Σε όλους τους λαούς, βέβαια, υπάρχουν ιστορίες για ανθρώπους που στοιχειώνουν, λόγω ενός τραυματικού και πρόωρου θανάτου.
Έτσι και σε κάθε πόλεμο, όπου υπάρχουν αμέτρητοι τέτοιοι νεκροί, και ακόμα περισσότερο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με περί τα 75 εκατομμύρια ανθρώπινες απώλειες, μέσα από μάχες, γενοκτονίες και βομβαρδισμούς, υπάρχουν τέτοιες ιστορίες.
 |
| Βερολίνο, 1945 |
Δεν είναι παράδοξο, λοιπόν, να υπάρχουν πολλές ανατριχιαστικές δοξασίες, για στοιχειωμένα πεδία και ορδές φαντασμάτων, που πλανώνται πάνω από τα πεδία της καταστροφής για πολύ καιρό μετά, θυμίζοντας τη φρίκη εκείνων των χρόνων.
Σε αυτό το άρθρο θα παραλείψουμε τις δεκάδες ιστορίες τρόμου και το παγωμένο, βουβό ανατρίχιασμα που προκαλούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τα πεδία μαζικών εκτελέσεων σε όλη την Ευρώπη – θα εστιαστούμε σε κάποια πιο ιδιαίτερα μέρη όπου, την ανθρώπινη θηριωδία συνοδεύει η υποψία του υπερφυσικού.
Υγροί τάφοι, σκιές από στρατιώτες και πνεύματα χαμένα μες τον πόλεμο. Ας δούμε κάποιες από αυτές τις ιστορίες ανά τον κόσμο.
Τα φαντάσματα των αμερικανικών πλοίων
Το πολεμικό πλοίο USS Hornet κατασκευάστηκε το 1943 και κατά την υπηρεσία του στον Μέτωπο του Ειρηνικού βύθισε πάνω από 1.400 Ιαπωνικά σκάφη. Παρότι δεν βυθίστηκε ποτέ, πάνω από 300 ναύτες πέθαναν πάνω του κατά τη διάρκεια μαχών, αλλά και από πολυάριθμα ανεξήγητα ατυχήματα και αυτοκτονίες.
Το παροπλισμένο πλέον πλοίο λειτουργεί ως πολεμικό μουσείο, και δεν είναι λίγοι οι εργαζόμενοι και οι επισκέπτες που αναφέρουν παράδοξες φωνές, παγωμένα ρεύματα αέρα και ένστολες σκιές στους διαδρόμους του πλοίου.
Ο βετεράνος αξιωματούχος και φροντιστής του πλοίου Alan McKean αναφέρει: «Πραγματικά ποτέ δεν πίστευα τέτοια πράγματα. Αλλά είδα αυτό που είδα. Μια μέρα είδα έναν αξιωματικό στα χακί να κατεβαίνει μια σκάλα στον κάτω όροφο. Τον ακολούθησαν και είχε χαθεί. Δεν έχω καμία εξήγηση».
Ένα άλλο πασίγνωστο πεδίο του πολέμου, το Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη, έγινε ο τόπος ανάπαυσης 1.102 στρατιωτών που σκοτώθηκαν κατά τη βύθιση του πλοίου USS Arizona, από τους Ιάπωνες, στις 7 Δεκεμβρίου 1941.
 |
| Το USS Arizona βυθίζεται στο Pearl Harbor, 1941 |
Ο βίαιος θάνατός τους έδωσε τροφή στους θρύλους που θέλουν το εκεί στρατόπεδο στοιχειωμένο. Μάλιστα, ένα από τα φαντάσματα λέγεται πως παραμένει στο πόστο του εκεί, για να εξιλεωθεί: πρόκειται για έναν ναύτη που εκτελέστηκε, γιατί προσπάθησε να εγκαταλείψει το πόστο του κατά τη διάρκεια της επίθεσης.
Το φάντασμά του δεν έχει ακόμα φύγει και μάλιστα έχει εμφανιστεί τόσες φορές που οι υπηρετούντες εκεί του έχουν δώσει και όνομα. Κάθε φορά που τα φώτα αναβοσβήνουν στο στρατόπεδο, οι βρύσες τρέχουν νερό μόνες τους και το ραδιόφωνο αλλάζει σταθμό και οι πόρτες ανοιγοκλείνουν, οι αξιωματικοί καθησυχάζουν τους νεότερους, λέγοντας “That’s just Charley”.
Το πνεύμα της παράνοιας στην Ελβετία
Η Ελβετία είναι γνωστή για την ανυποχώρητη ουδετερότητά της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και τόσο ο Άξονας όσο και οι Σύμμαχοι την περικύκλωναν για χρόνια. Όταν η Γερμανία προσπάθησε να εισβάλλει στα εδάφη της, η Βρετανία έστειλε ενισχύσεις στα σύνορα.
