Αποτελείται από 360 σελίδες και βασίζεται σε ένα φανταστικό κόσμο με άκρως σουρεαλιστικές και αφηρημένες εικονογραφήσεις. Για παράδειγμα από ένα αγαπημένο ζευγάρι προκύπτει ένας αλιγάτορας ενώ σε μια άλλη σελίδα τα ώριμα φρούτα στάζουν αίμα.
Το μυθιστόρημα ονομάζεται Codex Seraphinianus (Σεραφινιανός κώδικας), και πρόκειται για μια εικονογραφημένη εγκυκλοπαίδεια ενός μυστικού και ακόμη ανεξερεύνητου κόσμου. Το βιβλίο αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα αίνιγμα για τους γλωσσολόγους, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν το νόημα του αλφαβήτου που χρησιμοποιήθηκε γι αυτό το απόκοσμο παραμύθι.
Το μυθιστόρημα ονομάζεται Codex Seraphinianus (Σεραφινιανός κώδικας), και πρόκειται για μια εικονογραφημένη εγκυκλοπαίδεια ενός μυστικού και ακόμη ανεξερεύνητου κόσμου. Το βιβλίο αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα αίνιγμα για τους γλωσσολόγους, οι οποίοι δεν είναι σε θέση να προσδιορίσουν το νόημα του αλφαβήτου που χρησιμοποιήθηκε γι αυτό το απόκοσμο παραμύθι.
Πίσω από αυτό το αλλόκοτο βιβλίο βρίσκεται ο Luigi Serafini, ένας Ιταλός καλλιτέχνης και σχεδιαστής που το εξέδωσε το 1981. Χρειάστηκαν περίπου 30 μήνες για να αρχίσει και να ολοκληρώσει την κωδικοποιημένη γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί στο βιβλίο.
Όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σύνταξη που χρησιμοποιείται στο βιβλίο, απάντησε λέγοντας ότι πολλά από αυτά ήταν το αποτέλεσμα της «αυτόματης γραφής», και πως ήθελε να αναδημιουργήσει το συναίσθημα που βιώνουν τα παιδιά, τα οποία δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και ωστόσο κατανοούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.
Όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σύνταξη που χρησιμοποιείται στο βιβλίο, απάντησε λέγοντας ότι πολλά από αυτά ήταν το αποτέλεσμα της «αυτόματης γραφής», και πως ήθελε να αναδημιουργήσει το συναίσθημα που βιώνουν τα παιδιά, τα οποία δεν καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και ωστόσο κατανοούν με το δικό τους μοναδικό τρόπο.
Είναι ενδεικτική η υποδοχή του βιβλίου από εγνωσμένης αξίας συγγραφείς, όπως ο Ίταλο Καλβίνο που έγραψε εγκωμιαστικά σχόλια για τον Serafini.
Ο Κώδικας είναι μια εγκυκλοπαίδεια σε χειρόγραφο με άφθονες ζωγραφιές στο χέρι, χρωματιστά μολύβια για παράξενη και φανταστική χλωρίδα, πανίδα, ανατομίες, μόδα και τρόφιμα. Έχει συγκριθεί με το ακόμη ακρυπτογράφητο χειρόγραφο Βόινιτς, την ιστορία «Tlön, Uqbar, Orbis Tertius» του Jorge Luis Borges, και το έργο τέχνης του MC Escher και του Hieronymus Bosch.
Οι εικονογραφήσεις είναι συχνά σουρεαλιστικές παρωδίες πραγμάτων στον πραγματικό κόσμο, όπως ένα φρούτο που αιμορραγεί, ένα φυτό που μεγαλώνει περίπου σε σχήμα καρέκλας και στη συνέχεια γίνεται ένα ζευγάρι που μεταμορφώθηκε σε αλιγάτορα.
Οι εικονογραφήσεις είναι συχνά σουρεαλιστικές παρωδίες πραγμάτων στον πραγματικό κόσμο, όπως ένα φρούτο που αιμορραγεί, ένα φυτό που μεγαλώνει περίπου σε σχήμα καρέκλας και στη συνέχεια γίνεται ένα ζευγάρι που μεταμορφώθηκε σε αλιγάτορα.
Άλλες απεικονίζουν περίεργες, φαινομενικά ανούσιες μηχανές, συχνά με λεπτές εμφανίσεις και δεμένες με μικροσκοπικά νήματα. Ορισμένες εικόνες είναι αναγνωρίσιμες ως χάρτες ή ανθρώπινα πρόσωπα, ενώ άλλα (ειδικά στο κεφάλαιο "φυσική") είναι ως επί το πλείστον ή εντελώς αφηρημένα. Σχεδόν όλες οι εικόνες είναι έντονα χρωματισμένες και εξαιρετικά λεπτομερείς.
Σύστημα Γραφής
Το ψευδές σύστημα γραφής εμφανίζεται με βάση τα δυτικά συστήματα γραφής, με γραφή από αριστερά προς τα δεξιά σε γραμμές και αλφάβητο με κεφαλαία και πεζά γράμματα, μερικά από τα οποία διπλασιάζονται ως αριθμοί. Ορισμένα γράμματα εμφανίζονται μόνο στην αρχή ή στο τέλος των λέξεων, παρόμοια με τα σημιτικά συστήματα γραφής. Τα καμπυλόγραμμα γράμματα μοιάζουν με σχοινί ή νήματα, με βρόχους και ακόμη και κόμπους, και θυμίζουν κάπως τον σιναλαϊκό κώδικα.
Σε ομιλία του στην Εταιρεία Βιβλιοφίλων του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης στις 11 Μαΐου 2009, ο Σεραφίνι δήλωσε ότι δεν υπάρχει νόημα πίσω από τον κώδικα του, και ότι η εμπειρία του στο γράψιμο ήταν παρόμοια με την αυτόματη γραφή, καθώς αυτό που ήθελε να μεταφέρει στο αλφάβητό του ήταν η αίσθηση να νιώθουν τα παιδιά τα βιβλία που δεν μπορούν ακόμη να καταλάβουν, αν και βλέπουν ότι η γραφή έχει νόημα για τους ενήλικες.
Ωστόσο, το σύστημα αρίθμησης σελίδων του βιβλίου αποκωδικοποιήθηκε από τον Άλαν Γουέτσλερ και τον Βούλγαρο γλωσσολόγο Ιβάν Ντερχάνσκι.
Είναι πλέον δύσκολο να βρει κάποιος αντίγραφο του βιβλίου, ωστόσο διατίθεται ολόκληρο σε μορφή PDF.
Ακολουθήστε το Ταξίδι στο Ανεξήγητο στο Google News
