Ο ωκεανός είναι γεμάτος με ναυάγια και σωρούς από ναυτικούς και επιβάτες να κείτονται στο πάτο του. Αν το σκεφτεί κανείς, με τόσα πνεύματα μέσα στα νερά της θάλασσας, ίσως να είναι το πιο στοιχειωμένο μέρος πάνω στη Γη. Και αν προχωρήσει η σκέψη αυτή, είναι τρομακτικός ο αριθμός των χαμένων ψυχών που βρήκαν τον πρόωρο θάνατο τους, χωρίς να καταφέρουν να έχουν μια κατάλληλη κηδεία ή να ολοκληρώσουν τις δουλειές τους. Η Ιστορία έχει στη συλλογή της πολλά διάσημα ναυάγια πλοίων, όπως αυτό του “Ιπτάμενου Ολλανδού”, του θρυλικού πλοίου που συνέχισε να κάνει εμφανίσεις από τον 17ο αιώνα. Λέγεται πως ήταν καταδικασμένο ή καταραμένο, ώστε λιμάνι ποτέ να μην βρει για να αράξει και να αρμενίζει τις θάλασσες αιώνια. Όμως το πιο διάσημο ναυάγιο ίσως να είναι αυτό του Τιτανικού, του θαλάσσιου τιτάνα.
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Τιτανικός (RMS Titanic) ήταν το μεγαλύτερο εν πλω, Βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνειο, μήκους 269 μέτρων και πλάτους 28 μέτρων, με ύψος 32 μέτρων (από το κατώτερο σημείο του μέχρι τη γέφυρα) και εκτοπίσματος 52.310 τόνων. Όπως και τα αδέρφια του, τον Ολυμπιακό (Olympic) και τον Βρετανικό (Britanic), διέθετε δέκα καταστρώματα, από τα οποία οκτώ ήταν για την χρήση των επιβατών. Ο σχεδιασμός του έγινε από τον ναυπηγό αρχιτέκτονα Τόμας Άντριους και παραγγέλθηκε η κατασκευή του την 1η Αυγούστου 1908. Η κατασκευή ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου 1909 και καθελκύστηκε δυο χρόνια μετά (31 Μαΐου 1911) και ολοκληρώθηκε 8 μέρες πριν το παρθενικό του ταξίδι στις 10 Απριλίου 1912. Ξεκίνησε το παρθενικό του ταξίδι με περίπου 2.224 άτομα, από τους οποίους 710 σώθηκαν, ενώ μόνο 333 πτώματα, από τα περίπου 1500, ανασύρθηκαν. Το πλοίο πήγαινε με την μέγιστη του ταχύτητα το μοιραίο βράδυ της 14ης Απριλίου, για να φτάσει στη Νέα Υόρκη μια μέρα πιο γρήγορα, με αποτέλεσμα να προσκρούσει σε παγόβουνο και να βυθιστεί μετά από 2 ώρες και 40 λεπτά.
Για περίπου 8 δεκαετίες, ο Τιτανικός και όλα τα συντρίμμια του παρέμεναν στο απόλυτο σκοτάδι και την ηρεμία του Ατλαντικού βυθού, μέχρι την στιγμή που ο Γαλλο-αμερικανός Ρόμπερτ Μπάλαρντ, την 1η Σεπτεμβρίου 1985, επιτέλους ανακάλυψε το σημείο του ναυαγίου, έπειτα από πολυάριθμες αποστολές εύρεσης του. Από τότε πολλά αντικείμενα και άλλα κομμάτια του πλοίου ανασύρθηκαν. Τα πλοία που περνούν από το σημείο του ναυαγίου έχουν αναφέρει την ύπαρξη των Orb να αιωρούνται. Τα orbs είναι μπάλες ενέργειας οι οποίες δείχνουν την ύπαρξη μεταφυσικής δραστηριότητας ή παρουσίας. Τα υποβρύχια που επίσης περνούν από κει, έχουν αναφέρει πως έχουν ακούσει παράξενα σινιάλα και παρεμβολές στα μηχανήματα τους, συμπεριλαμβανομένων και των μηνυμάτων SOS, χωρίς να εντοπίζουν την πηγή. Το “SOS”, που αντικατέστησε το “CQD” (Come Quick, Danger), ήταν σχετικά νέο μήνυμα το 1912 και μετά την πρόσκρουση δυστυχώς ο Τιτανικός ήταν από τους πρώτους που το χρησιμοποίησε.