Έτσι μια ομάδα Βρετανών στρατιωτών κατέληξε να εγκατασταθεί σε ένα απομακρυσμένο χωριό στις Ελβετικές Άλπεις. Οι κάτοικοι τηρούσαν εχθρική στάση προς τους στρατιώτες, λέγοντας πως είναι ανεπιθύμητοι σε εκείνα τα εδάφη.
Ένα ανατριχιαστικό περιστατικό, όμως, δημιούργησε τον θρύλο στην περιοχή ότι πράγματι, ο ίδιος ο τόπος τους «έδιωχνε», καθρεφτίζοντας το πνεύμα των κατοίκων του. Λίγες βδομάδες μετά, το χιόνι ξεπέρασε τα δύο μέτρα και κάθε πρόσβαση ή επικοινωνία μέσω ασυρμάτου κόπηκε.
Τότε ξεκίνησαν παράδοξα περιστατικά: αντικείμενα εξαφανίζονταν από τα σπίτια, κύπελλα, ξύλα, κειμήλια – μάλιστα και ένας τελετουργικός πέλεκυς που φυλασσόταν πάνω από το τζάκι. Σύντομα όμως άρχισαν να εξαφανίζονται παιδιά από το χωριό, ενώ κυκλοφορούσαν φήμες για κάποιο τέρας που κατέβαινε από το βουνό.
Οι κάτοικοι κατηγόρησαν εξαγριωμένοι τους Βρετανούς στρατιώτες, που άρχισαν να περιπολούν τους δρόμους και τα δάση. Αυτή τη φορά ένας στρατιώτης ονόματι Reginald εξαφανίστηκε – οι συνάδελφοι του ανάφεραν ότι τις τελευταίες μέρες συμπεριφερόταν αλλοπρόσαλλα, σαν κάτι να τον καταδίωκε.
Σε μια από τις περιπολίες οι στρατιώτες ακολούθησαν μια σκιά, που τους οδήγησε σε μια σπηλιά και άρχισε να πυροβολεί – εκείνοι ανταπέδωσαν τα πυρά. Όταν η αψιμαχία τελείωσε, αντίκρισαν το αποτρόπαιο θέαμα: ο στρατιώτης Reginald νεκρός από τις σφαίρες, με γύρω του τα εφτά εξαφανισμένα παιδιά, κομματιασμένα με το τελετουργικό τσεκούρι και μισοφαγωμένα.
Οι ντόπιοι λένε ακόμα ότι όχι μόνο ο πόλεμος, αλλά και κάτι από το εκδικητικό πνεύμα του σκοτεινού, αποκλεισμένου από το χιόνι τόπου, είχαν τεμαχίσει το μυαλό του Βρετανού στρατιώτη.
Οι φρίκες από το Μέτωπο του Ειρηνικού
Το Diplomat Hotel στις Φιλιππίνες λειτουργούσε ως δυτικό χριστιανικό μοναστήρι από τα 1900. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο, Ιάπωνες στρατιώτες, ως αντίποινα για τις Αμερικανικές επιθέσεις, εισέβαλλαν στη μονή και αποκεφάλισαν όλους τους ιερείς και τις καλόγριες.
Στη συνέχεια το μοναστήρι μετατράπηκε σε σανατόριο και έπειτα σε ξενοδοχείο. Παρόλα αυτά, δεν λειτούργησε για πολύ.
Οι θαμώνες ανέφεραν πως έβλεπαν συχνά φιγούρες με μαύρους μανδύες και μια ασπροφορεμένη γυναίκα να τριγυρνάει στα δωμάτια και άκουγαν κραυγές και χτυπήματα μέσα στη νύχτα. Κάπως αποτρεπτικό, ακόμα και για προσωρινή διαμονή.
 |
| Η περιβόητη φωτογραφία του John Tulloch στο Βόρνεο, 2010 |
Μια ακόμα ιστορία φαντασμάτων από το Μέτωπο του Ειρηνικού υπάρχει στο Βόρνεο. Μετά από μια αιματηρή μάχη το 1945, οι Ιάπωνες ανάγκασαν 1,781 Αυστραλούς και 641 Βρετανούς αιχμάλωτους να βαδίσουν 160 μίλια προς το εσωτερικό του νησιού. Μόνο έξι από τους αιχμαλώτους επέζησαν από τις κακουχίες, τις αρρώστιες, το δύσβατο τοπίο και τις εκτελέσεις εν πορεία.
Οι κάτοικοι του νησιού ισχυρίζονται ότι βλέπουν συχνά, στο μήκος αυτής της διαδρομής, εξαθλιωμένους στρατιώτες να βαδίζουν χωρίς τελειωμό. Μάλιστα το φαινόμενο φωτογραφήθηκε από τον απόστρατο αξιωματικό John Tulloch το 2010, έναν από τους πολλούς που ακολουθούν τη διαδρομή ως φόρο τιμής – αν και ο ίδιος προσπάθησε να εξηγήσει την εικόνα ως αντικατοπτρισμό, η φωτογραφία του έχει σηκώσει τις τρίχες σε αρκετά κεφάλια.
