«Αμέσως μόλις τελειώνει αυτή η ζωή, αρχίζει η επόμενη. Και οι νεκροί έχουν το δικό τους έργο να κάνουν. Ας μην ξεχνάμε ότι με το πλήρωμα του χρόνου ο νεκρός θα επιστρέψει. Και δε μπορούμε να ξέρουμε, πότε θα δούμε να μας κοιτάζει μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού μια ψυχή που κάποτε είχαμε γνωρίσει.»
Η παραπάνω φράση, σημειωμένη ανάμεσα σε τόσες άλλες, από το βιβλίο «Μέσα από τις Πύλες του θανάτου» της Dion Fortune, λειτούργησε ως βάλσαμο για μένα σε μια περίοδο πένθους. Το συγκεκριμένο έργο της το ανακάλυψα όταν πραγματικά το χρειάστηκα, το ξαναδιάβασα πολλές φορές από τότε και επιστρέφω σ’ αυτό τακτικά για υπενθύμιση, μιας και τα λόγια της μεγάλης αυτής αποκρυφίστριας χαρτογραφούν, απλά και κατανοητά το ταξίδι του ανθρώπου στη χώρα του Θανάτου, ένα ταξίδι αναπόφευκτο αλλά για πολλούς τρομακτικό. Ολόκληρο το έργο της Fortune όμως, κάθε λέξη που απορρέει από την εργασία της στα Εσωτερικά Πεδία, ξεδιαλύνει τους φόβους για το Άγνωστο και την καθιστά μια από τις σημαντικότερες μορφές της Δυτικής Εσωτερικής Παράδοσης.
Η πορεία της Dion Fortune στα εγκόσμια, ξεκίνησε στις 6 Δεκεμβρίου του 1890 στη Βόρεια Ουαλία. Το πραγματικό της όνομα ήταν Violet Mary Firth και υπήρξε χαρισματικό παιδί με ζωηρή φαντασία και ιδιαίτερες ευαισθησίες. Οι γονείς της ασκούσαν μια πρακτική πνευματικής θεραπείας, κι ήταν οι πρώτοι που της άνοιξαν το δρόμο της αναζήτησης. Ωστόσο, οι πληροφορίες για τη νεανική της ζωή είναι γενικά ασαφείς, κάτι που επέλεξε πιθανότατα και η ίδια, όπως έκαναν και άλλες προσωπικότητες του Εσωτερισμού. Παρόλα αυτά γνωρίζουμε ότι είχε συγγενείς στο Γιορκσάιρ απ’ όπου πήρε τη φράση «Deo, Non Fortuna» (Απ’ τον Θεό, κι όχι από τύχη) και εμπνεύστηκε το μαγικό της όνομα.
Σε ηλικία 20 ετών κι ενώ φοιτούσε σ’ ένα Κολέγιο Κηπευτικής, η Dion Fortune βίωσε ένα περιστατικό που την καθόρισε και έγινε για πολλούς αιτία αμφισβήτησης των ικανοτήτων της. Η ένταξη της στο προσωπικό του κολεγίου λίγο καιρό μετά την έναρξη των σπουδών της, την έφερε σε στενή συνεργασία με τη διευθύντρια και γιατρό Lillias Hamilton, η οποία είχε ζήσει στην Ινδία και κατείχε τεχνικές υπνωτισμού και γιόγκα. Η Fortune αντιλήφθηκε γρήγορα τις οικονομικές ατασθαλίες της Hamilton και απογοητευμένη αποφάσισε να εγκαταλείψει το κολέγιο.
Η διευθύντρια εξοργίστηκε και άρχισε να της επιτίθεται λεκτικά, επαναλαμβάνοντας για ώρες προσβλητικούς χαρακτηρισμούς που την επηρέασαν βαθιά, προκαλώντας της σοβαρά ψυχικά και σωματικά προβλήματα, τα οποία την ταλαιπώρησαν για τουλάχιστον τρία χρόνια. Η ψυχική αυτή επίθεση περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο της Fortune «Ψυχική Αυτοάμυνα» και ήταν το κίνητρο που την ώθησε να αναζητήσει τρόπους θεραπείας και ελέγχου του νου. Με στόχο πρώτα τη δική της ανάκαμψη αποφάσισε να ασχοληθεί με την ψυχολογία και την ψυχανάλυση και κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματα από την επίθεση της Hamilton, εργάστηκε ως ψυχαναλύτρια και ψυχοθεραπεύτρια σε κλινική του Λονδίνου.
Από τους δασκάλους της Dion Fortune ξεχωρίζει ο Theodore Moriarty, ένας καθηγητής φιλοσοφίας και μάγος που την έφερε σε επαφή με τις αρχές του Αποκρυφισμού, τη Μεταφυσική, τη Θεοσοφία και την απόκρυφη πλευρά του Χριστιανισμού. Ο Moriarty, ο οποίος εμφανίζεται ως «Δόκτωρ Τάβερνερ» στο βιβλίο της Fortune «Τα μυστικά του Δόκτορος Τάβερνερ», χρησιμοποιούσε τον Αποκρυφισμό για να θεραπεύει ψυχικές και σωματικές ασθένειες και εφάρμοζε αυτό τον τρόπο θεραπείας στην ίδια αλλά και σε ανθρώπους που σχετίζονταν μαζί της.
