Ο Απολλώνιος γεννήθηκε το 60 μ.Χ. στα Τύανα της Καπαδοκίας και έμεινε
γνωστός ως ο "Απολλώνιος ο Τυανέας". Γι αυτόν τον Έλληνα φιλόσοφο
γράφτηκαν πολλά από τους μετέπειτα ιστορικούς, φιλόσοφους και
συγγραφείς.
Ή έρευνα και η επιμέλεια του άρθρου έγινε από την Αθέατη γνώση.
Ηταν μία πολύ σημαντική προσωπικότητα που έδρασε και επηρέασε σημαντικά την πορεία της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης της εποχής του. Αναγνωρίστηκε ως "θείος Άνθρωπος" σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου, στην εποχή του.
Ο Απολλώνιος παρουσιάζεται στον Βίο ως περιπλανώμενος φιλόσοφος (με νεοπυθαγόρειες αντιλήψεις) που περιοδεύει σε όλη σχεδόν την οικουμένη (από τις Ινδίες ώς την Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Αιθιοπία), επιδεικνύει γεωγραφικά και φυσιογνωστικά ενδιαφέροντα, κηρύσσει τον ασκητικό τρόπο ζωής, συζητά με βασιλιάδες και σοφούς, αλλά κυρίως αποδεικνύει συνεχώς τη σοφία και τις υπερφυσικές του ικανότητες -στο έργο αφθονούν τα πάσης φύσεως θαύματα.
Αργότερα όμως ξεχνιέται από τον πολύ κόσμο και συντροφεύει μόνο τη σκέψη εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φιλοσοφία. Ο «Βίος Απολλωνίου» του Φιλόστρατου γράφθηκε τουλάχιστον το 217μ.Χ. , και σε αυτό το άρθρο της Αθέατης γνώσης θα δούμε ορισμένα περίεργα πλάσματα που συνάντησε ο Απολλώνιος, και έχουν επιβεβαιωθεί γραπτώς από τον συγγραφέα Φιλόστρατο. Τα έντονα γράμματα εντός παρενθέσεως είναι δικά μου σχόλια και παρατηρησεις.
1. Ο Τυανέας και η παρέα του συναντούν έναν καλικάντζαρο, τον οποίο έδιωξαν μακρυά, φωνάζοντάς τον με διάφορα ονόματα
(Οι καλικάντζαροι είναι ράν που δεν μπορούν να αλλάξουν κατα βούληση την μορφή τους)
2. Μετά τους καταρράκτες κατέλυσαν σε ενα μικρό Αιθιοπικό χωριό. Κατά το δειλινό την ώρα που δειπνούσαν και είχαν πιάσει συζήτηση μεταξύ σοβαρού και αστείου, άκουσαν ξαφνικά όλες μαζί τις γυναίκες του χωριού να φωνάζουν η μια στην άλλη να το πιάσει και να το διώξει.
Παρακαλούσαν και τους άνδρες τους να βοηθήσουν και αυτοί, αφού άρπαξαν ξύλα και πέτρες και ότι βρήκε ο καθένας πρόχειρο, καλούσαν ο ένας τον άλλο να ξεπλύνουν την προσβολή που είχε γίνει στίς γυναίκες τους. Αιτία αυτής της κατάστασης ήταν η παρουσία στο χωριό εδω και δέκα μήνες το φάντασμα ενός Σάτυρου, μανιακού με τις γυναίκες.
Ελεγαν μάλιστα πως δύο γυναίκες τις είχε σκοτώσει γιατί υποτίθεται ότι τις επιθυμούσε σφοδρά. Οι σύντροφοι του Απολλώνιου τρομοκρατήθηκαν και αυτός τους είπε:
<<Δεν υπάρχει λόγος πανικού, Απλά κάποιος Σάτυρος εδώ φέρεται ακόλαστα.>>
<<Μα τον Δία>> είπε ο Νείλος, << είναι αυτός που εμείς οι γυμνοσοφιστές, αν και ασελγούσε για καιρό, δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε τα κόλπα του>>.
