Κοκκινόσπιτο. Το στοιχειωμένο σπίτι στο δρόμο του Επισκοπείου. Μύθος ή πραγματικότητα;
Εδώ και αρκετό καιρό για τις ανάγκες αυτού του άρθρου μελετήσαμε αρκετά βιβλία και μιλήσαμε με κάποιους ανθρώπους που έμεναν κοντά στη περιοχή, και γνώριζαν πολλά για το συγκεκριμένο σπίτι.
Ξεκινώντας για να πάμε να δούμε το Κοκκινόσπιτο από κοντά, μας κυρίευσε ένα περίεργο συναίσθημα. Δύο άνθρωποι που κοιτούσαμε ο ένας στα μάτια τον άλλον και είχαμε και οι δύο την ίδια σκέψη. Μήπως δεν έπρεπε να πάμε; Από τη μια μεριά του μυαλού μας τριγύριζαν από αυτά που είχαμε διαβάσει και οι μαρτυρίες των κατοίκων και από την άλλη μεριά μας κυρίευε η περιέργεια να δούμε και εμείς από κοντά αυτό το τόσο συζητημένο σπίτι. Τελικά ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε η περιέργεια.
Εδώ και αρκετό καιρό για τις ανάγκες αυτού του άρθρου μελετήσαμε αρκετά βιβλία και μιλήσαμε με κάποιους ανθρώπους που έμεναν κοντά στη περιοχή, και γνώριζαν πολλά για το συγκεκριμένο σπίτι.
Ξεκινώντας για να πάμε να δούμε το Κοκκινόσπιτο από κοντά, μας κυρίευσε ένα περίεργο συναίσθημα. Δύο άνθρωποι που κοιτούσαμε ο ένας στα μάτια τον άλλον και είχαμε και οι δύο την ίδια σκέψη. Μήπως δεν έπρεπε να πάμε; Από τη μια μεριά του μυαλού μας τριγύριζαν από αυτά που είχαμε διαβάσει και οι μαρτυρίες των κατοίκων και από την άλλη μεριά μας κυρίευε η περιέργεια να δούμε και εμείς από κοντά αυτό το τόσο συζητημένο σπίτι. Τελικά ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζε η περιέργεια.
Ο μύθος
Κάποτε ζούσε εκεί μια νεαρή Γαλλίδα η Μαρίνα Μπαρέ , παντρεμένη με ένα Συριανό καπετάνιο τον Γιάννη Ρειζή , και καθώς έμενε μόνη για πάρα πολλούς μήνες είχε συνάψει σχέση με τον κουνιάδο της Μηνά. Ενώ ένα βράδυ η γυναίκα έβρισκε παρηγοριά στην αγκαλιά του το κοριτσάκι της, η Αννούλα, πνίγηκε στον ύπνο του από πνευμονία μόνο του και αβοήθητο.
Η γυναίκα το κατάλαβε μετά από αρκετές ώρες. Τρελάθηκε σκότωσε τον κουνιάδο της (άλλη μαρτυρία λέει ότι αυτοκτόνησε ο κουνιάδος της μετά από αυτό το συμβάν και όταν του είπε η Μαρίνα ότι είναι έγκυος από αυτόν) και μετά από λίγο χρονικό διάστημα αυτοκτόνησε και η ίδια από θλίψη, στοιχειώνοντας με την παρουσία της το σπίτι, που από τότε παραμένει έρημο.
Οι φωνές απελπισίας και οι σπαραγμοί της Γαλλίδας και τα γέλια του μικρού κοριτσιού φημολογείται ότι ακουγόταν για πολλές δεκαετίες σχεδόν κάθε βράδυ.
Όταν πέθαναν όλοι από την οικογένεια κανείς κληρονόμος δεν θέλησε να πάρει στην ιδιοκτησία του το συγκεκριμένο σπίτι. Βρέθηκε τότε κατά καιρούς αρκετοί αγοραστές αλλά πάντα κάτι κακό συνέβαινε και κανείς δεν κατάφερε να το αγοράσει. Μερικοί βρήκαν μέχρι και το θάνατο με διάφορους περίεργους τρόπους.
Συγκεκριμένα μας είπαν για κάποιον υποψήφιο αγοραστή που βρήκε το θάνατο αμέσως μετά από την επίσκεψη του στο σπίτι. Άλλοι είπαν ότι μέχρι και πριν λίγα χρόνια κάποιος έβαζε πωλητήριο και μετά από λίγο εξαφανιζόταν από μόνο του με κάποιο περίεργο τρόπο.
