μύθο του Polybius.

Ο Candyman

Το Candyman -βασισμένο σε ένα διήγημα του Clive Barker- κυκλοφόρησε το 1992 και παραμένει μια δυνατή ιστορία τρόμου. Πρόκειται για την ιστορία της εκδίκησης ενός μαύρου καλλιτέχνη -του Tony Todd- που δολοφονήθηκε στη δεκαετία του 1890 επειδή είχε σχέση με μια λευκή. 

Παρόλο που δεν είναι είναι δυνατό να τον επικαλεστεί κάποιος λέγοντας το όνομά του αρκετές φορές μπροστά σε έναν καθρέφτη, η ιδέα του να πετάγεται ένας δολοφόνος μέσα από ένα ντουλάπι βασίζεται στην πραγματικότητα.

Το 1987 η Chicago Reader δημοσίευσε την ιστορία της Ruth McCoy, μια γυναίκα που ζούσε σε συγκρότημα κατοικιών στο Σικάγο, κάλεσε το 911, επιμένοντας ότι δέχτηκε επίθεση στο διαμέρισμά της. Τελικά, την βρήκαν νεκρή από πυροβολισμούς. 

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όποιος της επιτέθηκε μπήκε στο διαμέρισμά της σπάζοντας τον τοίχο από το το διπλανό διαμέρισμα και μπήκε από το ντουλάπι στο μπάνιο. Το συγκρότημα χτίστηκε σκόπιμα με αυτόν τον τρόπο, έτσι ώστε οι υδραυλικοί που ψάχνουν διαρροές και να μπορούν να ελέγχουν τους σωλήνες. 

Αυτό μαθεύτηκε και έγινε η εύκολη λύση για τους διαρρήκτες -στην περίπτωση της McCoy, και για τους δολοφόνους.

Ο Cropsey

Για χρόνια, τα παιδιά που ζούσαν μέσα και γύρω από το Στέιτεν Άιλαντ είχαν ανατριχίλες με την ιστορία του "Cropsey", του μπαμπούλα που ζούσε στο δάσος και είχε τη συνήθεια, το βράδυ, να ξεκοιλιάζει τα παιδιά. Οι γονείς ηρεμούσαν τα παιδιά τους λέγοντάς τους ότι δεν υπήρχε τέτοιο τέρας.
Όμως, υπήρχε μπαμπούλας. 

Το 1987, ο Andre Rand δικάστηκε και καταδικάστηκε για απαγωγή παιδιών. Αποδείχτηκε ότι ο Rand συνδεόταν με τις εξαφανίσεις παιδιών στη δεκαετία του '70. Κάποτε είχε εργαστεί στο Willowbrook, ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Αν και ο ίδιος αρνείται τη συμμετοχή σε άλλες περιπτώσεις, είναι σαφές ότι οι δραστηριότητές του είχαν μεγάλη επιρροή σε ιστορίες που διαδόθηκαν από στόμα σε στόμα.
 

Ο δικηγόρος που έπεσε

Αργά ή γρήγορα, οι κάτοικοι του Τορόντο ακούνε την ιστορία για έναν δικηγόρο που του άρεσε να τρέχει και να πέφτει στα παράθυρα του γραφείου του για να δείξει πόσο δυνατά ήταν. Τελικά, όταν έπεσε σε ένα παράθυρο, αυτό διαλύθηκε και αυτός βρέθηκε στο κενό.

Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς έκανε ο Garry Hoy, ο συνεργάτη ενός δικηγορικού γραφείου, με γραφείο στον 24ο όροφο ενός κτηρίου. Στις 9 Ιουλίου του 1993, ο Hoy, για να εντυπωσιάσει μερικούς φοιτητές νομικής, έτρεξε προς ένα παράθυρο. Το τζάμι έσπασε, αυτός βρέθηκε στο κενό και σκοτώθηκε.