<<Υπάρχει>> είπε ο Απολλώνιος, << για τους ακόλαστους Σάτυρους κάποιο φάρμακο που λένε πως κάποτε χρησιμοποίησε ο Μίδας. Ο Μίδας καταγόταν από γενιά συγγενική με τους Σάτυρους και αυτό φαινόταν από τα αυτιά του.
Κάποιος Σάτυρος γλεντούσε είς βάρος του εξαιτίας της συγγένειας και τον κορόιδευε για τα αυτιά του οχι μόνο τραγουδώντας αλλά και παίζοντας αυλό γι αυτά.
Ο Μίδας που είχε ακούσει από τη μητέρα του, νομίζω, πως αν ο Σάτυρος παγιδευτεί με κρασί και το ρίξει στον ύπνο, έρχεται στα λογικά του και αλλάζει συμπεριφορά, νόθευσε το κρασί με νερό μιας κρήνης που υπήρχε στο βασίλειο του και άφησε τον Σάτυρο να πάει εκεί. Εκείνος ήπιε κι έτσι παγιδεύτηκε.
Για να αποδείξουμε την αλήθεια της ιστορίας, ας πάμε στον επικεφαλής του χωριού και αν οι χωριανοί έχουν κρασί, να ποτίσουμε με αυτό τον Σάτυρο, και θα πάθει τα ίδια με τον Σάτυρο του Μίδα.
Το σχέδιο αυτό φάνηκε καλό κι έτσι άδειασαν το κρασί τεσσάρων Αιγυπτιακών αμφορέων σε μια γούρνα, όπου πότιζαν τα πρόβατα του χωριού.
Ο Απολλώνιος άρχισε να καλεί τον Σάτυρο με μυστικές επικλήσεις και, ενω το δαιμόνιο ήταν αόρατο, η στάθμη του κρασιού κατέβαινε σαν να έπινε κάποιος.
Οταν η γούρνα άδειασε, ο Απολλώνιος είπε: <<Τώρα μπορούμε να κάνουμε ειρήνη με τον Σάτυρο, γιατί κοιμάται>>. Με αυτά τα λόγια οδήγησε τους κατοίκους του χωριού σε μια σπηλιά των Νυμφών που βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη του ενός πλέθρου.
Εκει τους έδειξε τον Σάτυρο μέσα κοιμισμένο και τους συμβούλεψε να μην τον χτυπήσουν ούτε να τον βρίσουν, <<επειδή>> είπε, <<δεν πρόκειται να ξανακάνει ανοησίες>>.
Αυτή η πράξη του Απολλώνιου δεν ήταν, μα τον Δία, περίεργο στο δρόμο του αλλά κύριο έργο του περνώντας από εκεί' και αν διαβάσει κάποιος την επιστολή του ανδρός πρός έναν αναιδή νεαρό, όπου λέει ότι και δαίμονα Σάτυρο είχε συνετίσει στην Αιθιοπία, πρέπει να ανακαλέσει στη μνήμη του αυτή την ιστορία.
Οσο για το ότι υπάρχουν Σάτυροι και είναι πολύ ερωτύλοι πρέπει να είμαστε βέβαιοι.
(Οι Σάτυροι της ελληνικής ιστορίας είναι το γένος των Νεφελίμ Ναρουντχ, με πόδια τράγου και σώμα ανθρώπου με μικρά κέρατα.)
3. Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΛΙΜΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΘΕΝ ΤΥΦΛΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ:
«Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν τυφλά, πού κρατούσε σακκούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. «Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες».
Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, πού βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση, και τους ικέτευε και ζητούσε το έλεος τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ρίχνουν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, πού φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη. Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στην μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι»
(Εδω πρέπει λογικά ο Απολλώνιος να κατάλαβε ότι πίσω από τη μορφή του ρακένδυτου γέρου κρυβόταν ένας Ράν Λονστβέχ ο οποίος αποκαλύφθηκε στο τέλος.
