Τον Απρίλιο του 1895, το Μαντούδι Ευβοίας μαστιζόταν από τη νόσο της ιλαράς. Στην αρχή χαρακτηρίστηκε ήπια, καθώς όλοι όσοι είχαν νοσήσει, θεραπεύθηκαν εντελώς.
Αλλά δέκα μέρες μετά, η νόσος προσέλαβε επικίνδυνα χαρακτηριστικά και οι προσβληθέντες, με εξαίρεση λίγων, έχασαν τη ζωή τους.
Η αμάθεια και η δεισιδαιμονία των χωρικών, όμως, απέδωσε τον μεγάλο αριθμό των θανόντων σε μια δύστυχη γυναίκα, η οποία είχε πεθάνει δύο μήνες νωρίτερα.
Οι κάτοικοι, λοιπόν, του Μαντουδίου θεωρούσαν πως η γυναίκα αυτή, μετά τον θάνατό της, είχε μετατραπεί σε χαιρέκακο και εκδικητικό βρυκόλακα, που είχε βαλθεί να ξεπαστρέψει όλους τους συγγενείς της.
Εξαιτίας αυτών των έντονων διαδόσεων ανάμεσα στα μέλη της κλειστής ευβοϊκής κοινότητας, οι χωρικοί, εύπιστοι και πεπεισμένοι πια, έλαβαν τη σκληρή απόφαση, εάν δε μειωνόταν επιτέλους ο αριθμός των νεκρών από την ιλαρά, να ξεθάψουν τη σορό της γυναίκας και να την κατακάψουν.
Ισχυρίζονταν πως ο βρυκόλακας έπαιρνε διάφορες μορφές για να τους τρομοκρατήσει. Άλλοι έλεγαν ότι είχε εμφανιστεί ενώπιόν τους ως δυνατή φωτιά, στην αδελφή της νεκρής είχε παρουσιαστεί ως άσχημος βάτραχος και στο νεκροταφείο του χωριού, ως κουνάβι, που έτρωγε το λαδάκι των πεθαμένων.
Ο χαιρέκακος βρυκόλακας του Μαντουδίου είχε εξαπολύσει τον απόλυτο τρόμο, ειδικά όσο οι νεκροί από την ιλαρά αυξάνονταν. Έτσι, ο Αστυνομικός Σταθμάρχης διέταξε να φρουρείται διαρκώς ο τάφος της άτυχης γυναίκας, ώστε να μη βεβηλωθεί από τους δεισιδαίμονες χωρικούς.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΚΑΙΡΟΙ”, στις 01/04/1895
strangepress