Το πτώμα κάτω από το κρεβάτι

Ζευγάρια που κάνουν διακοπές, νεόνυμφοι, αλλά και επισκέπτες της Disneyland έχουν εμπλακεί σε έναν αστικό μύθο που περιλαμβάνει τους ένοικους ενός ξενοδοχείου οι οποίοι κοιμούνται και ξυπνούν εξαιτίας μιας απαίσιας μυρωδιάς που προέρχεται, είτε κάτω από το κρεβάτι, είτε μέσα από το στρώμα. Όταν ψάξουν να δουν τι συμβαίνει, βρίσκουν ένα πτώμα, κάποιου που προφανώς δεν πέθανε από φυσικές αιτίες.

Η ιστορία έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές. Τουλάχιστον δώδεκα ιστορίες σε εφημερίδες έχουν λεπτομερή αναφορά για δωμάτια ξενοδοχείων στα οποία έχουν κρυφτεί σώματα. Ενώ συνήθως η μυρωδιά είναι αισθητή αμέσως, το 1999 στο Ατλάντικ Σίτι, τουλάχιστον ένα ζευγάρι κοιμήθηκε σε ένα στρώμα στο οποίο είχαν κρύψει ένα σώμα. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις στο Κολοράντο, τη Φλόριντα και τη Βιρτζίνια.

Το 2010, οι ένοικοι ενός Budget Lodge στο Μέμφις τρομοκρατήθηκαν όταν ανακάλυψαν ότι κοιμόταν πάνω από το σώμα της αγνοούμενης Sony Millbrook. Ο δράστης είχε βάλει μαλακτικό στην οροφή για να να καλύψει τη μυρωδιά. 

Το δωμάτιο, μετά την εξαφάνιση της Millbrook, είχε ενοικιαστεί τουλάχιστον ακόμη τρεις φορές. Τελικά, ένα δικαστήριο καταδίκασε τον φίλο της Millbrook, LaKeith Moody, για το έγκλημα.
 

Ο ερημίτης του Μέιν

Για δεκαετίες, άτομα που έκαναν διακοπές στην περιοχή North Pond του κεντρικού Μέιν έμεναν απορημένοι από αντικείμενα που χάνονταν. Μπαταρίες ή φαγητό από καλύβες και φακοί από σκηνές κάμπινγκ. Φήμες εξαπλώθηκαν ότι κάτι υπήρχε στην περιοχή που μάζευε τροφές και προμήθειες.

Και είχαν δίκιο. Για 27 χρόνια, ο Christopher Knight ζούσε μόνος του στο δάσος, παρακολουθώντας τους πεζοπόρους, όσους έκαναν κάμπινγκ, αλλά και άλλους περαστικούς. Όταν τελικά το 2013 τον σταμάτησε ένας επισκέπτης, ο Knight παραδέχτηκε ότι ήταν υπεύθυνος για περίπου 40 ληστείες το χρόνο, κατά μέσο όρο. 

Παρά τις διαμαρτυρίες της οικογένειας και των φίλων που απέρριψαν ιστορίες ενός ερημίτη που κρύβεται κάπου μέσα στο δάσος, η ταυτότητά του απέδειξε ότι κάποιος παρακολουθούσε -και περίμενε- για σχεδόν τρεις δεκαετίες.

Ο μύθος του Bunny Man

Στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στη δεκαετία του 1970, υπήρχε ο αστικός μύθος του Bunny Man, ενός ασθενή που είχε δραπετεύσει από ένα ψυχιατρικό άσυλο και ο οποίος μάζευε κουνελάκια, τα ξεκοίλιαζε και τα κρεμούσε στην γέφυρα μιας υπόγειας διάβασης. 

Αργότερα, ειπώθηκε ότι ο μανιακός είχε γίνει αυθεντία στο να ξεκοιλιάζει και να κρεμάει έφηβους με παρόμοιο τρόπο. Οι ντόπιοι προειδοποιούσαν να μην πλησιάσει κανείς την υπόγεια διάβαση -η οποία είναι πλέον γνωστή στους περισσότερους ως η "Γέφυρα του Bunny Man"- το βράδυ του Halloween.

