Οι Έλληνες υιοθέτησαν πολλά από τα τέρατα στους μύθους τους με επιρροές από την Εγγύς Ανατολή. Ωστόσο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η απεικόνισή τους από αυτά τα καταπληκτικά ζώα είναι από τα πιο εμβληματικά και μοναδικά στην παγκόσμια μυθολογία.
Μερικά από τα πιο φοβερά θηρία ήταν γνωστά ως υβρίδια (μισά άνθρωπος και μισά ζώα). Υβρίδια συνδυασμένα με την την αγριότητα της φύσης και με τη νοημοσύνη των ανθρώπων, που τα καθιστά ισχυρούς συμμάχους ή θανάσιμους εχθρούς.
Η παρακάτω λίστα περιγράφει κάποια από τα πιο αξιοσημείωτα υβρίδια στην αρχαία Ελλάδα, και τους ρόλους τους στη μυθολογία.
Οι Γοργόνες ήταν τρεις τρομακτικές αδελφές με πλατιά πρόσωπα, και διαπεραστικά μάτια (και κάποιες απεικονίσεις μάλιστα λένε ότι είχαν φλεγόμενα ρουθούνια, κιτρινισμένους χαυλιόδοντες και γλώσσες που προεξέχουν).
Τα κεφάλια τους ήταν τυλιγμένα με φίδια, και μια ματιά από τα μάτια μιας Γοργόνας θα μετατρέψει έναν άνθρωπο σε πέτρα. Ο Περσέας σκότωσε τη Μέδουσα, μια από τις αδελφές των Γοργόνων, αποκεφαλίζοντας το θηρίο, κοιτάζοντας το είδωλό της στην ασπίδα του.
Δρυάδες ήταν πνεύματα των δέντρων, που συνήθως συνδέονταν με βελανιδιές. Λέγετε ότι είχαν γεννηθεί από τα δέντρα την Ασημένια εποχή της Ελλάδας, και κατείχαν φλοιό σαν χαρακτηριστικό. Ενώ το δέντρο άνθισε, το ίδιο έκανε και η νύμφη αλλά όταν πέθαινε, πέθαινε με αυτό. Είχαν θεωρηθεί ότι είναι πολύ ντροπαλά πλάσματα, εκτός όταν ήταν γύρω από τη θεά Άρτεμη, η οποία ήταν γνωστό ότι ήταν φίλη με τις νύμφες.
Ο Μαντιχώρας, ένα τέρας που προέρχεται από την Περσία, περιγράφηκε από τον Έλληνα γιατρό Κτησία σε ένα από τα απομνημονεύματά του. Ισχυρίστηκε ότι έχει δει ένα από αυτά στα ταξίδια του στην Ινδία, χαρακτηρίζοντάς το πως έχει το κεφάλι ενός ανθρώπου, το σώμα λιονταριού και την ουρά του σκορπιού.
Ο μύθος λέει ότι είχε τρεις σειρές από αιχμηρά δόντια και η ουρά του θα μπορούσε να πυροβολήσει δηλητηριώδη αγκάθια ώστε να παραλύσει ή να σκοτώσει τα θύματά του. Καταβρόχθιζε ολόκληρη τη λεία του και δεν άφηνε ούτε τα ρούχα ούτε τα οστά.
Η Δράκαινα ήταν μέρος γυναίκα, και μέρος δράκος. Μερικές φορές απεικονίζονταν σαν να έχει το κεφάλι μιας γυναίκας και ο κορμός, με τα οπίσθια τέταρτα ενός δράκου ή φιδιού. Ήταν ένα από τα πιο θανατηφόρα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας, που χρησιμοποιούνταν συχνά ως φύλακες των ιερών τόπων.
Ο Μινώταυρος ήταν ένα ανθρωποφάγο κτήνος με το κεφάλι ταύρου και σώμα ενός άνδρα. Ο βασιλιάς Μίνωας τον κρατούσε κρυμμένο στο λαβύρινθο της Κνωσού, όπου αυτός χρησίμευε για να τρομάξει τους εχθρούς του.
Ο μύθος λέει ότι ο Μινώταυρος δημιουργήθηκε από τον Ποσειδώνα να τιμωρήσει βασιλιά Μίνωα για μια ανάρμοστη θυσία. Έκανε τη Πασιφάη (σύζυγος του Μίνωα) να ερωτευθεί με ένα λευκό ταύρο, και μαζί του γέννησε τον Μινώταυρο. Τελικά, ο Έλληνας ήρωας Θησέας σκότωσε αυτό το βδέλυγμα σε μία από τις περιπέτειές του.
Οι Κένταυροι ήταν μία από τις πιο πολιτισμένες υβριδικές ράτσες, αλλά ακόμη και αυτοί ήταν γνωστοί μέθυσοι βγάζοντας την αγένεια και την αγριότητα. Είχαν το κεφάλι, τα χέρια και τον κορμό του ανθρώπου και το κάτω μέρος του σώματος ήταν αλόγου. Ο Χείρων ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς Κενταύρους στην ελληνική μυθολογία. Αυτός έρχεται σε αντίθεση με την τυπική απεικόνιση των Κενταύρων, είναι ευφυής και με αξιοζήλευτες ιατρικές δεξιότητες.
Οι Σάτυροι είναι ένα στράτευμα των αρσενικών πνεύματα που έχουν εριφοειδή χαρακτηριστικά. Περιγράφονταν να έχουν ανθρώπινα σώματα, με τα οπίσθια τεταρτημόρια και κέρατα τράγου. Συχνά ήταν γύρω από το Διόνυσο, το θεό του εορτασμού. Περιπλανιόταν στο δάσος και τα βουνά, παίζοντας με τα φλάουτα και πίνοντας άφθονο κρασί.
Η Σφίγγα της Αρχαίας Ελλάδα λέγετε ότι είχε το κεφάλι μιας γυναίκας, σώμα λιονταριού, και τις φτερούγες του μεγάλου αετού. Ο μύθος λέει ότι τρομοκρατούσαν τους ταξιδιώτες απαιτώντας να απαντήσουν σε ένα αίνιγμα. Εκείνοι που δεν μπορούσαν να απαντήσουν τους κατέτρωγαν. Τελικά ο Έλληνας ήρωας Οιδίποδας έδωσε τη σωστή απάντηση και η Σφίγγα έπεσε από ψηλό βράχο της για το θάνατό της.
Οι Σειρήνες απεικονίζονται ως μισή γυναίκα, μισό πουλί (στην αρχαία Ελλάδα), ή μισή γυναίκα και μισό ψάρι (στην ελληνιστική Ελλάδα). Ζούσαν στα βράχια δίπλα στη θάλασσα, όπου με το όμορφο τραγούδι τους δελέαζαν τους ναύτες προς τους θανάτους τους (να καταστρέψουν τα πλοία τους στους βράχους). Ο Οδυσσέας γεμίσε τα αυτιά από τους ναύτες του με κερί, έτσι ώστε να μπορεί να πλεύσει με ασφάλεια.
Οι Άρπυιες ήταν φτερωτά πνεύματα, που είναι γνωστά για την τάση τους για κλοπή τροφίμων. Ο Δίας τις χρησιμοποίησε για να τιμωρήσει έναν βασιλιά που ονομαζόταν Φινέας, παγιδεύοντας τον σε ένα νησί με μπουφέ και μια μεγάλη ομάδα Άρπυιες, εμποδίζοντας τον από το φαγητό. Αυτά τα φτερωτά τέρατα είχαν τα σώματα των πουλιών και τα κεφάλια και κορμούς των γυναικών.