Και ξεκινάμε από δω την στοιχειωμένη κληρονομιά του Τιτανικού. Το 1977, ο δεύτερος αξιωματικός του SS Winterhaven, με το όνομα Λέοναρντ Μπίσοπ, έκανε σε έναν από τους επιβάτες του πλοίου μια ξενάγηση. Ο επιβάτης αυτός ήταν πολύ γλυκομίλητος, με βρετανική προφορά και ήταν αφύσικα προσεχτικός με τις λεπτομέρειες. Ο αξιωματικός θεώρησε πως ο επιβάτης αυτός ήταν απλά παράξενος αλλά δεν έβαζε και το χέρι του στη φωτιά σε αυτό που φαινόταν εκτός τόπου. Λίγα χρόνια αργότερα, κάποιος μια μέρα του έδειξε την φωτογραφία του Καπετάνιου Έντουαρντ Τζον Σμιθ και ο ίδιος είπε: “Τον ξέρω αυτόν, τον είχα ξεναγήσει στο πλοίο μου”. Όσοι ήταν εκεί γέλασαν και του είπαν πως αυτό δεν ήταν δυνατόν καθώς ο άντρας στην φωτογραφία ήταν ο καπετάνιος του Τιτανικού, ο οποίος έχασε τη ζωή του στο ναυάγιο.
Φαίνεται το πνεύμα του Καπετάνιου Σμιθ είναι αρκετά ισχυρό, καθώς το ταξίδι του Τιτανικού ήταν το τελευταίο του πριν βγει στη σύνταξη, και πιθανά να ήταν έντονα φορτισμένος συναισθηματικά λίγες στιγμές πριν πεθάνει. Το σώμα του ήταν ένα από αυτά που δεν βρέθηκαν ποτέ. Ο Καπετάνιος Σμιθ γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1850 στο Οδό Γουέλ του Χάνλεϊ στο Στράτφορντσαιρ της Αγγλίας. Το σπίτι στο οποίο μεγάλωσε μέχρι και πριν την αρχή της καριέρας του, ένα Βικτωριανό με δυο υπνοδωμάτια, πουλήθηκε το 2002 στους Νήλ και Λουίζ Μπόνερ από το Στόουκ ον Τρεντ (πόλη στην Αγγλία του Η.Β., στη Κομητεία του Στάφορντσαϊρ), για 30.000 λίρες. Νοίκιαζαν το σπίτι για περίπου μια δεκαετία, και είχαν ήδη αναφερθεί πολλές περιπτώσεις από Εμφανίσεις και άλλες μεταφυσικές δραστηριότητες. Ένας από του ενοικιαστές κάλεσε ένα βράδυ τον Νηλ, πεπεισμένος πως είχε δει το φάντασμα ενός καπετάνιου να περιφέρεται μέσα στο υπνοδωμάτιο. Άλλοι βίωσαν κρύα σημεία σε διάφορα μέρη του σπιτιού και άκουγαν χτυπήματα και μετακινήσεις αντικειμένων/επίπλων. Ωστόσο, κανένας από τους ενοικιαστές δεν μετακόμισαν λόγω του Καπετάνιου, αλλά το ζευγάρι πιστεύει ότι όντως είναι στοιχειωμένο το σπίτι. Από το 2012, το σπίτι βγήκε προς πώληση για 80.000 λίρες.