Πιθανότατα, η ιστορία γεννήθηκε από την παρουσία ενός πραγματικά τρελού στην περιοχή. Τον Οκτώβριο του 1970, ένα ζευγάρι ανέφερε ότι είδε έναν άντρα που φορούσε λευκό κοστούμι και αυτιά κουνελιού, ο οποίος άρχισε να τους φωνάζουν ότι βρισκόντουσαν σε ιδιωτική περιοχή. 

Για να το τονίσει αυτό, πέταξε ένα τσεκούρι στο παρμπρίζ τους -και προφανώς το έσπασε. Δύο εβδομάδες αργότερα, υπήρξε και δεύτερη θέαση του Bunny Man όταν ένας φρουρός ασφαλείας εντόπισε έναν άντρα με τσεκούρι να πελεκάει το κιγκλίδωμα μιας βεράντας. Η αστυνομία προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να εντοπίσει τον άντρα. Ενώ δεν ξεκοίλιασε κανέναν, η σκέψη ενός ενήλικα με τσεκούρι και αυτιά κουνελιών είναι ενοχλητική, κατά κάποιον τρόπο.
 

Ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο

Φανταστείτε να βρίσκεστε μόνος, έξω στο σκοτάδι, σε έναν δρόμο. Ακούτε βήματα να πλησιάζουν. Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας παραμορφωμένος άντρας. Το βάζετε στα πόδια και διαδίδεται την ιστορία του άνδρα χωρίς πρόσωπο σε όλη την Πενσιλβανία.

Στην πραγματικότητα, ο "Charlie No-Face" (που ονομάζεται και "Πράσινος άνθρωπος") ήταν ο Ray Robinson και δεν ήταν γέννημα της φαντασίας. Ο Robinson, που γεννήθηκε το 1910, στα 8 του παραμορφώθηκε μετά από ένα ατύχημα με το ηλεκτρικό ρεύμα -άγγιξε γυμνά καλώδια. 

Γνωρίζοντας ότι η εμφάνισή του είναι ενοχλητική, ο Robinson έκανε βόλτες αφού έπεφτε το σκοτάδι. Συχνά, περπατούσε σε ένα συγκεκριμένο μονοπάτι (κατά μήκος της διαδρομής 351) στην κομητεία Beaver της Πενσιλβανίας. 

Ενώ οι προθέσεις του ήταν τίμιες, η συνάντηση μαζί του, στο σκοτάδι της νύχτας, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάδοση ιστοριών για ένα μπαμπούλα που στοιχειώνει την πόλη. Ο Robinson πέθανε το 1985.

Το αληθινό πτώμα που το περιέφεραν σαν κούκλα

Ο διαβόητος παράνομος Elmer McCurdy, ένας ληστής τραπεζών και τρένων που σκοτώθηκε σε διαμάχη με την αστυνομία τον Οκτώβριο του 1911, μετά το θάνατό του, είχε μια δεύτερη ζωή. Το 1911, το βαλσαμωμένο σώμα του έγινε πόλο έλξης σε όλο το Τέξας, με ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να δουν τον φημισμένο εγκληματία να εμφανίζεται σε κηδείες και καρναβάλια. 

Αν και είναι δύσκολο να τεκμηριωθούν τα ταξίδια του, κατέληξε στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια, όπου κάποιος -προφανώς- τον πέρασε για κούκλα. Είχαν κρεμάσει τον McCurdy σε ένα λούνα παρκ στο Nu-Pike και τότε ανακαλύφτηκε ότι δεν ήταν κούκλα. 

Ένα μέλος της ομάδας της ταινίας The Six Million-Dollar Man -η οποία γυρίστηκε εκεί το 1976- προσπάθησε να τον διορθώσει τραβώντας το χέρι του. Την επόμενη χρονιά, το πτώμα του θάφτηκε.



Ταξίδι στο Ανεξήγητο 

 Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: Ξωτικό
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός
Ο «στοιχειωμένος» δρόμος της Χασιάς

Οι μαρτυρίες δεκάδων οδηγών για την «λευκοντυμένη κοπέλα» που τους τρομάζει σε μια δύσκολη στροφή λιγάκι έξω από τη Χασιά, προκαλώντας έτσι τροχαία δυστυχήματα...