Ο Απολλώνιος αρχικά είπε στους Εφέσιους:
«Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες»
Προφανώς ως θεούς εννοούσε τους ΕΛ, και ως εχθρό τους τον μεταμορφωμένο Ράν Λοστβέχ.)
4. Αφού πέρασαν τον Καύκασο, λένε πως είδαν ανθρώπους τέσσερις πήχεις ψηλούς με σκούρο δέρμα. Μόλις πέρασαν τον Ινδό ποταμό, είδαν άλλους, πέντε πήχεις ψηλούς.
(Πήχης: Μονάδα μήκους ίση με 64 εκατοστά του μέτρου, δηλαδή μιλάμε για παράξενα ανθρωποειδή πλάσματα άνω των 3 μέτρων σε ύψος;;)
5. ΤΑ ΕΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ Ε'
Εγω παραδέχομαι ότι έχουν υπάρξει γίγαντες, και σε πολλά μέρη της γής, όταν σπάζουν και ανοίγουν οι τάφοι, παρουσιάζονται τέτοια σώματα.
(Εδω παραδέχεται καθαρά την ύπαρξη των γιγάντων απο τις εκταφές που γίνονταν εκείνη την εποχή, αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύπτονται μέχρι και στις μέρες μας με λείψανα ουσιαστικά από γένη των Νεφελίμ.)
6. Ρώτησε λοιπόν ο Απολλώνιος:
«Υπάρχει εδώ κάποιο ζώο που ονομάζεται μαρτιχόρας (Μαντιχώρας) ; »
Ο Ιάρχας είπε: « Τι είδους άκουσες πως είναι αυτό το ζώο; Καλό είναι να ειπωθεί κάτι για τα χαρακτηριστικά του». «Λένε πολλά κι απίστευτα», είπε,« ό τ ι δηλαδή είναι τετράποδο, το κεφάλι του μοιάζει με των ανθρώπων, στο μέγεθος είναι παρόμοιο με λιοντάρι.
Η ουρά του έχει τρίχες μακριές όσο ένας πήχης και ακανθώδεις και τις πετάει σαν βέλη σ' όσους το κυνηγούν»
Όταν ρώτησε (ο Απολλώνιος) και για το χρυσό νερό που λένε ότι αναβλύζει από μια πηγή, για τις πέτρες που είναι σαν μαγνήτες και για τους ανθρώπους που κατοικούν κάτω από τη γη και για τους πυγμαίους και για τους σκιάποδες, ο Ιάρχας πήρε τον λόγο και είπε;
Τι θα μπορούσα να σου πω για τα ζώα ή τα φυτά ή τις πηγές που ήρθες και είδες μόνος σου;
Τώρα είναι δική σου δουλειά να τα εξηγήσεις στους άλλους.
Ολες οι παραπάνω αναφορές, και δεν είναι μία και δύο αλλά πολλές, μας αποδεικνύουν ότι τα πλάσματα που συνάντησε ο Απολλώνιος είναι τα περισσότερα από αυτά επιμιξίες Νεφελίμ και ανθρώπων και είναι οι αποκαλούμενοι ΡΑΝ.
Ο Απολλώνιος, δεν ήταν απλά ενας φιλόσοφος που πίστευε στον ενα και μοναδικό Θεό, αλλά και ενας άνθρωπος με υπερφυσικές ικανότητες που έκανε θαύματα. Ακόμη και ορισμένες εκκλησίες όπως ο Ιερός ναός του Αγίου Ιωάννη στο κουκάκι έχει το θάρρος και τολμά να τοποθετεί στον πρόναο του εικόνες αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων όπως ο Απολλώνιος.
Ο Απολλώνιος, από όλους τους θεούς, διακρίνει τον ένα και ύψιστο θεό, που τον καταλαβαίνουμε μόνο με τον νου και δεν πρέπει να τον ονομάζουμε με λέξεις, ούτε να του προσφέρουμε θυσίες.