Ένα άλλο πνεύμα του Τιτανικού είναι αυτό του Βρετανού ναυτικού Φρέντερικ Φλιτ, ο οποίος υπηρέτησε ως σκοπός. Εντόπισε το μοιραίο παγόβουνο και ενημέρωσε την γέφυρα, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά, καθώς ο Τιτανικός πήγαινε πολύ γρήγορα για να αποφύγει την πρόσκρουση. Ο ίδιος ήταν ένας από το πλήρωμα που σώθηκαν από το ναυάγιο, αλλά δεν κατάφερε να νικήσει και την κατάθλιψη του. Μετά το χαμό της γυναίκας του, μετά τα Χριστούγεννα του 64’, ο κουνιάδος του του έκανε έξωση και τελικά βρέθηκε απαγχονισμένος στο κήπο του. Για αρκετά χρόνια ο τάφος του ήταν άγνωστος, μέχρι τη στιγμή που η “Ιστορική Κοινότητα του Τιτανικού” ανέγειρε μια ταφόπλακα για αυτόν το 1993. Φαίνεται πως το πνεύμα του παραμένει ακόμα ανήσυχο, καθώς μάρτυρες ισχυρίζονται πως τον έχουν δει ακόμα να κάνει σκοπιά στο Μουσείο του Τιτανικού και να δηλώνει την παρουσία του στο χώρο που βρίσκεται η επιγραφή “Iceberg, right ahead”, δονώντας την επιγραφή με δύναμη.
Πριν μεταφερθούμε στην Έκθεση, αξίζει να αναφερθεί η προφητική νουβέλα “Ματαιότητα: Το Ναυάγιο του Τιτάνα” (Futility: The Wreck of the Titan), η οποία γράφτηκε από τον Μόργκαν Ρόμπερτσον το 1898, 14 χρόνια πριν το ναυάγιο του Τιτανικού. Η νουβέλα είχε πολλές ομοιότητες με τον Τιτανικό, όπως: και τα δυο πλοία περιγράφονταν ως τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής και αποκαλούνταν με το ίδιο όνομα (με διαφορετική κατάληξη το ένα), είχαν πρακτικά το ίδιο μέγεθος (με τη μόνο διαφορά ότι ο Τιτανικός ήταν 25 μέτρα μακρύτερος), αν και τα δυο θεωρούνταν ως “αβύθιστα”, χτύπησαν σε παγόβουνο και βυθίστηκαν στα μέσα του Απρίλη, είχαν και τα δυο παρόμοια ταχύτητα (25 κόμβους ο Τιτάνας (46 χιλ/ώρα) και ο Τιτανικός 22,5 κόμβους (41 χιλ/ώρα)) και ναυάγησαν στο ίδιο ακριβώς σημείο (400 ναυτικά μίλια μακριά από το νησί Νέα Γη, στο Καναδά), καθώς και τα δυο πλοία είχαν χιλιάδες επιβάτες, είχαν όμως τον ελάχιστο αριθμό σωσίβιων λέμβων (24 ο Τιτάνας και 16 + 4 ο Τιτανικός), έφεραν και τα δυο τρεις προπέλες. Όταν το ναυάγιο του Τιτανικού συνέβη, ο Τύπος εκείνη την εποχή θεώρησε πως ο Ρόμπερτσον είχε προφητικές δυνάμεις, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε λέγοντας πως όλα όσα έγραψε ήταν με βάση την εμπειρία του σαν ναυτικός.