Το σπίτι και ο μύθος αυτός έχει απασχολήσει αρκετούς λογοτέχνες.
Η άλλη όψη
Μαρτυρίες από παλιούς κατοίκους λένε ότι δεν υπάρχει τίποτε από όλα αυτά. Απλά τα εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι και το έκαναν στέκι για παράνομα ζευγαράκια της εποχής και για ανθρώπους του τζόγου και του υπόκοσμου. Ήξεραν λέει ότι λέγοντας όλα αυτά κανείς δεν θα τολμούσε να πάει εκεί να τους βρει. Μέχρι και κολοκύθες με αναμμένα κεριά έβαζαν κάποιοι στο κεφάλι τους και έβγαιναν τα βράδια από το σπίτι.
Τι είδαμε εμείς
Ένα διώροφο παλιό αρχοντικό, λογικά πανάκριβη κατασκευή για την εποχή, ερειπωμένο και περιτριγυρισμένο από πεύκα. Με την πρώτη ματιά το χρώμα του σπιτιού και το όλο κλίμα σε κάνει να πιστεύεις τα όλα όσα σας αναφέραμε για το μύθο. Η αλήθεια είναι ότι σου προκαλεί μια αρνητική ενέργεια και ένα περίεργο συναίσθημα. Κοιταχτήκαμε πάλι στα μάτια αλλά για δεύτερη φορά η περιέργεια ξεπέρασε το φόβο. Βρήκαμε τρόπο να μπούμε από ένα μισοσπασμένο παράθυρο. Δευτερόλεπτα πριν μπούμε μας φωνάζει ένας κάτοικος της περιοχής «να προσέχετε παιδιά, εγώ είμαι αρκετά χρόνια εδώ και δεν έχω δει ή ακούσει κάτι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά». Πιάσαμε για λίγο την κουβέντα μαζί του, μας είπε τη γνώμη του και αυτά που είχε και εκείνος ακούσει από άλλους και ότι μετά κερνάει καφεδάκι για να του πούμε τις εντυπώσεις μας.
Με γρήγορη κίνηση πλέον αποφασισμένοι ανεβαίνουμε στο παράθυρο και μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.
Όντως αυτό που αντικρίσαμε με την πρώτη ματιά επιβεβαίωνε το μύθο. Παντού κόκκινο χρώμα στην απόχρωση του αίματος με τα μισογκρεμισμένα παράθυρα να τρίζουν. Πολλά δωμάτια μικρά και στους δύο ορόφους με κάποια ακόμα έπιπλα να μαρτυρούν κάποιες καταστάσεις. Σε κάποια σημεία στα ταβάνια η διακόσμηση είναι λες και δεν έχει περάσει ο χρόνος από πάνω της.
Τολμήσαμε να ανεβούμε στον επάνω όροφο. Αρκετά επικίνδυνα λόγω της κακής κατάστασης της σκάλας. Το θέαμα που αντικρίσαμε ήταν ίδιο ακριβώς με του ισογείου. Το συναίσθημα άλλαξε λίγο προς το χειρότερο γνωρίζοντας ότι σε αυτό τον όροφο έγιναν τα περισσότερα δράματα της οικογένειας σύμφωνα με το μύθο.
Μας έκαναν εντύπωση οι τρείς καταπακτές που βρήκαμε εμείς ( και δεν ξέρουμε πόσες άλλες έχει ακόμα), ότι δεν είχαν κάτι που να σε οδηγεί στο υπόγειο (σκάλα ή κάτι άλλο). Επίσης μια πόρτα που βγάζει σε ύψος δυόμιση μέτρων περίπου, χωρίς να φαίνεται ότι ήταν μπαλκόνι ή κάποια άλλη έξοδο.
Έχουν γκρεμίσει κάποια περίεργα σημεία σε τοίχους χωρίς να έχουν προκαλέσει την παραμικρή ζημιά παραδίπλα τους.
Παρατηρήσαμε ότι όση ώρα είμαστε εκεί δεν ακούσαμε ούτε είδαμε κάποιο πουλί παρά μόνο μια δεκαοχτούρα στην είσοδο του σπιτιού. Επίσης καταλάβαμε ότι το σπίτι δεν το προτιμούν ούτε καν οι γάτες της περιοχής.
Εμείς απλά σας περιγράψαμε το μύθο και σας είπαμε την δική μας εμπειρία. Τα συμπεράσματα τα αφήνουμε σε εσάς.