Με την εισαγωγή της στο μυστικιστικό τάγμα του Moriarty το 1919, η Dion Fortune αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην εσωτερική διδασκαλία κι αργότερα, μετά το θάνατο του μέντορα της και διαποτισμένη από τις ιδέες του, έγραψε ένα από τα σημαντικότερα βιβλία Εσωτερισμού, το «Κοσμικό Δόγμα». Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Fortune δήλωνε πως ο Moriarty ήταν πάντα η έμπνευση της και μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί του ακόμα και μετά θάνατον.
Κατά το διάστημα της μαθητείας της στο τάγμα του Moriarty, η Fortune ήρθε σε επαφή με το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής, όπου γνώρισε την Moina Mathers, αποκρυφίστρια, σύζυγο και συνιδρύτρια του αρχηγού του τάγματος Mag Gregor Mathers. Αν και δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο ψηλά στην ιεραρχία κατάφερε να προχωρήσει, οι διδασκαλίες του συγκεκριμένου Τάγματος έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της Fortune. Οι αποκαλύψεις της όμως για τις πρακτικές της σεξουαλικής αλχημείας που διδάσκονταν στο Τάγμα, μέσα από το βιβλίο «Η εσωτερική φιλοσοφία του Έρωτα και του Γάμου», προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια των μελών και της Mathers. Χήρα πια και με την δικαιολογία ότι στην αύρα της Fortune δεν είχαν εμφανιστεί τα κατάλληλα μαγικά σύμβολα, η Mathers την απέβαλλε απ’ το τάγμα. Η Dion Fortune δεν αποδέχτηκε ποτέ τον ισχυρισμό της Mathers και συνέχισε να δημοσιεύει αποκρυφιστικά κείμενα, ρισκάροντας τις σχέσεις με τους ανθρώπους των Εσωτερισμού που ζητούσαν μυστικότητα και εχεμύθεια.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ιστορία του γάμου της με τον Dr. Thomas Penry Evans το 1927. Ένα χρόνο πριν παντρευτούν, η Dion Fortune έγραψε το πρώτο της αποκρυφιστικό μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Δαιμονικός Εραστής», στο οποίο η αθώα αγάπη της ηρωίδας αποτελεί τη δύναμη κάθαρσης που θα μεταμορφώσει τον σύντροφο της και θα τον λυτρώσει από τις ζωώδεις παρορμήσεις του, φέρνοντας τον πιο κοντά στο θεό. Η σύμπτωση είναι αξιοσημείωτη και έχει κάνει τους μελετητές να αναρωτηθούν από πού εμπνεύστηκε η Fortune αυτό το θέμα που διαφέρει τόσο πολύ από τα υπόλοιπα φανταστικά της έργα.
Ο Dr. Thomas Penry Evans πάντως, είχε ενταχθεί στην Αδελφότητα του Εσωτερικού Φωτός, την ομάδα που ίδρυσε η Fortune το 1924, πριν ακόμα παντρευτούν κι ήταν ο άνθρωπος που παρότρυνε τα μέλη να έρθουν σε επαφή με την παγανιστική παράδοση της Βρετανίας. Γνωστός και ως Μέρλιν στον στενό κύκλο της ομάδας και Μερλ για όσους τον γνώριζαν καλά, ο Evans έγραφε και ανέπτυσσε μαγικά τελετουργικά, καλύτερα ακόμα κι απ’ τη Fortune, που λειτουργούσε ως Αρχιέρεια και διοχέτευε στις τελετουργίες τις πνευματικές δυνάμεις που επικαλούνταν.
Συνολικά, αυτό που διακρίνει το έργο της Fortune είναι η απλότητα και η ανθρωπιά. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου εργαζόταν με μια ομάδα αποκρυφιστών σε ψυχικό και πνευματικό επίπεδο κατά των Ναζί. Μέσα από τα βιβλία της επιχείρησε να μοιραστεί συμπαντικές αλήθειες που αλλιώς δεν θα γίνονταν αποδεκτές, μίλησε για την πραγματικότητα πέρα από το φυσικό πεδίο, πολέμησε τον φόβο και «κατήργησε» το θάνατο, έχοντας την πεποίθηση ότι η ζωή συνεχίζεται κι αφού ο άνθρωπος έχει απορρίψει το υλικό του σώμα. Το 1946 διέσχισε τις Πύλες για τον άλλο κόσμο, αφήνοντας πίσω της ένα έργο σταθμό για κάθε αναζητητή που θα επιχειρήσει να διαβεί το Εσωτερικό μονοπάτι.
Πηγή