Στην καρδιά του Μπράνσον στο Μιζούρι των ΗΠΑ, βρίσκεται το μεγαλύτερο μουσείο του Τιτανικού στο κόσμο το οποίο άνοιξε το 2006. Εξωτερικά το Μουσείο είναι ένα τεράστιο αντίγραφο του πλοίου, από την πλώρη ως τη μέση, με το παγόβουνο να βρίσκεται στην δεξιά πλευρά (το οποίο μπορείς να αγγίξεις και να νιώσεις το παγωμένο νερό των -2,2°C). Μέσα στην έκθεση βρίσκονται πάνω από 5.500 αντικείμενα όπως αποσκευές, σφυρίχτρες, προσωπικά αντικείμενα και πλακάκια από το πάτωμα της Α’ Θέσης. Υπάρχει ένα ακριβές αντίγραφο της Μεγάλης Σκάλας (αξίας 1 εκ.$) καθώς και ένα κομμάτι από το κατάστρωμα το οποίο είναι σε κλίση. Παρέχει σύστημα το οποίο διατηρεί την θερμοκρασία που υπήρχε εκείνο το βράδυ. Υπάρχει η δυνατότητα να μάθεις να στέλνεις το SOS καθώς και να φτυαρίσεις κάρβουνο στους Λέβητες. Όμως, πέρα από τα αντικείμενα και τα αντίγραφα σημείων του πλοίου, υπάρχουν και τα πνεύματα των επιβατών του Τιτανικού.Στην Μεγάλη Σκάλα, πιστό αντίγραφο της γνήσιας, υπάρχει το πνεύμα μιας μυστηριώδους γυναίκα, η οποία φοράει μαύρο ρούχο της περιόδου του Τιτανικού και έχει ένα άσπρο κολλάρο, με τα μαλλιά της πιασμένα κότσο. Πολλοί επισκέπτες καθώς και το προσωπικό την έχουν δει στο σημείο αυτό της Έκθεσης. Ένας φωτογράφος που ετοιμαζόταν για τα εγκαίνια του Μουσείου, εντόπισε την μυστηριώδη γυναίκα να κατεβαίνει φυσιολογικά τη Μεγάλη Σκάλα. Ξαφνιασμένος και τρομαγμένος, καθώς δεν είχε δει κανέναν άλλον να μπαίνει, και η Σκάλα ήταν αποκλεισμένη με σχοινιά. Θεώρησε πως ήταν μέρος της παρουσίασης και τη ρώτησε πλησιάζοντας την αν ήθελε να την φωτογραφήσει. Η γυναίκα τον αγνόησε και ο φωτογράφος επέστρεψε πίσω στην προετοιμασία του, όταν ξαφνικά διαπίστωσε πως η γυναίκα ήταν πίσω του. Ξανά της πρότεινε να την φωτογραφήσει αλλά εκείνη τη φορά δεν τον αγνόησε, απλά εξαφανίστηκε.
Στη Μεγάλη Σκάλα αναφέρθηκε από το προσωπικό πως εμφανίστηκε και η Οπτασία του Τζον Τζέικομπ Άστορ (Αμερικανός επιχειρηματίας, επενδυτής, εφευρέτης και Αντισυνταγματάρχης στον Ισπανο-αμερικάνικο Πόλεμο). Ήταν ένας από τους πιο πλούσιους επιβάτες του Τιτανικού. Τότε ήταν 47 ετών, σε γαμήλιο ταξίδι με τη νέα 18χρονη σύζυγο του, Μάντελαϊν Ταλμάζ Φόρς, η οποία περίμενε και το πρώτο τους παιδί. Η κοπέλα επέζησε του ναυαγίου αλλά όχι ο Άστορ. Μέσα στο χάος που επικρατούσε με την επιβίβαση των επιβατών στις λέμβους, ο Άστορ πιστεύοντας πως τα χρήματα μπορούν να του προσφέρουν ότι ήθελε, ζήτησε από το προσωπικό να μπει μαζί με την γυναίκα του αλλά του το αρνήθηκαν, διότι μόνο γυναικόπαιδα επιτρεπόταν. Λέγεται πως τις τελευταίες του στιγμές πάνω στο πλοίο στεκόταν μόνος του, καπνίζοντας μαζί με τον Ζακ Φουτρέλ (Αμερικανός συγγραφέας μυστηρίου και δημοσιογράφος. Πέθανε στο ναυάγιο). Πάντα στέκεται στην κορυφή της Μεγάλης Σκάλας , διότι δίπλα είναι η πιστή ρέπλικα του δωματίου όπου έμενε. Στην Μεγάλη Σκάλα πολλοί από τους επισκέπτες καταβάλλονται από αίσθημα υστερίας και ουρλιάζουν χωρίς λόγο, επειδή όπως δηλώνουν ακούν τις κραυγές των επιβατών.
