O Μύθος των Βαμπίρ είναι μία μάλλον σχετικά πρόσφατη δημιουργία της Ανθρώπινης Φαντασίας. Ο Αρχαίος κόσμος όμως, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του ήταν εξοικειωμένο με την κατανάλωση αίματος μέσα στα αρχαία τελετουργικά, μία πρακτική που εξελίχθηκε αρκετούς αιώνες πριν ανακαλυφθεί ο όρος «Βαμπίρ».
Η Τελετουργική κατάποση αίματος ίσως ακούγεται σαν μία πρακτική που σχετίζεται με τον Σατανισμό ή ως πράξη που θα πραγματοποιούσαν φανταστικοί χαρακτήρες σε Μυθιστορήματα ή ταινίες τρόμου. Όμως η διαδικασία ήταν μέρος κάποιων μυστηριωδών τελετουργικών που σχετίζονταν με αρκετούς Πολιτισμούς του Παρελθόντος.
Το «Έθιμο» της κατάποσης αίματος ανέκαθεν είχε μία μαγική και μυστηριώδη σημασία. Χρησιμοποιούταν ως κομμάτι Βασκανίας, ως μία συμβολική σύνδεση των δυνάμεων της ζωής και του θανάτου, ως θρησκευτική πρακτική, και ως μία μορφή προσφοράς προς τους Θεούς.
Βαμπίρ: Το Αίμα του Νείλου
Σύμφωνα με αρκετά ιστορικά βιβλία, η Αρχαιότερη Θεότητα που κατανάλωνε αίμα ήταν πιθανότατα η Λίλιθ, μία θεότητα που περιγράφεται και ως ο πρώτος Δαίμονας και το θηλυκό πνεύμα που κατείχε τις σκοτεινότερες ιδιότητες του κόσμου (Διάβασε περισσότερα εδώ). Όμως φαίνεται πως η «γενέτειρα» των Βαμπίρ τοποθετείται Osirisκοντά στον Νείλο. Μερικοί ειδικοί στην Αρχαία Αιγυπτιακή Μυθολογία πιστεύουν πως τα πρώτα Βαμπίρ ήταν οι Θεοί Όσιρις και ο Αδελφός του Σετ, για τους οποίους ο μύθος αναφέρει πως μεγάλωσαν σε μία οικογένεια που λάτρευε τις Σκοτεινές Τέχνες.
Όταν ο Όσιρις μεγάλωσε κατείχε γνώσεις και ικανότητες που του επέτρεπαν να διαθέτει δυνάμεις σαν αυτές που λέγεται πως έχουν τα Βαμπιρ. Οι προσφορές στον θεό σχετίζονται επίσης με την σάρκα και το αίμα. Οι επιγραφές αναφέρουν πως στον Θεό Όσιρις προσφέρονταν ως θυσία ακόμη και πτώματα. Όμως, τα αρχαία Αιγυπτιακά τελετουργικά εξακολουθούν να είναι γεμάτα μυστικά άρα παραμένει άγνωστη η αλήθεια σχετικά με τις λεπτομέρειες.
Η Περσική Λαογραφία μιλά επίσης για μερικά πνεύματα που κατανάλωναν αίμα. Η Διασημότερη από αυτά ήταν η Estries που ήταν Δαίμονας ικανή να αλλάζει μορφές. Πιστεύεται πως εμφανιζόταν ως μία πανέμορφη κοπέλα που αναζητούσε άντρες ούτως ώστε να τραφεί με το αίμα τους. Αν εκείνη τραυματιζόταν, μπορούσε να επουλωθεί αν εκείνος που της επιτέθηκε της πρόσφερε αλάτι και ψωμί. Η Estries είναι γνωστή επίσης και μέσα από Ιουδαικούς Μύθους.
Η Θεά της Μαγείας και της Νύχτας
Η Εκάτη είναι μία από τις πιό μυστηριώδεις θεότητες όλων των Πολιτισμών. Σχετιζόταν με την Αρχαία Μαγεία, την Νεκρομαντεία καθώς και τον κόσμο των πνευμάτων. Σύμφωνα με μερικούς Λόγιους, οι Ναοί στους οποίους λατρευόταν η Εκάτη θα μπορούσαν να είναι τόποι κατάποσης και κατανάλωσης αίματος.
Βέβαια τέτοιου τύπου πρακτικές ήταν απαγορευμένες στην Αρχαία Ελλάδα, όμως λέγεται πως αρκετοί Ναοί τελετουργούσαν μυστικά σε αρκετές περιπτώσεις. Φαίνεται έτσι πως οι Αρχαίοι λάτρεις της Εκάτης θεωρούσαν πως η κατάποση αίματος είχε μαγικές ιδιότητες και τους έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην Θεά της Νύχτας.
Πιστεύεται επίσης πως η ίδια η Εκάτη συνήθιζε να καταναλώνει Αίμα κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων προς τιμήν της. Η Κόρη της Έμπουσα ήταν ένα φάντασμα (ή ομάδα φαντασμάτων, στον πληθυντικό: `Εμπουσαι) που έστελνε η Εκάτη ως προάγγελο δυστυχιών, και με το όνομα του οποίου φόβιζαν οι μητέρες τα άτακτα παιδιά τους στην αρχαία Ελλάδα.
