Τον Οκτώβριο του 1870, ένα εντελώς μοναδικό θέαμα καθήλωσε τους Αθηναίους με το βλέμμα μαγνητισμένο προς τον ουρανό. Το Βόρειο Σέλας είχε καταφτάσει στην πόλη!
Συγκεκριμένα, γύρω στις 7 το απόγευμα τη 12η Οκτωβρίου, στη βορινή πλευρά του αττικού ορίζοντα, ένα “θεϊκό πέπλο”, πλουμιστό από απαράμιλλους χρωματισμούς, έκανε την πρώτη του εμφάνιση και άρχισε να ξεδιπλώνει την ουράνια χάρη του με έναν σαγηνευτικό χορό.
Φωταψίες και αποχρώσεις λικνίζονταν αρμονικά, συντονισμένα τέλεια, μέσα σε κυματισμούς εναέριους, κόβοντας την ανάσα των Αθηναίων, που χάζευαν με δέος, παραζαλισμένοι από την άκρατη φυσική ωραιότητα.
Ένα ανοιχτό πορφυρό χρώμα υψώθηκε και σχημάτισε αρχικά ένα κυκλικό τμήμα. Η έντασή του ήταν ασθενής, αλλά δύο ώρες αργότερα ο ουρανός έμοιαζε να φλέγεται. Το φαινόμενο έλαβε χώρα στον βορρά, σε ύψος 15 μοιρών και σε έκταση οριζόντια 110 περίπου μοιρών.
Ενίοτε, φαίνονταν από τα βάθη του ορίζοντα να αναδύονται προς τα πάνω γαλακτερές ακτινοβολίες και τότε, η φωτεινότητα του φαινομένου επιτεινόταν, με κορύφωση γύρω στις 10 το βράδυ. Το χρώμα του Βόρειου Σέλαος είχε γίνει πια βαθύτερο, θερμότερο, ιώδες, με την απόχρωση του πηχτού αίματος. Ο καιρός ήταν αίθριος και επικρατούσε νηνεμία.
Την επόμενη ημέρα, δηλαδή στις 13 Οκτωβρίου του 1870, έπνεε σφοδρός άνεμος από τα νοτιοδυτικά και πυκνά σύννεφα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του στερεώματος. Αλλά και πάλι, γύρω στις 7 το απόγευμα, ξεπρόβαλε το ίδιο φαινόμενο, αλλά πολύ εντονότερο και σε μεγαλύτερη έκταση από την προηγούμενη ημέρα.
Αλλά τα νέφη δεν άφηναν να φανεί ολόκληρη η μεγαλοπρέπειά του. Κάποια στιγμή που τα σύννεφα αποτραβήχτηκαν, οι ασθενείς αστέρες έμοιαζαν να σκοτεινιάζουν υπό τη λάμψη του μοναδικού αυτού φαινομένου και οι αστέρες που αποτελούν τη Μεγάλη Άρκτο σελάγιζαν λαμπρότατοι μέσα στις άλικες σπίθες του επιβλητικού Βόρειου Σέλαος.
Το Βόρειο Σέλας έγινε ορατό σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, στην Κωνσταντινούπολη και σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, και μέχρι τη Βαγδάτη! Μάλιστα, στην Κόρινθο, εξαιτίας του δυνατού ανέμου, φαινόταν να κινείται ταχύτατα. Στην Κωνσταντινούπολη, το χρώμα που είχε βάψει τον ουρανό, ήταν ανοιχτό πράσινο, όπως το βρεγμένο φρέσκο γρασίδι.
Σε γενικές γραμμές, το Βόρειο Σέλας είναι σύνηθες στις χώρες γύρω από τον βόρειο πόλο της Γης και στολίζει τον ουράνιο θόλο τα βράδια του φθινοπώρου και της άνοιξης. Όσο απομακρυνόμαστε από τον πόλο, τόσο σπανιότερη είναι η θέασή του και τόσο περισσότερο εντυπωσιάζει τους ανθρώπους που το παρατηρούν εκστατικοί.
Πάντως, υπάρχουν μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν πως το Βόρειο Σέλας είχε φανεί στην Πίζα και στη Ρώμη της Ιταλίας, το 1848, ενώ πηγές αναφέρουν πως το ίδιο φαινόμενο είχε σημειωθεί στο Μεξικό και στο Περού. Στις χώρες γύρω από την Ανταρκτική εμφανίζεται το Νότιο Σέλας.
Πριν τον ερχομό του “θεϊκού πέπλου” στην Αθήνα το 1870, οι πυξίδες είχαν αποσυντονιστεί. Η μαγνητική βελόνα στρεφόταν παράδοξα καθ’ όλη τη διάρκεια του φαινομένου.
Η πρώτη εμφάνιση του Σέλαος πραγματοποιήθηκε στο βορινό τμήμα του ορίζοντα υπό τη μορφή ενός σκοτεινού κυκλικού δίσκου, διαμέσου του οποίου, όμως, οι αστέρες ήταν ακόμη ορατοί. Βαθμηδόν, το τμήμα αυτό φωτιζόταν στην περιφέρειά του και αύξανε διαρκώς την ένταση του φωτισμού του.
Λαμπρές μοβ, γαλάζιες, πράσινες και κατακόκκινες ακτίνες, σε έναν συμμετρικό σχηματισμό, σκαρφάλωναν αιθέρια προς τον ουρανό. Σε κάποιες περιπτώσεις, το χρώμα του γινόταν λευκό ή και χρυσό. Η ένταση και το ύψος του αυξομειωνόταν.
Ο Καρτέσιος θεωρούσε πως το φαινόμενο του Βόρειου Σέλαος προξενείται από την αντανάκλαση του ηλιακού φωτός πάνω σε λεπτότατα τεμάχια πάγου, που ανυψώνονται στην ατμόσφαιρα στις πολικές χώρες.
Στα κατοπινά χρόνια, το φαινόμενο θεωρήθηκε ηλεκτρομαγνητικό, καθώς παρατηρήθηκε ότι διαταρασσόταν η ισορροπία του γήινου μαγνητισμού.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΙΛΙΣΣΟΣ”, στις 15/10/1870
Αντλήθηκαν πληροφορίες απο: strangepress