Στο Μουσείο υπάρχει και η ξεχωριστή έκθεση αφιερωμένη στους 8 μουσικούς του Τιτανικού. Μέσα στο πανικό που επικρατούσε, να σωθεί ο καθένας με όποιο τρόπο μπορούσε, οι μουσικοί αυτοί είδαν την μοίρα τους και αποφάσισαν να βγουν έξω στο κατάστρωμα και να παίξουν, άσχετα αν ήταν αρχικά εντολή του καπετάνιου Σμιθ για να κατευνάσει τα πνεύματα. Έκαναν αυτό ακριβώς που αγαπούσαν και έπαιξαν μέχρι τη στιγμή που χάθηκαν στα παγωμένα νερά, χωρίς κανένας να γνωρίζει πότε ήταν η τελευταία φορά που τους άκουσε. Ο επικεφαλής ήταν ο Ουάλας Χάρτλεϊ, και ήταν η πρώτη φορά που γνωρίστηκαν όλοι μαζί σαν ορχήστρα. Τα πορτραίτα στην έκθεση, αναφέρουν επισκέπτες, σε κάνουν να νιώθεις πως σε παρακολουθούν. Κοντά στη θέση που βρίσκεται το πιάνο αλλά και πάνω στο πιάνο, υπάρχει ένα από τα πολλά κρύα σημεία του χώρου. Το προσωπικό έχει αναφέρει την Οπτασία ενός μικρού κοριτσιού, ενός εκ των 109 παιδιών που βρίσκονταν στον Τιτανικό (τα 53 από αυτά έχασαν τη ζωή τους). Πιθανά η Οπτασία να ανήκει στην 6χρονη Μις Έμπα Άϊρις Αλφρίντα Άντερσον. Γεννημένη στις 14 Νοεμβρίου 1905 και ήταν κόρη των Αλφρίντα και Άντερς Άντερσον από το Κιάτερστορπ της Σουηδίας. Επιβιβάστηκε με τους γονείς της από το Σάουθάμπτον ως επιβάτες της Γ’ Θέσης, με προορισμό το Γουίνιπεγκ του Καναδά. Κανένας από τους τρεις τους δεν επέζησε και οι σωροί τους ποτέ δεν βρέθηκαν.
Το προσωπικό κάθε βράδυ, είναι υποχρεωμένο να καθαρίζει όλα παράθυρα, τις βιτρίνες και τα πλαστικά (στην ουσία ότι γυαλίζει) της έκθεσης. Όμως στη Γέφυρα του Καπετάνιου, όπου σύμφωνα με μαρτυρίες, τόσο του προσωπικού όσο και των επισκεπτών, σχεδόν κάθε βράδυ συμβαίνει το εξής περίεργο. Για να καθαριστούν τα τζάμια εκεί, ο υπάλληλος θα πρέπει να πάει από την εξωτερική μεριά της Γέφυρα, όπου είναι το Κατάστρωμα Περιπάτου. Ενώ τελειώνουν με το καθάρισμα, πάντα εμφανίζονται ένα ζευγάρι αποτυπώματα από παιδικά χεράκια πάνω στο παράθυρο από τη μέσα μεριά της Γέφυρας. Άλλες φορές βλέπουν μια μικρή Οπτασία να εμφανίζεται πάνω στο κάγκελο έξω από το παράθυρο της Γέφυρας.
Υπάρχει στο Μουσείο ένα ασυνήθιστο αντικείμενο. Πρόκειται για την μοναδική Βίβλο που βρέθηκε στο ναυάγιο, η οποία ανήκε στον Αιδεσιμότατο Ρόμπερτ Τζέιμς Μπέϊτμαν, γεννημένος στο Μπρίστολ της Αγγλίας. Η Βίβλος αυτή είναι ασυνήθιστη από τη άποψη ότι πρώτον, δεν την άφηνε ποτέ από τα χέρια του όταν ο ίδιος επιβιβάστηκε στον Τιτανικό, και δεύτερον είναι “Emphatic Diaglott”, δηλαδή δίγλωσση πολυγλωσσική μετάφραση της Καινής Διαθήκης με το γνήσιο Ελληνικό Ορθόδοξο κείμενο και την μετάφραση λέξη-λέξη στην αριστερή στήλη και την πλήρη Αγγλική μετάφραση στην δεξιά. Πιθανά ο Αιδεσιμότατος να διάβαζε το μοιραίο βράδυ, αλλά είναι άγνωστο τι συνέβη στην καμπίνα του πριν την πρόσκρουση, ενώ το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν οι επιβάτες κλήθηκαν να εμφανιστούν στο κατάστρωμα, ο ίδιος την είχε στα χέρια του. Μαζί του ήταν και η αδερφή του, με την οποία χωρίστηκε μέσα στο πανικό. Ο ίδιος πίστεψε πως ήταν σε κάποια λέμβο μέσα. Όταν βρήκε θέση σε μια λέμβο που ετοιμαζόταν να κατέβει, κοίταξε πίσω και είδε την αδερφή του. Επέμεινε να πάρει τη θέση του και καθώς την τοποθετούσε στη λέμβο της έδωσε την Βίβλο. Δυστυχώς, ο Αιδεσιμότατος δεν σώθηκε, και η τελευταία φορά που αντίκρυσε τον αδερφό της, η ορχήστρα έπαιζε το “Nearer My God to Thee”. Γνώριζε ότι θα πέθαινε και ήταν ήρεμος, και με την κίνηση του αυτή, ήθελε να παραδοθεί στη γυναίκα του η Βίβλος, ώστε να της προσφέρει την ίδια γαλήνη. Η Βίβλος που πλέον βρίσκεται στο Μουσείο, όταν την έβαλαν σε δική της βάση, άνοιξε σε ένα συγκεκριμένο εδάφιο. Σε αυτό όπου ο Χριστός περπατάει πάνω στο νερό.
Στο εκθεσιακό δωμάτιο όπου βρίσκονται τα ονόματα των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους στο ναυάγιο, έχουν γίνει αναφορές πως ακούν κουβέντες από παιδάκια ή τα ακούν να τρέχουν εκεί μέσα. Όμως εκεί συμβαίνει κάτι το περίεργο. Στο χώρο εκείνο είναι το πνεύμα του δίδυμου αδερφού της Λίλιαν Γκερτρούντ Άσπλαντ, η τελευταία επιζών του Τιτανικού η οποία θυμόταν ακόμα το ναυάγιο. Ο αδερφός της Καρλ Έντγκαρ Άσπλαντ, πέθανε στο ναυάγιο και το σώμα του αν βρέθηκε δυστυχώς ποτέ δεν εξακριβώθηκε και η ταυτότητα του. Σε μια από τις τελευταίες τις συνεντεύξεις, η Λίλιαν ανέφερε πως κατάφερε να μπει σε μια λέμβο, περνώντας μέσα από το Κατάστρωμα Περιπάτου της Α’ Θέσης, πηδώντας μέσα αφήνοντας πίσω τα τρία της αδέρφια και μαζί και τον δίδυμο της Καρλ, μαζί με τον πατέρα τους. Για πολλά χρόνια τη στοίχειωνε το πρόσωπο τους. Πέρα από την ίδια σώθηκε η μητέρα της και ο αδερφός της Φέλιξ, 3 ετών. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν απέκτησε παιδιά. Έζησε στη Μασαχουσέτη από το 1951 μέχρι και τον θάνατο της, στις 6 Μαΐου 2006.
Στο Ξενοδοχείο Luxor στο Λας Βέγκας, βρίσκεται η Έκθεση του Τιτανικού. Σε έναν από τους εκθεσιακούς χώρους είναι αυτός όπου εκτίθενται οι κατασκευαστές του Τιτανικού. Ανάμεσα τους είναι και το πορτραίτο του Τζόζεφ Μπρους Ίσμεϊ. Κατάφερε και σώθηκε από το ναυάγιο, μπαίνοντας σε μια από τις 4 εφεδρικές λέμβους, αφήνοντας πίσω παιδιά και γυναίκες. Μάρτυρες αναφέρανε πως κατά τη διάρκεια του ναυαγίου και ενώ ήταν μέσα στην λέμβο, ήταν γυρισμένο πλάτη, και πως ήταν αυτός που επέμενε με πιέσεις να αυξηθεί η ταχύτητα παρά το γεγονός ότι ο Καπετάνιος Σμιθ ανέφερε ότι πλησιάζουν σε περιοχή με παγόβουνα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, διόρισε το δόκιμο πλοίο “Mersy” για την εκπαίδευση δόκιμων να ναυτικών του Εμπορικού Ναυτικού, δώρισε 11.000 λίρες για να ιδρύσει ταμείο βοήθειας για τις χήρες των ναυτικών. Πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1937. Παρά τα όσα έκανε όμως μετά το ναυάγιο, δεν κατάφερε να εξιλεωθεί για το κακό που έκανε και δεν είναι επίσης περίεργο το ότι τα πνεύματα του Τιτανικού τον αντιπαθούν ακόμα και μετά θάνατον. Ένα πρωί που το προσωπικό ήρθε για να ανοίξει την Έκθεση, είδαν το πορτραίτο του Ίσμεϊ πεσμένο στο πάτωμα. Ο υπεύθυνος είδε τις κάμερες ασφαλείας από τη προηγούμενη νύχτα και τρόμαξε με αυτό που είδε. Το πορτραίτο άρχισε να τρέμει πριν ξεκολλήσει από τον τοίχο, από μόνο του.
Το Μουσείο του Τιτανικού στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας, τιμά το πλοίο και φαίνεται πως μαζί του έχει και αρκετή παρουσία από τα πνεύματα των επιβατών, τα οποία είναι προσκολλημένα με τα αντικείμενα που εκτίθενται. To 2013, μια γυναίκα που επισκέφτηκε το χώρο, άκουσε το τελευταίο μήνυμα κινδύνου του RMS Titanic. Όπως αναφέρει η ίδια σε γράμμα της:
“[…] το Μουσείο δεν υπήρχαν πραγματικά αντικείμενα από τον ναυάγιο, αλλά στο τέλος του μουσείου, η ξενάγηση εκεί είναι ένα δωμάτιο στο οποίο παίζονται τα τελευταία μηνύματα κινδύνου από το βυθιζόμενο υπερωκεάνειο. Παιζόντουσαν σε αυθεντικό κώδικα Μορς και οι λέξεις αυτές, τελείες και παύλες, μας έδειχναν σε οθόνη τη έγραφαν, μαζί με το χρόνο και τα πραγματικά περιστατικά που λάμβαναν χώρα την ώρα που τα έστελναν. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, σαν να ένιωθα τον πανικό σε αυτές τις παύλες και τις τελείς, σαν να μπορούσα να ακούσω το καρδιοχτύπι του χειριστή, που έκατσε στο πλοίο που βούλιαζε, μα μανία να καλεί σε βοήθεια, σε όλο τον Ατλαντικό. Ένιωσα το καρδιοχτύπι καθώς άκουσα την απάντηση από ένα κοντινό πλοίο. Η φήμη και ο θρύλος του Τιτανικού ως “αβύθιστου”, οδήγησε τα άλλα πλοία να θεωρήσουν πως το κάλεσμα για βοήθεια ήταν φάρσα. Ένιωσα μια σύντομη ανακούφιση όταν το Καρπάθια απάντησε ότι έρχονται για βοήθεια […] και το τελευταίο μήνυμα ήταν από έναν άνθρωπο που τα χέρια του έτρεμαν και τα μάτια του θόλωσαν, γνωρίζοντας πως αυτή είναι η τελευταία του επικοινωνία με άλλον άνθρωπο. […] έτρεμα, άρχισα να κλαίω στεκούμενη μπροστά στην οθόνη, ακόμα και τώρα που το γράφω, ακούω τις λέξεις μέσα στο κεφάλι μου και νιώθω σαν άρρωστη. Αν και ήταν η εμπάθεια μου προς αυτό που βίωνα εκείνη τη στιγμή, αυτό που συνέβη μετά ήταν παράξενο. Ενώ έκανα περίπατο στην αποβάθρα, σκεπτόμενη όλο αυτό που έζησα, ένιωσα ένα χέρι να ακουμπάει τον ώμο μου και μια απαλή αντρική φωνή να μου λέει «Μην ανησυχείς». Πήγα να τινάξω το χέρι θεωρώντας πως ήταν ο φίλος μου που με κορόιδευε, αλλά δεν ήταν κανένα χέρι ή κάποιος εκεί. Πιθανά να ήταν ο Τζακ Φίλιπς (χειριστής) ο οποίος νιώθοντας την αναστάτωση μου να προσπάθησε να με καθησυχάσει. […]”
Πιθανά οι στοιχειωμένες ιστορίες γύρω από τον Τιτανικό, δεν θα σταματήσουν ποτέ και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, όσο είναι εμποτισμένη η τραγική ιστορία του στις σελίδες της Ιστορίας. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον οι ψυχές του Τιτανικού να μπορέσουν να βρουν την γαλήνη τους, μετά από τα ήδη 106 χρόνια στο παγωμένο Ατλαντικό.
Πηγή