Ή έρευνα και η επιμέλεια του άρθρου έγινε από την Αθέατη γνώση.
Ηταν μία πολύ σημαντική προσωπικότητα που έδρασε και επηρέασε σημαντικά την πορεία της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης της εποχής του. Αναγνωρίστηκε ως "θείος Άνθρωπος" σχεδόν από όλους τους λαούς της Μεσογείου, στην εποχή του.
Ο Απολλώνιος παρουσιάζεται στον Βίο ως περιπλανώμενος φιλόσοφος (με νεοπυθαγόρειες αντιλήψεις) που περιοδεύει σε όλη σχεδόν την οικουμένη (από τις Ινδίες ώς την Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Αιθιοπία), επιδεικνύει γεωγραφικά και φυσιογνωστικά ενδιαφέροντα, κηρύσσει τον ασκητικό τρόπο ζωής, συζητά με βασιλιάδες και σοφούς, αλλά κυρίως αποδεικνύει συνεχώς τη σοφία και τις υπερφυσικές του ικανότητες -στο έργο αφθονούν τα πάσης φύσεως θαύματα.
Αργότερα όμως ξεχνιέται από τον πολύ κόσμο και συντροφεύει μόνο τη σκέψη εκείνων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη φιλοσοφία. Ο «Βίος Απολλωνίου» του Φιλόστρατου γράφθηκε τουλάχιστον το 217μ.Χ. , και σε αυτό το άρθρο της Αθέατης γνώσης θα δούμε ορισμένα περίεργα πλάσματα που συνάντησε ο Απολλώνιος, και έχουν επιβεβαιωθεί γραπτώς από τον συγγραφέα Φιλόστρατο. Τα έντονα γράμματα εντός παρενθέσεως είναι δικά μου σχόλια και παρατηρησεις.
1. Ο Τυανέας και η παρέα του συναντούν έναν καλικάντζαρο, τον οποίο έδιωξαν μακρυά, φωνάζοντάς τον με διάφορα ονόματα
(Οι καλικάντζαροι είναι ράν που δεν μπορούν να αλλάξουν κατα βούληση την μορφή τους)
2. Μετά τους καταρράκτες κατέλυσαν σε ενα μικρό Αιθιοπικό χωριό. Κατά το δειλινό την ώρα που δειπνούσαν και είχαν πιάσει συζήτηση μεταξύ σοβαρού και αστείου, άκουσαν ξαφνικά όλες μαζί τις γυναίκες του χωριού να φωνάζουν η μια στην άλλη να το πιάσει και να το διώξει.
Παρακαλούσαν και τους άνδρες τους να βοηθήσουν και αυτοί, αφού άρπαξαν ξύλα και πέτρες και ότι βρήκε ο καθένας πρόχειρο, καλούσαν ο ένας τον άλλο να ξεπλύνουν την προσβολή που είχε γίνει στίς γυναίκες τους. Αιτία αυτής της κατάστασης ήταν η παρουσία στο χωριό εδω και δέκα μήνες το φάντασμα ενός Σάτυρου, μανιακού με τις γυναίκες.
Ελεγαν μάλιστα πως δύο γυναίκες τις είχε σκοτώσει γιατί υποτίθεται ότι τις επιθυμούσε σφοδρά. Οι σύντροφοι του Απολλώνιου τρομοκρατήθηκαν και αυτός τους είπε:
<<Δεν υπάρχει λόγος πανικού, Απλά κάποιος Σάτυρος εδώ φέρεται ακόλαστα.>>
<<Μα τον Δία>> είπε ο Νείλος, << είναι αυτός που εμείς οι γυμνοσοφιστές, αν και ασελγούσε για καιρό, δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε τα κόλπα του>>.