Στους πρόποδες της Πάρνηθας, στην περιοχή της Χασιάς πολλοί οδηγοί βλέπουν ένα φάντασμα σύμφωνα με τον θρύλο που έχει αναπτυχθεί εδώ και πολλά χρόνια. 

Πρόκειται για μια περίεργη λευκοντυμένη κοπέλα σαν νύφη (κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για νύμφη) που τρομάζει τους οδηγούς σε μια δύσκολη στροφή λιγάκι έξω απο τη Χασιά, προκαλώντας έτσι τροχαία δυστυχήματα.

Σύμφωνα με κάποιους κατοίκους η κοπέλα ήταν ντόπια και σκοτώθηκε στην κατοχή κάποιο βράδυ του γάμου της και οι δολοφόνοι της πέταξαν το πτώμα κοντά στη γέφυρα Φυλής – Δερβενοχωρίων. 

Έκτοτε φημολογείται ότι τρομάζει τους διερχόμενους οδηγούς προκαλώντας ατυχήματα, ζητώντας έτσι εκδίκηση για τον άδικο χαμό της.

Στο σημείο που συνήθως εμφανίζεται η γυναίκα, έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, δεκάδες θανατηφόρα ατυχήματα. Αν και όλοι λένε ότι πρόκειται για μία δύσκολη στροφή, με περιορισμένη ορατότητα, εντούτοις δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί έχει σημειωθεί κατακόρυφη αύξηση των δυστυχημάτων! 

«Μήπως η «λευκή οπτασία» εμφανίζεται ξαφνικά στη μέση του δρόμου, κάνοντας τους οδηγούς να χάνουν τον έλεγχο των οχημάτων τους;», αναρωτιούνται;

Συγκλονιστική είναι η αφήγηση του πατέρα που έχασε το γιο του στην κοντά στο συγκεκριμένο σημείο της Χασιάς:

«Μία εβδομάδα πριν το συμβάν, ήταν σούρουπο και περπατούσαμε με το γιο μου στον δρόμο, όταν είδαμε μπροστά μας μία γυναίκα ντυμένη με ένα μακρύ άσπρο φόρεμα από δαντέλα, που θύμιζε νυφικό! Η εμφάνισή της ήταν τόσο περίεργη που μας κίνησε την προσοχή। 

Ο «στοιχειωμένος» δρόμος της Χασιάς

Πέρασε δίπλα μας σαν να μην μας είδε, με κατεύθυνση ένα ανηφορικό απομονωμένο δρόμο, που οδηγεί σε αδιέξοδο. «Πού πάτε από εδώ;», τη ρώτησα. «Δεν βγάζει πουθενά», αλλά εκείνη συνέχισε το δρόμο της. «Ξέρω που πάω! Εδώ μένω», απάντησε χαμηλόφωνα και χάθηκε μέσα στα χωράφια.

Ανησύχησα γιατί ήταν σκοτάδι και φώναξα στον γιο μου «Δημήτρη, πιάσε από το αυτοκίνητο έναν φακό να φωτίσουμε γιατί πάει προς τον γκρεμό!», αλλά η γυναίκα είχε ήδη εξαφανιστεί!

Μία εβδομάδα αργότερα, λίγο πιο κάτω ο Δημήτρης μου έχασε τη ζωή του σε ένα τροχαίο που κανείς εμπειρογνώμονας δεν μπόρεσε να εξηγήσει! 

Δεν μου βγαίνει από το μυαλό, ότι αυτή η γυναίκα έπαιξε κάποιον ρόλο. Δεν ξέρω αν φταίει ότι άκουσε το όνομά του ή ήταν σύμπτωση, αλλά πιστεύω ότι η παρουσία της ήταν αυτή που έκανε το γιο μου να βγει από τον δρόμο του!»