Η Έμπουσα αναφέρεται από τον Αριστοφάνη (στην κωμωδία Βάτραχοι, όπου τρομάζει τον Διόνυσο και τον Ξανθία στο δρόμο προς τον Κάτω Κόσμο) και από άλλους κωμωδιογράφους. Πίστευαν για αυτή ότι μεταμορφωνόταν συχνά: παρουσιαζόταν ως αγελάδα, πτηνό, όμορφη γυναίκα, σκύλος, δέντρο, πέτρα και με πολλές άλλες μορφές. Το πρόσωπο της Έμπουσας έλαμπε σαν πύρινο και είχε είτε ένα μόνο πόδι, είτε ένα χάλκινο και ένα γαϊδουρινό. Επίσης έλεγαν για αυτή ότι τρεφόταν με ανθρώπινες σάρκες αλλά και Αίμα.
Άλλα γνωστά Βαμπιρ στην Ελληνική Μυθολογία ή Λαογραφία είναι οι Βουκόλακες της Σαντορίνης αλλά και η Λάμια που ήταν μία δαιμονική Γυναίκα που τρεφόταν με το αίμα των παιδιών. Τα Ελληνικά νεκρομαντικά τελετουργικά και οι Αρχαίοι μύθοι ίσως ενέπνευσαν τις μελλοντικές ιστορίες των Βαμπιρ στην Ρουμανία και την Βουλγαρία.
Άγρια Τελετουργικά στην Ασία
Οι Θρησκείες μερικών φυλών στο Νότιο μέρος της Ασίας σχετίζονταν επίσης με τελετουργικά Αίματος. Όμως οι ιδιότητες που απέδιδαν στα τελετουργικά θυσιών διέφεραν κατά πολύ από αυτά της Ευρώπης. Στην Ινδία, που ήταν υπό τον ζυγό των Περσών για αρκετούς Αιώνες, η σημαντικότερη θεότητα που συνδεόταν με Τελετουργιά Αίματος ήταν η Κάλι, που αντιπροσωπεύει την αλλαγή, τον χρόνο, την καταστροφή αλλά και την προστασία.
Ο πιο γνωστός θρύλος σχετικά, είναι εκείνος που αναφέρει πως η Θεά Κάλι καταναλώνει την σάρκα του Δαίμονα Raktabija. Ο Δαίμονας και η Devi Druga είχαν διαμάχη, η γυναίκα έχανε και έτσι η Druga ζήτησε την βοήθεια της Θεάς Κάλι, που έφαγε τον Raktabija. Τα τελετουργικά αίματος ήταν δημοφιλή στην σέκτα που λάτρευε την θεά, και αυτά τα τελετουργικά ήταν γεμάτα μυστικά. Οι ιερείς που συνεχίζουν τα παραδοσιακά αυτά τυπικά στο όνομά της προσπαθούν ακόμη και σήμερα να προστατεύσουν τις λεπτομέρειες των τελετουργικών.
Υπήρχαν επίσης τελετουργικά κατάποσης αίματος στο παρελθόν των Προ-Κολομβιανών Φυλών αλλά και των φυλών της Σκανδιναβίας. Οι άνθρωποι που ζούσαν στην περιοχή που τώρα βρίσκεται το Αζερμπαιτζάν πίστευαν στο προβληματικό πνεύμα Hortdan. Για αιώνες οι Αζέροι πίστευαν πως ήταν ένα δαιμονικό πνεύμα που κατανάλωνε ανθρώπινο αίμα και ήταν ικανό να μεταμορφωθεί σε οποιαδήποτε μορφή ζώου.
Η Απαγορευμένη Ιστορία των Βαμπίρ
Στην Χριστιανική παράδοση όλες οι προαναφερόμενες Θεότητες και Δαίμονες έγιναν συνώνυμα του Διαβόλου. Με το πέρασμα του χρόνου εμφανίστηκαν και οι θρύλοι για τα Βαμπίρ. Αυτές οι ιστορίες προσέδιδαν μία κακή φήμη σε αρκετές από αυτές τις αρχαίες θεότητες. Για τους Χριστιανούς η κατάποση αίματος είναι μία πράξη απαγορευμένη. Όμως ένα Τελετουργικό σχετίζεται με την συμβολική κατανάλωση του αίματος του Χριστού. Κάτι τέτοιο καταδεικνύει πως τα τελετουργικά αίματος ήταν σημαντικά στις Προχριστιανικές αιρέσεις και οι Χριστιανοί πρόσθεσαν τις συμβολικές πτυχές τους στις σύγχρονες τελετές.
Σήμερα ο Θρύλος των Βαμπίρ αποκαλύπτει μία αφύσικη οπτική, όμως οι άνθρωποι ήταν εξοικειωμένοι με τις πρακτικές κατανάλωσης αίματος για τουλάχιστον 5000 χρόνια. Κάθε μέρος του κόσμου διαθέτει τα δικά του παραδείγματα, με θεότητες που έπιναν αίμα, ή Ιερείς που λάτρευαν Σκοτεινές Θεότητες προσφέροντάς τους το αίμα, ως φόρο τιμής και πίνοντάς το για να ενεργοποιήσουν τις μαγικές ιδιότητές των θεών…