<<Υπάρχει>> είπε ο Απολλώνιος, << για τους ακόλαστους Σάτυρους κάποιο φάρμακο που λένε πως κάποτε χρησιμοποίησε ο Μίδας. Ο Μίδας καταγόταν από γενιά συγγενική με τους Σάτυρους και αυτό φαινόταν από τα αυτιά του.
Κάποιος Σάτυρος γλεντούσε είς βάρος του εξαιτίας της συγγένειας και τον κορόιδευε για τα αυτιά του οχι μόνο τραγουδώντας αλλά και παίζοντας αυλό γι αυτά.
Ο Μίδας που είχε ακούσει από τη μητέρα του, νομίζω, πως αν ο Σάτυρος παγιδευτεί με κρασί και το ρίξει στον ύπνο, έρχεται στα λογικά του και αλλάζει συμπεριφορά, νόθευσε το κρασί με νερό μιας κρήνης που υπήρχε στο βασίλειο του και άφησε τον Σάτυρο να πάει εκεί. Εκείνος ήπιε κι έτσι παγιδεύτηκε.
Για να αποδείξουμε την αλήθεια της ιστορίας, ας πάμε στον επικεφαλής του χωριού και αν οι χωριανοί έχουν κρασί, να ποτίσουμε με αυτό τον Σάτυρο, και θα πάθει τα ίδια με τον Σάτυρο του Μίδα.
Το σχέδιο αυτό φάνηκε καλό κι έτσι άδειασαν το κρασί τεσσάρων Αιγυπτιακών αμφορέων σε μια γούρνα, όπου πότιζαν τα πρόβατα του χωριού.
Ο Απολλώνιος άρχισε να καλεί τον Σάτυρο με μυστικές επικλήσεις και, ενω το δαιμόνιο ήταν αόρατο, η στάθμη του κρασιού κατέβαινε σαν να έπινε κάποιος.
Οταν η γούρνα άδειασε, ο Απολλώνιος είπε: <<Τώρα μπορούμε να κάνουμε ειρήνη με τον Σάτυρο, γιατί κοιμάται>>. Με αυτά τα λόγια οδήγησε τους κατοίκους του χωριού σε μια σπηλιά των Νυμφών που βρισκόταν σε απόσταση μικρότερη του ενός πλέθρου.
Εκει τους έδειξε τον Σάτυρο μέσα κοιμισμένο και τους συμβούλεψε να μην τον χτυπήσουν ούτε να τον βρίσουν, <<επειδή>> είπε, <<δεν πρόκειται να ξανακάνει ανοησίες>>.
Αυτή η πράξη του Απολλώνιου δεν ήταν, μα τον Δία, περίεργο στο δρόμο του αλλά κύριο έργο του περνώντας από εκεί' και αν διαβάσει κάποιος την επιστολή του ανδρός πρός έναν αναιδή νεαρό, όπου λέει ότι και δαίμονα Σάτυρο είχε συνετίσει στην Αιθιοπία, πρέπει να ανακαλέσει στη μνήμη του αυτή την ιστορία.
Οσο για το ότι υπάρχουν Σάτυροι και είναι πολύ ερωτύλοι πρέπει να είμαστε βέβαιοι.
(Οι Σάτυροι της ελληνικής ιστορίας είναι το γένος των Νεφελίμ Ναρουντχ, με πόδια τράγου και σώμα ανθρώπου με μικρά κέρατα.)
3. Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΛΙΜΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΘΕΝ ΤΥΦΛΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ:
«Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν τυφλά, πού κρατούσε σακκούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. «Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες».
Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, πού βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση, και τους ικέτευε και ζητούσε το έλεος τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ρίχνουν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, πού φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη. Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στην μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι»
(Εδω πρέπει λογικά ο Απολλώνιος να κατάλαβε ότι πίσω από τη μορφή του ρακένδυτου γέρου κρυβόταν ένας Ράν Λονστβέχ ο οποίος αποκαλύφθηκε στο τέλος.