Ό,τι και να συμβαίνει πραγματικά, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι στο σημείο αυτό της Χασιάς έγιναν πολλές εκτελέσεις και βιαιοπραγίες κατά των κατοίκων της περιοχής, στην περίοδο της κατοχής από τους ναζί. 

Είναι λογικό λοιπόν ο χώρος να έχει «αποτυπώσει» με κάποιο τρόπο όλη αυτήν την δυστυχία και σίγουρα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις πολλές μαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής.

Ανηφορίζοντας κάποιος τον δρόμο από τη Χασιά προς την Πάρνηθα θα συναντήσει δεκάδες εικονοστάσια, προς τιμήν ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Ο δρόμος μετά από τις ταβέρνες της Χασιάς είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος από μόνος του, έτσι κι αλλιώς.




Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: Η Βρδυνή

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
Continue reading

- 0
Ανεξήγητα, Μεταφυσικά, Α.Τ.Ι.Α., Μυστήρια, Παραψυχολογία, Εσωτερισμός

 Θρύλοι και φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου

Οι περισσότερες παραδόσεις του κόσμου έχουν να αφηγηθούν ιστορίες για όσους πεθαίνουν βίαια και ξαφνικά. 

Στην αρχαιοελληνική εκδοχή οι «βιαιοθάνατοι» δεν μπορούσαν να περάσουν στην αντίπερα όχθη του Αχέροντα, ενώ οι Αιγύπτιοι προετοίμαζαν όλη τους τη ζωή τις τελετουργίες ταφής τους, για το ενδεχόμενο ενός απρόσμενου θανάτου. 

Σε όλους τους λαούς, βέβαια, υπάρχουν ιστορίες για ανθρώπους που στοιχειώνουν, λόγω ενός τραυματικού και πρόωρου θανάτου.

Έτσι και σε κάθε πόλεμο, όπου υπάρχουν αμέτρητοι τέτοιοι νεκροί, και ακόμα περισσότερο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με περί τα 75 εκατομμύρια ανθρώπινες απώλειες, μέσα από μάχες, γενοκτονίες και βομβαρδισμούς, υπάρχουν τέτοιες ιστορίες. 

Θρύλοι και φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Βερολίνο, 1945 

Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, να υπάρχουν πολλές ανατριχιαστικές δοξασίες, για στοιχειωμένα πεδία και ορδές φαντασμάτων, που πλανώνται πάνω από τα πεδία της καταστροφής για πολύ καιρό μετά, θυμίζοντας τη φρίκη εκείνων των χρόνων.

Σε αυτό το άρθρο θα παραλείψουμε τις δεκάδες ιστορίες τρόμου και το παγωμένο, βουβό ανατρίχιασμα που προκαλούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τα πεδία μαζικών εκτελέσεων σε όλη την Ευρώπη – θα εστιαστούμε σε κάποια πιο ιδιαίτερα μέρη όπου, την ανθρώπινη θηριωδία συνοδεύει η υποψία του υπερφυσικού.

Υγροί τάφοι, σκιές από στρατιώτες και πνεύματα χαμένα μες τον πόλεμο. Ας δούμε κάποιες από αυτές τις ιστορίες ανά τον κόσμο.


Τα φαντάσματα των αμερικανικών πλοίων

Το πολεμικό πλοίο USS Hornet κατασκευάστηκε το 1943 και κατά την υπηρεσία του στον Μέτωπο του Ειρηνικού βύθισε πάνω από 1.400 Ιαπωνικά σκάφη. Παρότι δεν βυθίστηκε ποτέ, πάνω από 300 ναύτες πέθαναν πάνω του κατά τη διάρκεια μαχών, αλλά και από πολυάριθμα ανεξήγητα ατυχήματα και αυτοκτονίες. 

Το παροπλισμένο πλέον πλοίο λειτουργεί ως πολεμικό μουσείο, και δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι και οι επισκέπτες που αναφέρουν παράδοξες φωνές, παγωμένα ρεύματα αέρα και ένστολες σκιές στους διαδρόμους του πλοίου. 

Ο βετεράνος αξιωματούχος και φροντιστής του πλοίου Alan McKean αναφέρει: «Πραγματικά ποτέ δεν πίστευα τέτοια πράγματα. Αλλά είδα αυτό που είδα. Μια μέρα είδα έναν αξιωματικό στα χακί να κατεβαίνει μια σκάλα στον κάτω όροφο. Τον ακολούθησαν και είχε χαθεί. Δεν έχω καμία εξήγηση».

Ένα άλλο πασίγνωστο πεδίο του πολέμου, το Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη, έγινε ο τόπος ανάπαυσης 1.102 στρατιωτών που σκοτώθηκαν κατά τη βύθιση του πλοίου USS Arizona, από τους Ιάπωνες, στις 7 Δεκεμβρίου 1941. 

Θρύλοι και φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Το USS Arizona βυθίζεται στο Pearl Harbor, 1941

Ο βίαιος θάνατός τους έδωσε τροφή στους θρύλους που θέλουν το εκεί στρατόπεδο στοιχειωμένο. Μάλιστα, ένα από τα φαντάσματα λέγεται πως παραμένει στο πόστο του εκεί, για να εξιλεωθεί: πρόκειται για έναν ναύτη που εκτελέστηκε, γιατί προσπάθησε να εγκαταλείψει το πόστο του κατά τη διάρκεια της επίθεσης. 

Το φάντασμά του δεν έχει ακόμα φύγει και μάλιστα έχει εμφανιστεί τόσες φορές που οι υπηρετούντες εκεί του έχουν δώσει και όνομα. Κάθε φορά που τα φώτα αναβοσβήνουν στο στρατόπεδο, οι βρύσες τρέχουν νερό μόνες τους και το ραδιόφωνο αλλάζει σταθμό και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν, οι αξιωματικοί καθησυχάζουν τους νεότερους, λέγοντας “That’s just Charley”.


Το πνεύμα της παράνοιας στην Ελβετία

Η Ελβετία είναι γνωστή για την ανυποχώρητη ουδετερότητά της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και τόσο ο Άξονας όσο και οι Σύμμαχοι την περικύκλωναν για χρόνια. Όταν η Γερμανία προσπάθησε να εισβάλλει στα εδάφη της, η Βρετανία έστειλε ενισχύσεις στα σύνορα. 

Έτσι μια ομάδα Βρετανών στρατιωτών κατέληξε να εγκατασταθεί σε ένα απομακρυσμένο χωριό στις Ελβετικές Άλπεις. Οι κάτοικοι τηρούσαν εχθρική στάση προς τους στρατιώτες, λέγοντας πως είναι ανεπιθύμητοι σε εκείνα τα εδάφη. 

Ένα ανατριχιαστικό περιστατικό, όμως, δημιούργησε τον θρύλο στην περιοχή ότι πράγματι, ο ίδιος ο τόπος τους «έδιωχνε», καθρεφτίζοντας το πνεύμα των κατοίκων του. Λίγες βδομάδες μετά, το χιόνι ξεπέρασε τα δύο μέτρα και κάθε πρόσβαση ή επικοινωνία μέσω ασυρμάτου κόπηκε.

Τότε ξεκίνησαν παράδοξα περιστατικά: αντικείμενα εξαφανίζονταν από τα σπίτια, κύπελλα, ξύλα, κειμήλια – μάλιστα και ένας τελετουργικός πέλεκυς που φυλασσόταν πάνω από το τζάκι. Σύντομα όμως άρχισαν να εξαφανίζονται παιδιά από το χωριό, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες για κάποιο τέρας που κατέβαινε από το βουνό. 

Οι κάτοικοι κατηγόρησαν εξαγριωμένοι τους Βρετανούς στρατιώτες, που άρχισαν να περιπολούν τους δρόμους και τα δάση. Αυτή τη φορά ένας στρατιώτης ονόματι Reginald εξαφανίστηκε – οι συνάδελφοι του ανάφεραν ότι τις τελευταίες μέρες συμπεριφερόταν αλλοπρόσαλλα, σαν κάτι να τον καταδίωκε. 

Σε μια από τις περιπολίες οι στρατιώτες ακολούθησαν μια σκιά, που τους οδήγησε σε μια σπηλιά και άρχισε να πυροβολεί – εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά. Όταν η αψιμαχία τελείωσε, αντίκρισαν το αποτρόπαιο θέαμα: ο στρατιώτης Reginald νεκρός από τις σφαίρες, με γύρω του τα εφτά εξαφανισμένα παιδιά, κομματιασμένα με το τελετουργικό τσεκούρι και μισοφαγωμένα. 

Οι ντόπιοι λένε ακόμα ότι όχι μόνο ο πόλεμος, αλλά και κάτι από το εκδικητικό πνεύμα του σκοτεινού, αποκλεισμένου από το χιόνι τόπου, είχαν τεμαχίσει το μυαλό του Βρετανού στρατιώτη.


Οι φρίκες από το Μέτωπο του Ειρηνικού

Το Diplomat Hotel στις Φιλιππίνες λειτουργούσε ως δυτικό χριστιανικό μοναστήρι από τα 1900. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο, Ιάπωνες στρατιώτες, ως αντίποινα για τις Αμερικανικές επιθέσεις, εισέβαλλαν στη μονή και αποκεφάλισαν όλους τους ιερείς και τις καλόγριες. 

Στη συνέχεια το μοναστήρι μετατράπηκε σε σανατόριο και έπειτα σε ξενοδοχείο. Παρόλα αυτά, δεν λειτούργησε για πολύ. 

Οι θαμώνες ανέφεραν πως έβλεπαν συχνά φιγούρες με μαύρους μανδύες και μια ασπροφορεμένη γυναίκα να τριγυρνάει στα δωμάτια και άκουγαν κραυγές και χτυπήματα μέσα στη νύχτα. Κάπως αποτρεπτικό, ακόμα και για προσωρινή διαμονή.

Θρύλοι και φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Η περιβόητη φωτογραφία του John Tulloch στο Βόρνεο, 2010

Μια ακόμα ιστορία φαντασμάτων από το Μέτωπο του Ειρηνικού υπάρχει στο Βόρνεο. Μετά από μια αιματηρή μάχη το 1945, οι Ιάπωνες ανάγκασαν 1,781 Αυστραλούς και  641 Βρετανούς αιχμάλωτους να βαδίσουν 160 μίλια προς το εσωτερικό του νησιού. Μόνο έξι από τους αιχμαλώτους επέζησαν από τις κακουχίες, τις αρρώστιες, το δύσβατο τοπίο και τις εκτελέσεις εν πορεία. 

Οι κάτοικοι του νησιού ισχυρίζονται ότι βλέπουν συχνά, στο μήκος αυτής της διαδρομής, εξαθλιωμένους στρατιώτες να βαδίζουν χωρίς τελειωμό. Μάλιστα το φαινόμενο φωτογραφήθηκε από τον απόστρατο αξιωματικό John Tulloch το 2010, έναν από τους πολλούς που ακολουθούν τη διαδρομή ως φόρο τιμής – αν και ο ίδιος προσπάθησε να εξηγήσει την εικόνα ως αντικατοπτρισμό, η φωτογραφία του έχει σηκώσει τις τρίχες σε αρκετά κεφάλια.


Μια ελληνική υπόθεση: Το εβραϊκό σπίτι στη Θεσσαλονίκη

Ένα από τα φερόμενα ως στοιχειωμένα αρχοντικά της Θεσσαλονίκης, στην οδό Β. Όλγας και Μ. Ψελλού, ξεκινά την ιστορία του από τις διώξεις των Ναζί κατά των Εβραίων κατοίκων. Σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το σπίτι ανήκε σε δύο αδέλφια, Εβραίους της πόλης, που διατηρούσαν εκεί χαρτοπαικτική λέσχη. 

Εκεί κατέφευγαν πολλοί Εβραίοι, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι οποίοι τους έφερναν τα χρυσαφικά και τα κειμήλιά τους, για να τα κρύψουν στο κτίριο, προσπαθώντας να σώσουν την περιουσία τους μπροστά στην επερχόμενη απειλή. Αργότερα το ίδιο το σπίτι έγιναν τόπος μαζικής εκτέλεσης Εβραίων. 

Πιστεύεται λοιπόν, ότι τα δύο αδέλφια παραμένουν στο κτίριο, μαζί με άλλες ψυχές, περιμένοντας μάταια τους συντοπίτες τους να επιστρέψουν για τα πολύτιμά τους. 

Μάλιστα, αν κάποιος επιχειρεί να ψάξει το «θησαυρό των Εβραίων», ή να γκρεμίσει το σπίτι, δεν έχει καλή κατάληξη. Τον θρύλο ενίσχυσε το γεγονός ότι, στην δεκαετία του ’80 και των αντιπαροχών, δύο εργολάβοι υπέγραψαν συμβόλαιο για την κατεδάφιση του αρχοντικού, για να χτιστεί μια πολυκατοικία. 

Την ίδια μέρα, ο ένας πέθανε από έμφραγμα και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο.

Θρύλοι και φαντάσματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου
Το κατεστραμμένο εβραϊκό νεκροταφείο, Θεσσαλονίκη, 1945

Οι κάτοικοι αφηγούνται ότι τα βράδια ακούγονται παράξενοι θόρυβοι, κραυγές και γυαλιά που σπάνε, ενώ αναβοσβήνουν φώτα, χωρίς το κτίριο να έχει ρεύμα.

Δεν είναι λίγες οι ιστορίες στη Θεσσαλονίκη για στοιχειώματα στα εγκαταλελειμμένα σπίτια και μαγαζιά της Εβραϊκής κοινότητας, που υπέστησαν ένα από τα πιο φρικιαστικά πογκρόμ της ευρωπαϊκής ιστορίας: από τους 45.000 ανθρώπους που στάλθηκαν στο Άουσβιτς και στο Νταχάου επέστρεψαν λιγότεροι από 2.000, οι οποίοι βρήκαν τις περιουσίες τους να έχουν ήδη περάσει στα χέρια άλλων. 

Η ναζιστική θηριωδία ισοπέδωσε –με την ένοχη σιωπή των υπόλοιπων κατοίκων– ακόμα και το εβραϊκό νεκροταφείο, που οι ταφόπλακές του χρησιμοποιήθηκαν σε σπίτια, ναούς και πεζοδρόμια της πόλης. 

Αν ισχύουν οι δοξασίες περί φαντασμάτων που διεκδικούν τα χαμένα σπίτια και τους τάφους τους, τότε ίσως αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που λένε πως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (που χτίστηκε πάνω στο εν λόγω νεκροταφείο) είναι καλό να μην το επισκέπτεται κανείς τα βράδια.

Εντέλει, είτε κάποιοι πιστεύουν όλα τούτα ως πραγματικά φαινόμενα, είτε πρόκειται για τις τραυματικές προβολές και παρανοήσεις εκείνων που επέζησαν, ένα πράγμα είναι τουλάχιστον αλήθεια. 

Ο πόλεμος, ιδιαίτερα ο σύγχρονος πόλεμος, δεν φέρνει μαζί του μόνο ιστορίες γενναιότητας και αντίστασης, αλλά ξεχειλίζει από τόσο τρόμο, σκληρότητα και θάνατο, που η μνήμη της ανθρωπότητας νιώθει αναγκασμένη να τα κλείσει σε ιστορίες – γιατί η μνήμη πάντα βρίσκει τρόπους να κρατά ό,τι χρειάζεται να θυμόμαστε.


Ταξίδι στο Ανεξήγητο

Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: nyctophilia | Matthew L. Swayne, Haunted World War II: Soldier Spirits, Ghost Planes & Strange Synchronicities, Llewellyn Worldwide, 2018 | Peggy J. Parks, Ghosts, Capstone, 2008 | theshadesmag | warhistoryonline | ranker | thediplomat

Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News

Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News