Μια ελληνική υπόθεση: Το εβραϊκό σπίτι στη Θεσσαλονίκη
Ένα από τα φερόμενα ως στοιχειωμένα αρχοντικά της Θεσσαλονίκης, στην οδό Β. Όλγας και Μ. Ψελλού, ξεκινά την ιστορία του από τις διώξεις των Ναζί κατά των Εβραίων κατοίκων. Σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το σπίτι ανήκε σε δύο αδέλφια, Εβραίους της πόλης, που διατηρούσαν εκεί χαρτοπαικτική λέσχη.
Εκεί κατέφευγαν πολλοί Εβραίοι, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι οποίοι τους έφερναν τα χρυσαφικά και τα κειμήλιά τους, για να τα κρύψουν στο κτίριο, προσπαθώντας να σώσουν την περιουσία τους μπροστά στην επερχόμενη απειλή. Αργότερα το ίδιο το σπίτι έγιναν τόπος μαζικής εκτέλεσης Εβραίων.
Πιστεύεται λοιπόν, ότι τα δύο αδέλφια παραμένουν στο κτίριο, μαζί με άλλες ψυχές, περιμένοντας μάταια τους συντοπίτες τους να επιστρέψουν για τα πολύτιμά τους.
Μάλιστα, αν κάποιος επιχειρεί να ψάξει το «θησαυρό των Εβραίων», ή να γκρεμίσει το σπίτι, δεν έχει καλή κατάληξη. Τον θρύλο ενίσχυσε το γεγονός ότι, στην δεκαετία του ’80 και των αντιπαροχών, δύο εργολάβοι υπέγραψαν συμβόλαιο για την κατεδάφιση του αρχοντικού, για να χτιστεί μια πολυκατοικία.
Την ίδια μέρα, ο ένας πέθανε από έμφραγμα και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο.
 |
| Το κατεστραμμένο εβραϊκό νεκροταφείο, Θεσσαλονίκη, 1945 |
Οι κάτοικοι αφηγούνται ότι τα βράδια ακούγονται παράξενοι θόρυβοι, κραυγές και γυαλιά που σπάνε, ενώ αναβοσβήνουν φώτα, χωρίς το κτίριο να έχει ρεύμα.
Δεν είναι λίγες οι ιστορίες στη Θεσσαλονίκη για στοιχειώματα στα εγκαταλελειμμένα σπίτια και μαγαζιά της Εβραϊκής κοινότητας, που υπέστησαν ένα από τα πιο φρικιαστικά πογκρόμ της ευρωπαϊκής ιστορίας: από τους 45.000 ανθρώπους που στάλθηκαν στο Άουσβιτς και στο Νταχάου επέστρεψαν λιγότεροι από 2.000, οι οποίοι βρήκαν τις περιουσίες τους να έχουν ήδη περάσει στα χέρια άλλων.
Η ναζιστική θηριωδία ισοπέδωσε –με την ένοχη σιωπή των υπόλοιπων κατοίκων– ακόμα και το εβραϊκό νεκροταφείο, που οι ταφόπλακές του χρησιμοποιήθηκαν σε σπίτια, ναούς και πεζοδρόμια της πόλης.
Αν ισχύουν οι δοξασίες περί φαντασμάτων που διεκδικούν τα χαμένα σπίτια και τους τάφους τους, τότε ίσως αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που λένε πως το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (που χτίστηκε πάνω στο εν λόγω νεκροταφείο) είναι καλό να μην το επισκέπτεται κανείς τα βράδια.
Εντέλει, είτε κάποιοι πιστεύουν όλα τούτα ως πραγματικά φαινόμενα, είτε πρόκειται για τις τραυματικές προβολές και παρανοήσεις εκείνων που επέζησαν, ένα πράγμα είναι τουλάχιστον αλήθεια.
Ο πόλεμος, ιδιαίτερα ο σύγχρονος πόλεμος, δεν φέρνει μαζί του μόνο ιστορίες γενναιότητας και αντίστασης, αλλά ξεχειλίζει από τόσο τρόμο, σκληρότητα και θάνατο, που η μνήμη της ανθρωπότητας νιώθει αναγκασμένη να τα κλείσει σε ιστορίες – γιατί η μνήμη πάντα βρίσκει τρόπους να κρατά ό,τι χρειάζεται να θυμόμαστε.
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: nyctophilia | Matthew L. Swayne, Haunted World War II: Soldier Spirits, Ghost Planes & Strange Synchronicities, Llewellyn Worldwide, 2018 | Peggy J. Parks, Ghosts, Capstone, 2008 | theshadesmag | warhistoryonline | ranker | thediplomat
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