Ο Απολλώνιος αρχικά είπε στους Εφέσιους:
«Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες»
Προφανώς ως θεούς εννοούσε τους ΕΛ, και ως εχθρό τους τον μεταμορφωμένο Ράν Λοστβέχ.)
4. Αφού πέρασαν τον Καύκασο, λένε πως είδαν ανθρώπους τέσσερις πήχεις ψηλούς με σκούρο δέρμα. Μόλις πέρασαν τον Ινδό ποταμό, είδαν άλλους, πέντε πήχεις ψηλούς.
(Πήχης: Μονάδα μήκους ίση με 64 εκατοστά του μέτρου, δηλαδή μιλάμε για παράξενα ανθρωποειδή πλάσματα άνω των 3 μέτρων σε ύψος;;)
5. ΤΑ ΕΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ Ε'
Εγω παραδέχομαι ότι έχουν υπάρξει γίγαντες, και σε πολλά μέρη της γής, όταν σπάζουν και ανοίγουν οι τάφοι, παρουσιάζονται τέτοια σώματα.
(Εδω παραδέχεται καθαρά την ύπαρξη των γιγάντων απο τις εκταφές που γίνονταν εκείνη την εποχή, αλλά και αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύπτονται μέχρι και στις μέρες μας με λείψανα ουσιαστικά από γένη των Νεφελίμ.)
6. Ρώτησε λοιπόν ο Απολλώνιος:
«Υπάρχει εδώ κάποιο ζώο που ονομάζεται μαρτιχόρας (Μαντιχώρας) ; »
Ο Ιάρχας είπε: « Τι είδους άκουσες πως είναι αυτό το ζώο; Καλό είναι να ειπωθεί κάτι για τα χαρακτηριστικά του». «Λένε πολλά κι απίστευτα», είπε,« ό τ ι δηλαδή είναι τετράποδο, το κεφάλι του μοιάζει με των ανθρώπων, στο μέγεθος είναι παρόμοιο με λιοντάρι.
Η ουρά του έχει τρίχες μακριές όσο ένας πήχης και ακανθώδεις και τις πετάει σαν βέλη σ' όσους το κυνηγούν»
Όταν ρώτησε (ο Απολλώνιος) και για το χρυσό νερό που λένε ότι αναβλύζει από μια πηγή, για τις πέτρες που είναι σαν μαγνήτες και για τους ανθρώπους που κατοικούν κάτω από τη γη και για τους πυγμαίους και για τους σκιάποδες, ο Ιάρχας πήρε τον λόγο και είπε;
Τι θα μπορούσα να σου πω για τα ζώα ή τα φυτά ή τις πηγές που ήρθες και είδες μόνος σου;
Τώρα είναι δική σου δουλειά να τα εξηγήσεις στους άλλους.
Ολες οι παραπάνω αναφορές, και δεν είναι μία και δύο αλλά πολλές, μας αποδεικνύουν ότι τα πλάσματα που συνάντησε ο Απολλώνιος είναι τα περισσότερα από αυτά επιμιξίες Νεφελίμ και ανθρώπων και είναι οι αποκαλούμενοι ΡΑΝ.
Ο Απολλώνιος, δεν ήταν απλά ενας φιλόσοφος που πίστευε στον ενα και μοναδικό Θεό, αλλά και ενας άνθρωπος με υπερφυσικές ικανότητες που έκανε θαύματα. Ακόμη και ορισμένες εκκλησίες όπως ο Ιερός ναός του Αγίου Ιωάννη στο κουκάκι έχει το θάρρος και τολμά να τοποθετεί στον πρόναο του εικόνες αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων όπως ο Απολλώνιος.
Ο Απολλώνιος, από όλους τους θεούς, διακρίνει τον ένα και ύψιστο θεό, που τον καταλαβαίνουμε μόνο με τον νου και δεν πρέπει να τον ονομάζουμε με λέξεις, ούτε να του προσφέρουμε θυσίες.
πηγή:
