Για τον κοινό ανθρώπινο νου, η Γη είναι εκ πρώτης όψεως ένα στερεό και αμετάβλητο σώμα. Κι όμως, δεν είναι καθόλου αυτή η πραγματικότητα. Παραδείγματα για τη μεταβολή αυτή (τη ριζική συχνά, που συντελείται ανά πολλές εκατοντάδες αιώνων), η οποία επήλθε στην όψη του πλανήτη μας, υπάρχουν παντού.
Πολλές φορές, σκάβοντας σε μεγάλα βουνά ή απλώς παρατηρώντας την επιφάνειά τους, διακρίνουμε πράγματα, που μόνο μέσα στη θάλασσα είναι δυνατόν να υπήρξαν, καθώς οι ψηλές κορυφές των βουνών αποτελούσαν κάποτε τους βυθούς των ωκεανών. Εξάλλου, νησιά ολόκληρα καταποντίστηκαν ξαφνικά και κατά τον ίδιο τρόπο αναδύθηκαν άλλα, σε διάφορα πλάτη και μήκη, εφόσον η Γη βρίσκεται σε μια συνεχή διεργασία δημιουργίας και ανάπλασης.
Ο θρύλος της Ατλαντίδας, που άλλοι την τοποθετούν στο μέσον του Ατλαντικού Ωκεανού και άλλοι στην καρδιά της Αφρικής, είναι πασίγνωστος στους ανθρώπους. Μα, ελάχιστα γνωστή είναι η εξαφάνιση της Λεμουρίας, μιας άλλης μεγάλης ηπείρου. Η χώρα αυτή θεωρείται ότι είναι η αρχαιότερη από την εποχή της ύπαρξης του ανθρώπου επί της Γης και η πρώτη, που εξαφανίστηκε εξ ολοκλήρου.
Η ιστορική ύπαρξη της Λεμουρίας αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες βιβλίο, που φυλάσσεται στα άδυτα ενός μοναστηριού στην άλλοτε ανεξερεύνητη χώρα του Θιβέτ. Κατά το βιβλίο τούτο, η εξαφάνιση της Λεμουρίας ανάγεται στην εποχή της Παλαιοζωικής Περιόδου και σημειωνόταν ότι οι κάτοικοί της έμοιαζαν με πελώριους πιθήκους, οι οποίοι ήταν οι πλέον πρωτόγονοι των ανθρώπων.
Η Λεμουρία βρισκόταν στον Ινδικό Ωκεανό και ένωνε την Αφρική με την Ινδία, αλλά και τα νησιά του Ινδικού με την Ωκεανία! Οι επιστήμονες ισχυρίζονταν ότι αποδείξεις για την έκταση και την ακριβή θέση της χαμένης μυθικής ηπείρου αποτελούσαν τα διάφορα γεωλογικά και παλαιοντολογικά ευρήματα, που ομοιάζουν μεταξύ τους και απαντώνται μεταξύ της Αυστραλίας και της Ινδίας. Άλλωστε, η πανίδα και η χλωρίδα είναι ίδια στα παράλια της Αυστραλίας και της Ινδίας, όπως επίσης και στη Βραζιλία και το Περού της Νοτίου Αμερικής.
Επομένως, κατά την Παλαιοζωική Περίοδο, μια τεράστια ήπειρος πρέπει να ένωνε την Ασία, την Αφρική και έφτανε μέχρι τη Νότια Αμερική. Η κολοσσιαία τούτη ήπειρος υπολογίζεται ότι υπήρχε μέχρι τη 12η χιλιετηρίδα προ Χριστού, οπότε και συντελέστηκε μια τρομακτική ηφαιστειογενής έκρηξη. Έτσι, η Λεμουρία διαχωρίστηκε σε πολλά τμήματα, εκ των οποίων άλλα παρέμειναν στην επιφάνεια της θάλασσας και άλλα καταβυθίστηκαν. Κατάλοιπα της λεμουριανής αυτής χώρας υποτίθεται ότι είναι σήμερα τα νησιά της Μαδαγασκάρης, του Αγίου Μαυρικίου και άλλα νησιωτικά συμπλέγματα του Ινδικού Ωκεανού.
Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τμήμα της τεράστιας ηπείρου επανεμφανίστηκε εν συνεχεία και ένωσε την αυστραλιανή με τη νοτιοαμερικανική γη. Αλλά, το τμήμα αυτό καταποντίστηκε κατόπιν και υπολείμματά του θεωρούνται τα νησιά του Πάσχα και η Πολυνησία. Η καταβύθιση της Λεμουρίας και του τμήματος της αυστραλοαμερικανικής ηπείρου συνδέεται, επίσης, και με την εξαφάνιση της θρυλικής Ατλαντίδας.
Κατά την εποχή εκείνη τη μακρινή, η Μεσόγειος Θάλασσα δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μια γιγαντιαία ακόμη κοιλάδα, εντός της οποίας χύνονταν μεγάλοι ποταμοί, οι οποίοι σχημάτιζαν δύο τεράστιες λίμνες.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 05/01/1938
Πηγή
